Rouwverwerking bij het van het verlies van huisdieren door de dood. Hoe kunnen volwassenen en kinderen omgaan met het overlijden van een huisdier als een hond, een kat, een konijn of een papegaai ?
Vandaag voel ik me gelukkig en verdrietig. Voor mij is dat een bijzondere situatie. Ik voel me vrijwel altijd gelukkig en maar heel zelden verdrietig. Gisterenavond hebben we Misty begraven in de tuin. Hij was een fantastische kater die dertien jaar een trouwe kameraad is geweest. Vorige maand werd bij hem longkanker geconstateerd. De afgelopen week at en dronk hij niet meer uit zichzelf. Voor hem was het genoeg. We hebben hem nog een poosje speciaal voer, een pasteuze massa, op een lepeltje gevoerd. Hij nam dat om ons een plezier te doen. Omdat hij ook nog nare aanvallen van benauwdheid had, heeft de dierenarts hem gisterenmiddag laten inslapen.
Misty heeft een goed leven gehad waarin hij omringd werd door onvoorwaardelijke liefde, en hij heeft de respectabele leeftijd van dertien jaar gehaald. Ik heb veel vreugde beleefd met hem. Nog nooit eerder heb ik zo’n sterke band gehad met een huisdier. Ik heb hem verzorgd, met hem gespeeld en hem geknuffeld. Hij was een kater, maar had duidelijk ook menselijke trekjes. Hij was snel van begrip en we konden met hem praten. Hieronder staat een recente foto van de held.
Ik heb vrede met de situatie, maar ik voel wel het verdriet van het verlies. En dat verdriet mag er van mij zijn. Dat heb ik wel moeten leren, want van huis uit heb ik meegekregen dat je niet verdrietig hoort te zijn. Die opvatting begrijp ik wel omdat je de pijn dan minder of niet voelt. Jezelf afsluiten voor onprettige gevoelens heeft zo zijn voordelen, maar er zijn zeker ook nadelen aan verbonden: je onthoudt jezelf van wezenlijke ervaringen van het mens zijn, en de onderdrukte gevoelens kunnen leiden tot lichamelijke en/of psychische klachten.
Ik heb wel eens gehoord dat uit onderzoek is gebleken dat de verwerking van de dood van een geliefd huisdier ongeveer een jaar duurt. Verwerking van een verlies verloopt volgens een bepaald patroon. Daarbij maakt het niet uit om wat voor soort verlies het gaat. Zo kan het gaan om het verlies van een partner door de dood of door een (echt)scheiding, het verlies van een baan, het verlies van gezondheid, het verlies van bezittingen of het verlies van een lievelingsdier.
De psychiater Elisabeth Kübler-Ross onderscheidt vijf fasen die de meeste mensen geheel of gedeeltelijk doorlopen om na een traumatische ervaring weer tot rust te komen. Deze fasen zijn niet voor iedereen even intensief en de volgorde kan ook verschillen omdat iedereen rouw op zijn eigen manier verwerkt.
- Ontkenning
- Protest of boosheid
- Onderhandelen en vechten
- Depressie
- Aanvaarding
Als ik vanuit de optiek van deze fasen kijk naar het sterven van Misty, zie ik de ontkenning in het vertrouwen dat het hoesten van hem wel een griepje zal zijn dat weert over gaat. Protest of boosheid heb ik bij mezelf niet waargenomen, al was het natuurlijk verre van leuk om te vernemen dat hij longkanker had. Het vechten herken ik in het voeren van het dier in de hoop dat hij nog een poosje bij ons zou blijven. Op het moment dat ik dit schijf, nu Misty gestorven en begraven is, ervaar ik een bepaalde mate van depressie, maar ook aanvaarding.
Op de website www.dierennatuurlijkgenezen.nl vond ik een goede tekst over omgaan met het overlijden van een huisdier, die ik hieronder gedeeltelijk zal weergeven. De engelstalige video onderaan dit bericht gaat ook over dit onderwerp, duurt bijna een uur en kan ik van harte aanbevelen.
Wanneer je de dood van je huisdier hebt geaccepteerd, begint de fase van het herstel. Probeer je gevoelens niet te onderdrukken, deze emoties zijn volkomen normaal en horen bij een gezond rouwproces. Alleen wanneer je jezelf een periode van rouw toestaat, zul je erin slagen de dood van je huisdier te verwerken en zal het verdriet langzaam slijten. Het is normaal dat je je de eerste dagen niet lekker en neerslachtig voelt. Depressieve gevoelens kunnen zich uiten door huilen, lusteloosheid en slapeloosheid. Andere symptomen zijn verminderde eetlust, gevoelens van wanhoop en hulpeloosheid, hoofdpijn en vermoeidheid.
Er zijn mensen die hun huisdier ruiken, horen of voelen dat het dier langs hun handen of benen strijkt. Mijn ervaring is dat ze er dan ook daadwerkelijk kunnen zijn. Dieren die overgegaan zijn kunnen gemakkelijk van de ene dimensie naar de andere gaan en daardoor af en toe gewoon eens even komen “buurten”. Na verloop van tijd kunnen deze ervaringen verdwijnen. Kinderen hebben vaak een hechte band met hun huisdieren en het kan dan ook voorkomen dat kinderen het overleden huisdier gewoon no zien lopen en ook reageren alsof ze er nog zijn. Kinderen kunnen nog heel gemakkelijk contact hebben met gene zijde, dus zeg niet tegen kinderen dat het niet bestaat. Dieren spelen een belangrijke rol in de emotionele ontwikkeling van het kind en bieden vriendschap, genegenheid, zekerheid en stabiliteit.
De reactie op het overlijden van een huisdier is niet alleen afhankelijk van de diepte van de band met het dier. Ook de leeftijd, de levensbeschouwing en de manier waarop de omgeving omgaat met de dood zijn belangrijke factoren. Kinderen jonger dan vijf jaar begrijpen meestal niet wat doodgaan eigenlijk is. Ze begrijpen wel dat er iets naars aan de hand is, maar zij gaan ervan uit dat deze toestand van voorbijgaande aard is, en dat het dier binnenkort terugkomt. Kleine kinderen hebben nu extra aandacht en steun van hun ouders nodig.
Kinderen tussen vijf en negen jaar begrijpen dat de dood onvermijdelijk en definitief is en bij het leven hoort. Juist omdat zij het begrijpen is het belangrijk dat zij uiting kunnen geven aan hun gevoelens van verlies en verdriet. Geef uw kinderen nooit de indruk dat zij te klein zijn om te begrijpen wat er is gebeurd.
Kinderen ouder dan negen jaar weten meestal wat dood en rouw is. Zij voelen hetzelfde als volwassenen. Kinderen hebben echter vaak meer moeite om de dood van hun dier te verwerken. Hun rouwverwerking kan soms zelfs lichamelijke klachten of gedragsstoornissen tot gevolg hebben. Zij kunnen net als volwassenen symptomen van depressie vertonen. Ook slaapstoornissen of andere problemen als bedplassen, nachtmerries of concentratiestoornissen komen voor.
Het is belangrijk dat uw kind uiting kan geven aan zijn gevoelens. Soms helpt het wanneer het kind gedichten schrijft of tekeningen maakt. Wees in ieder geval eerlijk over de dood van het dier. Gebruik begrijpelijke taal en laat het kind deelnemen aan de rouwperiode binnen het gezin.
KLIK HIER VOOR HET GEDICHT ‘DE REGENBOOGBRUG’
Explore posts in the same categories: bewustwording, communicatie, gezondheidTags: dood, Elisabeth Kübler-Ross, hond, huisdier, huisdieren, kat, konijn, overlijden, papegaai, rouw, rouwverwerking, sterven, verlies, verliesverwerking, video
You can comment below, or link to this permanent URL from your own site.
Rouwverwerking bij verlies van geliefd huisdier 
17/12/2010 bij 22:40
Dank u wel voor uw website. Hier heb ik tenminste wat aan. Zelf mijn kater, niet ‘huisdier’, maar iemand met een eigen ziel, moeten genade tonen door hem te laten inslapen.. zwaar suikerziekte en in het allerlaatste stadium. De omstandigheden waren niet optimaal. En dit doet me twijfelen aan mijn keuzes die ik gemaakt heb voor hem.. Ik heb hem nl overgedragen aan mijn ouders, want daar had hij een eigen tuin en in mijn nieuwe appartement niks. Ach, een heel verhaal. Maar puntje bij het paaltje is dat ik hem er niet mee terug heb. En uw website helpt me toch bij een stukje rouwverwerking. Dank u
18/12/2010 bij 10:01
Dag Elsa,
Dankjewel voor je reactie.
Onlangs heb ik een ander bericht geschreven over hetzelfde onderwerp op mijn nieuwe weblog:
http://www.arendlandman.nl/2010/11/gedicht-de-regenboogbrug-geeft-troost-bij-verliesverwerking-van-geliefd-overleden-huisdier/
Je hebt de goede keuzes gemaakt, want je hebt steeds het belang van je kater voorop gesteld. Ik wens je veel sterkte met de verwerking van het verlies.
Hartelijke groet,
Arend Landman
27/10/2013 bij 10:36
Gent, 27 oktober 2013
Goede morgen meneer Landman en vele lezers van uw website.
Rouwen om dierbaren. Mens en dier.
De maatschappij kan hard zijn in die verwerking.
Enkele jaren terug is Miekske” een malthezer ingeslapen bij een dierenarts. Die hond was geschopt op zijn kop tijdens een wandeling die ik maakte in het natuurgebied Bourgoyen Ossemeersen te Mariakerke Gent. Nadien had Miekske epileptische aanvallen.
Ik heb veel tijd gestoken in de mogelijke genezing. Hij had kankerbollen. Ik ben geslaagd in die healing. Die hond is nog meegeweest naar Zwitserland waar mijn zoon woont. Uiteindelijk was het heel moeilijk omdat hij pijn had en j honger had. Op een nacht ging ik met die hond buiten en hij huilde. Ik had aan de dierarts gevraagd of ikzelf kon kiezen wanneer mijn hond mocht inslapen.
Nu het spijtige aan die historie is dat dokter Beekman aan mij vroeg om onmiddellijk en cash te betalen. Dat heeft gezorgd dat ik honger heb geleden en wel om twee redenen. Moreel en financieel.
Iedere mens heeft zijn of haar manier om verdriet te plaatsen.
Ik vind dat de maatschappij dikwijls wat mij betreft weinig plaats geeft voor wat het ‘hart’ betreft.
Mijn geburen slaan naar mijn duiven. Zodoende vind ik af en toe een doodde duif op mijn terras. Ik kan dat aankaarten en instanties aanschrijven. Het leven komt niet terug.
Een kat is jaren geleden geschopt en wel door een fietser. Het diertje is thuis komen sterven.
Andere dieren zoals een hamster en gezin zijn door mijn broer bewerkt met ether om in de beerput terecht te komen.
Een konijntje, albino dat ik gekregen had in Vlissingen voor mijn verjaardag, werd bij een schoolvriendinnetje achter gelaten omdat we op vakantie gingen. Bij thuiskomst was dat dier dood. Sommige mensen vinden het leuk om dieren letterlijk dood te slaan.
Financiele middelen spelen een rol in afscheid nemen.
Men kan op het hart trappen van de mens. Dat weet ik zeker.
Ik ben bovendien slachtoffer van seksuele vergrijpen en ik probeer in dit alles een goede middenweg te vinden.
Ik heb hier thuis een dwergkonijnenfamilie. Philippo geraakte zwanger van haar vriendje Lakey. In dat samenzijn werd een jongske geboren Levi. Dat diertje wou voeding en de moeder had voeding. Het is echter zo dat men mij verplichtte om mijn duiven die ik had gered geen eten en geen drinken te geven.Dit was gemeld door een verantwoordelijke van het sociaal verhuurkantoor Woningent. Levi is na drie dagen overleden verhongerd en verkleumd van de koude.
Op mijn terras zitten de duiven die af en aan vliegen. Het gebeurt dat ik de konijnenhokjes buiten zet en dat duiven soms op bezoek gaan bij de dwergkonijnen.
Ik wens de harmonie van mijn dieren niet te verstoren. Neen.
Ieder levend wezen heeft recht op eten en/of drinken.
Hoe kan men anders de honger in de wereld uitbannen tegen 2015.
Mijn huidige Hond Isabi is onlangs verkracht door een loslopende malthezer.
Ik heb hierover ook klacht neergelegd.
Soms gebeurd het dat ik ‘gedoodde’ dieren laat belanden in de vuilnisbak omdat ik niet de financiele middelen heb.
Ik wens u een heel prettige zondag,
Marie-Thérèse Van Roosbroeck
’t Kofschip
Brugsesteenweg 2013
9000 Gent
25/05/2013 bij 10:31
wat ik hier juist vind is een grote gelijkenis,onze poes kater noemde ook misty,werdt ook juist 13 jaar en is gestorven op 21 mei 2013.het was gewoon ouderdom,hij wou ook niet meer eten.en weet je hij lijkt juist op deze foto van misty poes,hij is het echt,dat er zoveel gelijkenis is dat is toch geen toeval.er is echt een poezenhemel hoor.wij hebben hem laten cremeren en prachtig hartje urne gekozen,zo komt hij terug naar huis.zijn baasje glen,mama papa en de 5 kattinnekes missen hem.
25/08/2013 bij 15:26
Dank je wel voor al deze artikels en reacties. Hier heb ik iets aan. Gisteren onze trouwe lieve kater laten inslapen. Mijn Tijgertje is 17 jaar geworden en de laatste 2 jaar had hij nierfalen. Met medicatie en aangepaste voeding lukte het aardig. Maar de laatste 10 dagen ging hij pijlsnel achteruit. Hij at en dronk bijna niet meer en vermagerde zienderogen. Einde van vorige week was het nog een hoopje ellende. Zijn nieren waren verschrompeld en op zijn rug kreeg hij een kankergezwel. Mijn beestje nog meer laten afzien kon ik niet. Ik heb ontzettend veel verdriet maar ben dankbaar dat ik hem zo lang bij mij mocht houden. Rust zacht mijn beestje.
18/03/2011 bij 16:29
Mijn kat is gisteren overleden.
ik kan er niet goed mee omgaan en huil nog vaak.
maar door dat ik dit heb gelezen denk ik, Ik kan niet heel de tijd verdrietig zijn.
ik vind het erg goed van u hoe u hiermee bent omgegaan. Ik ben nog maar 13 en mis mijn kater super erg. maar weet nu wel hoe ik er beter mee kan omgaan
Groetjes,, Shannon Kop
08/04/2011 bij 09:16
Mijn kater van bijna 21 jaar is precies een week geleden overleden. Hij was ziek en ik heb hem moeten laten inslapen. Dat was erg zwaar. Ik mis mijn maatje, want dat was hij echt na zoveel jaar. Dus Shannon, het is heel normaal dat je nog veel huilt. Dat doe ik ook en dat moet je ook gewoon laten komen.
Mijn band met mijn kat blijft altijd, alleen is hij er niet meer fysiek. Maar ik voel hem de hele dag om me heen. Ik let goed op tekens die ik van hem krijg zoals een foto van hem die ineens op de grond valt. Dat geeft mij ook troost. Veel sterkte iedereen die zijn vriendje moet missen…
15/05/2011 bij 19:45
Onze kat Wizzy is gisteren overreden en bij de dierenarts gestorven. We hadden ze pas 2 jaar maar ze hoorde zo bij ons gezin. We hebben ze hier begraven in de tuin onder een struik waar ze graag lag wanneer de zon scheen. Ze werd gewikkeld in een blauwe deken waar ze zo gehecht aan was met een snoepje erbij. Ik wist niet dat ik haar zo zou missen. We kunnen gelukkig met de kinderen vooral de jongste erover praten of gewoon huilen. Maar het doet zo’n pijn. Als ik ze niet had buitengelaten zou het misschien niet gebeurd zijn. Maar ze wilde altijd buiten. Ik weet het niet. Ik weet wel dat het ontzettend pijn doet en dat we ze zo hard missen, onze kleine deugniet. Overal in huis denk je dat ze er is ofwel op de vensterbank om binnen te komen of bij het bureauvenster. Ze is gewoon te vroeg gegaan.
Als we ze nog 1 keer konden zien en knuffelen en strelen. Bedankt voor deze site, het doet deugd het eens te kunnen schrijven.
17/05/2011 bij 19:37
hallo,
min kat is op vrijdag de 13de dood gegaan
en ik zit er nog steeds mee
ik huil de heledag en op school huil ik in me zelfs
soms spat er prongeluk een traantje uit.
dit was mijn eerste huisdier hij was altijd vrolijk bezig.
maar die nacht werd hij vermoordt door iemand die van dieren haat
hij sloeg op het hoofdtje en op het buikje
me vader had hem gevonden en had direct naar huis gebracht
toen ik hem zag leek hij op een pop!
ik begon hard te huilen ik aaide hem en hij was hard en koud….. maar bij het buikje was het koud de volgende morgen was hij helemaal koud en hebben we hem buiten in de tuin begraven
ik mis hem nog steeds mijn kleine katertje 😥
22/06/2011 bij 18:15
ik ben in 6 mnd 3 kids..katten van mij verloren en ik trek het niet meer…
29/07/2011 bij 11:52
Lieve Karin,
wat verschrikkelijk het verdriet om 3 dierbaren te verliezen in zo’n korte tijd,kan me goed indenken hoe groot je verdriet is,zelf hebben we onze 1e noorse kat met bijna 15 jr moeten laten gaan,het benauwd me de gedachte dat een volgend afscheid van een van onze andere katten er dit jaar op zou volgen,onze vorige kat moesten we 3 jaar geleden laten gaan,maar dat verdriet en gemis is er nog steeds.
Ik wil je heel veel sterkte wensen bij het verwerken van dit verlies,en dat de mooie herinneringen op den duur het verdriet verzachten.
Liefs Margreet
29/11/2011 bij 15:08
ben zelf aan het googelen geslagen voor troost. In september mijn poes moeten laten inslapen en vandaag een week geleden is mijn allerliefste kater doodgereden. Ben er stuk van. Ben met heel veel ellende achter me uit het buitenland vertrokken (met mijn 5 katten) om me weer in nederland te vestigen, daar is er nu nog slechts eentje van over. Ben ook dezelfde persoon niet meer…
29/11/2011 bij 16:00
Lieve Angelique,
Ik kan me voorstellen hoeveel leed je hebt geleden. En de enige echte vrienden waren jouw katten gedurende die vreselijke periode. Nu heb je van 4 van hen afscheid moeten nemen en dat valt helemaal niet mee. Sterker nog, geef jezelf de tijd om te rouwen. Zoals al eerder gezegd is in deze blog is, dat soms het verlies van een huisdier moeilijker te verwerken is dan het verlies van een mensenvriend. Schaam je daar niet voor. Denk alsjeblieft aan de mooie herinneringen die je hebt aan de 4 rakkers. Zij zijn niet voor niets deel geweest van jouw leven. Zij hebben jouw leven inhoud gegeven. Koester de zoete herinneringen Angelique, wij weten wat je moet doorstaan.
Gerri
26/06/2011 bij 11:40
Ik heb mijn laatste Golden Retriever 9 maanden geleden in moeten laten slapen en ik kan er nog steeds niet mee omgaan, ik wordt er af en toe wanhopig van! Mensen zeggen dat ik een andere hond moet nemen.Aan de ene kant denk ik: je hebt gelijk, maar aan de andere kant moet ik er nog niet aan denken!
Ik wil me zo graag weer beter voelen maar het lukt me niet. Alles wat ik meegemaakt heb met hem, ook wetende dat het einde er aan zat te komen, ik kan het niet van me afzetten! Terwijl hij de prachtige leeftijd van 14 jaar en 3 maanden bereikt heeft!
Wat moet ik hiermee??
26/06/2011 bij 19:11
Hallo Diana,
Dankjewel voor je bericht. Het is heel normaal dat je nog steeds verdriet hebt van het verlies van je hond. Wat moet je daarmee? Ik denk dat je moet accepteren dat het zo is. Het gaat over, al zul je hem natuurlijk nooit vergeten. Dat alles heeft wel tijd nodig. Ik zou zeker een nieuwe hond nemen, maar pas op het moment dat je eraan toe bent.
Sterkte,
Arend.
03/07/2011 bij 21:14
bedankt voor het hier neerzetten van deze film. Ik moet altijd al huilen bij dierenleed in films of lezen dat iemand anders zijn huisdier is overleden. En afgelopen nacht heb ik mijn 18 jaar, 2 maanden en 2 dagen oude poes laten inslapen. Ik hoop dat zij ook zichzelf kenbaar maakt zoals in de film te horen was want ik kan niet zonder haar.
19/07/2011 bij 19:52
Ik heb gisteren mijn vriendje Peer moeten laten inslapen, die ik 16 jaar geleden als kitten heb gehaald. En ik mis m zo erg. We hebben wel alles gefotografeerd van het begin van de dag, tot het grafje toe. Ook in het doosje waarin hij ligt hebben we een gedichtje gedaan, ik heb een plukje haar afgeknipt en in een doosje gedaan, dit soort kleine dingetjes helpen al bij het accepteren dat je vriendje er niet meer is, ik heb er echt wat aan gehad, ookal komt hij er helaas niet mee terug. Het verdriet zal nog wel even duren. Maar ook dit helpt, erover praten, schrijven, stop het niet weg. Sterkte voor iedereen die dit helaas croeg of laat moet meemaken. Judith
22/07/2011 bij 14:24
Vorige week dinsdag heb ik mijn poes Luna laten inslapen. Ze werd 7 en half jaar. Zij was geboren zonder borstbeen en had een dikke luchtbobbel op haar borstje. Dit was ontdekt tijdens haar steralisatie door de DA. Hij wist niet wat hij hiermee aan moest en heeft het zo maar gelaten. Wel zei hij dat het een zorgenkatje zou worden. Nu had zij daar niet echt veel hinder van in haar leventje, ze was speels, at en dronk goed en het was mijn knuffie. Wel had ze regelmatig last van haar blaas. (blaasgruis en blaasstenen) Ook was ze wel snel vermoeid en zag je haar zwaar ademhalen, maar ze kon hier gewoon mee leven. Tot vorige week dinsdag, ik ga s’morgens naar mijn werk en was er nog niks aan de hand, voor die tijd had ze nog gewoon bij haar brokjes gegeten. Toen ik thuis kwam zei mijn vriend dat Luna in de kattebak zat en bleef zitten, ik dacht, nee niet weer haar blaas he?(was het dat maar geweest) Ik pakte haar eruit en ze miauwde hevig. Ik zag al dat het niet goed leek, haar oogjes stonden groot en haar bekkie stond open met tongetje eruit. Ik legde haar op de bank waardoor ze weer hevig zat te mauwen. Ik zei dit is niet goed en pakte haar op en zijn toen naar de DA gegaan. Op de behandeltafel voelde de DA aan haar buikje en vond deze vol en dik. Ze zei dat ze al in shock was en wilde nog wel onderzoeken doen maar kon mij geen garantie geven dat ze zou blijven leven. Toen heb ik die zeer moeilijke beslissing moeten maken. Ben er nog kapot van, doe niks dan huilen en ze zit zo vreselijk in mijn hoofd. Ook haar broertje (katje uit 1 nest) is van slag. Loopt te mauwen door het huis, vraagt veel aandacht en slaapt ook meer. Wij hebben ons maatje onze knuffie verloren en we missen haar. Ze was zo lief en ondeugend, vroeg veel aandacht en we konden saampjes zo lekker knuffelen. Nu is het zo stil in huis. Ik denk dat het heel lang duurt dat wij hierover heen zullen zijn. Enige wat ik nu nog van haar heb zijn herinneringen op foto en ik zal haar altijd in mijn hart meedragen.
05/08/2011 bij 23:28
Ik heb mijn hond op 4 december moeten laten inspuiten, ze wou niet meer eten of drinken en had kanker..
Was heel pijnlijk voor me, mijn lieve meid was 15 jaar bij mij..
Nu zijn we 8 maanden later en nog steeds ween ik elke dag..
Smorgens heb ik geen zin om op te staan, zo hard mis ik mijn lieve meid. We hadden een puppy gekocht toen mijn lieve Yorca er nog was, maar het is niet hetzelfde. Het voelt verkeerd aan..
Mijn glimlach is sindsdien weggebleven, en niet meer teruggekeerd.. Soms vraag ik mijn eigen af wat er mis is met me..
Heb ik wel de goede beslissing genomen?
Ik weet het allemaal niet meer… 😦
10/08/2011 bij 13:09
Afgelopen Maandagmiddag heb ik mijn lieve poes Desje in laten slapen op de geweldige leefijd van 18 jaar…maar wat heb ik een pijn en verdriet en wat mis ik mijn meisje…ik wil haar nog zo graag knuffelen en vertroetelen…ik weet dat het beter is voor haar en dat ze uit haar lijden is verlost maar ze was en is mijn allesie…de dagen zijn leeg en er komt niets uit mijn handen…dag meisje ik mis je zo…
28/08/2011 bij 14:34
Ook ik heb afgelopen week mijn kat moeten laten inslapen, het was een mooie heilige birmaan, hij kreeg problemen met de nieren at en dronk niet meer en op een gegeven moment werd het lijden, toen heb ik hem naar de dierenarts gebracht en die constateerde ook kanker in de buik, en is daarna op advies van de DA ingeslapen, hij is wel mooi 17 jaar en 10 maanden geworden, en heb er nog 1 van dezelfde leeftijd, maar die is nu gestrest nu hij zijn broertje moet missen, en ook ik ben totaal van slag en huil er ook om, en dat moet er uit want ik ben wel een trouwe vriend verloren.
04/09/2011 bij 18:30
Op 2 september heb ik mijn lieve schat Sunday in moeten laten slapen. Meer dan 13 jaar lang hebben we lief en leed gedeeld. Zij was de drijfveer in onze onwrikbare vriendschap binnen de familie. Als lieve tienerpup kwam ze vanuit het dierenasiel en het was op slag liefde op het eerste gezicht bij iedereen.
Sunday had kanker, gevolgd door uitzaaiingen. We wisten wat de prognose zou zijn en wilden haar de pijn besparen.
Maar ik mis haar zo erg. Ik kan het ook niet hebben als men zegt dat ik maar gauw een nieuw hondje moet nemen. Ik zeg toch ook niet tegen een weduwe dat ze maar snel een nieuw vriendje moet nemen?
Ik heb zowel mijn moeder als mijn vader verloren en dat was een intense diepe pijn. Het verlies van van mijn lieve Sunday ervaar ik precies hetzelfde.
Ik voel me vooral schuldig omdat ik denk dat ik niet voldoende voor haar gedaan heb. Vooral het ‘had ik maar zus, of had ik maar zo…’. Het laat me niet los.
Maar ook ik hoop dat er een dag komt waarop ik met een opgetogen blik naar een regenboog kan kijken en dan bedenk dat mijn lieve schat van boven kwispelend op me neer kijkt…
Tot ziens mijn allerliefste vriendinnetje… xxx
29/11/2011 bij 17:19
lieve Gerri,
Laat dat schuldgevoel varen. Er was duidelijk geen alternatief voor je lieve Sunday. Meer nog dan het feit dat we onze lieve dieren ee goed leven kunnen bieden, moeten we ergens dankbaar zijn dat we ze een “goede” dood kunnen bieden. Mensen moeten jammer genoeg vaak respectloos en vol pijn op het einde wachten om allerlei religieuze en?of ethische redenen. Ik kan alleen al door het lezen van je vele antwoorden wel nagaan wat een lief en gevoelig persoon je bent.
Ik heb zelf jaren een vreselijk schuldgevoel meegedragen, omdat de dood van onze eerste boxer me veel meer aangreep dan de dood van mijn oma, die bij ons inwoonde, een jaar eerder. Ik moet een jaar of 10 geweest zijn en door schaamte is dat pas jaren later door een goed gesprek met mijn moeder uit de wereld geholpen.
Nu interesseert het me niet meer of iemand vind dat het lang genoeg geduurd heeft. Ik huil nog steeds tranen met tuiten vanwege Diego en net zo hard om tal van de berichtjes die ik hier lees. Zou ik echter onverschillig willen zijn? NOOIT!!
21/09/2011 bij 23:10
Ikzelf had een vlinderhondje wat van pup af aan bij me was.
Het was 14 jaar mijn maatje, mijn steun en toeverlaat.
Alles wat ik mee heb gemaakt heeft zij ook meegemaakt. iedere avond als ik thuis kwam van werk kwam ze kwispelend en rennend van blijdschap op me af.
Ze is ziek geworden en binnen twee dagen heb ik afscheid van haar moeten nemen op 25 juli dit jaar.
Nu is er niets meer als ik thuis kom……..koud, stil en leeg
Ik woon alleen dus de strijd is extra moeilijk.
Ze heeft een mooi graf bij mijn moeder…..
Iedere dag is het voor mij nog erg moeilijk.
Voor iedereen die zijn huisdier verloren heeft erg veel sterkte toegewenst…..
22/09/2011 bij 22:35
Op 20 september vond mijn man onze kater dood buiten op de oprit bij ons huis. Ruim 2 uur ervoor was er nog niets aan de hand, hij wilde naar buiten en niet naar binnen toen ik naar mijn werk vertrok. Hij was 14 jaar, dus rationeel gezien een mooie leeftijd, maar zijn plotselinge dood komt hard aan, hij was nog zo vief. Het gemis is zo groot. Zijn dood komt in een zwaar jaar, waarin ik zelf een schildklieroperatie heb moeten ondergaan, een vriendin en een schoonzus verloor aan kanker, met werk in totaal nieuwe stressvolle situatie ben gekomen en onze oudste poes hebben moeten laten inslapen. Dit nieuwe verdriet erbij is bijna niet meer te behappen. Het geeft me wel troost, als ik hier lees dat anderen ook dit verdriet ervaren bij het verlies van hun huisdier. Weten dat ik hierin niet alleen sta, maakt minder eenzaam.
27/10/2011 bij 17:52
Acht jaar geleden was mijn poes van drie jaar lekker aan het spelen op de schoot van mijn zoon en terwijl ze van zijn schoot af sprong gilde ze heel hard tot drie keer toe en viel toen dood neer..ik ben drie maanden volledig depressief geweest en afgelopen maandag heb ik mijn kat van 14 jaar laten inslapen omdat na een aantal onderzoeken bleek dat ze uiteindelijk toch kanker had..in haar buik en keel.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten en zie steeds weer hoe mager ze was en hoe wanhopig ze de hele dag wilde eten maar gewoon niets binnen kreeg terwijl ik al constant met haar naar de dierenarts ging om te vragen of er soms meer aan de hand was.
Eerst zei hij..het is haar gebit maar ze is nog te zwak om er iets aan te doen.
De een na laatste keer zei de d.a…dat het haar schildklier was dus gaf hij maar pilletjes waar het diertje doodsbang voor was omdat het pijn deed,,eten kon ze ook niet normaal meer..ze legde haar linkerwang in de bak en probeerde het op een of andere manier naar binnen te schuiven maar dat ging niet dus ik weer terug naar de dierenarts maandag.
Ik had gezegd..u moet haar helpen aan haar gebit ondanks het risico maar zo kan ze niet door blijven gaan dus zei hij ik onderzoek haar wel eerst en dan bel ik u als het toch foute boel is.
Dat deed hij dus ook na een uur en toen bleek dat ze toch kanker had en dat het het beste was om haar te laten inslapen…ik was en ben kapot..ik kan al drie dagen bijna niet stoppen met huilen en ben zoooo bang dat mijn kat van 17 binnenkort ook gaat omdat zijn hartje zo ruist en hij is nu ook een beetje depressief door het verlies van zijn vriendinnetje waar hij 14 jaar mee optrok
27/10/2011 bij 19:51
Lieve Mary,
Het raakt me elke keer weer te moeten horen hoe zwaar het verlies van onze kleine lieve viervoetertjes te verwerken is. Je hebt eerst dat vreselijke verlies van je eerste kameraadje moeten verwerken en ja, daar kun je enorm depressief van worden. Vaak denk je dat anderen het niet begrijpen en daarom zijn hun -goed bedoelde- adviezen ook vaak van geen waarde, of niet op hun plaats. Eigenlijk wil je gewoon vastgehouden worden en huilen, en hopen dat de ander het helemaal begrijpt.
Nu heb je weer een trouw vriendinnetje moeten afgeven en de angst om de ander is dan groot.
Ik wens je heel veel sterkte toe Mary, en ik hoop dat je hier even wat troost kunt vinden (((hugs)))
07/01/2012 bij 22:53
Beste Ingrid,
Wat een herkenbaar verhaal. Gister, na een gezellig dagje uit, komen we thuis aanrijden. De telefoon gaat. Onze kater van 6 jaar is ggevonden. Aangereden? Vraag ik…maar nee…onze Tijger is dan al dood. Nog geen vijf minuten later brengt de dierenambulance onze lieverd thuis. Zo onverwacht….elk moment van de dag dat ik ging zitten lag hij op schoot. Nu is mijn schoot leeg, zn mandje weg en de voerbakjes opgeruimd. Wat een pijn… ik voel me troosteloos en boos. Onbegrip ook…wie heeft hem aangereden, hebben ze het gemerkt? Waarom, op die plek waar nooit iemand rijdt, midden in de nacht…zo stom toeval, verkeerde plaats en tijd… hebben ze het niet gemerkt, of zijn ze doorgereden? Waarom is Tijger niet gewoon lekker binnen gebleven? Ik verwijt mezelf dat ik de liefde van een kat te gewoon heb gevonden, niet genoeg heb genoten. Wil m zo graag nog een x op schoot hebben….
12/02/2012 bij 13:38
Beste ‘ik’,
Ik lees je reactie nu pas.
Wat erg dat jullie Tijger zo plotseling hebben verloren. Wat een leegte geeft dat toch, in huis en hart. Vaak denk je dan inderdaad ‘wat als…’. Dat is zo begrijpelijk, maar het heeft geen zin, je kwelt jezelf ermee. Het is gebeurd en je kunt het niet meer veranderen.
Wat kan je naar je dier verlangen hè, nog 1x op schoot hebben en kunnen knuffelen.
Ik heb ervaren gedurende alle jaren dat ik katten heb mogen verzorgen, dat ik met iedere kat weer een mooie, unieke band kon opbouwen. Dus is mijn raad aan jou: als je er aan toe bent, geef je liefde dan ooit weer eens aan een ander dier. En geniet opnieuw van dat bijzondere contact.
Heel veel sterkte!
14/02/2012 bij 13:53
lieve Ingrid,
Ik lees ook nu net je bericht. Ik ben een tijdje weggeweest, maar wilde vandaag weer even de tijd er voor nemen om stil te staan bij al het verdriet dat we hebben om het verlies van een zo geliefd mede-huislid…
Het is vandaag 12 weken geleden dat Diego dood gereden is. En terwijl er 2 kaarsjes bij zijn foto branden, zoals elke dinsdag sinds die afschuwelijke dag in november, probeer ik niet te denken (tevergeef echter) aan het moment dat de gemeente plansoendienst bij mij aanbelde met de vraag “u bent toch een zwarte kat kwijt?”, waarop een collega met een zwaai een vuilniszak vanuit de pick-up te voorschijn toverde en mijn lieve schat aan een achterpoot aan mij toonde met de vraag: “is het deze soms?” Ik kan me nu alleen nog herrinneren dat ik hem in mijn armen nam en bij de voordeur mijn benen het begaven… De rest van de dag is een vage vlek in mijn geheugen. Er zijn nu pas momenten dat ik het begin te beseffen, echt te beseffen. Maar de pijn is nog steeds niet te beschrijven. Heel veel sterkte, ik hoop dat je kracht en moed put uit deze site, zoals het die biedt aan zovelen van ons.
Angelique
14/02/2012 bij 13:56
Eigenlijk bedoel ik dit bericht voor IK, hoewel het natuurlijk net zo goed voor Ingrid en alle anderen bedoeld is die op deze manier hun dier verloren…
Angelique
21/07/2012 bij 23:34
Ik ben door verdriet op dit site beland weet niet waar ik moet zijn misschien kan iemand me helpen ben mijn hond een paar weken kwijt dood gebeten door een andere hond het doet gewoon heelvlees pijn kon geen afscheid van hem nemen zit in biutenland bij mijn moeder door haar ziekte voor het eerst heb ik hem achter gelaten voor mijn man nu is hij dood ik zie hem niet meer waarom mijn kleine prins Kelly mama mis je vreselijk
22/07/2012 bij 00:03
“C johnn Zegt:
21/07/2012 bij 23:34
Ik ben door verdriet op dit site beland weet niet waar ik moet zijn misschien kan iemand me helpen ben mijn hond een paar weken kwijt dood gebeten door een andere hond het doet gewoon heelvlees pijn kon geen afscheid van hem nemen zit in biutenland bij mijn moeder door haar ziekte voor het eerst heb ik hem achter gelaten voor mijn man nu is hij dood ik zie hem niet meer waarom mijn kleine prins Kelly mama mis je vreselijk”
Lieve C,
Wat vreselijk voor je, om zo het tragische nieuws te hebben moeten vernemen over Kelly. Ik haal uit je woorden dat je enorm gek op hem moet zijn geweest.
Je bent al enkele weken in het buitenland vanwege de zorg over je moeder terwijl je zelf volledig overmand wordt door verdriet. Ik kan me zo je eenzaamheid in deze diepe rouw voorstellen. Dat is heel hard en intens verdrietig C.
Voel je niet schuldig over hoe het gebeurd was; je was er immers niet eens bij. Je zorgde op dat moment al voor iemand en dat kan ik alleen maar prijzen.
Wij allen, hier op deze blog, voelen met je mee, weten wat je nu moet doormaken. Weet dat je er niet alleen voor staat C, wij zijn hier met je.
Lieve C, heel veel sterkte meid
Liefs,
Gerri
22/07/2012 bij 21:12
Lieve C,
Wat Gerrie hier al zegt, hoe ons huisdier, vriend, kind, maatje ook overleden is. Jouw verhaal dat je geen afscheid hebt kunnen nemen is ook zo vreselijk verdrietig…. En dat je zo veel huilt, doe maar. Is goed, En voel je niet schuldig. Maar is snap het heel goed. Ik voel me ook nog steeds schuldig over het heengaan van mijn kat. Dat is ons gevoel voor onze dierbare huisdieren. M.i. zijn ze altijd en eeuwig dierbaar en heel gek ik voel me sons nog veel verdrietiger dan om mensen die overleden zijn. Huisdieren staan vaak zo dichtbij je, dichterbij dan soms mensen kunnen komen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook nog steeds heel verdriet over mensen (die zelfs nog leven, maar ook diegenen die dood zijn) Wij allemaal op deze blog leven zo met elkaar mee en gewoon een luisterend oor is (is mijn ervaring) al een stukje verwerking. Zo heeft ieder idd zijn eigen rouwproces. Neem daar de tijd voor, praat erover, jank, schreeuw of whatever.
Ik denk dat een plekje waar je heen kan gaan helpt.. en foto’s. Ik ga mijn Tilly (zit nu in blik) denk ik ook uitstrooien. Ik was er niet zeker van, of ik haar nu bij me wilde houden of niet. Ben er nog steeds niet uit. OVer twee weken krijg ik een nieuwe kitten, ik vond zelf dat het tijd was.. maar nogmaals dat is ieder voor zich. Tilly was mijn allerliefste poezenkind ever en niemand kan haar vervangen.
Hoop dat je iets hebt aan dit verhaal, al is het zo anders dan het jouwe…!! Veel sterkte….xxxxxxxx
22/09/2011 bij 23:46
Ja, ik merk dat er op een bepaalde manier een taboe over rouwverwerking om een huisdier heerst. Je durft het zelf vaak niet eens aan te geven. Je moet naar je werk, maar je schreeuwt het uit van binnen. Je bent niet in staat om te gaan werken, maar een overleden huisdier ‘is geen reden’ om je af te melden. Het is hartverscheurend. Toch heb ik vanavond, tijdens mijn dienst, een gesprek met een collega gehad. Hij heeft niets met huisdieren, maar hij was geschokt en oprecht begaan met mijn verhaal. Hij wist niet dat zo’n verlies zo een enorme impact op iemand, of zelfs een gezin, kon hebben. Al met al was het een goed gesprek en dat verzachtte de pijn die ik nog steeds voel.
Ik schreef eerder dat het verlies van mijn lieve Sunday even hard aankwam als destijds het verlies van mijn ouders met wie ik een hele goede band had. Ik sprak toen niet geheel de waarheid… Sunday’s verlies is zwaarder te verwerken.
Ik heb wel heel veel aan mijn dierenarts gehad. In gesprekken met hem durfde ik dat ook toe te geven, te huilen, en mijn schuldgevoelens uit te spreken. Hij heeft mij enorm gesteund in het verlies.
Ik wens ons allen heel veel sterkte met het verlies van ons geliefde huisdier. Koester de herinneringen… (((hugs)))
23/09/2011 bij 09:25
Beste Gerri,
Wat jij beschrijft herken ik. Als je dier overlijdt, dan moet je maar vooral zo “normaal” mogelijk doorgaan en krijg je geen tijd voor verwerking en rouw. Alleen de mensen die zelf zoiets hebben meegemaakt en hetzelfde verdriet kennen, beseffen wat de impact is. En gelukkig zijn die mensen er ook!
Ik begrijp de zwaarte van je verlies van Sunday, de pijn die je in je hart voelt. Ik hoop zo dat als er na de dood nog iets is, we al onze geliefde mensen én dieren mogen terug zien. Wens je veel sterkte in alle moeilijke momenten.
24/09/2011 bij 16:04
Mijn kat is deze nacht overleden. Hij was slecht 3 jaar oud. Hij was zo een actieve en speelse kater. echt een deugenietje. Gisteren nacht begon hij ineens zo raar te ademen en ben ik er direct met naar de dierenarts gereden midden in de nacht. Daar bleek dat hij vocht in zijn longen en rondom zijn hartje had. Mijn dierenarts heeft hem direct in een zuurstofkooi gestoken en de juiste medicatie toegediend. Gisteren avond was hij dan ook al een heel stuk beter. Maar rond middernacht begon hij terug problemen te krijgen met ademen en om 4u deze nacht heeft zijn hartje het begeven. Ik vind het vreselijk dat ik hem zo vroeg heb moeten afgeven. Ik wil hem terug bij mij. Hij was echt mijn maatje. en dan de gedachte da hij hier thuis nimeer rondloopt maakt me ziek. Ik heb al zijn spullekes al ingepakt. Maar het doet zo een pijn. Ik mis him al zo vreselijk hard !!!
24/09/2011 bij 16:57
Lieve Suki
Ik lees net je berichtje. Ook wij hebben afgelopen vrijdag onze poes in moeten laten slapen. Ze was zo ziek op het laatst. We hebben haar 8 jaar geleden uit het asiel gehaald waar ze was gedumpt met haar 3 kittens. We hebben haar 8 jaar al onze liefde gegeven. Dit is de vierde poes in ons leven die we hebben laten inslapen. Het gevoel veranderd nooit. We missen haar enorm. Het verdriet blijft je overal achtervolgen. Ik voel je wanhoop want ook ik wil haar terug. Misschien lukt het je om in de toekomst je liefde weer aan een andere poes/kater te geven. Heel veel sterkte
24/09/2011 bij 17:08
Hallo Suki en Marijke,
Het verlies van je allerbeste maatje, of het nu een hond of kat is, treft je zo hard. En je mág hartverscheurend huilen. Ik heb dat ook gedaan, en nog steeds. Je bent nu in echte rouw en laat het verdriet dan ook echt over je komen. Ik zit nog steeds vaak met de foto van mijn lieverd in de hand, omklem het, en huil mezelf in slaap. Ik wens jullie beide het allerbeste in deze moeilijke tijd en een welgemeend diep medeleven. Ik voel zo mee met jullie.
24/09/2011 bij 17:50
Dank je Gerri voor je lieve woorden. Dat je weet dat je niet alleen staat met je verdriet dat er meer mensen zijn die dit hebben doet me veel goed.
25/09/2011 bij 15:26
Het is al weer ruim 5 weken geleden dat wij onze fantastisch Welsh springer spaniel Diesel hebben verloren aan een stomme en bizarre samenloop van omstandigheden. Hij was pas 1 jaar en 9 maanden, wij hadden hem bijna een jaar. Het is gebeurd op onze 2e reisdag naar de Pyreneeën. ’s Ochtends had ik hem nog uitgelaten met mijn jas aan, zo fris was het. Omdat we maar 4 uurtjes moesten rijden, hadden we alle tijd en zijn eerst nog naar het strand gegaan om hem lekker te laten rennen en spetteren in de zee. Vanaf dat we weer gingen rijden, is alles fout gegaan. We kwamen in de files, op 20 augustus, wij wisten niet dat het voor de FRansen nog hoogseizoen was. Het werd heter en heter. Tussen de middag was het al 35 gr. Op de parkeerplaats hebben we Diesel in de schaduw gehouden, zijn met hem door een vernevelaar gelopen en hebben hem met flessen water nog goed nat gemaakt eer we verder gingen. Na weer een tijdje rijden wilde hij over het hekje klimmen tussen de achterbak en achterbank. We waren bij een afrit naar een parkeerplaats dus zijn direct gestopt. Ik heb hem uit de auto gehaald en weer helemaal nat gemaakt. Daar blijven uitrusten was geen optie want er was geen greintje schaduw op de parkeerplaats dus zijn we direct weer verder gegaan. We waren nog niet op de snelweg en toen wilde hij alweer erover heen klimmen. Toen heb ik hem achterstevoren zittend op de stoel terug geduwd. Hij was kletsnat en het was nog maar een uurtje rijden dus hij moest zich maar even gedeisd houden. Ik wilde niet dat hij echt over het hekje zou komen, want de achterbank lag vol met bagage en je moet er niet aan denken dat er al rijdens 23 kilo hond door de auto dendert. Ik heb hem nog even zitten aaien toen hij weer rustig was en ben weer met de veiligheidsriem aan gaan zitten. Toen ging hij wel erg hijgen, niks verontrustends voor Diesel want die wond zich al gauw erg op en hijgde dan heel erg. Toch zat het me niet zo lekker, maar al gauw ging hij zitten keffen en dat zette me helemaal op het verkeerde been. Ik dacht dat hij het zat was en had zoiets “je bent nat, je houdt het maar even vol”. MAar omdat we daarna niets meer hoorden, vertrouwden we het niet, zo’n onderbuikgevoel dat er iets niet goed was. Dus zijn we het volgende parkeerterrein weer opgereden waar wel schaduw was. Te laat, hij lag bewusteloos achterin. En nog dachten we dat het heus wel goed kwam. Gewoon bevangen van de warmte. We hebben hem in de schaduw gelegd en met flessen water nat gemaakt. Het mocht niet baten, onder onze handen overleed hij. We hebben staan schreeuwen en gillen,helemaal in paniek. We hebben hem achtergelaten bij een dierenkliniek en zijn naar het huisje doorgereden. De volgende dag zijn we in één ruk, 1320 km., naar huis gereden. Het waarom, hadden we maar dit, hadden we maar dat, als we nou zus hadden gedaan of zo hadden gedaan. Gek hebben we ons zelf er mee gemaakt. Nu, 5 weken later, zakt dat gevoel. Op de hondenforums waar ik kom en de hondenscholen waar ik getraind heb, de dierenarts en alle hondeneigenaren die ik ken hebben er nog nooit van gehoord dat een hond in een rijdende auto aan de gevolgen van oververhitting overlijdt. Maar het is ons gebeurd en met deze keiharde realiteit moeten wij verder. Wat missen we hem! Na 5 weken loop ik nog steeds als een zombie rond, wanhopig om zijn volstrekt zinloze en onnodige dood
25/09/2011 bij 16:12
Hallo Ingrid,
Nadat ik jouw verhaal gelezen had was ik sprakeloos. Ik wist niet eens hoe ik moest reageren. Maar jouw verhaal helpt ons, dierenbezitters, toch weer verder. Misschien moeten we niet alles voor lief nemen. Misschien moeten we niet eens vanuit ons eigen denken handelen. Maar hoeveel weten we hierover? Ik denk nog lang niet alles. Het lag niet aan jullie handelen, dat is zeker.
Het is vreselijk wat jullie is overkomen. En ik ben zo overtuigd dat jullie echt alleen het beste met Diesel voor hadden. Ik wens jullie heel veel sterkte bij dit moeilijke verlies en hoop dat jullie geen schuldgevoel houden bij Diesel’s overlijden. Zoals je zelf zegt Ingrid, ook jouw dierenarts en andere hondenbezitters hebben hier nog nooit van gehoord. Vertrouw op hun kennis en wees niet zo hard voor jezelf.
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Ik hoop dat ook voor jullie de tijd zal helen.
25/09/2011 bij 18:51
Dank je wel, Gerri, voor je liefdevolle reactie. Ik heb veel gehad aan het gesprek met mijn dierenarts. Waarom de ene hond in bepaalde omstandigheden oververhit raakt en honderd andere honden niet, is niet te verklaren. Dat je een hond niet in een stilstaande auto in de zon moet laten staan, weet iedereen wel (en toch gebeurt het vaak). Maar dat het in een rijdende auto ook te heet kan worden, is iets dat vrijwel niemand weet (achteraf bleek dat de airco stuk was gegaan, ook dat nog). Velen hebben al geopperd dat er meer moest zijn, dat hij wellicht al niet in orde was. Diesel kwam bij ons toen hij 9 maanden was, beschadigd. Met veel training en geduld kreeg hij zelfvertrouwen en ontpopte zich tot een hond met een gouden karakter die zo op zijn plek was bij ons. En dan in pakweg een uurtje tijd is alles weg, over, en dat is heel moeilijk te accepteren. Het schuldgevoel ben ik nu wel kwijt, wat ik ook gedaan zou hebben, het was toch te laat. Als het proces van oververhitting in gang is, schijnt het heel moeilijk te zijn dit te stoppen, maar het gemis is enorm. Alle omstandigheden kwamen bij elkaar: de files, de onverwachte hitte, airco stuk, parkeerplaats zonder schaduw en kennelijk was Diesel erg gevoelig voor oververhitting. Nogmaals bedankt voor je reactie, dat helpt zeker.
16/01/2012 bij 07:30
hallo Ingrid,
jouw verhaal trof me indertijd, toen ik deze site vond, bijzonder. Temeer omdat ik lang in zuid Frankrijk gewoond heb en mijn katten pendelden altijd mee op en neer wanneer we naar Nederland gingen. Toch een hele dag in de auto voor ze. Ik ken dat probleem van stops onderweg zonder parkeerruimtes waar schaduwplekken zijn en de oplopende temperatuur naarmate je zuidelijker zakt… Gelukkig is er nooit iets akeligs gebeurd en meer ongemak dan vertagingen vanwege files en oponthoud door douane hebben we nooit gehad…
Waarom ik nu dit berichtje aan je schrijf is het volgende (ik hoop alleen maar dat je van tijd tot tijd nog op deze site zit en het leest) Ik weet niet of je mijn verhaal over Diego gelezen hebt (Ik ben sinds ik terug in Nederland woon 3 katten verloren op relatief afschuwelijk korte tijd, ook hierover schreef ik op dit blog)
Ik neem aan dat het verlies van Diesel zoveel bij je los maakte en dat je daarom net als bij mij, deels verdriet waar ik niet uitkom, deels schuldgevoelenswaar ik mee kamp, hulp gezocht hebt…
Dezelfde hulp als ik… Ik was zaterdag bij Monique en ze haalde een voorbeeld aan waarin ik meteen jouw verhaal herkende! Ik zou zo graag jouw ervaring met de mijne willen vergelijken.Over de ervaring met iemand willen praten. Mijn omgeving is zo sceptisch en ktitisch. Ben je hiertoe bereid? Desnoods buiten dit blog om… Ik heb het zo nodig in mijn verwerking van het verdriet.
Ik hoop dat het met jou inmiddels wat beter gaat.
Lieve groetjes,
Angelique
25/09/2011 bij 18:34
Hey Gerri en Marijke,
We zijn nu bijna 2 dagen verder en ik mis hem zooooooo hard. Alles thuis doet me zo hard aan hem denken. Ik heb een vreselijk hard schuldgevoel aangezien ik hem zo bij de dierenarts heb achtergelaten. Maar ik was er zo van overtuigd da ik hem de volgende dag terug naar huis zou mogen nemen. Ik word hier stilaan ziek. Zo stil… Hij lag altijd bij mij, volgde me overal in het huis en nu is er niks meer. Ik zou alles doen om hem terug bij mij te hebben …. donderdag was hij nog zo goed en dan ineens in de nacht had hij vocht in de longen en rond zijn hartje en ist zo snel gegaan. Mijne kleine lieve schat 😦
25/09/2011 bij 22:05
Hoi Ingrid,
Eén ding staat zeker voorop; jullie hebben Diesel een fantastisch leven gegeven, de tijd dat hij bij jullie mocht zijn. Dat staat als een huis.
Ik vermoed eigenlijk ook dat Diesel mogelijk toch iets meer onder de leden moet hebben gehad. Iets wat altijd weer zo moeilijk te achterhalen is. Hier konden/kunnen jullie ook echt helemaal niets aan doen. Maar jullie hebben Diesel een dierwaardig leven gegeven en dat zal beslist een troost zijn. Houdt moed en geloof in jezelf.
Lieve Suki,
Je hebt het beste gedaan wat je moest doen; de hulp van de dierenarts inroepen. Het feit dat je jouw lieve schat bij de dierenarts moest achterlaten was niet meer dan begrijpelijk en verstandig. Wat had je in vredesnaam anders kunnen doen? Ik vind dat jij alles gedaan hebt om je lieverd te willen helpen, maar het hogere besliste anders. Ook jij mag het jezelf niet aanrekenen Suki, je koos voor de beste optie op dat moment.
Bedenk dat je hem al je liefde en zorg hebt gegeven en dat heeft hij altijd gevoeld gezien hij jou ’s nachts gezelschap hield, dat hij zo’n heerlijke kleine deugniet was. Houd dat in herinnering.
Ik huil zelf ook nog elke dag om Sunday… een kaarsje brandend bij haar foto…
26/09/2011 bij 17:58
Lieve Suki en Gerri,
Zo herkenbaar het gemis. Troost je Suki met de gedachte dat elke eigenaar zich misschien wel afvraagt het goed gedaan te hebben. Wij missen onze Iris ook vreselijk. Ik huil de hele dag en mijn ogen zoeken haar overal. Ik denk haar elk moment weer tegen te komen in huis. Het verlies van een huisdier voelt voor mij hetzelfde als het verlies van een mens. Vele mensen zullen dit niet begrijpen alleen die gene die zelf huisdieren hebben kunnen zich hier iets bij voorstellen.
26/09/2011 bij 21:27
Vandaag vroeg een collega aan me “en, ben je al over het gemis van je kat heen?” en ik dacht: dit is iemand die niet zal kunnen begrijpen dat het verlies van je huisdier na een week nog niet over is. Ben blij dat er mensen zijn zoals jullie, die wel begrijpen hoeveel pijn het gemis doet. Ook bij mij voelt het hetzelfde aan als het gemis van een mens.
28/12/2011 bij 13:14
Hallo, mensen kunnen toch zo dwaas zijn hé, m’n liefste poes Chipie heb ik vorige week dinsdagnamiddag moeten laten inslapen, ze was 16 jaar en 8 maanden. Woensdag ben ik gaan werken en ja wat een stomme reacties krijg je!!!
Ben ook blij te lezen dat er mensen zijn die me wel begrijpen en die weten hoe verdomd pijn dit doet.
Ik kan maar niet geloven dat ze er niet meer is.
26/09/2011 bij 22:46
Elisabeth Kübler-Ross schreef in haar boek dat een rouwperiode tot een jaar kan duren… ongeacht van wie je afscheid hebt genomen. Daar mag je jouw huisdier bij tellen. Ik kon berusten in het feit dat mijn moeder onverwacht, maar in mijn armen stierf. ik kon berusten in het feit dat mijn vader verkoos te sterven om van zijn pijn af te zijn. Maar met deze lieve mensen heb ik tot aan hun dood mijn hele gepraat. ik kende dus hun uitdrukkelijke wensen over het leven en de dood. Zodoende leek de rouwperiode over hen korter.
Met het verlies van Sunday blijft het maar malen in mijn hoofd; als ze had kunnen praten, wat zou ze dan gezegd hebben? Wat zou haar idee over leven en sterven zijn geweest? Zou ze akkoord zijn gegaan met de keuze die we voor haar moesten maken?
Vanmiddag kreeg ik onverwacht een telefoontje van een collega van een andere woongroep (ik werk binnen de gehandicaptenzorg). Hij was toen ook de eerste die mij condoleerde en een heel gesprek met mij had na Sunday’s overlijden (Sunday overleed op een vrijdag, ik moest direct dat weekend werken). Hij vroeg mij om de volgende dag foto’s van Sun mee te nemen. Het was heel bijzonder om met hem dat moment te delen. Hij begreep het volkomen.
Vandaag vroeg hij hoe het met me ging en dat hij er toch steeds aan had moeten denken, met me mee voelde. Ik vond dat heel bijzonder.
Ik ben zo blij jullie allen hier te ontmoeten. We laten openlijk zien dat onze huisdieren zo waardevol zijn geweest in ons leven. Dat het een echt rouwproces is waar we ons in bevinden. Het is goed om van elkaar te horen. Het doet mij heel erg veel goed.
26/09/2011 bij 22:48
“…aan hun dood mijn hele gepraat”, moet zijn: “…aan hun dood mijn hele leven gepraat”
29/09/2011 bij 10:06
Morgen is onze Iris al een week overleden. Ik kan het nog steeds niet bevatten dat zij er niet meer is. Het verdriet lijkt als maar erger te worden i.p.v. minder. Ik voel nog steeds de wanhoop als ik aan haar denk. Dat ze niet meer terug komt kan ik maar moeilijk geloven.
Hebben jullie dat ook?
29/09/2011 bij 10:14
Hey Marijke,
Ik begrijp volledig wat je voelt. Mijn kleine lieve schat (kat)is verleden week vrijdag nacht overleden . en da wordt elke dag erger en erger. Deze middag wordt hij gecremeerd en mag ik hem voor de laatste maal zien. Ik voel mij vreselijk. Ik mis hem elke dag meer en meer. De liefde da je van zo’n beesten krijgt is onvoorwaardelijk tegenover mensen. ik zou alles doen om de tijd terug te draaien en hem bij mij terug te krijgen. Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe!!
29/09/2011 bij 13:42
Hallo Marijke,
Ja, ik heb precies hetzelfde gevoel; het lijkt erger te worden. Eerlijk gezegd praat ik ook nog steeds tegen haar. Ze ligt in mijn tuin begraven. Ik dacht ook dat het met een week of twee zou minderen, dat vreselijk gevoel van gemis. Maar niets is minder waar; juist wanneer er steeds meer herinneringen aan Sunday bij mij opkomen, hoe verdrietiger ik word. Ik kan me slechts troosten met het gegeven dat Elizabeth Kübler-Ross beschreven heeft; elke rouw, ongeacht om wie, kan gemiddeld een jaar duren. Het troost me enigszins dat iemand die het jaren onderzocht heeft ook beaamt. En misschien moeten we het ook zo ervaren; ook Iris is de moeite van een jaar verdriet waard…
Lieve Suki,
Ik wens je heel veel sterkte tijdens de ceremonie. Je bent zo goed voor hem geweest, dat is zo merkbaar. Ik weet zeker dat jouw lieve kleine schat dat precies zo ervaren heeft.
29/09/2011 bij 14:34
Dank voor jullie lieve woorden. Toen onze Iris geopereerd werd heeft de dierenarts wat haar weggeschoren. Dat heb ik mee naar huis genomen en nu in een mooi hangertje gestopt.
30/09/2011 bij 20:26
Gisteren was de crematie van mijn kleine lieve schat. Ik heb hem voor de laatste maal geborsteld zoals hij steeds zo graag had. Ik heb hem nog eens overal geaaid en een dikke kus gegeven. Mijn hart brak letterlijk daar. De gedachte da ik hem nooit meer zal horen spinnen of nimeer tegen hem kan roepen als hij weer den deugeniet uithangt doet me pijn.Ik heb hem een mooi plaatsje gegeven op de kast. Ik wil dan ook iedereen die de laatste dagen op mijn berichten heeft gereageerd bedanken voor jullie steun en ben blij dat ik ni alleen ben en dat jullie mij begrijpen. Ik wens jullie allen veell sterkte toe!!!
30/09/2011 bij 23:53
Oh, lieve Suki, ik voel zo met je mee. Ik hoop zo dat je dit niet alleen hebt moeten doen, dat er iemand bij je was om jouw te steunen.
Je hebt gelijk; we zijn hier voor elkaar omdat we allen precies hetzelfde voelen. Ook jouw lieve deugniet is het waard om over te rouwen. Het is een hard gelag om je allerbeste en allerliefste vriendje te verliezen.
Heel veel sterkte Suki, en onthoud dat we hier zijn voor jou. Er zullen dagen zijn dat je het wat beter aan kan, maar ook dagen dat je je verdrietig voelt. Loop gewoon binnen hier… we zijn er altijd voor jou.
01/10/2011 bij 21:53
Hallo Suki,
Ook wij hebben op deze manier afscheid genomen van onze lieve Iris.
We zijn bij al onze poezen altijd bij ze gebleven tijdens het inslapen bij de dierenarts (voor zo ver dat mogelijk was) en hebben ze ook altijd zelf naar het crematorium gebracht.
Precies Gerri er zijn dagen dat het wat beter gaat en er zijn dagen dat het gemis weer heel sterk aanwezig is. Dat wisselt per dag. In ons hele huis zijn plekjes waarbij de herinnering aan Iris weer heel levendig wordt. Dat geeft troost maar tevens verdriet. Ik heb vooral veel moeite met het accepteren dat ze niet meer terug komt. Dat geeft een zwaar gevoel op de borst. Volgens mij is dat wat ze bedoelen met een gebroken hart.
Ik heb altijd heel sterk het gevoel dat er iedere keer als er weer een huisdier inslaapt er ook tevens een stukje van mezelf sterft.
02/10/2011 bij 20:45
Hallo Marijke,
Ik herken alles wat je beschrijft. Ik voel dezelfde pijn, de leegte, het verdriet. Het is misschien maar een kleine troost, maar bedenk dan dat je Iris hele mooie jaren hebt bezorgd met heel veel liefde. Dat kan niemand haar meer afnemen. En niemand kan bij jou de mooie herinneringen aan Iris wegnemen. Dit bedenken lost niet de pijn van het missen op, dat doet inderdaad zo zeer, maar misschien helpt het wel de pijn te verzachten? Wens je sterkte voor alle moeilijke momenten.
01/10/2011 bij 22:10
Het is nu een maand geleden dat mijn Sunday overleed, en nog steeds huil ik om haar. Ook nu weer. ik heb foto’s van haar op verschillende plekjes staan. Ook op mijn nachtkastje. In de woonkamer op de salontafel staat een klein fotootje met een kaarsje erbij. Ik steek dat kaarsje regelmatig aan en dat geeft me rust.
Op haar grafje, achter in mijn tuin, staat een hulststruikje. Dat heeft mijn ex geplant. Hij wandelde vaak met haar als ik moest werken. We deelden de voogdij, als je dat zo mag noemen. Dank zij Sunday bleven wij vrienden, om die reden.
In november krijg ik de rozenstruik opgestuurd van de kwekerij zodat deze meteen erbij geplant kan worden. Mijn ex en ik hebben er een toorts bij geplaatst. Het is een vredig plekje…
Het is vooral die gewaarwording, elke keer weer, dat je huisdier zo heel echt trouw en loyaal aan je was. Als je dat vergelijkt met sommige mensen om je heen…
02/10/2011 bij 07:36
Ik snap helemaal wat je bedoelt Gerri. In onze tuin is het helaas onmogelijk om onze huisdieren te begraven hij is veel te klein. Maar als de mogelijkheid er was zou ik dat ook beslist doen.
Ja, dat een huisdier een trouwe en loyale vriend is dat weet ik al heel lang. Er is een mooi spreekwoord “als je mensen leert kennen ga je van de dieren houden”. Dat zal er echt niet voor niets zijn.
Wij hebben Iris uit het asiel gehaald. Thuis gekomen bleek zij niet de makkelijkste poes zijn die wij hebben gehad. Ze was zeer wantrouwend en af en toe beet ze. Dat hebben wij allemaal voor lief genomen omdat het verder zo’n enorme lieverd was. Ik ben er ook echt van overtuigd dat zij voor ons een naar leven gehad heeft. Ik denk dat ook zij behoorlijk teleurgesteld was in de mens.
Uiteindelijk heeft dit alles er toch toegeleid dat zij ons op het laatst volkomen vertrouwden. En dat heeft ons zo geraakt.
07/10/2011 bij 13:13
Woensdagmorgen hebben we ons katje Lee van nog geen anderhalf jaar dood terug gevonden op straat. Waarschijnlijk aangereden door een auto hoewel er geen schade zichtbaar was.
Onze Lee was een wild katje waar we eten aan gaven, hij was echt wild en liet zich moeilijk benaderen. Lee was ook een pechvogel. 5 maand geleden kwamen we terug van reis en toen stond hij daar met een hangend pootje. Het was gebroken op een zeer moeilijke plaats en het was een gecompliceerde breuk, waarschijnlijk ook een aanrijding. De eerste telefonische reactie van de dierenarts was: euthanasie. Dat wilden we niet. We hebben hemel en aarde bewogen om hem te redden. Hij is uiteindelijk verschillende keren geopereerd. Hij moest 5 weken in een kooi blijven. Ik heb hem 5 weken verzorgd als een baby’tje. Hij had zo’n behoefte aan knuffels en lichaamswarmte maar hij mocht bijna niet bewegen voor zijn pootje. We haalden hem elke dag verschillende keren uit zijn kooi om hem zachtje te knuffelen. Lee zag in mij zijn kattenmoeder. Hij begon me altijd overal te likken en trappelde met zijn klauwtjes. Hij was toen nog niet één jaar oud.
Na die moeilijke weken hebben we Lee weer, met een bang hart, vrij gelaten in onze tuin. Zijn pootje is uiteindelijk perfect genezen en hij heeft nog enkele maanden geravot in de zon met zijn kameraadje (een ander katje dat op een nacht naast onze tuin gedropt werd). De lange verzorging en het speciale contact met Lee hadden een enorme band geschapen. Hij was mijn baby’tje geweest, mijn kameraadje geworden en ik genoot van elke dag dat ik hem zag genieten in onze tuin. Lee was mijn zielsgenoot. Ik kon met hem praten, hij kon reageren met zo’n schattige ‘mieuwtjes’. Ik kon niet buiten komen zonder dat hij kwam aangedrendeld. Hij was één en al schattigheid. Hij gaf me een warmte, een overgelukkig gevoel. En nu moet ik hem missen. Het is verschrikkelijk. Ik zou hem zo graag nog eens knuffelen, ik kijk telkens naar buiten om te zien of ik geen tijgertje zie rond dartelen. En toch gaat het leven gewoon verder. Enkel aan mijn huisgenoten kan ik laten zien hoeveel ik hem mis. Telkens ik thuis kom krijg ik langdurige huilbuien. Het is zo oneerlijk dat zo’n lief katje in zijn korte leven zoveel pech gehad heeft. Het is zo moeilijk om met het woord ‘nooit meer’ verder te gaan. We hebben Lee begraven in onze tuin onder een klein eik.
07/10/2011 bij 14:31
Lieve Hilde, ik lees je verhaal en het grijpt me erg aan. Wat een enorm verdriet voor jullie. Ik wil je zoveel sterkte toewensen! Weet dat iedereen die je verhaal leest en van beesten houdt, met je meeleeft en je pijn herkent. Ook wil ik je zeggen: wat een geweldige mensen zijn jullie! Jullie hebben Lee zoveel hulp en liefde geboden! Hij heeft dankzij jullie gelukkig ook een fijne tijd in zijn leventje gehad. Vergeet dat niet! Alleen vreselijk triest dat deze tijd zo kort mocht wezen. Die huilbuien die je hebt zijn nodig om dit verlies te verwerken. Natuurlijk zou je hem zo graag nog eens willen knuffelen. ‘Nooit meer’ is zo vreselijk zwaar. Praat erover, uit je verdriet. Schrijf op wat je zou willen onthouden van Lee. De band van liefde die je had, blijft een bijzonder geschenk.
08/10/2011 bij 03:50
Lieve Hilde,
Ik kan me alleen maar aansluiten wat Ingrid geschreven heeft. Ik hoop dat je absolute kracht vind om verder te kunnen. Wij weten inderdaad hoe moeilijk deze tijd is. Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van kleine Lee.
01/12/2011 bij 11:51
Lieve Hlde,
Wat verschrikkelijk. Ik weet wat je doormaakt. Mijn kater Diego is vorige week dinsdag doodgereden. Hoewel bij mij in huis nog 2 katers over zijn, was mijn band met Diego heel speciaal. Ik heb in zuid frankrijk gewoond en toen ik een vriendin naar het station reed, werden er door de auto voor mij 2 kittens tot pulp gereden. Wat de fransen niet koud of warm laat!
Vol afgrijzen zagen we dat er nog ee klein, mager zwart ratje langs de stoeprand de ramp ontlopen was… Vanaf dat moment was hij van mij. Het feit dat hij nu, 8 jaar later alsnog op die manier aan zijn einde moest komen, doet me aan 1 stuk afvragen of je je lot uiteindelijk toch niet kunt ontlopen…
Ben er zo stuk van.
Het was nieteens een drukke weg (ik woon tussen de landerijen) en hij kwam daar normaal gesproken nooit…
Ik blijf me maar vanalles afvragen, loop zelfs met het idee om een consult te regelen met iemand die contact met overleden huisdieren kan maken… Ik put wel troost uit het feit dat hier zoveel begrip en liefde spreekt uit alle tekstjes van iedereen en het medeleven. Diego ligt ook in de tuin begraven, dicht bij zijn maatjes die zijn familie vormde in frankrijk. Sterkte voor ons allemaal
Angelique
09/10/2011 bij 16:50
IK heb vandaag mijn lieve bastaardherdertje moeten laten inslapen, zij was twaalf jaar. Zaterdag middag gaf ze aan dat ze ziek was en vanmiddag na de kijkoperatie hoorde ik dat er niets aan te doen was, een heel groot gezwel aan haar lever en dat druppelde in de buikholte. Ik heb het beste voor haar gedaan en haar laten inslapen, maar ik mis haar vreselijk en had haar zo graag nog bij me thuis gehad. Maar dat had een lijdensweg van een paar dagen betekend en dan was ze alsnog gestorven, ik vind het ongelooflijk moeilijk om me hier bij neer te leggen, maar ik zal wel moeten. Ik heb haar vanaf haar 3de maand gehad en we waren sterk met elkaar verbonden.
10/10/2011 bij 13:07
Lieve Iboya,
Wat triest. Wij hebben van onze poes Iris ook snel afscheid moeten nemen. Al onze hoop was gevestigd op een operatie waarvan de arts ons vertelde dat hij pas een keer eerder zoiets was tegen gekomen en die poes had het gered dus gingen we ervoor. Iris dus niet we hebben haar nog wel thuis gekregen na de operatie. Maar we wisten toen al dat we snel afscheid van haar moesten nemen. Houd je zelf voor dat ook zo’n moedige beslissing als laten inslapen alles te maken heeft met de liefde die je voor het dier voelt. Dat is een hele nare maar goede beslissing. Het verdriet duurt lang dat is volgens mij bij al de mensen hier op dit forum. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
10/10/2011 bij 23:05
Lieve Iboya,
Ik sluit me geheel aan bij Marijke. Je hebt de ultieme liefde voor je lieve schat getoond door deze beslissing te moeten nemen. Wij begrijpen als geen ander wat er nu door je heen gaat. Durf te rouwen en geef het tijd. Bedenk dat je haar zoveel pijn hebt bespaard. Het hielp mij ontzettend veel door bij de foto van mijn lieve Sunday een kaarsje te branden. Onze lieve schatten wachten daarboven aan de regenboog met liefde op jouw schat om heerlijk te gaan spelen… Heel veel sterkte in de komende tijd Iboya.
11/10/2011 bij 06:12
Het was een hond die altijd bij me was, waar ik ook was. Ze zat achter de deur te wachten als ik thuiskwam van het werk. Een echter knuffel, ik mis haar vreselijk.
11/10/2011 bij 15:30
Ik weet hoe pijnlijk het is om je huisdier te verliezen maar vergeet nooit dat we gehandeld hebben in hun beste belang. Ik had in het begin heel veel moeite met het feit dat ik hem zo bij de dierenarts moest laten. Maar ik was er zo van overtuigd dat hij beter zou worden wat spijtig genoeg niet het geval is. We zijn nu ondertussen 2 weken verder en ik mis mijne kleine deugeniet (kat)elke dag meer en meer. Ik mis hem vreselijk hard en kijk 50 keer per dag naar zijn foto’s die ik nog op mijn gsm heb staan. Nog steeds heb ik er moeite met da ik hem nooit meer zal kunnen knuffelen nadat ik thuis kom van een dagje werken of s avonds voor de tv lig. Elke avond brand ik een kaarsje voor hem zodat hij zeker weet da ik hem niet zal vergeten
12/10/2011 bij 08:55
Ik herken dit, ik vond het ook heel moeilijk om haar achter te laten bij de dierenarts, tenslotte heeft ze altijd bij mij gehoord en maakt ze onderdeel uit van mijn gezin.
Ik mis haar vreselijk, dat zal een tijd duren voor dit minder wordt.
Ik heb ook overal foto’s van haar steen en liggen, ik heb ook filmpjes van haar geschoten, daar begin ik nu naar te kijken.
Sterkte met het gemis.
11/10/2011 bij 06:15
Ik wil jullie bedanken voor jullie medeleven, ik ga een groot schilderij maken van mijn Levy. Dat zal ook helpen, ik hang het aan de muur met een mooie lamp erbij.
11/10/2011 bij 12:01
Lieve Iboya,
Heel goed. Elke vorm van activiteit in deze is een geweldige manier van rouwverwerking. Wat een schitterende naam trouwens; Levy. Het betekent ‘de getrouwe’, ‘ de aanhankelijke’. Opmerkelijk hè? Hoe we altijd de juiste naam weten te vinden voor onze lieve viervoeters?
12/10/2011 bij 08:58
Ja, ze was supertrouw en aanhankelijk, een bonk pure liefde.
16/10/2011 bij 21:46
Hai ik heb vrijdagavond mijn beste vriendje Zowie in laten slapen..hij was zo ziek. We hebben gevochten als leeuwen Zowie en ik maar het ging niet meer. Ik heb er vreselijk verdriet van..hij was 18 jaar mn beste vriend…weet niet wat ik moet…
16/10/2011 bij 23:27
Lieve Esmee,
We weten wat er nu door jou heen gaat. Voor mij is het nu 6 weken geleden en ik huil nog elke dag, geloof me.
Ik weet zeker dat jij alles er aan gedaan hebt om Zowie’s leven aangenaam te maken, en je hebt het goed gedaan. Dat lees ik uit jouw woorden. Je mag huilen Esmee; Zowie was jouw allerbeste vriendje. Ik wens je heel veel sterkte met dit verlies.
17/10/2011 bij 19:35
ik heb zo`n pijn in mijn hart….mijn allerliefste hondje chica is dood….omdat ze echt niet lekker was ging ik woensdagavond naar de dierenarts…….die zei dat ze buikpijn had en dat haar buikje erg gespannen was…ze kreeg pijnstilling een prik en een pasta omdat ze wat diarree had.
de volgende ochtend komen we voor een echo en kwam de grote klap…de dierarts zei oooooo, oooooo dit is echt niet goed, dit is echt niet goed…het zweet brak me uit en ik keek chica maar aan…er zat een heel groot kankergezwel in haar buikje…echt zo groot als een sinaasappel en chica is een klein maltezertje….dus de schrik was zo groot….
ik heb altijd gezegd dat als mijn dieren kanker zouden hebben dat ik dan niet wilde laten knoeien aan ze…..ik begon te huilen en vertelde de huisarts dat ik niet wist wat te doen???
toen zei ze dat het veel te erg was en er echt niets meer aan gedaan kon worden…oooooo ik heb gehuild, mijn hart is gebroken…
ze heeft morfine gekregen en de volgende ochtend komt de dierarts bij ons thuis om haar in te laten slapen…vreselijke mededeling dus.
ben naar huis gegaan en heb tot de volgende dag met haar gezeten…heb vreselijk gehuild maar heb haar ook steeds verteld dat ze echt uit haar zieke pijnlijke lijfje mag…..en dat ik zoooo veel van haar hou….
ze is twaalf jaar lang mijn schaduw geweest, waar ik was lag zij en ze sliep bij me in bed…..
de dierenarts kwam en gaf chica haar eerste prik, die deed pijn en ze kermde…maar ik had haar in mijn armen en ze zakte vlug weg…en toen moest ze in haar hartje prikken….oooooooo wat een gruwelijk moment…ik heb chica op mijn hoofdkussen gelegd en mijn gezicht op haar kopje gehouden…ze was zo maar weg……
ik heb een mooi mandje opgemaakt en haar daarin getild, daarna ben ik een paar uur naast haar gaan zitten op mijn bed en ik werd er een beetje raar van want haar oogje was open en een klein oortje stond rechtop….echt bizar die uren.
smiddags heb ik haar naar het dierencrematorium gebracht en vanmorgen maandag…. zijn we terug gegaan om bij haar crematie te zijn.
ze was nog steeds heel mooi en gaaf alleen heel koud, ik heb haar kopje geaaid en daglieve… lieve chica gezegd.
morgen ga ik haar as ophalen…..en ben zo alleen zonder haar…terwijl ik hier nog 4 hondjes heb maar het is zo stil!!
18/10/2011 bij 00:16
Lieve Gonny,
Wat een vreselijke tijd heb je moeten doorstaan in zo’n korte tijd. Je allerbeste vriendinnetje te verliezen is een van de ergste dingen in je leven.
Ik hoop dat je te zijnertijd er in kunt berusten dat je haar veel pijn hebt bespaard. Maar nu moet je rouwen. Schaam je er niet voor; het doet net zoveel pijn als het verlies van een mensenvriend.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je in de toekomst met liefde en blijdschap in je hart weer aan je lieve kleine Chica kunt terugdenken (((hugs)))
20/10/2011 bij 20:00
dank je wel lieve Gerri
ik vond het heel lief hoe je reageerde op mijn verhaal over Chica…morgen is het een week geleden en ik ben er doodziek van…..kijk naar foto`s en heb haar as opgehaald…er brandt een kaarsje bij haar foto en er staan prachtige bloemen omheen.
het doet zo veel pijn….alles is anders dan toen ze er was….
xxxxGonny
18/10/2011 bij 10:28
Mijn kat Baby is op 16 oktober overleden. Ze is 13 geworden en had reeds 2 jaar last van evenwichtsstoornissen. Hoog springen kon ze niet, en als ze rondliep waggelde ze.
Op 7-8 oktober kreeg ze plots de griep, en kon ze moeilijk op haar pootjes staan. Na medicatie te hebben gekregen leek alles weer even beter tot ze plotseling werkelijk niet meer kon rechtstaan.
Ik heb haar verzorgd zo goed ik kon, en terug naar de dierenarts gebracht waar ze weer medicatie kreeg.
De volgende dag heb ik haar thuis laten rusten in haar kooitje omdat ik haar niet wilde vermoeien, en hoopte dat ze zich zou herpakken. Maar ze is toch gestorven, en ik was daar niet bij om haar vast te houden. Ik voel mij daarvoor ongelooflijk schuldig.
Nooit eerder heb ik gevoeld wat ik nu voel. Het lijkt wel of een stuk van mij is weggerukt. Voor mij was zij veel meer dan zomaar een kat of huisdier. Ik kan geen foto van haar bekijken of de tranen springen in mijn ogen. Mijn hele lijf doet pijn.
Nu realiseer ik pas hoe belangrijk zij voor mij is geweest. Nu dat het te laat is, en ik haar niet meer kan vasthouden. Ik wou dat ik mijn brein kon uitzetten voor enkele dagen.
18/10/2011 bij 15:23
Zo herkenbaar. Ons katje is nu bijna 2 weken overleden en het blijft een groot gemis, ik ben een stukje van mijn ziel kwijt. Ik heb de vaste gewoontes uit mijn leven helemaal omgegooid om niet met herinneringen geconfronteerd te worden. Ik kan het niet eens aan om naar foto’s te kijken. Wat helpt is héél veel wenen en praten met iemand die je katje gekend heeft. Haal alle herinneringen op, praat over je gevoelens en maak een herinneringshoekje of koop een juweeltje met een katje op dat je dan bij je kan dragen.
18/10/2011 bij 20:12
Lieve Alexander,
Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat Hilde zegt. Het maakt niet eens uit of we het over een kat of hond hebben. Deze geweldige huisdieren geven ons een onvoorwaardelijke liefde en trouw. Daaruit voortvloeiend komt dat intense verdriet bij het verlies van je lieve kat Baby. Wees niet zo hard voor jezelf; je hebt alles gedaan wat in je macht lag om Baby zich beter te laten voelen.
Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van Baby.
19/10/2011 bij 10:23
Hilde en Gerri ik wil jullie beide bedanken voor de aardige woordjes. Dit betekent werkelijk heel veel voor mij.
Ik wil ook jullie, en alle andere hier, sterkte wensen met het verlies van een dier.
Ik ga ongetwijfeld wederkeren naar deze site. Het is namelijk hartverwarmend om te weten dat er nog mensen rondlopen met een warm hart. Helaas zijn er niet genoeg mensen van jullie kaliber. De wereld zou in dat geval ongetwijfeld een betere plaats zijn.
Bedankt.
19/10/2011 bij 16:40
Ik heb vandaag nog aan jou gedacht.
In de eerste dagen na de dood van Lee, mijn katje, heb ik een aantal brieven geschreven aan hem. Daarin kon ik mijn gevoelens voor hem kwijt. Het was nog een heel jong katje en ik wist me geen blijf met alle liefde die ik nog voor hem voelde. Een brief schrijven kan jou misschien ook helpen. Ik heb er ook ALLE herinneringen die in me opkwamen opgeschreven. Ik hoop dat ik dat ooit allemaal zal kunnen herlezen zonder te wenen.
19/10/2011 bij 22:19
Ik heb ook reeds enkele zaken opgeschreven. En dat helpt inderdaad enorm. Het is pijnlijk om die persoonlijke dingen neer te pennen (digitaal), maar het lucht enorm op.
Herlezen durf ik nog niet. Ook foto’s bekijken van haar doet pijn. Dan word ik plots getroffen door een bliksemschicht van rauwe pijn.
Maar ik ben vrij zeker dat ik haar NOOIT zal vergeten. Zij was een fel lichtpuntje in mijn leven. En ik ben eveneens zeker dat ik haar ooit terug zal zien. Vraag me niet hoe ik dat weet, want daar kan ik niet op antwoorden. Het is gewoon een sterk gevoel.
22/10/2011 bij 19:31
Donderdag-avond 20 oktober heb ik mijn poes Solo moeten laten inslapen. Ik ben 27 jaar en heb Solo bijna 20 jaar gehad.
Woensdag kwam ik thuis en was er volgens mijn mening nog niet veel aan de hand. Het beestje was afgelopen maart wel een keertje geholpen aan hoesten maar verder niets. Donderdag kwam ik thuis en merkte dat ze me geen normaal kopje wilde geven en dat ze ook niet miauwde wat ze normaal aan de lopende band deed. Bij nader kijken ontdekte ik een harde flinke bult onder haar kin en wist hoe laat het was. Het deed daar erg pijn en ze kon niet meer liggen ( hele nacht hoorde ik later heeft ze gezeten in plaats van gelegen ) weinig tot niets gegeten in 24 uur tijd en nauwelijks de bak bezocht.
Dierenarts gebeld en eenmaal aangekomen zei de DA dat ze al erg oppervlakkig ademhaalde ( fluittoon ) en dat het inderdaad een harde bult was en icm haar leeftijd vroeg ze wat ik wilde doen.
Tja, wat doe je dan… Ze was thuis echt zichtbaar niet goed maar bij DA klom ze op me om bij het raam te komen, gewoon grote ogen, behoorlijk veel kracht, jullie kennen dat vast wel.
Heb toen de beslissing gemaakt om haar in te laten slapen ondanks dat ze weer even zo fier was in de wachtkamer. Ik wilde zo graag het leven proberen te rekken van het beestje maar bijna 20 jaar, dat is een hele mooie leeftijd. Als ik het zou laten rekken dan zou dat uit egoïsme zijn en niet anders. dat in laten slapen waren de ergste 15/20 minuten van mijn leven. het beestje keek me recht in de ogen aan vlak voordat ze ”ging” Dit beeld krijg ik niet/nooit meer uit mijn hoofd… Ik heb echt het gevoel dat ze me op dat laatste moment aankeek met het gevoel van ”dank je wel” of ” waarom doe je dit”. Heb er op de tafel laten liggen daar om zelf comfortabel te laten liggen en mijn hand onder haar koppie gelegd. Achteraf heb ik spijt dat ik haar niet vastgehouden heb maar maar ze lag heel comfortabel op een dik deken. Als het zo lang duurt met inslapen dan is het erg gesteld geweest met het diertje vertelde de DA omdat ze dan behoorlijk is uitgedroogd oid. Na 15 minuten kreeg ze nog een injectie omdat het zo lang duurde,
Ik kan me niet herinneren dat ik zo vaak gehuild heb als de laatste 2 dagen. Werk moest echt gewoon doorgaan en dat is zo erg. De avonden zijn moeilijk en slapen al helemaal een drama.
Ik mis haar echt heel erg. Ze kwam altijd naar me toe lopen en heb heel veel met haar geknuffeld. Ik kan oprecht zeggen dat ze alle liefde van mij heeft gekregen die ze verdiende maar ja, het einde ging allemaal zo snel en je houdt dat gevoel dat je niet genoeg geknuffeld hebt aan het einde maar denk dat iedereen dat heeft.
Dit schrijven is erg moeilijk maar ik moet wel zeggen dat het een wel een fijn gevoel geeft. Ik heb gelukkig veel foto’s en mooie herinneringen maar ik mis haar zoooo erg. Het is zo moeilijk om te accepteren dat ik haar zo gewoon niet even weer kan vasthouden of nog even een kusje te geven.
Het ga je goed Solo, jij bent niet vervangbaar, nooit niet……
22/10/2011 bij 20:14
Jori, ik wil je veel sterkte wensen, ik voel zo met je mee. Zit met tranen in m’n ogen. Als een dier zo lang bij je is geweest en je bent er me op gegroeid, doet het zo’n pijn om de knoop door te hakken als het niet meer gaat. En solo bedoelde vast dank je wel, voor het uit d’r lijden halen maar ook voor alles wat jullie hebben gedeeld en de liefde die je haar hebt gegeven. Sterkte!
Judith
04/12/2011 bij 14:22
lieve jori,
Wederom een ZO herkenbaar verhaal. Ik ben in september mijn poes Leica “kwijt geraakt”, ik heb haar ook in laten slapen en vorige week dindag is mijn kater Diego dood gereden.Er staan inmiddels her en der overal berichtjes van me, omdat ik merk dat het de pijn enigszins verzacht…
Jouw verhaal trof me bijzonder, omdat ik vorig jaar mijn kater Floris in heb laten slapen bij de dierenarts. Ik was toen net terug in Nederland (heb in Frankrijk gewoond, waar Floris in de steek is gelaten door mijn toenmalige buurvrouw. De laatste dozen gingen in de auto, de luiken gingen voor de ramen, VROEmmm en dat was het…) Hij kreeg ook van het een op het andere moment grote problemen. Hij had koorts, kon bijna niet ademen, kon haast niet meer lopen, had het aan zijn hart vgl DA.
Toen het zijn tijd was had ik ontzetend het gevoel dat hij nog niet wou, ik had hem vast, maar hij miauwde heel erg en bleef achterom naar mij kijken. De DA gaf hem ook niet eerst een prik om te gaan slapen, maar slechts 1 spuit zo in zijn hart, wat ik heel erg vond.
Maar het ergste was dat het tegen sluitingstijd was en het was een vrij grote kliniek. Terwijl ik aan het wachten was tot ze nou ’s kwam, was een assistente aan het stofzuigen! Ik vroeg nog of dat niet kon wachten, omdat Flo er zo bang van was, maar ze zei dat ze naar huis wou… Ik heb het me nooit verfgeven, dat ik dat toen accepteerde, maar ik was zo over mijn toeren. Ik heb niet voorkomen dat zijn laatste momenten vol angst en ellende waren en ik neem me dit kwalijk tot op de dag van vandaag.
Als ik lees dat Solo lekker comfortabel lag en op een dikke deken, denk ik niet dat je jezelf iets kwalijk moet nemen.
Hopelijk is de ergste pijn inmiddels een beetje minder geworden. Ik bedoel niet dat je er al over heen zult zijn, maar dat die eerste pijn, die voelt of de voering met geweld uit je maag wordt getrokken, en die we allemall zo goed kennen, wat gezakt is.
Heel veel sterkte
Angelique
05/12/2016 bij 21:03
Inderdaad dat gevoel heb ik ook heb ik wel genoeg voor haar gedaan moest ik haar wel laten inslapen desondanks de dierenarts bevestigde dat haar hart en longen op waren al die vragen????en het verdriet na 16 jaar met onze miep ons kattinneke
22/10/2011 bij 19:39
Hey Jori,
Ik begrijp volkomen wat je voelt… ik heb exact 4 weken geleden mijne kleine deugeniet verloren. Er gaat geen dag voorbij da ik niet aan hem denk. Wat je hier schrijft over uw Solo is zo erg maar ik twijfel er ni aan dat je het beste met haar voorhad en dat je haar een leven vol liefde en verwennerij hebt gegeven. Geloof mij iedereen heeft op het einde wel de vraag of je voldoende hebt gedaan ofni. Ik wens je in ieder geval enorm veel sterkte toe en weet dat je hier steeds terecht kan. Veel sterkte!!
23/10/2011 bij 01:26
Lieve Jori,
Je hebt een moedige beslissing genomen. Solo heeft dankzij jou niet lang hoeven te lijden. Ik heb mijn beste maatje 7 weken geleden in moeten laten slapen… en ik praat nog steeds tegen haar foto, een kaarsje brandend. Wij mogen treuren, wij mogen rouwen. Dat hebben onze vriendjes verdiend. Het is gewoon een hulde aan hun onbetwiste en onvoorwaardelijke vriendschap.
Ook ik wens je heel veel sterkte… en huil met je mee.
23/10/2011 bij 16:41
Mijn hele lieve kat roger van nog maar 9 maanden oud is op 30 mei doodgereden, de dader is ook gewoon doorgereden….het verdriet wat ik hiervan heb gehad heb ik nog nooit eerder gevoeld, ik was zo gek op die kat…Ik heb hem de hele nacht buiten gezocht en kon hem niet vinden. De volgende morgen heb ik hem langs de weg gevonden….we kregen snel daarna een nieuwe kitten, we noemden hem boris, heel veel liefde gegeven en gekregen, stapel was ik weer op hem, afgelopen maandagnacht is iemand over hem heengereden..en weer doorgereden!!! Ik ben zo ontzettend verdrietig en vraag me ook echt af waarom dit moest gebeuren, hij had het zo erg goed bij me….ik mis hem zo erg…als ik aan hem denk moet ik huilen en voel me zo verdrietig.
24/10/2011 bij 14:11
Lieve Rosa,
Wat vreselijk dat je dit zo tot tweemaal toe hebt moeten doormaken. Het is afschuwelijk wanneer je dierbare viervoeter zo van je weggerukt wordt. Ik kan me zo voorstellen hoe je jou nu voelt. Ze betekenen zoveel meer voor ons dan men zich kan voorstellen. Ik blijf het dan ook van lomp gedrag vertonen wanneer iemand je huisdier overrijdt en vervolgens gewoon doorrijdt.
Rosa, ik wens je zoveel sterkte bij beide verliezen, want het ene vriendje doet je meteen het andere weer herinneren.
25/10/2011 bij 13:59
Hoi allemaal,
Onze Iris is nu ruim 4 weken geleden overleden. Inmiddels hebben wij een andere poes Luna heet ze. Geloof als ik zeg dat dat het verlies van Iris echt niet minder maakt. Het verdriet is zo groot dat ben je echt niet zo maar kwijt. Maar wij misten het zo erg in huis……de leegte en niets wat naar je toekomt als je thuis komt. Luna is een echte lieverd maar absoluut geen vervanging van onze Iris. Al onze poezen die wij hebben moeten laten inslapen hebben een speciaal plekje in ons hart. Luna zal daar op den duur (hopelijk nog heel ver weg) gewoon weer bijkomen. Als je ruim 30 jaar katten hebt is zonder gewoon zo moeilijk. Ik zeg ook vaak tegen mezelf dat we een andere poes weer een goed huis geven. Kittens nemen wij al lang niet meer. Luna is nu 1 1/2 dus nog een echte doerak. Dat geldt voor alle lieve mensen op deze site als je er aan toe bent kun je een andere lieverd weer een fijn nieuw huis geven er zitten er zo veel op een nieuwe baas te wachten!
01/11/2011 bij 11:17
Hallo iedereen,
3 weken geleden op 8 oktober vroeg in de morgen vond ik na een lange avond en lange nacht te hebben roepen en zoeken mijn jonge kater Pim dood terug in de tuin van mijn achterburen. Ik had Pim de avond daarvoor nog kort even buiten gelaten voor een plasje omdat ik zijn kattenbak niet op tijd had verschoond. Ik was altijd heel voorzichtig met Pim. Op tijd weer naar binnen en ik liet hem ook niet als het donker was naar buiten gaan. Ik wilde Pim een dik half uur later weer binnen roepen toen het al donker buiten werd normaal was hij er dan altijd gelijk maar nu kwam hij maar niet terug.
Ik weet niet wat er met Pim is gebeurt hij was niet zichtbaar gewond misschien is er iets gebeurt en heeft hij nog geprobeerd om naar huis te lopen. Toen ik hem vond brak mijn hart. Het was als of in een roes leefde die weken daarna. Zo onwerkelijk Pim was zo plotseling uit mijn leven gerukt.
Pim was nog maar 15 maanden oud. Een vrolijke rooie deugniet waar ik zo van kon genieten en waar ik zoveel liefde van kreeg.
De leegte het gemis en het intense verdriet dat is iets waar ik nu de tijd voor moet nemen om daar mee om te gaan. Vragen waarom en hoe daar krijg ik geen antwoord op. Maar de gedachten dat hij heeft geleden en pijn heeft gehad laten me niet los en dat is moeilijk te verwerken.
Ik lees bij velen hier hoe intens het verdriet kan zijn dat we hebben als een geliefd huisdier komt te overlijden. Maar wij moeten ons wel realiseren dat onze dieren een geweldig en liefdevol leven bij ons hadden en dat het verdriet en gemis betekenen dat het een onvoorwaardelijke liefde was tussen ons en onze dieren die onvervangbaar waren. Koester de herinneringen en geef je zelf de tijd en de ruimte om het te verwerken en trek je niks van mensen die zeggen dat je er maar over heen moet zijn dat het maar een dier was.
Wij weten wel beter dieren zijn een verrijking van je leven.
01/11/2011 bij 11:58
Beste Marcel,
Daar sluit ik me helemaal bij aan. Ik denk vermoedelijk hetzelfde over de doodsoorzaak van Pimmetje als jij dat doet… en het maakt me woest.
Ik ben zelf een hondenfanaat, maar zou een kat of poes absoluut nooit pijn kunnen doen. Het zit in de natuur van katachtigen om relatief solitair hun gang te gaan. Dat hoort nu eenmaal bij hen.
Ik had ook ‘last’ van een prachtig zwart/wit gevlekt katje (met een heerlijk brutaal koppie) die maar steeds zijn behoefte in mijn tuin deed. Ik vroeg om raad bij de dierenwinkel en zij adviseerden mij koffiedrab over de grond te spreiden. Zo gezegd, zo gedaan.
Het katje zie ik nog wel eens vóór mijn tuin staan, maakt een snuivend gebaar en kijkt dan naar mij als ik voor het raam sta. Het kijkt mij dan aan met een blik zo van ‘hmm! Trut!’, en dat maakt me wel aan het lachen. Maar het diertje is niet geschaad en kuiert dan weer vrolijk door de straat.
Het moraal; het kost geen moeite om alle viervoeters leuk te vinden en te accepteren om wie ze zijn. Want je hebt gelijk Marcel; zij zijn een verrijking in ons leven.
01/11/2011 bij 19:14
Hoi Gerri,
Bedankt voor je reactie.
Ik hoor vaak dat mensen zeggen ik laat mijn kat niet naar buiten en zo dacht ik er ook over. Maar Pim zat altijd door het raam naar buiten te turen en zag allemaal interessante dingen en ik kon hem dat ook niet langer onthouden. Ik ben gelukkig omringd door buren die allemaal huisdieren hebben en de mensen waar ik Pim in de tuin vond waren ook zeer ontdaan. Een kat gaat zijn eigen gang dat is waar en ik stoor me ook wel eens tijdens het grasmaaien aan iemands anders kat zijn uitwerpselen maar goed we leven (gelukkig) in een wereld met dieren en ach de volgende dag ben ik het alweer vergeten dat er poep in de grasmaaier zat.
Het zijn de mensen die geen verantwoording afleggen als zij al dan niet met opzet een dier aanrijden of verwonden en helaas zal ik nooit een antwoord krijgen wat er met Pim is gebeurt.
Ik las dat jij Sunday in jullie tuin hebt begraven en dat heb ik met Pim ook gedaan. Mijn broer had een kistje van grenenhout gemaakt en mijn kleine nichtje van bijna 3 jaar die gek op Pim was had een mooie tekening gemaakt en die hebben we bij Pim in zijn kistje gedaan. Pim heeft zijn plekje gekregen daar waar altijd graag was. Ik heb momenteel Famke een jonge labrador dame van 2 jaar in huis. Ze is van mijn ouders maar mocht haar lenen omdat ze beseffen hoe eenzaam ik me voelde zonder Pim. Honden en katten zijn er altijd geweest in mijn leven en ze hebben me meer liefde gegeven dan al mijn ex vriendinnen bij elkaar zeg ik wel eens gekscherend maar het is nog waar ook.
Ik hoop dat het met jou inmiddels weer wat beter gaat maar inderdaad het is een rouwproces met als zijn ups en downs en dat geeft verder ook niet het is ook een stukje eerbetoon aan dat wat je zo dierbaar was.
01/11/2011 bij 14:49
Hallo arcel, wat erg voor je lieve kat Pim..ik heb dit een paar weken ook gehad, de hele nacht lopen zoeken. En de volgende morgen vond ik hem dood langs de weg…verschrikkeijk…een gevoel van woede en onmacht…ik wil je heeeel veel sterkte wensen met het verlies van Pim…en idd koester de mooie tijd die jij en hij samen hebben gehad.;
groet rosa
01/11/2011 bij 20:41
Hoi Rosa,
Het is een nachtmerrie die waarheid word als je eigen kat op die dood terug vind. Het lijkt me verschrikkelijk als je zoals jij dat dan nog een keer mee moet maken. Eerst met Roger en dan Boris ook nog op die manier verliezen. Pech hebben zeggen mensen dan maar wat heb je daar aan. Ik heb zelf een halfjaar voor dat ik Pim kreeg zelf een een jonge kat aangereden. Gelukkig was hij op slag dood maar ik vergeet nooit weer die ogen van hem die in de koplampen van mijn auto staarden. Een fractie van een seconde en het was gebeurd. Heb hem meegenomen omdat ik ergens op een buitenweg stond en nergens kon aanbellen om te vragen waar hij thuis hoorde. Ik heb uiteindelijk naar een aantal dagen gezocht te hebben de eigenaar kunnen achterhalen en heb hem thuis gebracht. Opeens kreeg hij een naam en bleek dat hij van een klein meisje was. Elke keer als ik langs de plek rij waar het gebeurt is dan denk ik nog aan dat moment. Een klein meisje dat buigt over een doosje met haar katje wat niet meer leeft.
Nu is het me waarschijnlijk zelf gebeurt en er niemand die mij komt vertellen van sorry maar ik kon er niks aan doen.
Ik denk dat jij je ook afvraagt waarom waarom alweer. Een kat is een eigenwijs dier en gaat zijn eigen gangetje en in de regel gaat dat meestal goed en lopen ze niet zomaar in gevaar. Sprak met een collega die zei ik houd mijn katten binnen want je weet maar nooit. Ja dat denk ik de laatste tijd ook had ik hem maar nooit naar buiten laten gaan. Maar die van mij genoot zo van het buiten zijn. Een kat is in zijn element als die buiten is en dat mag je ze niet ontnemen omdat je bang bent dat er wat kan gebeuren.
Het is hard en bitter want wij zitten met de pijn en het gemis en
dat is een rouwproces waar we allemaal door heen moeten.
Herinneringen blijven maar de pijn zal slijten.
04/12/2011 bij 15:22
Lieve marcel,
Jeee, wat ontzettend akelig. Ik doe eerlijk gezegd niets dan huilen sinds ik deze site heb gevonden.
Toch heel blij met deze site. Niet alleen om mijn eigen verhaal kwijt te kunnen, maar ook om te lezen wat anderen is overkomen. En het is veel te veel… en veel te vaak…
Ik loop zelf al een week met het idee om een medium in te schakelen… Heb gegoogeld op “contact met overleden kat”.
Da’s eigenlijk nix voor mij, maar zit ook met zoveel vragen omtrent zijn dood! Van de andere kant, je verandert er niets meer aan en wat als het antwoord echt akelig is? Diego was al sinds zaterdag vermist, maar dinsdag pas gevonden. Ik had de indruk dat hij pas net was aangereden.Hij zag er nog “mooi” uit, hij was niet nat ondanks het natte gras. Hoewel al verstijfd, leek het me niet dat hij al lang heengegaan was. Moelijk uit te leggen.
Maar stel dat hij heeft lopen lijden n.a.v. ’n ongeval zaterdagavond en pas dinsdagochtend opgegeven heeft? Wat als het helemaal geen aanrijding was??
Zijn er mensen die ervaring met een medium hebben?!
11/12/2011 bij 16:24
Hoi Angelique,
Ik heb zelf ook er over nagedacht om een medium te raadplegen maar er zijn er zo vele en wie kun je vertrouwen. Sommige dierentolken/medium’s hebben hele uitgebreide website’s bijna tegen het commerciele aan. Dat neigt naar geldklopperij als je het mij vraagt. Misbruik maken van de emoties van mensen die radeloos zijn. Ik weet niet of er mediums zijn die wel oprecht zijn en eigenlijk vind ik dat als iemand echt zo’n gave heeft er geen geld voor mag vragen maar het vanuit zijn of haar hart doet.
Misschien moeten we dus op ons eigen gevoel afgaan en vaak is de eerste ingeving de juiste. Maar het zijn juist de twijfels en de onmacht die zo kunnen knagen. Gevoel en gezond verstand gaan niet samen en al helemaal niet als je zo iets meemaakt. Ik loop ook al weken te piekeren over wat er gebeurt kan zijn , ben er vrij achterdochtig door geworden en er hoeft maar iemand snel door de straat te rijden en ik word woest. Ben zelfs alle gif soorten gaan bestuderen welke misschien een kat snel kan doen sterven.
Maar inderdaad wat je zelf ook schrijft ook al weten we precies wat er gebeurt is het brengt jouw Diego en mijn Pim niet terug. Jij hebt Diego als kitten een tweede kans gegeven en hem 8 jaar veel liefde gegeven en dan is het ook zo oneerlijk voor hem om dan als nog te sterven door een stom ongeluk. Jij hebt al zoveel in een korte tijd meegemaakt met je katten en dat lijkt me echt zwaar om dat verdriet te verwerken. Het is goed om er over te praten en lotgenoten op te zoeken. Alleen zij kunnen je steunen en echt invoelen wat je door moet maken. We leven hier allemaal met elkaar mee en dat doet me goed om te weten dat we niet alleen zijn met ons verdriet.
13/12/2011 bij 15:20
marcel,
Het is vandaag 3 weken geleden dat Diego verongelukte. Ik ben er nog steeds onverminderd gebroken van, vol twijfels en vragen die me ’s nachts uit mijn slaap houden. Ik ben inmiddels 5 kg afgevallen. Kan niet eens in de buurt van het ongeluk komen en rijd iedere dag om.
Het achterdochtige van jouw kant begrijp ik heel goed. Dezelfde twijfels die jij aankaart over een medium, heb ik ook gehad, maar uiteindelijk heb ik toch de knoop door gehakt. Ik heb monique zondagmorgen aan de telefoon gehad en ze heeft me bij haar thuis uitgenodigd na de feestdagen om te zien of ze kontakt kan krijgen.
Ik heb gezegd dat ik sceptisch ben en haar gevraagd hoe ze zeker kan zijn van het feit dat ze kontakt kan maken met het zieltje waar ik om vraag. Ze heeft me gezegd dat ze behalve een foto NIETS van me wil hebben of weten. Voor de eigenlijke sessie begint zal ze een aantal dingen doorgeven, die alleen ik van hem kan weten. (een beetje zoiets als bij Ogilvie vermoed ik…)
Ik weet echter nog niet wat ik precies te weten denk te komen, maar ik zal mijn bevindingen laten weten, wanneer ik geweest ben…
14/12/2011 bij 00:37
Ik moet het ook toegeven; nog steeds huil ik elke avond om Sunday. Ik kan het gewoon niet loslaten. Het is zelfs zo erg dat ik ’s avonds het rolgordijn van mijn keukendeur niet omlaag doe; ik wil haar grafje in het zicht hebben.
ook ik zou graag met een medium in contact willen komen maar ben hierin ook heel sceptisch.
17/11/2013 bij 19:22
Geachte heer Landman:
Mijn poes ‘Mishto’ is overleden. Hij liep naar een vogel die in een kooitje zat bij de familie De Vreeze Moortsele.
Marnix De Vreeze is geen kat neen. Hij werd vermoord zoals zijn moeder, broer en broer en schoonbroer en.
15/11/2011 bij 12:19
Hallo allemaal,
6 weken nadat wij onze lieve Iris hebben moeten laten inslapen is ons nog iets vreselijk overkomen. Mijn lieve moeder heeft een herseninfarct gehad en is links verlamd. Het verdriet is onbeschrijfelijk groot ik ben gewoon radeloos probeer sterk te zijn voor mijn vader maar het is zo moeilijk.
Ik weet dat ik niet op het juiste forum zit maar jullie lieve woorden en steun hebben mij ook geholpen toen we onze Iris verloren hebben. Ik hoop dat er mensen bij zijn die misschien ervaring hebben met iemand in de familie die ook is getroffen door zoiets vreselijks.
15/11/2011 bij 16:11
Lieve Marijke,
Wat een vreselijk bericht is dit. Ik heb het persoonlijk zo niet meegemaakt, hoewel ik mijn moeder zeer onverwachts verloor; ze stierf zo maar in mijn armen.
Het is heel moeilijk om te aanvaarden en vervolgens een weg te vinden hoe om te gaan met zo een enorme verandering, dat weet ik wel.
Ik ken wel een vereniging die er is voor lotgenoten: http://www.cva-samenverder.nl/index.php
Mogelijk kan deze website jou en je vader helpen om te leren omgaan met het lot welke jouw moeder getroffen heeft.
Ik wens jou Marijke, je ouders en iedereen om jullie heen heel veel sterkte en hopelijk opent het e.e.a. de nodige deuren.
Juist in deze tijd zou je ook Iris dicht bij je willen hebben.
Sterkte meid 😉
Gerri
16/11/2011 bij 16:26
Lieve Gerri,
Bedankt voor je lieve worden heb gelijk gekeken naar de website voor lotgenoten. Ik denk dat we daar veel aan zullen hebben. Het is allemaal zo triest onze dochter van 26 gaat volgend jaar trouwen. Vandaag was ik met mijn dochter bij mijn moeder haar oma. Ze moest zo huilen, vooral om dat mijn moeder “anders” is geworden en vooral reageert. Maar dat hoor je vaker bij mensen met een herseninfarct. Hopelijk lukt het haar zo goed te revalideren zodat zij weer samen met mijn vader verder kan in het leven. Ik mis Iris heel erg. Onze Luna maakt veel goed maar het gemis blijft. Ik raak zelf ook een beetje aan het eind van mijn Latijn. Maar goed eens zal de zon toch wel weer een beetje gaan schijnen hoop ik.
Marijke
16/11/2011 bij 19:49
Lieve Marijke,
Houd moed. Dat is wat ik je mee kan geven. Het is zo vreselijk voor je dochter om dit nu mee te moeten maken; het werpt zo een schaduw op haar huwelijk. Maar, zoals je al zei, misschein revalideert je moeder toch weer dusdanig dat ze het huwelijk van haar kleindochter kan meemaken en mee beleven. Laten we vooral onze hoop hierop vestigen.
(((hugs)))
Gerri
29/11/2011 bij 15:55
wat een zege dat ik deze site gevonden heb.( ben niet zo handig op dit ding, dat niet van mij is). Ik ben al dagen op zoek naar mede lotgenoten om enigzins iets van troost en begrip te vinden. eind begin september is mijn poes leica van 12 aan een melkkliertumor geopereerd, wat perfect gelopen is en ze knapte goed op 3 dagen later braakte ze echter bloed op. De da zei me direct te stoppen met de antibiotica.
De dag erop begon ze echter op te zwellen… Terug naar de da, we dachten stevige constipatie. Ze heeft een clisma gehad en omdat dat niet hielp is ze ter observatie bij de da gebleven. Het werd alleen maar erger en besloten werd haar opnieuw open te maken, nog geen uur later belde ze me dat het de alvleesklier was die volkomen versteend was en dat er niets meer gedaan kon worden. Ik heb haar niet meer bij laten komen. Ik was ZOOO opgelucht na de goede afloop van het verwijderen van de tumor dat deze klap zo hard aankwam! En het was nb op haar 13e verjaardag… Ik heb haar begraven, maar tijd om te rouwen was er nauwelijks want 22 oktober verdween mijn kater van 8, Diego. Hij is in zijn hele leven nog nooit 1 nacht niet thuis geweest dus de schrik zat er goed in. Ik heb een hele week lopen zoeken, roepen, met een lepeltje en een blikje als een idioot op de meest onmogelijke tijden door ons dorp gelopen,iedereen van amivedi tot de plansoendienst in geschakeld. En na een week stond ie ineens in de keuken achter me! 1.3kg afgevallen Onnodig te zeggen dat hij alle knuffels, al het lekkers wat een kater zich ksn wensen heeft gehad, terwijl ik zingend de flyers van zijn vermissing aan het verwijderen was… Tot vorige week dinsdag (nu een week terug dus) ze me kwamen zeggen dat er een zwarte kater doodgereden was… Juist, mijn lieve, lieve schat: Diego. Heb sindsdien nog niet gegeten, nauwelijks geslapen, ben er helemaan kapot aan aan het gaan. Mijn omgeveing heeft er (in beperkte mate) begrip voor en ik had zo ontzetten hard een site als deze nodig om mijn verhaal te kunnen doen en te lezen dat er lui zijn die net zo rouwen om hun verloren lievelingen als ik doe.
Angelique
29/11/2011 bij 17:03
Lieve Angelique,
Dat is helemaal waar; er zijn mensen die vreselijk lijden onder het verlies van hun dierbare viervoetertjes, of dat nu katten of honden zijn, of andere dieren zelfs, dat maakt niet uit. Het is goed om het van je af te praten, hoe pijnlijk dat soms ook is, en hoe lang dat ook zal duren. Het rouwen wordt in veel gevallen enorm onderschat en dat vind ik een slechte zaak. We kunnen niet genoeg benadrukken hoeveel een dier voor iemand soms meer kan betekenen dan het verlies van een mensenvriend.
Je vindt hier de meest uiteenlopende verhalen, maar allemaal met eenzelfde doel; je bent je makkertje kwijt.
03/12/2011 bij 19:46
Lieve Angelique,
Ik krijg een brok in mijn keel als ik je verhaal lees. Heb zelf afgelopen jaar van 2 poezen afscheid moeten nemen en ik begrijp je verdriet zo goed. Schrijf je gevoelens maar op deze site, dat lucht op. En de mensen die het lezen, zullen begrip voor je hebben. Rouwen doet zeer! Ik wens je veel begrip en steun toe.
04/12/2011 bij 13:41
Bedankt Ingrid,
ik las jouw verhaal eerder ook (dat van 22 sept. en later je antwoorden aan anderen) het is raar te realiseren dat op momenten, dat ons zoveel verdriet overkomt, we blijkbaar niet de enigen zijn. Het doet ergens goed, he, te lezen dat er zoveel mensen op eenzelfde manier zo’n pijn hebben als wij om ONS verlies? Dat komt er een beetje mislukt uit, maar ik bedoel eigenlijk, dat ondanks alle wreedheden er ook heel veel dieren ontzettend liefgehad worden. En wat veel herkenbaars… Iedereen loopt toch tegen dezelfde dingen aan: onbegrip van andere die denken dat na een week het wel ’s tijd wordt de wereld weer aan te kunnen, een stuk schuld bij onszelf “had ik maar zus, of had ik maar zo”…
Dat knaagt ook ontzettend aan mij, “was ik maar op zaterdagochtend naar mijn vriend gegaan, zoals de bedoeling was (de katten gaan altijd mee) dan was het nooit gebeurd…” “Had ik maar langer buiten gezocht en geroepen, misschien was ie dan toch wel eerder binnen gekomen…” Het is om gek van te worden.
Ik ben nu alleen thuis. Mijn vriend had nog een stukje film waar Diego op de slaapkamer brokjes zat te eten. Ik heb bewust gewacht totdat ik alleen was om het fragmentje, dat slechts enkele seconden duurt, wel 100 keer af te spelen… Onbeschrijflijk erg en mooi om ‘m nog even te mogen zien. Wanneer stopt het toch met zo’n pijn te doen?!?!
04/12/2011 bij 19:59
Je beschrijft het precies zoals ik het zelf ervaarde: het doet op een bepaalde manier goed om te weten dat er meer mensen zijn die eenzelfde verdriet kennen en begrijpen.
Kwel jezelf niet teveel met gedachten als “had ik maar”. Het leven is op een bepaalde manier verlopen en helaas kun je de tijd niet terugdraaien en het op een andere manier over doen.
Jij hebt je beesten zeer lief gehad. Daarmee waren ze bevoorrecht vergeleken bij een hoop stumpers op deze aarde. Dat weten maakt weliswaar het verdriet dat je voelt niet minder, maar vergeet het ook niet. De pijn zal minder worden, heus, maar dat kost tijd. Neem je tijd!
10/12/2011 bij 09:34
Hi,
Afgelopen dinsdagnacht is onze jayjay ingeslapen. Maandag was hij nog aan het voetballen met mijn zoon in huis en ik vroeg hem te stoppen omdat ik gek werd van dat gedoe! Dinsdag na het werk komen we thuis en is hij sloom en wil/kan niets. Naar de dierenarts, die constateerd dat hij een groot gezwel aan zijn nier heeft en heeft toen voorgesteld om hem ’s morgens te opereren en te kijken of er nog iets aan te doen was. Helaas heeft hij dat niet eens gehaald, we hebben hem mee naar huis genomen en daar werd hij steeds slechter, hij raakte in een soort van coma. Toen de dierenarts weer gebeld, hij dacht dat hij bloedingen had gekregen. Hij heeft hem toen thuis in laten slapen. Ik wist dat ik het moelijk zou hebben, maar dit gevoel is zo overheersend, zo constant aanwezig. Het zal slijten, dat weer ik zeker, maar als jij vriendje opeens uit je leven wordt gerukt dan snap je er gewoon niets van. En dan dat schuldgevoel, waarom heb ik niets gemerkt en waarom heb ik achteraf die kleine tekenen steeds op zijn leeftijd gestoken. Hij was toch nog maar 8,5 jaar.
10/12/2011 bij 16:12
Hallo Adrienne,
Zoals ik het lees is JayJay altijd een lieve vriend voor jullie geweest… maar ook beslist anderson; jullie zijn ontzettend goed voor hem geweest. JayJay heeft nog tot op het laatste moment van zijn leven heerlijk ge-ravot met je zoontje en heeft daar duidelijk heel veel plezier in gehad. Koester dat moment. Het heeft zo moeten zijn dat JayJay nu eenmaal ziek bleek te zijn, maar in feite weinig heeft moeten lijden. Ja, het zal slijten, maar wat blijft staan als een huis zijn de zoete herinneringen aan een onvoorwaardelijke vriend die door niemand vervangen kan worden.
Ik wens je heel veel sterkte Adrienne. Koester de herinnering aan je beste maatje.
Gerri
11/12/2011 bij 19:39
Liedje van Rob de Nijs en geschreven door Belinda Meuldijk voor haar hond die door een ongeval om het leven kwam.
Verleden is verboden
Ik wou dat het verdween
Maar ik zie ons samen lopen
En we wisten niet waarheen
Nog raak ik je aan
Maar de afstand wordt al groot
Nee ik heb niet geleerd te leven met jouw dood
God ik hou zo van jou
Misschien is het niet waar
Zwaait opeens die deur weer open
En natuurlijk sta jij daar
Want ik hou zo van jou
Afscheid nam ik niet
En het einde blijft nu open
Zoals jij het achterliet
In dromen terug bij mij
Ik hou je zo goed vast
Heb ik je vaak genoeg gezegd
Dat er niet een zo bij mij past
En ze zeggen dat het went
Maar niemand wanneer
Dus ik leef met de dag
En jij sterft telkens weer
Want ik hou zo van jou
19/12/2011 bij 16:42
Hallo allemaal,
morgen is het 4 weken geleden en wat ik ook al meer las bij jullie, de pijn wordt eerder meer in plaats van minder.
In de 8 jaar dat ik Diego had ben ik nooit langer dan 3 weken van hem gescheiden geweest. Dat was vorige zomer, toen ik op vakantie was in zuid frankrijk. Het gekke is dat ik absoluut geen last van heimwee heb, maar het verlangen naar mijn katten, maakt dat ik naar huis wil. 10 dagen vind ik normaliter meer dan welletjes! En vorig jaar besloten we dan ook van de een op de andere dag te vertrekken, in te pakken, de tent ter plekke te verkopen en richting huis te gaan: eerder dan geplanned…
Ik zeg wel het gemis van mijn katten maakt dat ik naar huis wil, maar eigenlijk moet ik zeggen: het verlangen om Diego te knuffelen. Die andere 2 redden het wel en zijn ook heel makkelijk in de omgang met degene die voor ze zorgt.
Toen het ongeluk net gebeurd was was ik zo in chock en is de pijn zo scherp en alles overheersend dat het nauwelijks mogelijk is normaal te functioneren, nu, na 4 weken en het leven toch weer door gaat, begint dat verschrikkelijke besef dat je hem ECHT nooit meer in je armen zult houden, zijn koppie nooit meer om de hoek zult zien verschijnen… Nu ben ik langer van hem gescheiden dan ik ooit eerder ben gewesst en het is haast een fysieke pijn. Wrang en misselijkmakend.
Het is dat moment dat ik zou besluiten, dat waar ik ook ben, hoe ik het ook naar mijn zin heb, het tijd is om naar huis terug te keren…
09/08/2023 bij 22:44
zo herkenbaar. vorige week onze liesfte, mooiste zachtaardige hond, Bambi laten inslapen. zeer traumatisch omdat de dierenarts haar zo’n een harde prik in haar bil gaf. ging door been en merg. zo wil je lieve hond toch niet laten gaan? ik hoor haar nog steeds zo hard huilen. doet zo veel verdriet om het te verwerken.
20/12/2011 bij 20:15
Afgelopen dinsdag is mijn kat Tarzan overleden bij de dierenarts. Ik wilde terug komen van mijn stage in het buitenland, maar ik was te laat om hem nog levend te zien. Ik miste hem verschrikkelijk toen ik weg was. Elke dag en soms droomde ik zelfs dat hij bij me was. Ik kon wel met hem aan de telefoon praten, maar ik was zo blij dat ik hem na een paar weekjes weer zou zien. Helaas is de combinatie van ouderdomsziekten en waarschijnlijk een val hem fataal geworden. Morgen moet ik met hem naar het crematorium. Ik haal hem eerst op om hem nog even thuis te hebben. Hij was al meer dan 15 jaar mijn beste vriend. Soms noemde ik hem mijn kleine schaduw want sinds hij ouder was was hij nog veel aanhankelijker geworden. Hij is geboren bij mijn ouders thuis en nadat hij een pootje had verloren toen hij 6 weken was heb ik hem verzorgd. Tijdens zijn hele leventje had hij problemen met zijn gezondheid, maar het kon altijd opgelost worden en hij was altijd vol energie en bereidt zich te laten verwennen met knuffels eten en aandacht. Als ik hem meenam op vakantie of mijn studentenkamer was ie helemaal gelukkig: tijd om met zijn tweeen te zijn en heeeeeel veel knuffels te ontvangen. Ik mis hem zo nu en dat hij er niet was toen ik thuis kwam. We hadden er een feestje van gemaakt samen! Ik weet dat hij ontzettend verwend is tijdens mijn stage door mijn moeder and dat ie gelukkig was. Ik had me alleen zo graag nog even willen zien, zodat ie wist hoeveel ik van hem hou.
Het lezen van al die berichten hier doet me wel een beetje “goed’. Omdat ik zie hoeveel mensen van hun dier kunnen houden en dat ik niet de enige ben. Het is zo raar dat veel mensen niet kunnen begrijpen dat je soms een beter band met je huisder kunt hebben dan met vrienden of zelfs familie. Soms besteed je zoveel tijd samen. Mijn kat en ik hadden ook echt dezelfde humor. Ook al mis ik hem heel erg en zal het een tijdje dat ik me niet letterlijk ziek voel van ellende ik kan terug kijken op zijn leventje met een goed gevoel, al de tijden die we samen waren, hoeveel ik hem verwend heb, zijn speelgoedjes waar ie niks mee deed, zijn kattekwaad waarom ik zo moest lachen.
Ik wens iedereen hier heel veel sterkte en steun van hun omgeving.
24/12/2011 bij 23:56
Voor iedereen die zijn/haar dierenvriend zo mist en hierover nog iets wil uiten: ik las in een weekblad dat er een site is waar je een foto van je dier met tekst kunt plaatsen: http://www.nationaledierencondoleance.nl
25/12/2011 bij 01:18
Hallo Ingrid,
Bedankt voor deze link. Heb al een gedenkplaatsje voor mijn trouwste vriendin gemaakt.
En voor allen; toch een fijne Kerst en ik wens jullie allemaal een goed 2012.
25/01/2012 bij 21:17
Ik heb alle reacties gelezen en ben een beetje ‘jaloers’. Dat klinkt raar maar ik ben nu bijna 2 weken mijn ziekelijke 16,5 jaar oude poezenkindje kwijt, alles geprobeerd om haar te vinden maar de kans dat ze het buiten overleeft is heel klein. Dus ik zal altijd (althans de komende paar jaren) in onzekerheid moeten leven of ze wel of niet leeft, wel of niet is doodgegaan en hoe… heeft ze geleden of niet? Ik kan dus geen definitief afscheid nemen zolang ze niet gevonden is en misschien nooit gevonden zal worden. De kans dat mijn poezenkindje in mijn armen kan sterven is nihil geworden. Ik kan alleen hopen dat ze op de een of andere manier “afscheid komt nemen”.
26/01/2012 bij 00:08
Lieve Rita,
Ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je nu voelt. Het zou mijn hart ook gebroken hebben als ik mijn lieve Sunday niet in mijn armen had gehad toen ze het tijdelijke voor het eeuwige verruilde.
Ik hoop dat je toch nog antwoorden krijgt, en dat je ooit zult kunnen berusten in het lot. Ik hoop het echt, want zelf vecht ik ook nog steeds tegen het verlies terwijl Sunday alweer bijna een half jaar geleden stierf. Mijn verdriet is veel groter dan toen mijn ouders stierven… en van hen hield ik al zoveel…
Lieve Rita, heel veel sterkte… we zijn hier voor je
05/02/2012 bij 17:47
Nala is gevonden! Ze is afgelopen vrijdagnacht gevonden op straat (miauwend). Een jongen heeft haar meegenomen naar huis en in een schuurtje in een mandje met dekentje gelegd. Helaas was ze de ochtend erna niet meer in leven maar rustig ingeslapen. Heb haar vandaag zelf naar het dierencrematorium gebracht. Hoewel het hartverscheurend is dat ze al die weken in de kou heeft gezworven ben ik toch “blij”dat ze gevonden is. Nu heb ik haar nog kunnen aaien en op mijn manier afscheid van haar kunnen nemen. Ik zal mijn meissie vreselijk missen maar weet dat ze nu geen pijn/kou meer heeft. Bedankt voor jullie medeleven!!!!
05/02/2012 bij 20:12
Lieve Rita,
Ik ben opgelucht en blij voor je dat je Nala toch nog in je armen hebt kunnen sluiten. Je hebt haar nu een waardig afscheid kunnen geven en dat zal voor jou ook een berustend gevoel geven.
Elke dag ervaar ik weer hoezeer een huisdier waar je zo aan gehecht bent zo waardig en betrouwbaar is. Ik kan dat van menig persoon niet zeggen; de ene teleurstelling na de ander. Mijn Sunday heeft me nooit teleurgesteld, heeft me nooit verraden. Ik huil nog elke dag om haar…
09/07/2012 bij 14:30
Lieve mensen,
Nala is inderdaad afscheid komen nemen. Het begon gelijk al met een vogeltje wat mijn huis binnenvloog en op het uiteinde van het bed ging zitten waar Nala ook altijd lag. Ik heb het bange beestje gevangen en weer de vrijheid gegeven. Gelijk erna liep er een zwerfkatje met me mee naar huis. Ik heb het binnengelaten. Hij/zij ging op dezelfde plekken zitten als Nala – bijv. op de rug van de bank – en ging mee naar boven om lekker te kroelen op het bed. In de loop van de nacht verdween het beestje door het kattenluikje. Dit is daarna nog 2x gebeurd en sindsdien heb ik het beestje nooit meer gezien. Is dit toeval?
Inmiddels heb ik weer een nieuwe kat uit het asiel waar ik gelukkig mee ben. Dus inderdaad, tijd heelt alle verdriet maar Nala zal altijd een plekje in mijn hart hebben.
Dit wilde ik jullie toch even meegeven.
11/07/2012 bij 00:56
Lieve Rita…. waarom ben je jaloers? xxxxxxx
27/01/2012 bij 21:10
Wat fijn dat ik uw website heb gevonden. Ik heb gisteren mijn hondje moeten laten inslapen. Ik weet niet precies hoe oud ze is geworden. Ik heb haar nl. 7 jaar geleden uit het asiel gehaald. Die hadden haar verwaarloosd in een park gevonden. Vanaf die dag ben ik haar held geweest, en dat heeft ze elke dag aan mij laten blijken. Het inslapen is heel vredig gegaan en ik heb 2 mooie asringen laten maken (ook één voor mijn dochter). Ik kan er dus vrede mee hebben, maar het gemis is er niet minder om. Er valt zo’n leegte. En dan loop ik ook nog tegen opmerkingen van collega’s aan dat ik als vent zijnde toch wel wat gewend moet zijn en dat het “maar” een huisdier was. Ik troost me maar met de gedachte dat die mensen niet wijzer zijn. Gelukkig heb ik ook een aantal mensen om me heen die het wel snappen. En nu ook nog deze website gevonden. BEDANKT. Ik wil ook graag alle mensen die hun stukje hierboven hebben geschreven allemaal heel veel sterkte toewensen met het verlies.
06/02/2012 bij 13:54
zelfs als het “zacht” gegaan is blijft dat gemis het ergste. Het is zo ongelooflijk leeg nu mijn kat niet op zijn plekje zit. Ik heb ook van die mensen die vragen of ik na een paar weken onderhand niet over hem heen ben. Na 15 jaar vriendschap? Ik vind het juist heel goed dat je zo eerlijk bent dat je haar mist en ik hoop dat je veel steun krijgt van die ander mensen. Veel sterkte ermee.
28/01/2012 bij 11:12
Bedankt hiervoor. Onze lieve kater Nero is gisteren gestorven aan de gevolgen van een blaassteentje… Vooral mijn vriend heeft het er nog moeilijk mee, hij had een heel hechte band met Nero. Hij zal erg gemist worden, ook al was hij nog maar amper 2 jaar oud, hij was bij ons geboren en bij ons gestorven. 🙂
29/01/2012 bij 18:11
jemig erg dit te lezen allemaal. afgelopen woensdag na bijna 16 jaar trouwe vriendschap mijn lieve kat in moeten laten slapen. hij had chrnische nierproblemen, al vanaf oktober 2011 werd ie minder. heb hem nog opgepept met speciaal voer, veel aandacht en lekkere dingetjes. maar het werd steeds minder, voedsel hield hij niet meer binnen, zijn vacht hield ie niet meer schoon, drinken deed ie minder en hij lag de hele dag voor dood op een koude ondergrond. af en toe had ie oplevingen, was weer kwiek. dinsdagavond al afscheid genomen, samen bier gedronken, hij likkend van het aanrecht, ik uit de fles. woensdag naar de dierenarts. hij kon niks meer doen behalve in laten slapen. heel erg om te zien dat ie na een half uurtje na de prik echt lag te slapen om nooit meer wakker te worden. heb hem nog een dagje thuisgehouden, vaak geaaid, gepraat en hem de volgende avond naar het crematorium gebracht, daar nog lang afscheid van hem genomen. gister de as opgehaald. heb hier een paar mooie fotos van hem hangen die ik nog honderden keren zal bekijken, denkende aan de mooie tijd die we hadden. het voelt me als een kind wat ik kwijt ben. al typende lopen me de tranen nu over de wangen. de as zal ik nog uitstrooien, waar moet ik nog bedenken, wil het eerst nog hier houden. had nooit verwacht dat dit zo hard zou aankomen. heb dik 500 fotos van hem en nog videobeelden. die kijk ik en denk dat echt, jemig waarom heeft het zo moeten zijn. had wel gehoopt altijd dat ie de 20 wel zou halen maar ontkende deze laatste weken dat het afgelopen zou zijn. pfff dit is heftig allemaal mensen.
29/01/2012 bij 20:10
Beste Gert,
Zoiets laat zeker een enorme leegte achter. Ik knok nog steeds tegen dat vreselijke gemis, ik jank er nog steeds op los als het opkomt. Het verlies van mijn hond heeft me veel dieper geraakt dan het verlies van een mens mij heeft gedaan.
Ik wens je enorm veel sterkte voor de komende tijd.
30/01/2012 bij 20:26
Gert wees blij dat je hem zo’n goed leven heb kunnen geven. Mag ik je een tip geven over het as? Ik heb 4 dagen gelden mijn hondje moeten laten inslapen. Ik heb pas ontdekt dat er zgn. asringen bestaan. Hele mooie ringen waar een klein beetje as in gedaan kan worden. Ik heb er een laten maken. Hoop dat hij er snel is. Klinkt natuurlijk stom maar voor mijn gevoel hen ik hem dan weer een heeeel klein beetje bij me. Sterkte, en koester de foto’s en videobeelden! Emiel
30/01/2012 bij 13:46
Ik kan het niet geloven, mijn lieve kater Gijs komt nooit meer thuis. De buurvrouw, waar hij ook vaak over de vloer kwam, stond vrijdag in tranen voor de deur en ik wilde eigenlijk de deur niet open doen, want ik wist wat er ging komen. Aangereden in een straat waar auto’s niet hard mogen rijden, bijna alleen maar bestemmingsverkeer dat hier komt parkeren en zo nu en dan een aso die keihard door de straat scheurt. Gijs was pas anderhalf jaar oud en had nog zoveel mooie jaren voor zich. Ik weet dat ik het mezelf niet kwalijk moet nemen. Maar wat als ik nou niet zo asociaal lang had uitgeslapen. Dan had ik misschien wel met hem geknuffeld en was hij niet naar buiten gegaan.
Hij was een beetje gek en daarom zo bijzonder. Hij gaf kusjes, echte kusjes en als hij in een goede bui was dan kon hij echt terug knuffelen. Hij hield ook zo ontzettend van wandelen, net als een hondje eigenlijk. Hij vroeg er echt om. Dan rende hij enthousiast door de tuinen terwijl onze andere kat wat bedeesder bij mij in die buurt bleef. Dan liep ik ook vaak naar een speeltuintje (met grasveldje) waar hij zich helemaal uit kon leven. Ik ga al die dingen zo ontzettend missen. Maar ook gewoon de kleine dingetjes, elke avond eventjes spelen, het enthousiasme waarmee hij achter de snoepjes aanracete die ik door de kamer gooide, de manier waarop hij op onderzoek uit ging als hij zich verveelde. Bij alles moet ik aan hem denken en dan het idee dat ik hem nooit meer terug zie, dat kan ik gewoon niet aan. De laatste keer dat ik hem zag was hij in mijn wastafel gaan liggen, dat vond ie heerlijk. Ik deed voor de grap de kraan aan om hem een beetje te pesten. Ietsjes later kreeg hij ineens een bevlieging en rende hij de trap af. Dat is het laatste wat ik van hem gezien heb. Het zag er niet fijn uit zei de buurvrouw, dus ik wilde het niet zien en mijn vader heeft hem in een dekentje gewikkeld totdat de dierenambulance hem kwam ophalen. Maar nu heb ik wel spijt dat ik hem niet even nog heb geaaid, of vast gehouden zodat ik zijn lijfje nog even kon voelen. Ik heb niet eens echt afscheid kunnen nemen en nu is ‘ie weg.
Zijn kussentje is zo leeg. Ik had echt een band met Gijs, die we hadden sinds hij een kitten was. Ik was hier in huis degene die zich het meest om hem bekommerde. De laatste maanden begon hij pas echt te groeien tot een stevige stoere kater. Hij leerde nog zoveel. We dachten dat hij nooit zou leren om een deur open te krijgen, maar de laatste weken lukte hem dat steeds vaker. Ik was zo trots.
Waarom!??? Waarom? Ik kan niet zonder Gijs, echt niet. Waarom nou net hij, ik kan me niet herinneren dat hier in de straat ooit zoiets gebeurd is. 1 kleine verandering die ochtend en het was nooit gebeurd.
Gelukkig hebben we hier nog een lieverd in huis. Een poes van 14. Een iel vrouwtje eigenlijk maar vergeleken met Gijs, vonden we altijd. Gijs was echt een heerlijke knuffelkater. Mijn allerbeste vriendje.
Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien of kon ontwaken uit deze nachtmerrie.
Een leeg kussentje, een blik vol met zijn favoriete snoepjes, zijn speelgoed wat nog door het huis ligt, de haren die ik nog op m’n broek vind, zelfs de plastic zak waar hij een paar dagen geleden nog gek in aan het doen was. Ik wil dit niet, ik kan dit niet.
Zo weinig mensen begrijpen wat voor sterke band je kunt opbouwen met een dier. Een dier dat niet oordeelt en je stilletjes kan troosten als anderen dat niet kunnen.
Wat een verhaal en het is nog niet eens alles.
04/02/2012 bij 23:38
Beste Nynke,
Wat heb je een mooi verhaal over je kater Gijs geschreven. Ik zie hem als het ware achter de snoepjes aanracen. Wat vreselijk triest dat Gijs maar zo kort mocht leven. Weet dat iedereen die hier vertelt over hun geliefde dier, je gemis en verdriet zal begrijpen. Ik weet zeker dat we allemaal met je meeleven. We snappen hoe leeg het aanvoelt als je geliefde dier er niet meer is. Ik wens je heel veel sterkte!
06/02/2012 bij 12:11
Ach lieverd, wat vreselijk, geen woorden voor.
Echt enorm veel sterkte met het verlies van Gijs. Ik kan mij voorstellen hoeveel extra pijn het geeft, dat je er niet voor hem hebt kunnen zijn op het laatste moment, en wie hem heeft aangereden en is doorgereden!!
Ik heb mijn kleine Tess (cornish rex) van 5 jaar helaas 2dgn geleden verloren. Ze was net als Gijs een beetje gek, knuffelde veel en was gek op buikje aaien.
Ze leek niets te mankeren, maar kon opeens id avond niet poepen, liep telkens naar de bak maar er kwam niets. Kotstte haar eten weer uit en at erna weer flink door en kwam weer bij me knuffelen.
Mijn vriend is opgebleven totdat het beter ging, maar het voelde niet goed.
Zeer vroeg id ochtend bij haar gaan kijken maar trof haar aan op de grond, onderkoeld. Acuut warm gemaakt door met haar in bed te gaan liggen en naar de dierenarts gegaan.
Hij voelde een tumor, of ontlasting en gaf haar wat prikjes voor de pijn, anti biotica, en iets voor haar darmen en adviseerde om morgen weer te bellen hoe het met haar gaat.
Een half uur na thuiskomst stierf ze in mijn armen. Ze kreeg geen lucht meer.
Ik mis haar zo verschrikkelijk, zie telkens haar mooie grootte ogen voor me en hoor haar gespin en miauwtjes nog de hele dag.
25/02/2012 bij 18:35
ey Sterkte Nynke. ik begrijp je, er gaat hier ook geen kwartier voorbij dat ik mijn kater mis, hij hoorde erbij, dacht dat hij nog jaren had en me niet gerealiseerd dat het zo zou voelen als hij er niet meer was. ik heb een mooie foto op mijn buro staan, elke dag als ik naar mijn werk ga en savonds voordat ik naar boven ga praat ik even tegen hem, stom, hij hoort me niet, maar het helpt me toch, wie weet jou ook. een vervanger voor mijn vriend is er niet, zo een vind ik er niet meer. Als reïncarnatie bestaat dan staat ie wel een keer voor me deur als kitten heb ik mezelf vertelt, ik ga er zelf niet op uit om een nieuwe kat in huis te halen. het slijt maar vergeten zal ik hem nooit…. sterkte, een lotgenoot
25/02/2012 bij 20:19
Opmerkelijk wat je daar zegt Gert;
“Als reïncarnatie bestaat dan staat ie wel een keer voor me deur als kitten heb ik mezelf vertelt, ik ga er zelf niet op uit om een nieuwe kat in huis te halen”
Mijn lieve hond Sunday koos mij uit in het dierenasiel, niet omgekeerd. Ik stond op dat moment met bewondering naar een nest jonge huskies te kijken, zo aandoenlijk. En opeens hoorde ik achter mij een gepiep en gekrab. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van de liefste hond die ik ooit gezien had… Sunday.
08/02/2012 bij 00:02
hallo iedereen wat mooi dat er nog mensen zijn die hetzelde voelen als ik .Bijna 10 jaar terug moesten we ons eerste golden retriever laten inslapen we hebben haar uit een asiel gehaald en heeft helaas maar 9 weken bij ons mogen zijn.Door hartfalen moesten we haar laten inslapen ,zij is 11 geworden.
Toen moesten we 5 jaar terug onze golden die we als pup hebben gekregen, door een hersen bloeding moeten laten inslapen,hij is bijna 15 geworden wat echt heel erg was mijn hele wereld stortte in wat hield ik van die hond.
Toen 3 jaar terug lag ons andere golden dood in de kamer,zij is 14 geworden.
Nu de 2-2-2012 is onze joey (kat) overleden hij is bijna 15 geworden.
Wat voel je ,je elendig en verloren je denkt dat niemand je snap en veel mensen doen dat ook niet ,die hebben zoiets van je hebt toch nog 6 andere katten dus die ene mis je niet .
Nou die ene mis je dus echt wel, ieder dier hoort bij het gezin en het gezin is nu niet meer compleet.
Ik wil iedereen die ook een kameraard heeft veloren heel veel sterkte wensen en ik heb wel ervaren de liefde die voor ze voelt gaat gewoon door ondanks dat ze er niet meer zijn
09/02/2012 bij 21:47
Mijn kater Fluffy is deze nacht bij de dierenarts gestorven. HEt was mijne beste vriend die me door een heel moeilijke tijd heeft door geholpen. Hij is maar 9 jaar geworden. Hij had nierfalen. Het ergste vind ik dat niet afscheid heb kunnen nemen. Ik ga hem vreselijk missen.
En het is pas 2 maanden geleden dat we onze lieve Tito( een maine coon katertje) aan de vreselijke ziekte fip hebben verloren.
Hij is maar 10 maanden oud mogen worden.
Ik ga kapot van verdriet en weet niet hoe ik hier moet door komen.
10/02/2012 bij 10:39
Beste mensen, het is ontroerend om al deze reacties te lezen. Mijn poes Bataatje is nu een maand overleden. Mijn lieve meisje, het doet ontzettend veel pijn, alsof er een stuk uit mijn lijf is gerukt. Ze had een zware trombose, was helemaal verlamd, waarschijnlijk was haar hartje niet zo goed. Drie jaar geleden had ze ook een trombose of was van de trap gevallen (of allebei) ze was toen van mijn dochter. Wij hebben haar opgenomen en opgepept. Ze was toen ook verlamd aan de achterpootjes. Met veel zorg en acupunctuur kwam ze er bovenop. Ze rende weer en klom in bomen. Door de intensieve verzorging had ik een speciale band met haar. Ze kon me aankijken of ze helemaal verliefd op me was. Ik hield ook heel veel van haar.
Ze was prachtig met een volle grijze vacht en een dikke staart. Ik kan het nog steeds niet geloven, ik wil het niet, ik wou dat ik het terug kon draaien. Ik ben depressief en kilo’s afgevallen, zo erg is het.
Ze was opgenomen bij de DA maar het was heel erg dit keer en niets kon meer baten. We hebben haar mee naar huis genomen en wilde nog naar de acupunctuur dierenarts maar toen we daar aankwamen was ze overleden. We hebben haar in de tuin begraven, vreselijk.
Uren per dag zat ze op me of lag in mijn armen, het is zo leeg in huis.
Ze was heel lief, maar ook ondeugend, als ik ging dansen (met een wijntje op) kwam ze aanhollen en werd helemaal crazy, ging op en af banken springen, rondrennen, dan zat ik haar achterna. Dan kwam ze steeds terug, heel spannend. We hadden hele rituelen en spellen.
Wat mis ik haar!! Dag lieveling, wat jammer nou, je was mijn geliefde grijze mormeltje.
Bataatje zomer 2011-10 januari 2012
12/02/2012 bij 00:01
Beste Renee,
degenen die hier hun verhaal hebben geschreven, snappen jouw verdriet en de pijn van het gemis ten volle. We delen immers allemaal de gevoelens van liefde voor ons dier. Misschien geeft je dat te weten een heel klein beetje troost?
Als ik je verhaal lees, dan denk ik: wat een fantastisch baasje ben je voor Bataatje geweest, ze heeft een goede en prachtige tijd bij jou gehad. En wat een heerlijk leuk beest lijkt het me. Eigenlijk is het een rijkdom, als je in je leven zo’n diep contact met een wezen hebt mogen meemaken. Maar het afscheid blijft iets afschuwelijks en zal nooit wennen. Ik persoonlijk hoop, dat mocht er na dit leven nog iets zijn, dat we dan al onze geliefde dieren zullen weerzien.
12/02/2012 bij 11:32
Hallo Renee,
Ik sluit me helemaal aan bij het antwoord van Ingrid. Kijk eens met hoeveel mensen we hier zijn, hetzelfde intense verdriet delend. Het is nog steeds onbegrijpelijk hoe weinig velen weten wat het verlies van een huisdier met je doet.
Koester de fijne herinneringen…
10/02/2012 bij 14:55
Het is Bataatje zomer 2001-10 januari 2011
10/02/2012 bij 14:57
Nee, het is Bataatje zomer 2001-10 januari 2012
Ze is 10,5 jaar geworden, veel te jong……..
12/02/2012 bij 11:34
Voor wie er behoefte aan heeft; een online condoleanceregister voor onze geliefde huisdieren:
http://www.nationaledierencondoleance.nl/
14/02/2012 bij 14:37
Lieve Gerri, Ingrid,
Het is precies zoals jullie het verwoorden: het geeft inderdaad steun te weten dat er op deze site zoveel medelotgenoten zijn, zoveel liefde voor al diegenen die zozeer gemist worden en vooral zoveel ECHT begrip voor elkaar, omdat we allemaal hetzelfde voelen…
Ik ben een tijdje weg geweest, de warmte opzoeken, rust en tijd om het wat te laten helen. Ik trok het gewoon niet meer. Ik liep de hele dag te huilen, sliep nauwelijks meer, niets interesseerde me nog. ALLES in huis deed me aan hem denken en ik zag alleen nog zijn verminkte lichaampje in dat graf in de tuin, dat iedere dag zompiger en kouder en triester werd met dit rotweer… De thuiskomst was echter zoveel moeilijker dan verwacht, want voor het allereerste keer was daar geen Diego die op me wachtte! Het is vandaag 12 weken geleden dat hij doodgereden is en ik heb alle nieuwe berichten gelezen die er sinds ik weg was bijgekomen zijn… Mijn hart bloedt voor iedereen die nu door zo’n moeilijke tijd heen moet. Het was indertijd enerzijds raar te lezen dat er al voor 22 november mensen waren die zo’n verdriet doormaakten en dan dacht ik regelmatig “toen was ie er nog en was ik nog een ander mens”, nu is het na mijn thuiskomst haast even raar te lezen dat er inmiddels bijna 30 berichten (!) bij gekomen zijn…
Het is afschuwelijk, maar wat een geluk dat we elkaar op deze site zijn tegengekomen en tegen kunnen blijven komen. sommigen van jullie beginnen een beetje als bekenden te voelen en het feit dat je hier terecht kunt met je meest intieme verdriet helpt nog steeds. Bedankt.
15/02/2012 bij 10:39
Lieve Angelique,
Ik ervaar hetzelfde; hier zijn mensen die mij wèl begrijpen. Nog steeds huil ik om mijn lieve Sunday, overleden op 2 september 2011. Vreemd genoeg was ik sneller door het rouwproces bij het verlies van mijn ouders heen, terwijl ik zielsveel van hen hield. Als ik alleen ben praat ik nog steeds tegen haar, stek een kaarsje aan bij haar foto.
Voor Kerst had ik een verlicht tuinboompje gekocht en die op Sunday’s grafje geplaatst, met een tijdklok erop. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze te verwijderen. Elke avond om half 6 springen de lichtjes aan en als ik dan door mijn keukenraam kijk dan babbel ik in mijzelf wat tegen haar. Ook heb ik in november een van de duurste, maar vanwege de krachtige geur en uiterlijk mooiste roos gekocht voor op haar grafje. Ik wil in de tuin, bij dat plekje kunnen mijmeren over de tijd toen Sunday nog leefde.
Een huisdier zal nooit achter zijn/haar baasje’s rug om kwaad spreken over hen. Zij zijn altijd blij en enthousiast als je thuiskomt, ze bieden je hun onvoorwaardelijke liefde. Zij maken geen ruzie met je. Noem één mensenpersoon in je leven die daar aan kan tippen… en zijn naam zal geheiligd worden.
25/02/2012 bij 18:28
nu een maand verder is het nog steeds een leegte. kwam vorige week terug van vakantie, anders zat ie altijd te wachten en kwam lekker op schoot. nu niet meer. ik denk wel eens over een andere kat, maar die zal het nooit vervangen wat ik altijd zal blijven missen aan mijn makker. Erg om alle berichten na mijn bericht te lezen ook al geeft het ook wel steun, dat ik niet de enige ben die zijn makkertje heeft moeten verliezen… c’est la vie zeggen ze maar zo eenvoudig voelt het niet. sterkte allemaal
28/02/2012 bij 11:44
Beste Gert,
Als je 2 berichtjes omhoog leest zie je dat ik dezelfde gevoelens nog maar net geleden ook zo heb ervaren. Inderdaad heel akelig thuis komen zo. Maar ik wilde ook wat zeggen over reincarnatie of toch in elk geval een vreemd toeval…
Een aardig stuk naar boven op deze blog schreef ik dat ik 13 september Leica verloren heb, op de avond dat ik haar in de tuin aan het begraven was kwam er een klein zwart katje de tuin binnen die maar bleef rondrennen en om en in het gat aan het spelen was. Ik vond het vreemd, want Diego (mijn andere kat) moest er niks van hebben en was naar binnen. Het kleintje was er de hele ceremonie bij, maar verdween later weer. Toen Diego kwijt raakte in oktober was ie er weer, is die hele week gebleven… had er eerlijk gezegd veel troost aan, want het huis was ineens ZOOO leeg. Diego kwam terug, het kleintje bleef rondhangen, Was er dan weer wel, dan weer niet.
Toen kreeg ik 22 november het afgrijselijke bericht dat diego verongelukt was en die kleine is niet meer van mijn zijde geweken.
Hij is nu gecastreerd, ingeent en gechipped en officieel nieuw lid van de familie. En… hij is ook zwart en het is wederom een klein, stout katerje. 🙂 Allicht zal hij Diego nooit vervangen, maar stel nou ‘s, dat engeltjes bestaan…
Bij mij is het vandaag 14 weken geleden, er staat zoals elke dinsdag een kaarsje bij zijn foto… Ik heb nog steeds inmens verdriet, maar ik besef me dat Kevin steeds vaker een glimlach op mijn lippen tovert en met liefde is het zo: je hebt er altijd genoeg van te schenken. daar doe je een ander nooit tekort mee.
Veel sterkte,
Angelique
02/03/2012 bij 21:43
Mijn kleine lieve katertje eens een wilde zwerveretje van 5-6 maanden die ik 3 jaar lang bij mij mocht hebben is aangereden en overleden en de bestuurder is doorgereden!! ondanks de harde klap, die voetgangers hebben gehoord, is de gene die mijn kat heeft aangereden doorgereden!! ik ben hier echt kapot van en gewoon ziek van, ik houd mijn groot maar ik kan niet normaal functieneren nu! mijn gedachten en gemis gaan alleen naar mijn overleden lieve katertje!
Ik heb hem getemd, hij werd de liefste katertje van de wereld, zo dankbaar vrolijk en tevreden, hij gaf mij zo veel liefde! we knuffelden elkaar altijd als hij naar buiten wilde en ging, en als hij naar binnen kwam, zo speciaal :'((
Vandaag is het 2 maart, NU vanavond precies 2 weken geleden, ik heb een kaarsje voor zijn foto gezet, want dit is de avond 2 weken geleden, dat hij naar
buiten wilde om 22:15 eer wij elkaar uitgebreid te hadden geknuffeld alsof het de laatste keer was, hij keek mijn diep in de ogen, heeft hij nooit eerder zo gedaan als hij naar buiten ging, het geknuffel was ook intenser dan alle andere keren, ik kreeg hier al een vreemde gevoel over, maar ik dacht ik stel mij aan..!
Maar, het schijnt dat mijn lieve kleine kater een uurtje later is overleden, een lief persoon heeft zich gelukkig over mijn kat ontfermd en de dierenambulance gebeld!
Maar ik kreeg dit pas allemaal 5 dagen later te horen , hij is wel vaker een paar dagen weg geweest , maar de tweede dag werd ik toch wel erg ongerust!! heb mijn katertje op Amivedi en plaatselijk dierenasiel + foto’s als vermist aangemeld..
Ik ging hem s avonds en s morgens zoeken, maar constand met een vreemd leeg gevoel, ik voelde gewoon, ik zoek voor niets het is allemaal voor niets, want hij is er niet meer, maar toen dacht ik nog van, ach stel je niet zo aan mens!
Maar de vele keren als ik mijn tuindeur voor de zoveelste keer opende en hem te roepen , ik weet niet hoe vaak ik in die 5 dagen heen en weer heb gelopen van de zitkamer naar de tuindeur om hem te roepen, mij overviel telkens een grote leegte het kwam uit de tuin, alsof hij nooit meer over die schutting klimt en naar binnen komt, en mij nooit meer zal knuffelen..
ik kon mijn tranen niet meer bedwingen, want diep in mijn hart vreesde ik het ergste..
En mijn gevoel had gelijk..
Nadat mijn lieve katertje was aangereden en overleden, heb ik toch goed gevoeld die bewuste avond! toen hij voor het laatst met mij knuffelde en mij diep in de ogen keek..
Hij was dus overleden die avond, een uurtje later na van huis te zijn vertrokken en gebracht naar de dierenasiel..
Na 5 dagen kreeg ik een telefoon van het dierenasiel of ik kon komen..
Ik ging kijken of het mij lieve kleine katertje was en ja hoor, het was mijn kleine lieve katertje, ik kon niet meer met huilen stoppen toen ik hem zag liggen op tafel! ik was gebroken!
Ik kon niet meer stoppen met huilen en nog steeds niet, ik ben er kapot van, ik mis hem verschrikkelijk!
Het voelt alsof mijn hart gebroken is, zo’n pijn en gemis in mijn hart en dat lege gecoel alsof er iets in mij ook gestorven is samen met hem, ik ben ook niet me zelf meer!
Ik kan mijn niet voorstellen dat ik hem nooit meer te zie, lijkt wel of ik niet zonder hem kan leven, ik heb ook geen eetlust en nergens zin in , voel mij zo wanhopig omdat ik hem niet meer kan vasthouden! ik kreeg veel liefde van mijn lieve katertje, het was wederzijdse liefde!
Hoe komt men hier ooit overheen???
Mijn lieve kleine katertje mijn kleine ventje , bedankt voor je liefde!!!!!!
10/03/2012 bij 22:44
Beste Angelique,
In plaats van tranen voel ik nu een glimlach. Want wat bijzonder en mooi (en misschien geen toeval) dat dit kleine zwarte katertje zomaar je leven komt binnenwandelen. Hij zal je troosten en nieuw geluk brengen. En ik weet zeker dat jij hem zal lief hebben. Een heel lang leven lang.
02/03/2012 bij 22:02
Aan : Nynke 30/01/2012 bij 13:46
u schrijft ‘ 1 kleine verandering die ochtend en het was nooit gebeurd’
Dit spookt ook door mijn hoofd, van wat als ik dit en dat …
en als ik nou een minuut of 2 had gewacht met hem buiten te doen, dan was mijn lieve katertje niet aangereden!
Ik heb nog al zijn speelgoed en dekens en plekjes waar hij lag in zicht, zijn voederbak zit nog vol met brokjes van 2 weken geleden ik kan het nog niet uit zicht zetten.. 😥
07/03/2012 bij 20:44
hoi Angelique en Gerri, mooie berichten en ook al komt mijn grote vriend nooit meer terug, wat jullie schrijven is wel bijzonder en ik hoop ook dat het mij zal overkomen. Ik ga er niet opuit, maar hoop gewoon dat het ineens het geval is dat het moois voor mijn deur oid staat. als het dan allemaal klopt zal het oude gevoel er ook weer zijn, gevoel dat mijn vriend er weer is in een nieuw jasje. tot die tijd zal het slijten, dat doet het nu al maar kijk ik naar zijn foto wat per dag meerdere keren gebeurt dan is die brok er in de keel wel weer. ook alle oude videos van hem bekijk ik af en toe en ga ze maar op dvd zetten, als ik dan 80 ben kan ik er nog eens van genieten….. sterkte allen
12/03/2012 bij 15:22
Hoi Nynke,
wat een herkenbaar bericht heb je geschreven! en Keke jij ook!
voel mij prescies het zelfde als jullie het allemaal beschreven! wat een verdriet!!
sterkte allen!
04/04/2012 bij 15:06
Gisteren heb ik mijn allerliefste Hero laten inslapen. Het was een cyperse kater van 19, dus ik mag blij zijn dat hij zo lang heeft geleefd maar ik ben erg verdrietig.
Hero mankeerde eigenlijk nooit wat en was tot op hoge leeftijd erg actief. Hij was altijd veel op sjouw, en ook al was hij klein van stuk: als het moest kon hij vechten als de beste. Dan kwam hij helemaal verwilderd en vol adrenaline luid mauwend aanzetten, met hier en daar een kras of een wondje, gelukkig was het nooit ernstig. Tegelijkertijd was het een grote lieverd die tevreden spinnend uren op schoot kon liggen en zich zonder problemen op zijn buikje liet aaien. Hij was ook dol op kinderen, die konden hem aan de staart trekken en dan nog gaf hij geen haal.
Het laatste jaar merkte ik natuurlijk wel dat hij ouder werd en rustiger maar hij gedroeg zich nooit echt als de hoogbejaarde kater die hij was. En toen ineens takelde hij af. Dat begon een paar weken geleden: ineens kon hij niet meer ergens op of af springen, daarna werd hij doof, toen kon hij bijna niks meer zien, hij ging minder eten en hij ging steeds slechter lopen. De dierenarts stelde vast dat het ouderdom was en daar doe je weinig tegen.En toch denk je elke keer: misschien trekt het nog bij, misschien went hij er aan. Je hoort wel eens van oude katten die van alles mankeren en de hele dag liggen te slapen. Dan vroeg ik mij altijd af: wat heeft zo’n kat nog voor een leven? Maar als het je eigen kat is wil je hem het liefst zo lang mogelijk bij je houden. Helaas ging hij alleen maar verder achteruit. Hij ging nog wel zijn dagelijkse gangetje maar met moeite. Hij at en dronk nog wel maar steeds minder, hij ging naar de bak en dan deed hij het er naast in plaats van er in. Zondag wilde hij niet meer eten en maandag leek hij zowat in coma, zo’n diepe slaap. Maar ’s nachts zag ik dat het sterven was begonnen, ik herkende de signalen van een andere kat bij wie het ooit heel snel was afgelopen. Die zou ook een spuitje krijgen maar was binnen een uur vanzelf dood en toen hoefde het niet meer. Vanzelf sterven is natuurlijk het beste als dat snel gebeurt maar daar durfde ik niet op te gokken, voor hetzelfde geld duurt het dagen. ’s Ochtends heb ik meteen de dierenarts gebeld en die kwam later op de dag om het verlossende spuitje te geven. En ook al weet ik dat ik hem daarmee letterlijk uit zijn lijden heb verlost vind ik het echt verschrikkelijk dat hij dood is. Ik ben meer katten verloren waar ik ook gek op was maar waar ik niet zo’n diepe band mee had. Dat kwam ook omdat we de laatste de jaren met zijn tweetjes waren overgebleven. Ik zal hem erg missen.
Morgenmiddag wordt Hero gecremeerd en dan zal ik hem op zijn favoriete plekjes in de buurt uitstrooien. Een deel van de as hou ik zelf in een klein kattenbeeldje dat ik al jaren heb, zo blijft hij altijd een beetje bij me.
18/04/2012 bij 20:22
Beste Gery,
Wat een leegte is het toch, als je dier uit je leven verdwijnt. En ook al weet je wel dat hij een mooi lang leven heeft gehad, je zou hem graag bij je willen houden. Ik denk dat alle dierenliefhebbers je verdriet zullen begrijpen. Heel veel sterkte toegewenst met het gemis van Hero!
18/04/2012 bij 22:18
Weet je, het blijft me enorm raken, telkens als ik lees dat iemand van ons zijn/haar huisdier heeft moeten afgeven.
Ik ben zelf nog steeds niet over mijn lieve hond Sunday heen. Ze stierf op 2 september 2011. Als ik maar aan haar denk dan komen de waterlanders al. En mogelijk ligt daarin ook de oorzaak dat ik nu met een burn-out thuis zit. Ik trek het niet meer. Echt niet.
22/04/2012 bij 13:51
Beste Gerri, ik las je berichtje en ik wilde dat ik je kon troosten. Ik kan zo goed begrijpen dat je nog veel verdriet hebt over het verlies van Sunday (mooie naam trouwens). Natuurlijk mis je haar nog erg. Misschien gaat missen ook nooit echt over, wordt het alleen wat minder scherp en wat draaglijker. Ik heb eind 2011 ook een paar maanden thuis gezeten omdat ik het niet meer trok en bij mij hielp het toen om iedere dag een stuk te wandelen. Doe alleen wat je aan kan en wees lief voor jezelf. Weet dat we met je meeleven. Veel liefs en sterkte!
22/04/2012 bij 22:21
Lieve Ingrid,
Dank je wel voor je lieve woorden. Ik moet het ook onder ogen willen zien en daar worstel ik mogelijk nog mee. Mijn buurvrouw Komt mij nu elke avond halen om een stuk te gaan wandelen. Aanvankelijk had ik het er moeilijk mee als we de paden door het bos bewandelden waar ik ook altijd met Sunday liep. Maar het helpt wel om die confrontatie aan te gaan.
Het voelt goed om de support van jou te krijgen Ingrid. Dank je zoveel daarvoor… xxx
01/05/2012 bij 14:55
Beste Gerri,
Gisteren begin van de avond kwam onze lieve kat Gizmo vanuit de tuin binnen lopen. Hij was halverwege de huiskamer toen hij een stuip kreeg en gelijk omviel. Wij schrokken ons kapot en waren gelijk in paniek. Toen we bij Gizmo waren maakte hij echt een noodkreet. Ik heb in paniek de buurvrouw erbij gehaald en die ging met haar hand langs zijn ogen en hij reageerde totaal niet. De buurvrouw zei dat Gizmo een hersenbloeding had, op dat moment stokte zijn adem en kreeg hij een waas voor zijn ogen, hij haalde nog 1 keer diep adem toen was hij dood. Ik schrijf dit nu huilend op omdat ik niet weet hoe ik hiermee moet omgaan, ben zo intens verdrietig. Alles bij elkaar heeft het 1 minuut geduurd, maar ik heb nog zoveel vragen, bijvoorbeeld is het toevallig dat hij net binnenkwam dat het gebeurde of voelde hij het aankomen. Heeft hij pijn gehad of niet. was het een hersenbloeding of een hartinfarct?
Ik heb nog wel wat kunnen zeggen tegen gizmo voordat hij zijn laatste adem slaakte. Bah hij was pas 10,5. Hij zat wel aan de prdenison vanwege jeuk, maar dat hij zo dood zou gaan is zo erg.
Ik ben wel heel dankbaar dat hij thuis is gekomen en dat het niet lang heeft geduurd, maar om je lieve kat zo dood zien te gaan is verschrikkelijk. dat beeeld gaat ook maar niet weg, elke keer als ik het weer voor me zie dan ben ik ontroostbaar.
We hebben ongeveer anderhalf uur nadat Gizmo dood was hem in de tuin begraven. Toch kregen we daarna de twijfel van was hij wel dood??? maar hij ademde niet meer, zijn borstkas bewoog niet meer en zijn hartje klopte niet meer, ook keek hij naar 1 punt zonder dat zijn ogen bewogen, maar omdat hij zolang warm bleef twijfelde we toch nog. Ook had Gizmo zijn urine laten lopen, volgens mij is dat ook een teken dat hij overleden is.
De komende tijd zal ik nog onwijs veel verdriet hebben want hij was echt een knuffelkat, ik zal hem nooit vergeten. Rust zacht mijn allerliefste Gizmo.
Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt kon en aan alle anderen die hun huisdier is verloren heel veel sterkte toegewenst.
Veel liefs,
Cyrina
01/05/2012 bij 22:24
Ik kreeg tranen in mijn ogen van het lezen van jouw bericht Cyrina. Het is onbeschrijflijk wat er met je gebeurt als je allerliefste vriend zo overlijdt.
Nu weet ik wel dat mensen bij een acute hersenbloeding of een hartinfarct nagenoeg geen enkele pijn ervaren. Ik moet hier als voorbeeld mijn moeder er bij halen. Zij overleed, totaal onverwacht. Ze lag op de bank even uit te rusten omdat ze zich wat grieperig voelde. In haar slaap liep haar gezicht plotseling heel diep blauw/paars op. Ik zag het zo gebeuren; amper een meter van me af. Toch zag ik geen bewegingen in haar gezicht die op pijn konden duiden. Ik riep mijn vader er direct bij om mijn moeder overeind te zetten; ik dacht namelijk dat ze geen lucht kreeg. We zetten haar in een halfzittende houding en meteen trok de kleur weg. Ik was op dat moment meteen opgelucht. Maar toen keek ze heel even van links naar mijn vader, en naar rechts, mijn kant op. Toen keek ze voor zich uit en er verscheen een kleine glimlach… en toen stierf ze. Dit gebeurde binnen twee minuten.
Onze huisarts vertelde, nadat hij de officiële overlijdensverklaring had opgesteld, dat mijn moeder geen enkele pijn had gevoeld vanwege de zo plotselinge dood. De hersenen registreerden al bij het blauw/paars worden geen pijn meer. En eigenlijk begreep ik dat ook wel; het laaste wat ze liet zien was een allerliefste glimlach… dat vergeet ik nooit meer.
Als ik lees wat jouw lieve Gizmo is overkomen doet me dat aan mijn moeder denken. Ik durf je dan ook gerust te stellen dat Gizmo niet geleden heeft.
Katten zijn wonderbaarlijke en mysterieuze dieren. Ik ben overtuigd dat Gizmo naar huis is gekomen, naar jullie toe, om te kunnen sterven. Hij wilde beslist bij jullie zijn, en zo handelde hij ook.
Wat jullie de noodkreet noemde, kan zijn laatste kreet zijn geweest om jullie te bedanken voor het zo fijne vrije leven dat hij bij jullie heeft gehad.
Neem de tijd om te rouwen Cyrina, neem daar echt de tijd voor. Je zult door een zelfde diepe rouw gaan als bij het verlies van een mensenvriend. Maar neem jezelf niets kwalijk. Jullie hebben hem echt een geweldig tehuis en leven gegeven, dat lees ik zo tussen de regels door. Gizmo is nu thuis, voor altijd… in jullie hart.
Veel liefs, en heel veel sterkte in de komende tijd,
Gerri (((hugs)))
10/06/2012 bij 23:22
In augustus 2009 verloor ik Tommie, mijn huiskat die ik in 1996 uit het asiel heb gehaald. Hij was toen een half jaar. Als ik thuis was, kwam
hij steevast bij me zitten en als hij weer eens ergens iets gedaan had wat niet mocht, maakte het niet uit hoe boos ik op hem geworden was; hij kwam altijd ’s avonds weer op schoot zitten en knuffelen.
Op maandag 3 augustus 2009 kwam hij thuis met bloed in zijn bekje. De dierenarts constateerde een kwaadaardige tumor in zijn onderkaak, een flinke. Tommie was op dat moment al 14 jaar oud en het zag er gewoon heel slecht uit. Op donderdag 6 augustus heeft de dierenarts hem laten inslapen. Hij had een sterk hart, want na de eerste prik was een tweede, kleinere dosis nodig. Op ’t laatst kon ik toch nog – tussen al mijn tranen door – om ‘m lachen: wat een kracht! Hij was voor een kat redelijk stevig (maar niet dik) van postuur. Veel spierweefsel. Vertaald naar mensen zou hij ‘behoorlijk breed’ geweest zijn.
Uiteindelijk overleed hij. Ik heb er niet voor gekozen om hem te cremeren en zijn as te bewaren of om hem te begraven. Wat mij geholpen heeft, is een (eigengemaakte) plek op het Internet waar ik hem af en toe, als ik van veel mensen genoeg heb, heel even kan bezoeken. En kan terugdenken aan zijn streken, zijn geknor en vooral zijn aanhankelijkheid.
http://www.marcelh.info/tommie.htm
Marcel
11/06/2012 bij 06:12
Beste Marcel,
Heb de foto gezien. Wat een heerlijk dier is het. Mooi ook dat je zo een mooie herinnering aan Tommy hebt. Het is echt een juweeltje 😉
Gerri
21/06/2012 bij 00:12
Lieve mensen… Gerri en Marcel,
De dood van een mens en de dood van een huisdier. Als je beide heel snel achter elkaar meemaakt… dan weet je echt niet meer waar je het zoeken moet.
Mijn Tilly (poes 14 jaar) had al allerlei narigheid ondergaan, waaronder een schildkliertumor die ik heb laten verwijderen…Haar nieren waar aangetast. Medicijnen en nierdieet hebben (dat weet ik zeker) haar toch nog langer doen laten leven dan de DA haar in eerste instantie gaf. Ik bleef ik die extra tijd hangen. ze deed het zo goed. .totdat je je allerliefste diertje ziet aftakelen en steeds magerder ziet worden. En ze wilde nog zo graag, maar haar lijfje was op. En om dan de beslissing te nemen, laat ik haar nog langer lijden of geef ik haar een waardig sterven. Die was snel gemaakt, maar gevoelsmatig heb er erg veel verdriet van….. Ik heb haar laten inslapen en ze is gestorven in mijn armen zoals ze (zeker de laatste tijd, alsof ze het aanvoelde) altijd bij me lag. Ze sprong dan op mijn schouder, met haar pootjes erover heen en kopje op mijn schouder. Zo droeg ik haar het hele huis rond. De littekens staan nog in mijn schouder, van al die keren dat ze haar nagels uitsloeg. (ik heb haar laten cremeren en Til in blik is een feit. Maar ga dat as wel begraven of uitstrooien bij mijn vader die 6 jaar geleden is gestorven. Uiteindelijk, voor het rouwproces….
Afijn, in die tussentijd ging ook mijn stiefvader dood.. die al twee dagen dood in de badkamer lag en ik met de politie (en mijn moeder die beneden lag met al haar beperkingen) ook dat aanschouwde en de rest moest regelen en mijn moeder naar het verpleegtehuis.. waar ze nooit meer uit komt. Dit klink allemaal wel heel zielig… sorry hoor. Maar het zijn de harde feiten. Oh ja enkele weken daarvoor was mijn andere kat vier hoog uit het raam gevallen… Gelukkig vond ik haar drie weken later in het asiel. Tsja een gelukje zou je zeggen na alles.
Anyway…..kan er nog uren over door zaniken. Het enige wat ik wil is een luisterend en begrijpend oor. Het is een rouwproces en ik zit er middenin.
Liefs,
Linda
21/06/2012 bij 15:45
Lieve Linda,
Wat heb jij ontzettend veel meegemaakt Linda. Ik sloeg helemaal stil nadat ik jouw verhaal had gelezen. Hoeveel kan eens mens verdragen, vraag ik me wel eens af.
Het is beslist geen zaniken wat je doet, je zit midden in een diepe rouw en je weet daar mogelijk geen raad mee. Geloof me, ook nu nog heb ik het moeilijk met het verlies van mijn lieve hond Sunday die op 2 september 2011 overleed.
Je hebt zoveel leed mee moeten maken in een korte tijd. Want ik lees iets tussen de regels “uiteindelijk, voor het rouwproces…”. Je bent nog bezig met het rouwproces met je vader, neem ik aan? Er is geen wet of regel die vertelt hoe lang je in een rouwproces moet zitten, dat weet alleen jijzelf.
Het idee dat je jouw stiefvader pas 2 dagen na zijn dood vond moet vreselijk zijn geweest. Mogelijk het gevoel dat hij dan zo eenzaam gestorven is, en anderzijds je moeder die dan ook 2 dagen hulpeloos moet zijn geweest.
Lieve Linda, zorg heel goed voor jezelf. Ik zou je zeker willen adviseren om hulp te zoeken voor het rouwproces wat zich bij jouw heeft opgestapeld. Want ook het verlies van Tilly heeft net zo’n impact op je als het verlies van je vader en stiefvader. Op een gegeven moment kom je daar niet goed meer uit. Je kunt het bijna niet meer verwerken.
Er zijn psychologen die hier heel veel hulp in kunnen bieden. Zorg dat ze ook jouw rouwproces om Tilly heel serieus nemen.
En als je liever van je af wilt schrijven dan naar een psycholoog gaan, dan zou ik je voorstellen om eens op http://www.interapy.nl te gaan kijken. Dit is een groep deskundigen die ook rouwverwerking behandelen. Probeer, nee, vraag aan je huisarts een verwijzing voor hen als je dat wilt. Je ziektekostenverzekeraar vergoedt dit namelijk ook.
Ik heb zelf enorm veel baat bij hen (burn-out werkgerelateerd). Zij doen dit al 10 jaar en de ervaringen zijn erg goed te noemen.
Lieve Linda, nogmaals, wees goed voor jezelf want je hebt dat verdiend. En krop het niet op, maar zoek mensen om je heen uit die jou hierin kunnen steunen, maar vooral begrijpen hoe jij je voelt.
Liefs,
Gerri
21/06/2012 bij 17:38
Lieve Gerri,
Bedankt voor je bericht. Doet me echt heel goed en ik denk dat je gelijk hebt met hulp zoeken. Ik heb de neiging om alles op te kroppen. Heb zelf ook een burn out gehad (ook werk gerelateerd/en ook andere opgekropte zaken)… en toen mijn vader in 2006 aan kanker overleed kreeg ik zelf ook kanker in 2007. Dus er zit nog veel meer achter. Maar het verlies van Tilly, net zoals jij weet met je hond Sunday, dat hakt er behoorlijk in. Zo’n beestje is altijd bij je, onvoorwaaardelijk, ze liep me overal achterna. Veel troost krijg je van diertjes. Zo schrijf ik niet alles op wat ik heb meegemaakt, omdat ik denk dat het voor anderen te veel is. Zelf denk ik wel eens houdt het dan nooit op? Blijkbaar niet, want ik kan het waarschijnlijk handelen ofzo. Of het is mijn karma. Maar Ik blijf altijd sterk, strijdbaar en positief.
Toen mijn stiefvader aan voelde komen dat hij doodging, heeft hij mij nog geprobeerd te bellen op mijn vaste telefoon, heb ik achteraf pas begrepen. Dus daar heb ik wel even mee gezeten…dat hij idd eenzaam maar gelukkig wel snel gestorven is (hartstilstand) En niet niet zoals mijn vader een vreselijke lijdensweg van 3 maanden. Tsja ik kan echt nog wel 100 pagina’s vol schrijven, maar deze dingen opschrijven en je reactie doen me al goed. Ik heb een lieve vriend, waar ik veel aan kwijt kan. Maar nogmaals ik wil niemand teveel belasten. Ik ga zeker wat doen met je tip, want ik voel dat ik het nodig heb. Ik moet nu zoveel dingen regelen voor mijn moeder die sinds de dood van haar man in het verzorgingstehuis zit en er nooit meer uit komt. Huis moet leeg, afijn je snapt het wel denk ik. Dus ik ga echt mijn huisarts bellen morgen of na het weekend voor een verwijzing. Het moet er allemaal uit.
Lieve Gerri nogmaals bedankt voor je bericht en je luisterend oor.
Lieve groeten,
Linda
21/06/2012 bij 23:16
Lieve Linda,
Je bent een heel moedige vrouw. En ik ben erg blij om te lezen dat je in elk geval een heel lieve vriend hebt die je begrijpt en steunt. Dat heb je echt nodig.
Maak je huisarts heel goed duidelijk dat je professionele hulp nodig hebt. Je hoeft de pijn niet alleen te dragen. En aangezien je zelf weet dat je sterk, positief en strijdbaar bent zullen deze karaktereigenschappen je zeker helpen bij het verwerken van alles wat je hebt meegemaakt en wat nog (lang) niet verwerkt is.
Dan kun je al jouw dierbaren een plekje gaan geven en je leven weer oppakken. Want dat verdient elk mens, maar zeker jij.
Je mag jouw last delen met anderen. Daaruit haal je meteen je vrienden en dat is weer een kostbaar gegeven.
Ik ben blij dat je in elk geval professionele hulp gaat inschakelen. Soms kun je de zaken gewoon niet meer alleen aan. En het is ook goed om eens getroost te worden, een schouder om op te huilen.
Houd moed Linda
Liefs,
Gerri
22/06/2012 bij 08:11
Lieve Gerri,
Ik weet niet eens of je een vrouw of man bent. Niet dat het er toe doet hoor. Ik las het over je moeder zonet. En jij bent mensen maar aan het troosten. Ik ben er heel blij mee maar vergeet jezelf niet okee. …Ik heb een goeie vriendin waartegen ik alles kan zeggen en zij tegen mij. Dat heb je als mens wel nodig denk ik. Mijn “beste” vriendin die ik al 25 jaar ken had een relatie met mijn broer. Dat is net voorbij. Frappant (en misschien ook niet) kunnen we nu niet bij elkaar terecht… Even iets anders, misschien is het te vroeg maar een dezer dagen wordt er een nestje kittens geboren en ik wil ook voor Doortje daar dus een poesje van. Dus over 8 of 9 weken is het zover. Ik twijfelde of het misschien te vroeg was, maar het voelt goed. Tilly blijft mijn grootste vriendin allertijden en ’s avonds en in de ochtend mis ik haar ontzettend. Zo een aparte band, volgens mij dacht ze dat een mens was. Ze had ook mensenogen (ronde pupillen) en was zo aanhankelijk. Doortje is dat een stuk minder…dus ik mis dat warme poezenlijfje. Net zoals jij je Sunday wel zult missen. Je bent een lieverd en ik vind troost in je woorden.
Ik houd zeker moed, dat zit ingebakken. En hoe ik mijn leven weer op ga pakken weet ik niet…..Voor nu is het goed en ben ik blij dat ik niet elke dag naar mijn werk hoef.Dat zou ik echt niet trekken….Ben je zelf werkzaam in de hulpverlening? Gewoon ff nieuwsgierig.. in ieder geval een lieve groet vanuit hier en nogmaals ik ben blij met je luisterend oor en je adviezen.
Liefs,
Linda
22/06/2012 bij 15:49
Lieve Linda,
Ik ben een vrouw. Dat is inderdaad aan mijn naam niet te herkennen 😉
Maar ik werk niet in de reguliere hulpverlening. En echt heel vergelijkbaar is het ook niet; ik werk als woonbegeleidster in een instituut voor mensen met een verstandelijke handicap. Overeenkomst daarbij is wel dat je het vermogen moet hebben om iemands non-verbale communicatie en lichaamstaal te herkennen. Ik denk dat ik hiermee ook wat empathisch vermogen heb ontwikkeld. En ik ben nu eenmaal een gevoelig mens, denk ik. Het raakt me enorm als ik zie, hoor of lees dat iemand met zoveel pijn zit. De wereld is al zo hard, dan laat je de ander toch niet creperen door verdriet. Ik wil minstens een poging doen om iemand te kunnen helpen, al is het maar meehuilen.
Het is jammer dat je nu niet bij je beste vriendin terecht kan. Mijn doel na mijn scheiding, nu 6 jaar geleden, was om het onderscheid tussen gehuwd zijn en vrienden zijn goed te onderzoeken. Ik kwam tot de conclusie dat ik wel goede vrienden kon blijven met de vader van mijn kinderen. Ik woon in een klein dorp en men is hier hoogst verbaasd dat wij allen nog steeds zo goed met elkaar overweg kunnen.
Ik hoop dat het toch weer lukt om hernieuwd contact te krijgen met je vriendin. Want 25 jaar is toch niet iets wat je zomaar aan de kant schuift.
Je schrijft dat je graag een nieuw kameraadje in je leven erbij wilt en dat dit goed voelt. Ik zou zeker op het gevoel af gaan. Je geeft zelf al aan dat Tilly een rotsvast plekje in je hart heeft. Dat zal beslist niet door een kleine nieuweling verdrongen worden. Het nieuwe katje heeft een heel eigen karakter waar je ook weer enorm van zult genieten, daar twijfel ik geen moment aan.
Ik hoop dat je zelf een kitten mag uitkiezen… maar misschien kiest de kleine jou wel uit! Dan ben je wel haast verzekerd van een geweldig nieuw vriendje of vriendinnetje. Sunday koos mij ook uit…
Ik ben erg benieuwd naar het nieuwe gezinslid, dus ik hoop ook dan van jou een berichtje te lezen 😀
Lieve groetjes,
Gerri
23/06/2012 bij 02:56
Lieve Gerri,
Aan emphatisch vemogen ontbreekt het je zeker niet, laat ik dat vooropstellen 🙂 Bij mij is dat nl ook overmatig aanwezig en ik ben ook heel gevoelig voor o.a. sfeer en stemmingen. Er komt van alles binnen op mijn antennes en ik kan me er wel voor afsluiten, maar dat is moeilijk.
Ik ben zelf ook gescheiden en wij zijn ook als goede vrienden en met respect voor elkaar uit elkaar gegaan. Ik vind het ook fijn om zo af en toe contact met hem te hebben, ook al hebben we geen kinderen. Het komt idd niet vaak voor dat een scheiding soepel verloopt, maar het is toch helemaal okee als je goede vrienden kan zijn met je ex. Het hoort eigenlijk zo denk ik dan, maar ja in relaties tussen mensen kan er wel wat misgaan en zeker met kinderen erbij verloopt dat meestal niet heel soepel, zo een scheiding.
Nu ben ik wel blij dat ik geen kinderen heb…ben wel ooit zwanger geweest, maar heb ik op dat moment moeten laten aborteren. Verder is het er niet van gekomen en na de behandeling met de kanker, ben ik vervroegd in de overgang geraakt. Maar daar heb ik echt vrede mee, ook al heeft dat tijd gekost.
Wat geweldig dat Sunday jou uitkoos! Tilly is ook zo bij mij gekomen.. Via een bevriende collega. We waren tot elkaar verdoemd ha ha. Tilly is mijn allerliefste vriendin ooit, ze staat nu in blik hier bij me, maar ik geloof toch dat ik haar bij mijn vader zijn graf illegaal ga uitstrooien. Dat blik met haar as erin zegt me toch niet zo veel. Het is Tilletje niet…en ik put er niet bepaald troost uit. De herinneringen en de foto’s en het gevoel is genoeg. Heb jij na Sunday al een ander huisdiertje of heb je daar geen zin in, wat ik me ook wel voor kan stellen.
wat die vriendin betreft, dat komt wel goed denk ik. Verdriet moet even slijten… we weten dat we van elkaar houden, Dat hebben we nog ge whats apped (vergeef me de spelling zal wel fout zijn 🙂
Mooie baan heb je hoor, ik dacht al je zal wel in de zorg zitten, ik geloof dat ik ook die kant op zal gaan. Ben 25 jaar secretaresse geweest en dat wil ik nooooiiit meer doen.
Lieve Gerri, ik hou je op de hoogte over de kittens. Moeder poes kan elk moment bevallen en dan ben ik er als de kippen bij. ze wonen vlak in de buurt en ik mocht zo vaak komen als ik wilde… Dus aangezien ik tijd genoeg heb, ga ik dat zeker doen! Ik maak foto’s. Mijn email adres is lindavandergaag@telfort.nl. Misschien is dat wat makkelijker praten, als je er zin in hebt hoor!
Lieve groetjes,
Linda
23/06/2012 bij 08:46
Lieve Linda,
Dat zou heel leuk zijn, om elkaar op de hoogte te houden. Ik moet zeggen dat mijn nieuwsgierigheid naar de nieuwe kitten echt begint te groeien 😀
Lol! Ik was je naam al aan het zoeken op Facebook maar er staan verschillende dames met dezelfde naam op. Ik sta als Gerri Luppes te boek, dus als je ook regelmatig Facebook gebruikt, stuur me dan een verzoekje om toe te voegen. Dat zou ik heel leuk vinden. De faceshot op Facebook is een grijs beeld, met het gezicht van een man (Ambiorix, koning der Eburonen) 😀
Je mailadres heb ik al overgenomen. Ik zal er even een mail naar sturen zodat je mijn mailadres ook hebt. Mogelijk beland ik de eerste keer in je ongewenste mailbox want mijn naam komt er niet in voor. Het begint in elk geval met ‘boudicca..’. Ik ben wat voorzichtig geworden met het publiek maken van mijn mailadres omdat ik een tijd geleden spam begon te krijgen met mijn eigen mailadres als afzender. Ik heb het op kunnen lossen, maar je moet me niet vragen hoe 😀
Ja, Sunday koos mij uit. Ik was naar het toenmalige dierenasiel in Nijmegen gegaan om te kijken of ik daar een geschikt hondje kon vinden. Na een inleidend gesprek mocht ik in de kennel gaan kijken. Sommige honden gromden naar mij, sommige interesseerden zich in het geheel niet voor mij.
Ik stopte bij één hok waar een pracht van een husky pas een nest puppy’s had gekregen en ik raakte helemaal in vervoering… totdat ik achter mij het zachte gekrab aan de tralie en gepiep hoorde. Ik draaide me om en stond plotseling oog in oog met het allerliefste snoetje wat ik ooit gezien had. Dat kleine zwarte koppie, met bruine wenkbrauwtjes keek me zó lief aan… onweerstaanbaar. In een flits bedacht ik me nog dat het met de puppy’s en hun moeder wel helemaal goed zou komen. Ik stapte resoluut bij Sunday (zo heette ze toen nog niet) naar binnen en ik werd overladen met knuffels. Het is zoals je zegt Linda, het voelde meteen zo goed.
Gezien Sunday net de vorige dag binnengebracht was moest ik 2 weken wachten omdat de eigenaar zich mogelijk zou kunnen melden. Die twee weken heb ik mijn diensten voortdurend aangepast om elke middag naar het asiel te gaan en met Sunday een wandelingetje te maken. De 14de dag kwam het verlossende telefoontje; Sunday mocht opgehaald worden. Dat was de mooiste dag van mijn leven; 23 juni 1998…
Enfin, ik zal je even snel een bevestigingsmail sturen, dan kunnen we wat uitgebreider verder babbelen.
Lieve groeten,
Gerri
12/07/2012 bij 00:31
hallo, ik heb gister mijn kater van 1 jaar dood voor me deur gevonden, weet niet de doodsoorzaak, was niks aan me kat tezien, ben het zelf schuld , had nooit mijn kat naar buiten moeten laten gaan, want mijn vorige poes is 8 maanden geleden spoorloos verdwenen, kan niet meer slapen , huil me dood , en me zoontje ook,ps heb al 8 katten gehad , maar die laatste was extreem lief en aanhankelijk, hopelijk kunnen we dit verlies ooit verwerken, groetjes angel .
12/07/2012 bij 00:43
Hallo Angel,
Wat vreselijk voor je om dit zo mee te moeten maken. Wees niet zo hard voor jezelf Angel: katten en poezen gaan nu eenmaal vaak hun eigen weg, het is hun natuur.
Je hebt jouw kat de ruimte en vrijheid gegeven om lekker te kunnen gaan struinen. Daar zal hij je altijd dankbaar voor zijn geweest.
Vaak weten we niet waardoor ons huisdier gestorven is of dat hem iets is aangedaan. Het enige wat je nu kunt doen is jezelf de tijd te geven om om hem te rouwen, dat heeft hij verdiend. Het is goed ook dat jouw zoontje zich naar jou kan uitspreken dat hij zo verdrietig is.
Heel veel sterkte lieve Angel, wij hier weten wat je nu doormaakt.
xxx
Gerri
18/07/2012 bij 20:30
Hoi Angel,
Mooie woorden van Gerri, zij is zo een toppertje. Ze heeft mij ook heel erg geholpen met het rouwen om TIlly. Een ieder heeft zijn of haar eigen verhaal. Ben het met Gerri eens, geef jezelf niet de schuld, daar heb jij nix aan en je katertje ook niet.
Rouwen kost tijd, je huilt je kapot en dat moet je ook toelaten en zo ook je zoontje. Zoek troost bij elkaar als dat kan… Echt waar ook kinderen hechten zich enorm aan een huisdier. Maak het bespreekbaar en lach en huil er samen om met foto’s, herinneringen e.d. Heel veel sterkte Angel en je bent echt niet alleen hierin….
.xxxxx, liefs van Linda
18/07/2012 bij 14:50
Kan me hier zo goed in voelen. Wij hebben gisteren onze grijze roodstaart Coco na 42 jaar moeten laten inslapen. De pijn van het verdriet is enorm. Heb zelf het gevoel dat het niet meer zal overgaan. Mis je zo erg mijn kleine lieve vriend.
Marion
21/08/2012 bij 04:01
Hoi Marion,
Weet precies wat je gevoelens zijn,dit is zo moeilijk.Sterkte……..
Zelf heb ik 2 weken geleden een besluit genomen om mijn grijze roodstaart Loritto van ongeveer 70 jaar naar een nieuw baasje te brengen.
Ik kon niet meer voor hem zorgen en gunde het beestje de aandacht en liefde,zolang hij nog leefde.
Ik heb met pijn in mijn hart het beestje achter gelaten bij het nieuwe baasje(ik heb hem zelf 13 jaar verzorgd).
Helaas,binnen een week is hij overleden.
Ik voel mij zo schuldig.
Het laatse jaar was Loritto zijn gezondheid achteruit gegaan.
Vanaf dat ik hem ging verzorgen viel hij af en toe van zijn stokje de laatste tijd regelmatiger,artrose in zijn pootjes,hij verzorgde zich ook minder.
Hij had sinds een jaar moeite met mijn zoontje,nu 2,5 jaar.
Hij ging schreeuwen om aandacht of als hij wilde slapen,buiten zijn hok poepen en zijn bakjes eruit gooien.
Ik vertrouwde hem ook niet meer alleen met mijn zoontje,want ik moest zelf de laatste tijd oppassen dat ik geen hap kreeg als ik zijn etenspakjes ging vullen of als ik hem aan het aaien was en zo een kleine man is in zijn bewegingen wat uitbundiger/onvoorspelbaarder en heeft niet door wanneer Loritto het niet naar zijn heeft.
Loritto was jaloers,maar om die rede laat ik het beestje niet inslapen,maar gunde hem nog een nieuwe baas.
En toch loopt het dan anders af……………………
Anja………………….
29/07/2012 bij 20:00
Ik kan jullie ook allemaal heel erg begrijpen. Ik zit ook vreselijk te huilen terwijl ik dit schrijf. Ik heb mijn lieve charlie gisteren moeten begraven. Hij is slechts 1 jaar geworden. Doodgereden. zomaar. Onbegrijpelijk en een intens verdriet is het gevolg. Lieve Charlie, jij bent de beste. Mijn maatje en oh zo grote steun tijdens de examens. Lekker in slaap vallen op mijn boeken.
Ik mis je zo, ik mis je zo. Je had zo een leuk karaktertje. Mijn Charlie, ik begrijp op dit moment nog niet dat je gestorven bent, maar ik begrijp wel dat je voor altijd in mijn hart zit. Sterkte aan iedereen die hetzelfde mee moet maken. Charlie, bedankt voor alles, 100 000 keer….
31/07/2012 bij 00:06
Lieve ontroostbaar,
Het spijt me zo te moeten horen dat jou dit is overkomen. Ik kan me het verdriet maar al te goed voorstellen. En al was Charlie slechts één jaar oud, het straalt van je berichtje af hoeveel je van de kleine hield.
Ik hoop dat je, net als wij hier allemaal, langzaam maar zeker het gemis een plekje kunt geven. Eén ding is zeker; Charlie heeft voor eeuwig een plekje in je hart, en dat van ons.
Charlie, rust zacht lieve kleine schat.
Gerri
01/08/2012 bij 11:08
Fijn dat ik ergens kan neerzetten hoe ik mij voel , mijn vriendin heeft gister onze kleine poes Mieuw van pas 6 jr laten inslapen , hele koppie vol tumoren dus ze had pijn en kon niet meer geholpen worden dus dan is er eigenlijk geen keuze.
Heel raar om thuis te komen en daar die kleine vrolijkert te zien liggen stijf als een plankje behalve haar oortjes . Hadden haar laten liggen zodat de andere kat kon zien dat ze dood was. Gisteravond begraven in een bos ,mag wel niet maar
vond het waardiger dan de oven in met 20 andere beestjes.Had het totaal niet verwacht maar mis die kleine mieuwert enorm en heb superslecht geslapen, ben kerel van bijna 1.90 en 120 kilo maar heb lopen janken als klein kind , blij dat ik haar maandagavond nog een aaitje heb gegeven en goede reis heb gewenst, nu moet ik zien de pijn en het verdriet te verwerken net als jullie. Sterkte allemaal .
07/08/2012 bij 21:51
Het is nu al ruim 8 maanden geleden dat Diego er niet meer is… Vorige week kwam ik uit Bergen op Zoom rijden op weg naar huis en toen ik de rotonde nam,zag ik in mijn ooghoek in de berm van de weg een kat liggen. Alles was zeiknat na een heel weekend van regen en hoewel ik auto’s achter me had was die ene seconde genoeg om het hele plaatje op mijn netvlies te branden. Een zwart katje, in een heel akelige hoek, kletsnat en verwrongen, en op dat moment trof het besef van Diego’s aanrijding me als een mokerslag. Nu pas… Zoveel maanden later drong het pas echt tot me door wat hij ook meegemaakt moet hebben… Ik heb hem nooit zelf, op de plek des onheils gevonden, maar de plantsoendienst van de gemeente. Ik begon als een gek te klappertanden en heb de auto 500 meter verder aan de kant van de weg moeten zetten waar ik letterlijk het hart uit mijn lijf heb staan kotsen tot me niets meer restte dan gal en tranen. Ik weet niet hoe ik terug in mijn auto en thuis gekomen ben. Ik ben er dagen niet goed van geweest. Net nu ik begon te denken dat het verdriet een plaatsje kreeg is de wond weer rauw en open. Ik voel me kwetsbaar en rillerig en ook steekt het “schuldstemmetje” de kop weer op, waar ik zo veel moeite mee gehad heb om het tot zwijgen te brengen! Ik lees al jullie verhalen en iedere keer vraag ik me af waar al dit verdriet toch eens zal stoppen! Maar ik realiseer me dat zolang we van onze dieren houden we om hun verlies zullen rouwen. En dat is natuurlijk maar goed ook. Deed het alleen maar niet zo veel en zolang zo’n pijn…
08/08/2012 bij 19:32
Lieve Angelique,
Jouw verhaal trof mij ook als een mokerslag. Wat moet dat een vreselijke ervaring voor je zijn geweest. De hele film over Diego speelt zich nu weer voor je ogen af. En dat, zoals je zelf zo correct zegt, je dacht dat je het verdriet nu een beetje te boven was, de rouw voorbij.
Binnenkort is het een jaar geleden dat ik afscheid van Sunday moest nemen. En nog komen er momenten naar boven dat ik om haar huil. Ik mis haar nog steeds heel erg. Ik laat dan de tranen ook gewoon komen en als er iemand naar vraagt dan vertel ik het gewoon. Ik schaam me er niet voor.
Gisteravond reed ik ’s nachts terug van een verjaardagsfeestje en dan rijd ik dwars door het platteland en bossen. Ik rijd daar altijd zeer behouden want er steekt ’s overdag en nachts van alles over; herten, marters, vossen, hazen en konijnen. Deze nacht stak er eerst een haas over en daarna twee martertjes. Ik was blij met mijn rijstijl; ze konden veilig oversteken. Alle dieren hebben bij mij een speciaal plekje; dat heeft Sunday mij geleerd denk ik zo.
Angelique, ik hoop dat je deze ervaring ook een plekje kunt geven. Weet dat je een fantastische kattenmoeder voor Diego bent geweest. Datzelfde heeft hij ook altijd gevoeld…
Gerri
10/08/2012 bij 23:51
Mijn kat is ook helaas pas dood 😦 Ik ben zo verdrietig… Mijn ogen zijn enorm opgezwollen geworden door mijn eigen tranen. Ik kan het zo moeilijk verwerken. Een groot verlies,nooit zo’n pijn gehad over iemand. Hij was pas 1 jaar 😦 … Het is zo moeilijk !!! om te typen dit….. Hoelang duurt zo’n rouwproces ? Want er lijkt geen einde aan te komen.
11/08/2012 bij 08:11
Lieve Katteke,
Het spijt me zo te moeten horen dat je jouw lieve vriendje hebt moeten afgeven. Het is zo begrijpelijk dat je zo enorm verdrietig bent. En daar ben je niet alleen in Katteke, het verlies van een huisvriendje heeft een veel grotere impact in ons leven dan we doen vermoeden. Dat bewijst ook de vele reacties op dit blog.
Hoelang een rouwproces duurt kun je nooit van tevoren zeggen. Je kunt het alleen maar op je geheel eigen manier doen.
Bedenk dat je altijd goed bent geweest voor jouw vriendje, dat het niet in jouw handen lag dat hij zou sterven. Verwijt jezelf niets, je kon er niets aan doen.
Vele van ons, hier op dit blog, waren ook verbaasd dat het rouwproces veel intenser en zoveel langer duurde dan dat we aanvankelijk dachten. In sommige gevallen zelfs nog meer dan bij het verlies van één van hun familieleden. En daar hoef je je ook niet voor te schamen. De intensiteit van de rouw geeft aan hoeveel je van je vriendje gehouden hebt. Het is een eerbetoon aan hem.
Gun jezelf alle tijd om het te verwerken. Hij was niet ‘slechts een kat’, hij was jouw allerliefste vriend. Dan mag je er ook zo lang over rouwen als je zelf nodig hebt.
Wij, hier op het blog, wensen je heel veel sterkte, en we denken aan je.
Gerri
11/08/2012 bij 20:11
Ik heb op Facebook een openbare pagina gemaakt met als onderwerp; Rouwverwerking, omgaan met het verlies van je huisdier. J e kunt daar ook terecht als je dat wilt. Dit geldt voor iedereen.
https://www.facebook.com/groups/174708099321212/
xxx Gerri
17/08/2012 bij 21:49
Wat een mooi initiatief Gerri!
Er zijn zovelen zoals wij met pijn in hun hart en ziel om het verlies van hun geliefde dier. Het is goed om je verdriet te kunnen uiten, je pijn te mogen vertellen. En reken maar dat er velen zijn die je helemaal kunnen begrijpen. Je bent hierin dus niet alleen. Hopelijk geeft dat een beetje troost.
Ingrid
17/08/2012 bij 22:59
Hoi Ingrid,
Dank je. Zo zie ik het ook; het mogen uiten van je verdriet over een huisdier. Ik botste ook tegen een taboe op; mensen die de dood van een huisdier niet als echte rouw zien.
Ennuh… welkom trouwens, op mijn Facebook pagina 😉
xxx Gerri
22/08/2012 bij 19:32
Hoi Allemaal;
mijn lieve poes Loes is afgelopen zaterdag doodgebeten door een hond. Het is in mijn tuin gebeurd en ik heb haar gevonden, met de hond ernaast. Loes was al13 jaar mijn vriend, zij was er altijd en nu is ze weg. Ik kan het niet geloven. Waarom ben ik niet wat vroeger naar buiten gegaan dan had ik haar kunnen beschermen. Ik mis Loes heel erg en moet steeds huilen als ik aan haar denk, ik voel me toch zo schuldig dat ik er niet voor haar was. Ik ben alleenstaande en kan mijn verdriet niet delen, ik vind het wel fijn dat ik het op deze website kan neerschrijven.
Annemie
22/08/2012 bij 19:54
Lieve Annemie,
Wat vreselijk voor je en heel verdrietig. Dat je alleenstaande bent wil niet zeggen dat je je verdriet niet kan delen. Heel goed dat je het op deze manier doet. En je moet je niet schuldig voelen naar Loes toe… Ik weet uit ervaring dat je je bijna altijd schuldig voelt. Hoe je liefste vriend of vriendin ook is overleden. Ik heb Tilly in moeten laten slapen en daar voel ik me ook schuldig over. Door iemand van deze rouwsite (Gerri) heb ik daar mee om leren gaan. Verdriet is normaal en rouwen ook. Je zal je Loes nog best een tijdje missen en huilen elke dag is normaal. Je zal haar best je hele leven lang missen.. Weet je verdriet en rouwen is heel persoonlijk. Maar nix is gek. Loes zal altijd een deel van je leven uit maken. Ik heb wel een partner, maar ik kon toch niet mijn verdriet over Tilly met hem delen (Tilly was 14 en hem ken ik pas een jaar) Dus zocht ook ik toevlucht en kwam op deze site terecht. Heeft heel veel geholpen.. dus blijf schrijven Annemie. Heb je Loes nog wel dicht bij je? Begraven of gecremeerd?. Sorry is ook weer heel persoonlijk.
Nou heel veel sterkte en niets is te gek. Een huisdier is voor mij als een kind en misschien voor jou ook.
Liefs, Linda
22/08/2012 bij 23:22
Lieve Annemie,
Ik sluit me helemaal aan bij wat Linda jou verteld heeft. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Als ik zo lees dat jij en Loes al 13 jaar onafscheidelijk waren dan moeten jullie heel veel van elkaar gehouden hebben. Dat heeft Loes altijd zo ervaren. En in die jaren is ze ook vaak in jouw, en dus ook haar eigen tuin geweest, zoals op die bewuste dag. Het noodlot sloeg toe; de hond had daar niet mogen zijn en dat is de eigenaar(s) van die hond te verwijten, zeer zeker niet jou.
Ik hoop dat je samen met ons kunt en wilt rouwen, verdriet hebben, en uiteindelijk fijne herinneringen op kunt halen aan Loes.
En samen met Linda heet ik je van harte welkom op mijn facebook site. Schrijf zo vaak over alles wat je wilt; Linda en ik zijn heel dicht bij.
Liefs,
xxx Gerri
10/09/2012 bij 21:13
Lieve mensen, dank jullie wel voor je posts al heb ik er maar een paar gelezen en huil tranen met tuiten….mijn geliefde kat Bloopertje is gisteren overleden….ze zou overmorgen 17 zijn geworden en was als binnenkat altijd kerngezond, maar kreeg begin juli een attaque’je. Gisteren dus de tweede en kon toen opeens niet meer op haar beentjes staan. Toen ze daar zo lag en ik haar aaide zei ze weer ‘mwamma’ zoals ze dat heel vaak als ze m’n onverdeelde aandacht wilde. Ik heb haar hier thuis moeten laten inslapen en ben helemaal kapot, want de leegte is erger dan ik me had kunnen voorstellen. Ik ben alleenstaand en de afgelopen 17 jaar was er altijd iemand die terugpraatte….Bloopertje is altijd een zeer intelligente en eigengereid persoonlijkheidje geweest en ik weet dat het nog heel lang gaat duren voordat ik hier een beetje mee kan dealen. Ik wil ook nooit meer een andere kat want zij is onvervangbaar. Dieren zijn voor mij gelijkwaardige wezens die te vaak door teveel mensen onderschat worden! Ik zou het als een soort ‘verraad’ voelen….is natuurlijk niet zo want ooit een andere kat doet niets af aan de liefde voor je dierbare alles voelt, maar toch……ik moet er gewoon niet aan denken. Ik hoop van de ene kant dat ze nog eens komt ‘buurten’ maar van de andere kant hoop ik dat ze te gelukkig elders is om nog terug te keren….bovendien zou mijn verdriet, het gemis en de leegte erna weer te hard inslaan…..Ik wens iedereen heel veel sterkte met zijn/haar verwerking. Groetjes Liesbeth
13/09/2012 bij 12:26
Gister hebben we ons allerliefste katertje Jimmy moeten laten inslapen.Twee weken geleden werd hij ineens heel ziek, hij bleek een keel en slokdarmotsteking te hebben. Hij werd opgenomen in een dierenziekenhuis. Hij kreeg een voedingssonde maar bleef braken. Ze wilden hem niet opgeven, want hij was nog maar 1 jaar. Elke keer als we hem indat hok moesten achterlaten brak mijn hart.Maar we hoopten zo dat hij het zou redden. Het mocht niet zo zijn, gister keek hij ons alledrie zo lief aan alsof hij het begreep. Het was zo moeilijk hem te laten gaan Hij was mijn alles, volgde me overal, je kon alles met hem doen en hij keek je altijmzo intens aan. Iedereen vond het een speciale kat. Ik weet niet of ik hier ooit overheen kom, mis mijn kleine mannetje zo. En waarom mocht hij maar zo kort leven. Soms denk ik hij was te lief voor dez wereld.
ook vind ik het een verschrikkelijke gedachte dat hij die laatste weken in die kliniek heeft gezeten en niet bij ons, maar iedereen daar zei geef niet op.Het is zo stil en somber thuis,ik mis mijn katertje zo.
Wat een lang verhaal, maar jullie begrijpen het tenminsie.
Marjolein
14/09/2012 bij 15:54
Lieve Marjolein,
En OF ik (en de anderen op deze site) je begrijp(en), ik zal nooit helemaal over mijn Bloopertje heenkomen, want het was mijn kindje. De enige troost die je hebt is dat je alles hebt gedaan om hem te redden en om hem lief te hebben. Dieren voelen dat heus wel, daar ben ik van overtuigd. Heel veel sterkte, Liesbeth
14/09/2012 bij 16:11
Lieve Liesbeth,
Dank je voor je lieve woorden, vandaag weer zo’n rotdag. Niet begroet worden door mijn lieve mannetje ’s ochtends en hem zo missen dat ik wel mijn bed in wilde duiken. Ik mis zijn lieve snoetje, lijfje en alles van hem. Hij begroette me ook altijd zo blij als ik thuiskwam, het was zo’n lieverd. Eigenlijk mijn allerbeste vriendje. Gek he, ik had het gevoel dat hij precies wist wie ik was. Onvoorwaardelijke liefde.
Hij was alleen maar lief en gaf zo veel aan ons. En dan zo te moeten eindigen..verschrikkelijk. Maar het is wel fijn dat ik hier mijn gevoelens kan uiten. Want er zijn toch veel mensen die niet snappen dat je zielsveel van je kat houdt en een innige band met hem hebt. Die je misschien niet vaak met een ander mens zal hebben. Katten zijn zo lief…
Ik weet gewoon dat ik een periode van rouw zal moeten doormaken . Nu is echt niks leuk en je voelt dat gemis zo erg, het heeft tijd nodig en dan kan ik misschien alleen met een warm gevoel aan hem terugdenken. Nu overheerst de pijn en het verdriet.
En inderdaad, Jimmy was ook mijn kindje..mijn lieve katertje.
Als ik jullie verhalen lees vind ik het ook zo erg, al die lieve. dieren waar we zo van houden en die we moeten missen…
14/09/2012 bij 16:24
Liesbeth,
In mijn verdriet vergeet ik helemaal jou te condoleren, ik begrijp jouw verdriet ook zo goed. 17 jaar, danheb je zoveel samen meegemaakt! En is het gevoel van leegte helemaal erg. Het is wel een mooie leeftijd Liesbeth en een prachtig leven heeft ze gehad. hou je daar aan vast. Maar wees blij dat het snel is gegaan, een kat die lang lijdt is ook afschuwelijk, je hebt het goed gedaan en hebt 17 fijne jaren met haar gehad! Ik wens jou ook heel veel sterkte met het verlies van je bijzondere Bloopertje
14/09/2012 bij 20:40
Lieve Marjolein,
Duizend maal dank voor je lieve mailtje-wat moet jij een warm en empathisch mens zijn! Dieren zijn voor mij (en voor jou waarschijnlijk ook) gelijkwaardige wezens die veel te vaak onderschat worden. De meeste mensen hebben zelf de intelligentie niet om dieren op waarde te schatten en denken dat een hond, kat of ander dier een lager denkniveau heeft omdat ze toevallig onze taal niet spreken, maar ze communiceren vaak op een ander en verfijnder niveau waar woorden vaak overbodig zijn. Maar ondertussen begrijpen en ‘lezen’ ze ons wel degelijk! En dat uiten ze dan op allerlei manieren die je als mens moet kunnen en willen begrijpen. Ik kan me alleen maar troosten met de gedachten dat ik mijn best heb gedaan en vreselijk onverminderd veel van haar zal blijven houden, en verder moet de tijd de pijn wat doen verbleken. Ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren, lieve Marjolein en iedereen die dit leest en onze pijn en verlies begrijpt.
15/09/2012 bij 09:40
Ja, ik ben het helemaal met je eens. Jimmy en ook mijn eerste kat die ik 19 jaar bij me mocht hebben, keken gewoon recht mijn ziel in. Jimmy begreep mij echt, we wisten eigenlijk precies wat de ander dacht, al klinkt dat idioot.Als we samen boven waren en ik zei, “ga je mee naar beneden”stond hij meteen op en volgde mij, mijn kleine lieve katje. Mijn vorige kat verstopt zich altijd maar Jimmy liep altijd met mij mee. Zo schattig! Hij keek je heel doordringend aan en je voelde je dan “begrepen”. Mijn zoon had dat ook met hem, als hij achter de computer zat lag Jimmy op de stoel naast hem, die 2 waren echt maatjes.Dieren komen je ook altijd troosten als je verdrietig bent, dat is toch prachtig. daarom kan je zo’n innige band met je huisdier hebben omdat ze je aanvoelen. En katten communiceren altijd met je, ook door het mauwen en hoe ze je dan aankijken. En alle liefde die je erin stopt krijg je 1000x terug. Ik vond Jimmy een verrijking van mijn leven en zal hem eeuwig blijven missen.
15/09/2012 bij 10:24
Gisteren heb ik mijn kater Mika moeten laten inslapen. Hij is slechts 6 jaar geworden. Nadat hij 2 maanden geleden hele zware epilepsie-aanvallen kreeg en het al ternauwernood overleefd had is hij weer enorm opgeknapt en weer helemaal de oude geworden. Ik liet hem weer naar buiten en na enkele uren zat hij weer braaf op de oprit, hij at goed en zag er weer goed uit. Geweldig blij was ik. Tot afgelopen woensdag. Ik kwam thuis en hoorde boven gebonk. Ik kreeg een lichte hartverzakking want ik wist al wat dit was. Ik zag dat Mika weer een epilepsie-aanval had. Het is zo naar om dit te zien bij een kat. Aan de speekselsporen door de hele slaapkamer kon ik zien dat hij al 5 of 6 aanvallen had gehad en ik was al die tijd niet thuis.
Ik ben meteen naar de dierenarts gegaan en wat volgde waren 2 hele dagen onderzoek met als resultaat dat hij van alles mankeerde, veel te dik bloed, last van zijn maag, darmen en nier. Waarschijnlijk kanker. Ik heb de hele nacht naast hem geslapen en zag hem steeds verder achteruit gaan. Als ik hem aaide en tegen hem sprak hoorde ik hem kreunen en licht knorren. Het kostte hem wel steeds meer moeite. Mika zocht gistermorgen een stil plekje in huis op omdat hij zijn einde denk ik ook voelde naderen. Omdat ik toch al de afspraak met de dierenarts had staan heb ik in goed overleg besloten hem te laten inslapen. En hoewel dat de verstandigste beslissing was voelt het toch dat je een einde maakt aan het leven van je grote vriend. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik heb hem begraven in de tuin op een plek waar hij graag in het zonnetje lag. En nu is er het gemis. Zijn zusje is er nog. Maar nu zet ik maar 1 voerbakje neer in plaats van 2 en zo zijn er vele voorbeelden. En Mika was zo’n karakterbeest met al zijn bijzondere trekjes, een boender. Ik had er een hele goede band mee en het voelt inderdaad alsof ik mijn beste vriend heb verloren. Ik vind het erg mooi dat verdrietige baasjes hier hun verhaal kwijt kunnen, het gemis is er niet minder om maar het geeft wel steun.
15/09/2012 bij 11:27
Lieve Mark, Mijn god wat een verhaal…wat moet ook jij intens verdrietig zijn…en al is hij slechts 6 jaar geworden – hij heeft van jou alle liefde en vriendschap gekregen die teveel katten nog niet eens in 20 jaar krijgen – als ze het zouden halen qua leeftijd. En 6 jaar qualitytime is meer waard dan 20 loze jaren… Je kon inderdaad niet anders dan hem laten gaan, maar ik weet het, het voelt zo klote en en bent zo machteloos. Eerst kun je niet geloven dat hij er niet meer is en daarna ook die leegte…Gelukkig is zijn zusje er nog en kunnen jullie elkaar troosten. Heel veel sterkte met je verlies Mark.
16/09/2012 bij 09:47
Liesbeth, bedankt voor je reactie, je begrijpt het helemaal. Maar jij hebt ook een groot verlies geleden zeg. Na 17 jaar afscheid nemen van je zo geliefde Bloopertje. En ook nog maar kort geleden. Ik wens je heel veel sterkte na dit hartbrekende verlies. Ik begrijp ook dat je niet zomaar een andere kat wilt nu. Elke kat is weer anders en de band die je met Bloopertje had heb je niet zomaar met een andere kat. Ik zie het aan het zusje van Mika, ook een lieverd hoor, maar met Mika had ik een bijzondere band. Zoals hij mij met zijn grote ogen kon aankijken en leek te weten wat ik dacht en voelde en zo probeerde hij ook bij mij over te brengen wat er in zijn mooie koppie om ging, ongelooflijk. Ik wil ook niet direct een andere kat want zeker in het begin ga je dan vergelijken en krijgt de nieuwe kat misschien niet eens een eerlijke kans. Bloopertje heeft bij jou een geweldig leven gehad, daar kan menig kat jaloers op zijn.
Ik hoop dat er ergens een kattenhemel is en dat we elkaar na dit leven weer terugzien, in wat voor vorm dan ook. Nogmaals, heel veel sterkte!
16/09/2012 bij 10:53
Nee, voor mij nooit meer een andere kat. Ik heb dit Bloopertje ook beloofd – niemand kan haar plekje ‘innemen’ en dat zou dus ook niet eerlijk zijn tegenover die andere kat….Daar komt bij dat ik een te solitair leven leidt en weliswaar wat een paar mensen op afstand om me heen heb, maar als mij als alleenstaande iets zou overkomen – ik maak me daar te grote zorgen over. Ik had gelukkig de laatste jaren een testament waarin ik de zorg voor Bloopertje had geregeld en de rest naar een goed dierendoel zou gaan, maar toch…. Dat is toch wat anders voor mensen met familie en een grote kring om zich heen. Ook daar moet je aan denken, nog los van de bijna niet te bevatten band die ik met haar had. En nu ben ik totaal niet gelovig, maar ik ben ervan overtuigd dat er een aparte entiteitenwereld is. Waarom heb ik anders in de nacht van vrijdag op zaterdag jl. over Bloopertje gedroomd en vond ik gisterochtend opeens een paar kattenbakkorreltjes op de plek waar ze veel lag – en dat terwijl ik er nog zó goed schoongemaakt had en de avond ervoor nog niks lag…. Ik was dus gisteren extra overstuur maar zie dit ook een beetje als een teken. Bovendien heb ik nog een enkele keer andere dingen meegemaakt die ik niet ‘normaal’ kan verklaren….Dus laten we hier inderdaad aan vasthouden Mark, en alle anderen die dit lezen. Ik leef met jullie mee.
16/09/2012 bij 10:54
Nee, voor mij nooit meer een andere kat. Ik heb dit Bloopertje ook beloofd – niemand kan haar plekje ‘innemen’ en dat zou dus ook niet eerlijk zijn tegenover die andere kat….Daar komt bij dat ik een te solitair leven leid en weliswaar wat een paar mensen op afstand om me heen heb, maar als mij als alleenstaande iets zou overkomen – ik maak me daar te grote zorgen over. Ik had gelukkig de laatste jaren een testament waarin ik de zorg voor Bloopertje had geregeld en de rest naar een goed dierendoel zou gaan, maar toch…. Dat is toch wat anders voor mensen met familie en een grote kring om zich heen. Ook daar moet je aan denken, nog los van de bijna niet te bevatten band die ik met haar had. En nu ben ik totaal niet gelovig, maar ik ben ervan overtuigd dat er een aparte entiteitenwereld is. Waarom heb ik anders in de nacht van vrijdag op zaterdag jl. over Bloopertje gedroomd en vond ik gisterochtend opeens een paar kattenbakkorreltjes op de plek waar ze veel lag – en dat terwijl ik er nog zó goed schoongemaakt had en de avond ervoor nog niks lag…. Ik was dus gisteren extra overstuur maar zie dit ook een beetje als een teken. Bovendien heb ik nog een enkele keer andere dingen meegemaakt die ik niet ‘normaal’ kan verklaren….Dus laten we hier inderdaad aan vasthouden Mark, en alle anderen die dit lezen. Ik leef met jullie mee.
20/09/2012 bij 20:30
HEB GISTER MIJN KATER TOMMY MOETEN LATEN INSLAPEN.13 JAAR .HAD HEM VANAF 8 WEKEN.WAS ZATERDAGS BEGONNEN MET BLOED PLASSEN,BLAASONTSTEKING.MEDICIJNEN GEHAD,HIELPEN NIET.ZONDAGAVOND WEER DIERENARTS TOE EEN VERVANGER.NAGEKEKEN ,ZAL WEL MET EEN SISSER AFLOPEN.TOMMY WAS MAAR STIL.MAANDAG DIERENARTS FOTO GEMAAKT VAN ZIJN BLAAS TUMOR OF POLIEP.ANTIBIOTICA EN MEDICIJNEN MOET NU ECHT OPKNAPPEN.NIET DUS,PLASTE OVERAL EN AT NIKS MEER.WOENSDAG DIERENARTS TOE.BLOEDONDERZOEK.UITSLAG NIEREN WERKTEN NIET MEER,WAS ZIJN EIGEN AAN HET VERGIFTIGEN..OF DAT IK DOOR DE GROND HEEN ZAKTE.MOEST HEM IN LATEN SLAPEN.HAD HEM GRAAG THUIS WILLEN LATEN INSLAPEN.DAT GING NIET,KON HEM MEENEMEN EN DAN DE ANDERE DAG.MIJN MAATJE NOG LANGER LATEN LIJDEN,NEE DUS.HAD HET GRAAG THUIS GEDAAN,HEB JE LACHEND NAAR BOVEN GEDRAGEN TOEN JE 8 WEKEN WAS,HAD JE NU 13 JAAR LATER NAAR BENEDEN WILLEN BRENGEN.MAAR NU MET PIJN IN MIJN HART.IK HEB VANAF ZATERDAG ZOVEEL GEHUILT OM TOMMY, ECHT VEEL VERDRIET.JE BENT IN MIJN ARMEN GESTORVEN,HEB JE VAN ALLES GEZEGT,JE WAS MUN TOMMYKE.IK LAAT HEM CREMEREN,MOOI POOTJE VAN HEM IN HET GIPS MET WAT HAAR,.EEN ASBUSJE,EN EEN MOOIE FOTO.MIJN SCHAT JE KRIJGT EEN MOOI PLAATS BINNEN,,ZOALS JIJ IS ER GEEN EEN,MIJN VRIEND.
20/09/2012 bij 22:07
Lieve Berna,
Zoals ik ook al bij eerdere berichtjes van enkele anderen gelezen heb, ben jij ook door een hel gegaan. Het verlies van je echte levensvriend(in), of het nu een kat of een hond is, gaat door je hele lijf. Ieder, hier op dit forum, heeft dat meegemaakt.
Ik voel jouw emoties Berna, en het is heel sterk. Je hebt een hele bijzondere band met Tommy gehad… maar die band blijft., voor eeuwig.
Ieder van ons die jouw verdriet leest begrijpt jouw pijn ook. Wij ervaren met jou het verlies van Tommy.
Je hebt echt alles gedaan wat in je macht lag, maar het was mogelijk Tommy’s tijd om te gaan. Maar hij neemt een belangrijke herinnering met zich mee; jouw liefde voor hem. Dat heeft hij altijd gevoeld, vanaf het allereerste begin toen jij Tom binnen droeg toen hij pas 8 weken oud was. Je bent zijn formidabele mama geweest en daar heeft hij zijn leven lang van genoten.
Ik weet zeker dat Tommy dol op je was, zoals jij ook zo dol op hem was.
Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Tommy. Hij zal altijd een plekje in je hart hebben.
xxx Gerri
25/09/2012 bij 19:34
Mijn hond quine is gisteren ochtend ingeslapen in januari had hij een vreemde bobbel die is weggehaald maar de bobbels zijn toen in zijn buik gegroeid hij wou niet meer eten en drinken niet meer lopen en plassen hij kon nog 2 dingen liggen en spugen gister is hij ingeslapen:(
25/09/2012 bij 19:49
Hey Bobby,
Het spijt me zo te horen dat je lieve vriend Quine er niet meer is. Ik weet wat het is om zo’n lieve viervoeter te moeten afstaan. Ik heb dit zelf ook moeten meemaken.
Ik hoop dat jij er ook vrede mee kunt hebben want je hebt het allerbeste gedaan wat je voor je vriend kon doen; hem uit zijn lijden verlossen. Het is en blijft een moeilijke beslissing maar je hebt het goed gedaan.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
Gerri
26/09/2012 bij 09:21
Het is nu 2 weken geleden dat onze kat Jimmy is overleden en ik ben er nog helemaal kapot van. Ik huil elke dag en heb paniekaanvallen. ik vind het zelf ook idioot maar ik lijk er niet overheen te komen. Ik mis hem zo vreselijk, ik heb nergens meer zin in. Hij was het zonnestraaltje in mijn leven. Zo lief, schattig en gezellig. Ik vind dat ik mezelf moet aanpakken en af en toe lukt het een dag. maar vandaag is het weer helemaal mis. Het doet zo ongelooflijk veel pijn. Foto’s kijken kan ook niet dán word ik nog verdrietiger. Hoe lang gaat dit duren, wat moet ik doen om hier overheen te komen?
26/09/2012 bij 09:24
En ik kan er ook geenvrede mee hebben, omdat hij net 1 jaar was en eht zo onnatuurlijk is dat zo’n jonge kat zo ziek wordt en dan overlijdt, hij was maar 10 maanden bij ons, we hadden toch veel langer van hem mogen genieten. Arm klein beestje.
26/09/2012 bij 22:02
Lieve Marjolein,
Wat vreselijk om te horen en daarvoor ook mijn diepe condoleances.
Het kan best een hele tijd duren voordat je je kunt berusten in het feit dat Jimmy er niet meer is. Maar juist door jezelf ruimte te geven om te kunnen rouwen, te mogen rouwen, dan zal die tijd wel een keer komen.
Ook ik schaamde me dat ik zolang gebukt ben gegaan onder het verlies van mijn lieve hond Sunday. Ik begreep ook niet dat het zo lang duurde. Maar de schaamte heb ik op een gegeven moment opzij gezet en liet me volop in de rouw meegaan. Daar had Sunday recht op, daar heeft Jimmy ook recht op. Bij mij duurde het zowat een jaar voordat ik het allemaal een plek kon geven. En ook jij Marjolein, hebt er recht op om te mogen rouwen, verdriet te hebben vanwege Jimmy. Hij was immers jou allerbeste trouwe kleine vriend.
Ik kan me zo goed inleven hoe jij je nu voelt. Maar ik hoop dat je op een dag wakker zult worden en voelt dat alles nu een veilig plekje heeft gekregen.
Ik wens je heel veel sterkte, en geef jezelf de tijd om te rouwen. Dat kan ik niet genoeg benadrukken.
xxx
Gerri
27/09/2012 bij 11:40
Lieve Gerri,
Dank je wel, het is zoals je zegt, je schaamt je er een beetje voor omdat je om je heen zoveel ergere dingen hoort. Maar je houdt zielsveel van je huisdier en voor ons allen op dit forum is het niet “maar een dier”, Zoals je zegt het is de allerbeste trouwste vriend. Ik moet het de tijd gunnen, inderdaad mijn lieve Jimmy heeft er recht op dat ik verdriet om hem heb.
Dank je nogmaalsvoor je lieve woorden, vandaag ben ik wat rustiger.
28/09/2012 bij 16:18
Lieve Marjolein, Mijn Alles Bloopertje is ook dagelijks in mijn gedachten en volgens mij komt ze me ook daadwerkelijk geregeld bezoeken, want dan voel ik haar aanwezigheid of hoor iets. Ook heb ik onlangs in een flits van een seconde haar geestje gezien….ik bijlf erbij: voor mij nooit meer een andere kat. De pijn is wel iets minder geworden in die zin, dat ik tot een vorm van acceptatie ben gekomen dat ze er niet meer fysiek is. Maar als ik eraan denk dat ik nooit meer haar lieve glanzende zwart-witte lichaampje kan knuffelen en haar gespin kan horen, moet ik wel huilen. Zeker als ik aan al die andere bijzondere eigenschappen van haar denk. Het is en blijft mijn kindje wat ik ben verloren. Alleen mensen die ook helemaal alleenstaand zijn begrijpen dat écht helemaal, denk ik. Al zijn er de laatste tijd toch wel wat lieve mensen in m’n omgeving bijgekomen door wie ik me toch wel opmerkelijk goed begrepen voel…. Gun jezelf alle tijd om te rouwen, al duurt het nog 10 jaar-neem die tijd. De ‘kleur’ van de pijn wordt wel iets anders, maar geef het gewoon een plekje in je hart. Zo doe ik het tenminste wel. En jouw Jimmy heeft aan jou een fantastische poezemoeke gehad….ik ken je weliswaar niet verder….maar dat kán gewoon niet anders! Veel sterkte! Menigeen op deze site leeft met jou/ons mee!
28/09/2012 bij 16:45
Lieve Liesbeth,
Dank je wel, ja dat heb ik ook dat je zo graag dat lieve lijfje nog even zou willen beetpakken en knuffelen en dan dat harde gespin horen…
Jimmy beet mij uit liefde soms even in mijn wang, dat was zo schattig.
Toch denk ik dat het gevoel wat je voor je huisdier hebt en als je er echt van houdt, zoals wij allen hier. het niet uitmaakt of je een gezin hebt of alleenstaand bent of wat dan ook. Het gevoel en de band die je met je dier hebt blijft hetzelfde. Jimmy was ook mijn kindje, mijn harige ventje.
Ik denk wel dat ik ooit weer een kat neem, ik vind het zo leeg en stil nu. ( 0ndanks man en kind, echt dat maakt niet uit)Jammer dat je het niet wilt Liesbeth, want juist een dier kan je weer zoveel vreugde geven en het verandert de nagedachtenis aan Bloopertje niks. Die zal altijd haar plek in je hart behouden. En ieder dier is anders met zijn of haar unieke karaktertje.
En juist jij bent’zo lief voor je dier, net als iedereen hier op dit forum. Juist wij kunnen de deiren zoveel geven , wat ze ook verdienen. Ik moet er nu ook niet aan denken, een andere kat, maar ooit als de ergste pijn weg is, dan wel.. Ik zal Jimmy nooit vergeten en misschien zal hij wel altijd de liefste zijn, maar ik wil mijn liefde toch ooit weer kwijt aan een dier.En natuurlijk ook de onvoorwaardelijke liefde van een dier voelen. en de diepe vriiendschap weer ervaren met een viervoeter. daar kan geen mens tegenop.
I
28/09/2012 bij 16:49
Hoi gerrie,
Ik heb allle post hier gelezen waaronder die van jou. Ik vond het hartverscheurend je verdriet zo te lezen en nu snap ik dat jij zoveel begrip naar ons toe hebt. Jij voelt het precies zo!
Nu vraag ik me af, omdat Sunday geloof ik bijna een jaar dood is, heb je inmiddels een nieuwe hond, of kan je dat toch niet aan?
Zoals Liesbeth ook geen andere kat wil.
Het deed me zo goed alles te lezen en te weten dat eigenlijk iedereen die diepe intense gevoelns van rouw ervaart. Wel wat traantjes om alle verhalen gelaten…
28/09/2012 bij 18:40
Jij begrijpt het inderdaad bovengemiddeld goed voor iemand met ook nog man en kinderen. Ook dát zegt heel veel over je. Maar mijn belofte aan Bloopertje is een te groot goed – zeker omdat ik voel dat ze hier blijft langskomen. En hoewel je gelijk hebt in alles wat je schrijft; ik leef een te solitair leven wat dat betreft om die stap weer te gaan nemen. Nu is alles nog goed verlopen en ben ik niet voortijdig weggevallen, maar wat als….. Ik maak me daar te grote zorgen over. Het viel me zwaar de afgelopen weken dat meniggeen vroeg die hoorde dat Bloopertje was overleden ‘Neem je een nieuwe?’ Alsof het godverdomme over een lampekap gaat! Ik weet dat mensen het niet zo bedoelen, maar iedere keer als iemand dat vroeg hadden ze me op dat moment net zo goed een dolk in m’n hart kunnen steken! Dat vragen ze vast niet aan iemand wiens kind verongelukt of anderszins gestorven is….! Dus het is iets waar iedereen anders mee omgaat. Als hier opeens een zwerfkatje zou rondlopen die anders dood zou gaan als niemand anders het zou opnemen, dan zou ik het in huis halen om het te redden (natuurlijk!!!), maar ik zou er vervolgens wél een ander evengoed tehuis voor gaan zoeken…Ik ga dus gewoon nog meer goede dierendoelen steunen, als ik in Rome ben bij Torre Argentina Cat Sanctuary nog meer geld geven en zo ben en blijf ik toch een beetje Poezenmoedertje…! Veel liefs aan jou vooral, Marjolein & alle anderen hier op deze site. XXX Liesbeth
28/09/2012 bij 19:13
Ik snap het wel en als je het zo voelt moet je het ook zeker niet doen. Ik heb zelf ook gedacht aan vrijwilligerwerk in een asiel om zo toch nog “önder de katten”te zijn, die goede doelen vind ik fantastisch!
Ik vind het ook idioot als mensen denken dat je een kat zo vervangen kunt. Maar ik moet bekenen dat ik wel denk dat het een hoop troost geeft, op momenten dat ik me wanhopig om het verlies van mijn katertje voel denk ik wel es had ik maar weer zo’n lief beestje om me heen. Maar ja, ik wil natuurlijk gewoon Jimmy terug en ik mis hem gewoon, zo’n leuke kat krijg ik nooit meer, dat denk ik echt, daarom begrijp ik jou ook goed. Ik voel hem alleen helemaal niet meer om me heen, denk wel es dat ik hem hoor mauwen maar voel zijn aanwezigheid niet meer. Vreselijk vind ik dat. Hij is echt voorgoed weg.
En altijd de zorg als je op vakantie gaat, ik heb ook niet een enorme vriendenkring, dus dat is ook lastig. En je gaat niet weg als je denkt dat je kat niet goed achterblijft. Ik heb ook 7 jaar gewacht voor ik weer aan een kat, Jimmy dus, begon. Oh, wat was ik blij en dan wordt hij na een jaar van me weggenomen! Veels te vroeg, zo oneerlijk. Soms wil ik het wel uitschreeuwen van verdriet…
Nou ja, daar kan ik wel over blijven schrijven.
trek je maar niks aan van al die domme mensen, ik merk ook aan sommigen dat ze er niks van begrijpen dat ik zo overstuur ben, dan denk ik ook “laat ook maar”En gelukkig zijn er ook zat mensen die het wel begrijpen, al durf ik eigelijk alleen hier en thuis mijn werkelijke diepe gevoelens van gemis en verdriet te tonen. Mijn man en zoon waren ook stapelgek op Jimmy en zijn er ook kapot van. Verder hou je je toch maar wat in.
liefs en hou je taai, Liesbeth
Marjolein
28/09/2012 bij 21:40
Je hebt helemaal gelijk en je hoeft je nergens voor te schamen – in tegendeel! Je moet er trots op zijn!!!. En trouwens nog iets: types die ons en dergelijke situaties niet begrijpen zijn daar per definitie te dom voor, dus die verdienen onze aandacht toch niet. Zo simpel is het. Keep up your good and lovely mentality and spirit! Geldt natuurlijk ook voor Gerri en al die andere bijzonder mensen op deze site.
29/09/2012 bij 08:32
Hallo Marjolein en Liesbeth,
Ik kan me bij dit alles alleen maar aansluiten. Sunday is nu inderdaad meer dan een jaar dood en nog treur ik regelmatig om haar. Ik heb ook sindsdien geen andere hond omdat ook ik vind dat een huisdier geen verwisselbaar object is maar zeker ook omdat ik het nog niet aan kan. Ik stuitte ook tegen de opmerking ‘dan koop je toch een nieuwe?’.
Ik wil de aandacht ook liever vestigen op het feit dat het verlies van een huisdier voor veel mensen veel dieper treft dan men voor mogelijk houdt.
We hebben elkaar. We hebben elkaar gevonden en daar kunnen we heel veel troost uit putten. Het verlies van onze geliefde huisdieren delen met lotgenoten. Dat vind ik heel belangrijk.
xxx
Gerri
13/10/2012 bij 06:09
Woensdag was het alweer, of pas, een maand geleden dat we Jimmy lieten inslapen. Huil nog steeds elke dag om hem en mis hem vreselijk. Gister kreeg ik van een vriendin een mooi klein lijstje om een fotootje van hem in te doen. Ze zei: je hebt een vriend verloren. En zo is het ook, ik ben mijn beste vriend, mijn knuffelltje, mijn schatje kwijt. Ik vond het zo’n mooi en lief gebaar..Verder vraagt niemand er meer naar, zo gek vind ik dat.
Ik zal hier wel regelmatig terugkomen, want het is een worsteling om gewoon verder te gaan met alles. Soms denk ik echt dat ik nooit meer de oude word.
Marjolein
13/10/2012 bij 08:33
Lieve Marion,
Het is inderdaad zo dat al heel snel niemand meer naar je vraagt, hoe je je nu voelt. Je komt dan in een leegte.
Mensen realiseren zich niet dat het verlies van een huisdier net zoveel impact heeft als het verlies van een medemens.
Mijn lieve hond Sunday is op 2 september 2011 gestorven en nog steeds mis ik haar. Haar foto staat hier in mijn woonkamer op tafel zodat ik elke dag een blik van haar kan opvangen.
Ik dacht aanvankelijk dat ik er echt nooit meer overheen zou komen en heb me zeer verdrietig gevoeld dat de mensen om mij heen het allemaal heel luchtig opnamen. Ik heb het ze ronduit kwalijk genomen. Mede daardoor gleed ik langzaam maar zeker weg in een fikse burnout waar ik nu pas uitgekrabbeld ben. Ik kan het nu accepteren, maar vergeten zal ik haar nooit.
Ik weet Marion, dat je op een dag het verlies van je lieve Jimmy een beter plekje gaat geven. En misschien voelt het dat je het helemaal alleen moet doen. Maar zoals je al bemerkt hebt, alle mensen hier die een berichtje over hun eigen verlies hebben achtergelaten hebben hetzelfde doorgemaakt. Dat maakt ons lotgenoten.
Ik denk aan je
xxx Gerri
13/10/2012 bij 09:41
het is inderdaad een leegte. over alles wat je doet hangt een donkere wolk. Naturlijk doe ik alles en lach ik ook wel met mensen maar het voelt nooit meer compleet, nooit meer echt leuk. Dat heeft tijd nodig. Ik ga wel met alles door want ik wil niet nog dieper zakken. Maar ik snap het best van die burn out, soms is alles bij elkaar net iets teveel. dat is bij nog niet het geval. Maar ik zie wel op tegen een lange donkere winter zonder een spinnende kat naast me…
Dank voor je steun.
17/10/2012 bij 16:24
Lieve Gerri en Marjolein, ik kom net terug van m’n citytripje en lees jullie berichtjes nu pas – het is nu iets meer dan een maand geleden dat mijn kindje, mijn alles Bloopertje een Engeltje is geworden en nu ik dit schrijf voel ik de tranen ook weer branden. Ik mis haar iedere dag en moet nog heel vaak huilen, en de keren dat ik niet huil ben ik intens bedroefd. Ik heb zowaar het idee dat de pijn een héél klein beetje minder is geworden….of misschien niet zozeer minder is geworden, maar een andere kleur heeft gekregen – maar het zit er beslist en ik kom er ook nooit meer helemáál overheen. Ik vraag me af of ze me soms nog kan zien en horen, en hoewel ik haar in de eerste weken om me heen voelde en soms zag in een flits, heb ik het idee dat ze de laatste weken niet is komen ‘buurten’. Hebben jullie je dierbaren nog wel eens ‘op bezoek gehad’….? Of ben ik de enige? Hoe dan ook – voor mij is duidelijk dat Bloopertje de enige is en blijft en ook ik blijf extra kaarsjes voor haar branden de komende donkere dagen….Ik hoop dat jullie je Sunday en Jimmy op bezoek zullen krijgen – er komt een dag waarop we weer samen zijn. Ik denk aan jullie! xxx Liesbeth
17/10/2012 bij 16:30
P.S.; En ook mij valt op dat mensen om me heen nog nauwelijks vragen hoe het ermee is – er zijn maar een paar uitzonderingen – de rest is ook hier weer gewoon te DOM. Gewoon WEG ermee…die snappen het toch niet. Zo leer je wel het kaf van het koren scheiden…. Liefs, Liesbeth
17/10/2012 bij 20:37
Hallo Liesbeth,
Hier was men het ook zo ‘vergeten om te vragen hoe het is’. Jullie en ik weten beter en dat voelt gewoon goed.
Ik heb twee kleine fotootjes van Sunday in de kamer staan en babbel gewoon nog steeds tegen haar. Dat voelt goed en zo blijf ik dat doen. Het interesseert me geen snars wat anderen hier van denken.
Ik vind jouw omschrijving zo mooi Liesbeth ‘… of misschien niet zozeer minder is geworden, maar een andere kleur heeft gekregen… ‘. Dat is heel bijzonder en goed uitgedrukt.
Ik denk dat we het samen wel gaan redden.
xxx
Gerri
18/10/2012 bij 12:49
Hoi Liesbeth en gerri,
Ik voel precies hetzelfde als jij Liesbeth, een heel klein beetje minder heftig is het verdriet. Ik hoef niet meer elke keer te huilen als ik het woord “kat”hoor of aan hem denk, of over hem praat. Ik kan ook, wel met een intens gevoel van verlies, met vreugde aan hem terugdenken. Maar wij “lopen ook gelijk op” ;Bloopertje, 10 september? Jimmy overleed 13 september. Inderdaad heel mooi zoals je het omschrijft met “een andere kleur”. precies zo, is het. Ik hoorde zondag duidelijk tot tweemaal toe het mauwtje van Jimmy, dat raakte me zeer. Heb de hele zondagmiddag om hem gehuild maar daarna voelde ik me rustiger. Ik heb zijn dekentje, speeltjes, halsbandje in een mooie doos gedaan en die staat naast mijn bed, dat voelt vreemd genoeg heel goed en geeft me rust. Alsof hij toch een beetje bij me is.
En Gerri, ook ik praat nog geregeld tegen Jimmy, tegen een foto of zomaar. Ik zeg dan dat ik heel veel van hem hou en altijd van hem zal blijven houden, vlgs mij hoort hij het. Als ik dit zo opschrijf lijkt het alsof ik volkomen gestoord ben, maar jullie begrijpen me en daargaat het om! Een liefde die je zo diep voelt, zo’n innige verbondeheid met je dier dat gaat nooit meer over en ergens voelen zij dat nog steeds, oh, dat hoop ik toch echt!
18/10/2012 bij 14:44
Oh lieve Gerri en Marjolein, woonden we maar met z’n drietjes in 1 straat!!! Maar het gekke is dat ik zeker weet dat wij er niet alleen zo over denken en voelen….we zijn weliswaar met weinigen, maar ze zijn er wel…..probleem is dat je ze niet iedere dag tegenkomt, of zelfs iedere maand…..en men schaamt zich teveel/is te bang voor onbegrip. Ik woon in omgeving Arnhem. En jullie? @Marjolein; Bloopertje is 9 september overleden. Ik zal nooit vergeten dat het die zondag prachtig weer was en dat maakte me eigenlijk extra droevig….het had die dag moeten zijn zoals ik me voelde – grijs, grauw, zwaar bewolkt en koud met regen….. Nadat ik gisteravond m’n berichtje had geplaatst voelde ik Bloopertjes aanwezigheid weer later die avond…..alsof ze wist dat ik weer thuis was en kwam buurten….maar ik kon haar niet oppakken en knuffelen…nu ik dit schrijf zit ik weer met tranen. BAH, wat baal ik soms dat ik niet onverschilliger kan zijn….maar van de andere kant WIL ik dat ook niet. Het leven is soms gewoon ronduit klote! xxx aan jullie, Liesbeth
18/10/2012 bij 15:26
Lieve Liesbeth,
Ik woon in de buurt van Amsterdam, inderdaad behoorlijk uit de buurt. Moeilijk is het he, zo’n lief maatje te missen. Jimmy was ook ziek in een periode met prachtig weer, terwijl iedereen van de mooie nazomer genoot reden wij elke dag naar de dierenkliniek heen en weer en lieten in tranen hem daar achter en uiteindelijk overleed hij daar. Dit weer was idd toepasselijker geweest. Ik denk dat het rouwen met vallen en opstaan gaat, het gemis blijf je voelen omdat Bloopertje zo’n onderdeel van je leven was.
Elke dag trokken we op met onze harige vriendjes, we praatten tegen ze, we knuffelden ze en ’s avonds zaten ze met ons op de bank. Altijd blij met ons gezelschap, altijd lief voor ons. Ze maakten ons zo blij.
Is het dan gek dat we ze zo missen? Ik heb ook vaak gewenst dat ik zo’n onverschillig type was, maar ja die mensen missen ook veel lijkt me. Alle vreugde hebben zeook niet gehad, de mooie band die jij met Blooper had en ik met Jimmy, ook al was het voor mij zo kort, had ik ook niet willen missen. Maar ja dat verdriet, dat is ook verschrikkelijk.
Liesbeth het is nog zo vers logisch dat je verdrietig bent, verwen jezelf maar een beetje! En misschien gaat het morgen weer een beetje beter, met vallen en opstaan…
een knuffel,Marjolein
18/10/2012 bij 19:32
Ik woon in de buurt van Gennep, zo’n 20 km ten zuiden van Nijmegen. Sunday kwam uit het dierenasiel ‘Het Tarwenest’ dat nu (helaas) niet meer bestaat. De dierenambulance vond Sunday destijds zwervend door Maasbommel.
Voor mij is het nog steeds ongelofelijk dat niemand haar opeiste als zijnde zijn/haar hond. Ze was zo welopgevoed en had zoveel aandacht voor ons.
Ik heb ook besloten om gewoon te rouwen zoals het mij uitkomt en dat doet goed. Dat neemt niemand af en ze mogen me voor gek verslijten, ook prima.
Wij weten wie we missen, van wie we gehouden hebben. En daarom huilen we…
xxx
Gerri
19/10/2012 bij 07:53
Jeetje Gerri, wat vreselijk. Hoe oud was Sunday toen je haar leerde kennen? idd ongelooflijk dat mensen haar achterlieten. Sowieso dat mensen dat doen, hoe kan je.Elk dier verdient liefde want van nature zijn dieren lief en goed (itt mensen…) Wat heerlijk dat je haar zo’n mooi leven hebt kunnen geven! Wat zal zij blij met jou zijn geweest!
Mijn eerste kat heb ik ook (als kitten) uit het asiel gehaald, zij koos mij uit, sprong meteen bij me op schoot terwijl ik niet alleen was, en ze is19 jaar geworden. ook een schat van een dier. Helemaal op mij gericht. Koos Sunday jou ook uit, je had eerst pups gezien toch.Als de klik er is met je dier heb je er de beste vriend of vriendin aan en daarom rouwen we inderdaad. En dat verdienen ze ook.
xxx
19/10/2012 bij 19:59
Ja, Sunday koos mij ook uit. Ze presteerde het om mijn aandacht op haar te vestigen en niet op de Husky pups.
Hoewel ik het vreselijk vond dat de andere eigenaar haar nooit meer claimde bad ik elke dag dat het ook niet gebeurde. Ik ben twee weken lang elke dag op en neer naar Nijmegen gereden om haar uit te laten, bij haar te zijn. Na die twee weken kreeg ik het heuglijke telefoontje; ze mocht met mij mee naar huis.
Dat was in juni 1998, toen ze nog maar amper twee jaar oud was.
Ze is vorig jaar 2 september gestorven.
Dat is nu meer dan een jaar geleden en ik mis haar nog steeds. Maar ik kan het nu wel beter een plekje geven; in mijn hart. En daar zal ze blijven, voor eeuwig…
xxx
Gerri
19/10/2012 bij 20:59
Bloopertje kwam in mijn leven omdat er eigenlijk iets ‘fout ging’….of liever gezegd; iets heel erg goed uiteraard….er stond een advertentie in de plaatselijke krant dat een nestje poesjes een goed tehuis zocht en dat ze als ze 7 weken oud waren, opgehaald mochten worden door iedereen die een katje zocht. Ik heb toen gebeld en mocht komen kijken, maar er werd me gezegd dat ze eigenlijk al allemaal aan iemand toegezegd waren, maar dat het wat betreft 1 lief zwart-wit katje nog onzeker was. Maar als die mensen niets meer van zich lieten horen, mocht ik haar hebben. Dat zwarte katje met die witte sokjes had zich wat afgezonderd en keek vanaf een hoogje toe hoe de anderen speelde. Ze observeerde en was niet bang om alleen te zijn en niet persé met de anderen mee te doen op dat moment toen ik er was. Ik was meteen verkocht en zei dat ik haar heel graag zou willen hebben. Later kon ik bellen voor uitsluitsel. Ik belde en hoorde dat die andere mensen niks meer hadden laten horen, en toen mocht ik haar op komen halen…..en zo kwam Bloopertje in mijn leven. Mijn grootste geluk toe nu toe en mijn kindje waar ik bijna 17 jaar voor mocht zorgen – 17 jaar min 7 weken, want na die 7 weken na haar geboorte kwam ze bij me wonen. Wat mij betreft waren er nog 17 jaren bijgekomen.of eigenlijk nog veel meer maar iedereen heeft een inwendig tijdsklokje en bij de een houdt die eerder op dan bij de ander. Maar altijd veel te vroeg. Ik zal er wel nooit aan wennen, en al wordt de kleur inderdaad wat anders……het blijft donker en grauw…….xxx Liesbeth
20/10/2012 bij 13:05
Wat een mooi verhaal Gerri, dat Sunday jou uitkoos en uiteindelijk na 2 weken vol spanning voorgoed met je mee mocht. Ongelooflijk dat iemand haar zomaar achterliet, maar het heeft het zo moeten zijn.Je snapt toch niks van dat soort mensen…
Tuurlijk mis je haar nog steeds na al die jaren en alles wat jullie samen hebben meegemaakt. Dat gaat nooit over maar het moet uiteindelijk zo zijn, dat hoop ik voor ons allemaal, dat je zonder pijn aan je overleden maatje kan denken.
Dat gaat ons ook lukken Liesbeth, maar het is nog zo kort geleden. Ook heel leuk om te lezen hoe jij aan Bloopertje bent gekomen, een lief klein katje van 7 weken. Jimmy was 8 weken, dus het waren wel echt onze kattenkindjes…
21/10/2012 bij 19:53
Lieve mensen,
Af en toe zoek ik deze site op om de verhalen te lezen die geschreven zijn nadat ik de mijne heb geplaatst.
Wat een ontroerende verhalen lees ik iedere keer!
De liefde voor jullie dier is zo overduidelijk groot.
Ik ben regelmatig in tranen als ik lees over jullie gemis van je geliefde dier en het enorme verdriet dat er dan is.
Ik weet uit eigen ervaring hoe prachtig de band met je dier kan zijn en hoeveel pijn het doet als je afscheid moet nemen.
Jullie zijn liefdevolle mensen en ik hoop dat jullie verdriet wat minder rauw zal worden. De mooie herinneringen aan je dier zullen altijd blijven.
22/10/2012 bij 08:11
Twee weken heb ik mijn hond en maatje moeten laten inslapen, ze was nog maar twee. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn, ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan.
22/10/2012 bij 10:12
Hoi Romejo,
laat het verdriet maar over je heen komen, ik heb het ook zo gevoeld, de wanhoop, het vreselijk gemis van je maatje. En 2 jaar is ook veels te jong, daar kan je geen vrede mee hebben. Het is normaal dat je je zo voelt, zo kort nog. Zo stil in huis zonder je hond. Het doet inderdaad ongelooflijk veel pijn, je moet er doorheen. Het gemis wordt niet minder, maar draaglijker, vind ik. Ik mis mijn kat ook heel erg, maar kan wel op een gewone manier de dag door komen. Nu mag je huilen en rouwen, zoals gerri ook altijd zegt doe het ook, het moet en het lucht ook op.
xxMarjolein
27/10/2012 bij 14:36
Beste lezers,
Ik heb afgelopen dinsdag mijn hondje skoepje in laten slapen.
Ik heb hem gekocht in 1997 in een asiel in eindhoven.
Het was zo,n sterk hondje, zo mooi en levendig en nou is hij niet meer. Ik weet ook niet hoe ik met het verlies om moet gaan.Smorgens gaat het wel goed, zo goed soms dat ik me schaam.Smiddags en savonds heb ik een knoop in mijn buik en het gevoel van heimwee.Ondanks dat ik overal bang voor was heb ik hem toch zelf inlaten slapen toen bleek dat zijn longen vol kanker zaten.In 2010 moest ik ook al afscheid nemen maar konden ze een tumor en zijn mild verwijderen.Daarna was hij zo opgeknapt dat niemand geloofde dat hij bv 14 , of 15 was. Hij rende , sprong zelf nog in de auto enz.Ik heb hem naar roermond gebracht, tot aan de oven begeleid en zelf mee de oven open gedaan en gekeken toen de botten eruit werden gehaald en vermalen.
Nu wist ik zeker dat het mijn hondje was dat ik mee naar huis nam.Toch is het raar als je de as thuis hebt staan, confronterend. dus heb ik de as in een kast gedaan en dat helpt. Wel een foto en een kaarsje uiteraard.Ook ga ik bewust een maand rouwen, geen feesten, geen alcohol, geen uitjes.Ter ere en nagedachtenis van de aller , allerbeste vriend die ik ooit gehad hebt.Hij sliep altijd in bed of erop.Kreeg brokken van 7 euro de kilo. ik was de laatste 5 jaar altijd thuis , kustte hem 100 keer per dag liep elke dag 1 uur minimaal en toch heb ik een immens schuldgevoel.Maar ik moest nou eenmaal snel beslissen om hem in te laten slapen.Ik heb hem 15 minuten in mijn armen gehad, gehuild en afgesproken dat we elkaar weer zagen als ik dood ga.(hoop ik) Ook bij de laatste dodelijke injectie bleef ik hem kussen. Ik neem denk ik geen hond meer.Ik hoop dat ik niet gek wordt.En dat het slijt.
groetjes clemens
28/10/2012 bij 18:45
Lieve Clemens, Ik sta hierboven met diverse posts en leef met je mee, net zoals sommige andere lieve vaste lezers van deze geweldige site….ik mis mijn Bloopertje iedere dag en neem ook nooit meer een andere kat-het was mijn kindje. Sommigen kunnen dit na verloop van (lange) tijd wel maar ik kan en doe het niet. Wel wordt de kleur van je pijn en verdriet met het verstrijken van de tijd wat anders, maar die tijd is voor iedereen anders…..neem al jouw tijd en schaam je nooooooit of te nimmer want daar is absoluut geen reden voor. En jouw lieve Skoepje (leuke naam zeg!) zul je nooit vergeten – wat er ook gebeurt, want daar ben je zelf bij. Namens iedereen die met je meeleeft heel veel sterkte met dit verlies Clemens!
30/10/2012 bij 19:15
Het raakt me altijd weer als ik lees dat iemand zijn allerbeste vriend heeft moeten afgeven. Het leven voelt zo niet eerlijk.
Het is voor mij nu meer dan een jaar geleden dat ik mijn lieve hond Sunday heb moeten inslapen. En het duurde maanden voordat ik weer normaal kon functioneren. Echt begrijpen deed mijn omgeving het niet. Zij vonden, besloten, dat het verlies van een mens natuurlijk veel erger was. Ik had nieuws voor ze; ik heb mijn beide ouders verloren met wie ik een hele bijzondere en warme band had. Toch kon ik heel snel berusten in hun heengaan. Maar om Sunday rouwde ik veel langer.
Clemens, neem je tijd om te rouwen. Dat heeft jouw makkertje verdiend. Als je het de ruimte geeft, dan zul je het uiteindelijk een plekje kunnen geven.
x
Gerri
28/10/2012 bij 19:05
Dank je wel Liesbeth voor je reactie. Vandaag was weer een rotdag vol schuldgevoel. Ik weet dat ik dat niet moet hebben maar ik heb het toch.Ik hoop echt dat de pijn en de wanhoop wat minder zullen worden in de toekomst.Soms heb ik wel betere momenten maar heb toch het gevoel alsof ik een pak slaag heb gehad.
Ja je kunt je aan een huisdier echt gaan hechten.Het was ook echt een zoon voor me wat dat betreft.Ik beschermde hem tegen alle grote honden die kwaad wilden en was soms ook gewoon trots op hem.Ja die 15,5 jaren zijn toch zo voorbij gegaan lijkt nou wel.
Groetjes clemens
28/10/2012 bij 22:12
Beste Clemens,
Ik las je verhaal over Skoepje. Wat heb jij deze hond een mooi leven gegeven! Zoveel liefde en zorg, echt geweldig. Waarom heb je dan nu toch een schuldgevoel?
Je schrijft dat je snel moest beslissen omdat zijn longen vol kanker zaten. Je hebt uit liefde gehandeld, je wilde immers niet dat Skoepje het steeds benauwder zou krijgen. Echt, je hebt je hond een moeilijk einde bespaart, ook al weet ik uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om deze beslissing te moeten nemen.
Ik hoop met jou dat we onze dieren terug zullen zien na onze dood, maar nu heb je het immense verdriet van het gemis.
Ik wens je heel veel sterkte.
Ik hoop dat er een dag komt, dat je weer de ruimte in je hart hebt om je zorg en liefde aan een ander asielhondje te geven. Die is dan een grote bofkont als hij deel mag zijn van je leven.
29/10/2012 bij 11:11
Beste Ingrid,
Jij ook bedankt voor je reactie en je medeleven.Dat doet me toch wel goed.De meeste vrienden en familieleden bellen een keer en komen wel praten.Maar ze vergeten dat na een week het verdriet door gaat.En het verdriet is veel meer als : het is maar een hond!
Ik zal niet zeggen dat ik noooit geen hond meer neem want het is een feest om een asielhond te nemen.Je kunt dan zo,n “gevangen dier in een kooi” als het ware bevrijden en het een geweldig leven geven.Maar ik ga nu nog niet eraan beginnen. Eerst dit verwerken en daarna goed nadenken want het is een commitment voor meer als 10 jaar! plus weer de zorgen en emoties.Ik draag nu zijn riempje in mijn broekzak.nogmaals bedankt allemaal(beide)
groetjes Clemens
29/10/2012 bij 13:44
Hallo lieve dierenvrienden. Afgelopen zaterdag heb ik mijn allerliefste lieverdje in moeten laten slapen. 2 weken geleden was het nog een levendige enthousiaste poes en zaterdag was het nog maar 1 hoopje ellende waar ik haar met pijn in mijn hart uit moest helpen verlossen. Ik kan niet meer stoppen met huilen. Het is fijn om te lezen dat anderen ook helemaal kapot zijn van het verlies van een huisdier. Ik schaam me ervoor dat ik er zo doorheen zit maar voor mijn gevoel ben ik het allerdierbaarste in mijn leven kwijt.
Kinkie volgde elke stap die ik in huis zette en zodra ik zat sprong ze bovenop me. Als dat niet kon omdat ik me bijv. stond op te maken of mijn tanden te poetsen, kwam ze gewoon geduldig naast me zitten en krulde haar staartje om mijn been heen en wachtte tot ik weer zat of lag zodat ze weer op me kon zitten. We gingen samen slapen en ze maakte me elke ochtend wakker. Ik was graag thuis met haar. Zonnetje, bakkie koffie, krantje of een boek erbij en mijn zachte bolletjewolletje tevreden op schoot of om me heen. We hadden honderden ritueeltjes samen en bij elke stap die ik nu is huis zet mis ik haar gezelschap. Ik heb geen kinderen of relatie dus misschien heb ik me meer gehecht aan haar dan iemand zou doen die kids heeft, ik weet het niet. Maar ik kan gewoon niet geloven dat mijn hummeltje weg is. Ik mis dat fysieke zo verschrikkelijk. Dat warme lijfje dat zich al die jaren dicht tegen me aan nestelde. Dat warme zachte geduldige lieflijke vriendinnetje van me. Ze voelde zo zacht en ze rook zo lekker. Zij maakte mijn huis een veilige plek.. Nu is het hier akelig en leeg. Weet iemand hoe lang dit verdriet duurt? Overal liggen nog spulletjes van haar, een vol voerbakkie, de muizen waar we mee speelden, ik kan de kattebak niet eens legen…..laat staan weg doen. Het doet zo´n pijn en het maakt me zo intens verdrietig. Zelfs als ik even niet huil, blijven de tranen gewoon over mijn wangen rollen. Ze was zo lief, ik hield zoveel van haar. Waar troosten jullie jezelf mee? Wat helpt en wat verzacht het een beetje bij jullie?
29/10/2012 bij 17:03
Lieve Sam,
Wat goed van je dat je je verhaal hier hebt geschreven.
Wij, de schrijvers op deze site, begrijpen je liefde voor Kinkie, je grote verdriet nu ze er niet meer is en de leegte die je voelt in je huis.
Mensen die niet weten hoe dit voelt, zullen zeggen ‘het is maar een dier’ of vragen je ‘is je verdriet al over?’
Maar wij weten wel beter!!
Kinkie was je maatje, je zorgde voor haar, je hield van haar en zij hield van jou. Een bijzondere band tussen mens en dier en zo mooi om te mogen meemaken.
Ieder mens heeft zijn/haar eigen tijd nodig om dit te verwerken.
Dat die tranen komen, is voor mij zo herkenbaar. Ik heb er vele vergoten om mijn dieren.
Bij mij helpt het als ik over mijn dier schrijf of praat. Verder de tranen laten gaan als ze komen. Houd haar spulletjes maar vast en denk aan haar of praat tegen haar.
En wil je je verhaal kwijt en er is niemand om te luisteren, schrijf het hier op. Wij zullen ‘luisteren’ en aan je denken. Veel troost toegewenst!
01/11/2012 bij 07:03
Beste Sam,
Je verhaal straalt zo veel warmte uit. Het is zo begrijpelijk dat jij je nu zo leeg voelt. Alles is leeg, jij, de woning…alles…
Wat je schrijft over de kattenbak, dat is heel herkenbaar. Voordat mijn jonge overleed had hij niet meer de kracht om zelfstandig op de kattenbak te kunnen gaan. Voordat de dierenarts kwam heb ik hem voor het laatst op de bak gezet voor een laatste plas. Nou, deze plas heeft zo veel emotionele waarde dat ik de bak 2 weken heb laten staan. Ik kon hem niet verwijderen. Nu heb ik foto’s genomen, klinkt misschien gek, en de plas (grit) in 2 plastic zakken gedaan en in een mooie doos gelegd waar ik alle herinneringen van hem bewaar. Toen pas kon ik de kattenbak schoonmaken, wat ook nog emotioneel was. Deze doos is het waardevolste wat ik bezit en heb ik een slechte dag dan haal ik alles uit de doos, foto’s, verslag DA, halsband…en dan rollen de tranen weer en komen alle herinneringen weer omhoog…
Ik voel heel erg met je mee!
Lieve groet, Heidi
30/10/2012 bij 16:25
Hoi Sam,
Het is verschrikkelijk je maatje te verliezen en vooral als het zo onverwacht is als bij jou. Wat is er gebeurd, als ik vragen mag? Zo herkenbaar wat je schrijft, de leegte het gemis. Bij mij is het bijna 2 maanden geleden en ik mis mijn katertje nog steeds. net als je denkt dat het beter met je gaat, dat je het een plek hebt gegeven komt die golf van verdriet weer over je heen. Aanvaard het maar, je zou het ook gewoon vinden als het een mens was die je verloren had. Wij weten allemaal dat een dier minstens. zo niet meer, liefde en blijdschap in je leven kan brengen. Dus schaam je vooral niet.
Je mag je zelf best een beetje verwennen nu, alleen dingen doen die je wilt in je vrije tijd en toegeven aan je behoefte om op de bank voor je uit te staten en aan je lieve kat te denken. Zo te horen hadden jullie het heerlijk samen. Dat mag je missen, daar mag je verdrietig over zijn. Mij helpt het soms om een foto te bekijken of gewoon te denken hoeveel je van je kat hield en nog steeds houdt. En wat een fantastsiche kat je hebt gehad. Volgens mij kost het heel veel tijd om erover heen te komen en gaat het met ups en downs.
In snap zo goed dat je het niet meer gezellig thuis vindt, ik heb dat ook en heb notabene een gezin. maar je kat maakt het zo gezellig met zijn/haar zachte gespin en oneindige liefde voor jou. Ik hunker er ook naar dat lieve lijfje nog eenmaal te voelen en te knuffelen. wat zijn ze lief, onze huisdieren. Ach, wat een gemis…
Mij helpt het ook hier mijn gevoelens op te schrijven, mischien helpt het jou ook, vertel ons maar hoe verdrietig je bent want wij snappen het, want wij voelen het precies zo.
hou je taai
xxxMarjolein
30/10/2012 bij 19:22
Lieve Sam,
Het verdriet duurt zolang als de pijn die je blijft voelen als je aan haar denkt. En die tijd moet je jezelf gunnen om door deze verdrietige tijd te kunnen. Het zal veel van je vergen, maar dat is ook de enorme liefde die je voor haar voelt.
Wees net zo goed voor jezelf zoals je ook voor Kinkie bent geweest. Een dierenvriend verdient dat.
x
Gerri
31/10/2012 bij 09:08
Ca. 2 weken geleden moesten wij “Raaf,mijn jonge”zo noemde ik hem altijd, in laten slapen. Hij was mijn maatje en ik had een heel bijzondere band met hem.
3 jaar geleden zagen wij hem voor het eerst op de tegenoverliggende boerderij. In de loop der tijd kwam hij met zijn gezinnetje altijd bij ons eten en bleef grotendeels bij ons in de tuin. Toen de boer overleed bleven de katten zonder baasje achter. Omdat wij al 2 poezen hadden dachten wij dat het de beste oplossing zou zijn hen naar een asiel te laten brengen zodat zij een nieuw tehuis zouden kunnen krijgen. Wij kregen van het asiel te horen dat zij te wild zijn om geadopteerd te kunnen worden. Enige tijd later zag mijn man Raaf met zijn dochter weer bij ons op de oprit lopen. Wat nu? Natuurlijk hebben wij verder voor hen gezorgd een kattenklep in de bijkeuken deur geplaatst zodat zij hier konden schuilen. 2 jaar geleden hoorde ik Raaf kokhalzen. Het stopte maar niet. Ik wist niet of hij iets raars gegeten had …? Ik vertrouwde de situatie niet en heb hem naar de DA gebracht. Toen werd onder narcose een grassprietje achter in het gehemelte verwijderd. De DA heeft aangegeven dat Raaf nu 3 dagen niet meer naar buiten mag i.v.m. met het minder goede reactievermogen door de narcose. Vanaf die tijd is hij altijd bij ons binnen gebleven. Het ontwikkelde tot een uiterst lieve jonge die goed met de anderen 2 poezen kon opschieten..Hij miauwde vaak op een bepaalde manier en keek mij met een menselijke blik aan die mij altijd raakte. Omdat Raaf het leven binnen zo heerlijk vond en de brokjes altijd klaar stonden ontwikkelde hij zich tot een “Garfield”. Toch maar met dieet brokjes begonnen.
Eind juli moest Raaf op de jaarlijkse controle bij de DA komen. Hij was iets afgevallen maar dat was te weinig en hij had tandsteen. Een aantal weken later hebben wij een afspraak gemaakt om tandsteen onder narcose te laten verwijderen. Van tevoren werd bloed geprikt. Alles in orde. Ik was blij te horen dat alles goed ging. Na ca. 5 dagen viel ons op dat Raaf ontzettend afgevallen was en hij vaak moest overgeven. Dat deed hij 2 weken voordat hij onder narcose gebracht werd ook maar het stopte toen na een aantal dagen. Hij werd steeds slomer, ademde frequenter, at en dronk niet meer… iets klopte niet. Omdat onze oude DA met zwangerschapsverlof was on ik bij de naderen een minder goed gevoel had hebben wij de DA gewisseld. Omdat Raaf ziek leek te zijn zijn wij ’s zondags naar de dienstdoende arts van de praktijk gegaan. Raaf was er slecht aan toe, volgens de DA zeer ernstig. 39.9 graden koorts, vermagerd, gele ogen en zeer wit slijmvlies. Ook dacht zij een tumor in zijn buik te voelen. Voor de volgende dag weer een afspraak gemaakt voor een echo. Maar de DA durfde hem geen narcose te geven omdat de lerver-, nierwaarden erg slecht waren. Ook werden geen rode bloedcellen meer aangemaakt. Hoe kon dit toch? Het bloed was 2 weken eerder gecontroleerd en alles was goed?
Om het al heel lange verhaal korter te maken. Ik heb Raaf met infuus naar huis genomen omdat hij er doodongelukkig was. Thuis werd hij steeds slechter zodat wij een afspraak voor de volgende dag gemaakt hebben om hem in te laten slapen. Mijn man en ik waren de gehele dag erg rustig, probeerden Raaf veel aandacht te schenken tot hij door de DA ’s middags in slaap gebracht werd. Dit was de ergste dag uit ons hele leven! Vanwege mijn beroep heb ik al veel mensen zien overlijden maar nog nooit heeft het me zo geraakt als bij Raaf. Ik was en ben er nog steeds kapot van. Mijn ouders belden de volgende dag op en plaatsten een opmerking dat ik toch nog 2 andere katten heb, het verlies zou ik zodoende niet voelen. Met andere woorden mensen in mijn omgeving en collega’s hebben helemaal geen begrip voor mijn verdriet.
Wij hebben Raaf laten cremeren, hebben een mooie lotusbloem als urn en een ketting met een koker voor zijn as uitgezocht. Het was een heel bijzondere dag. Hij lag zo mooi opgebaard in het crematorium. Zo, zo bijzonder…
Inmiddels heeft mijn man het weer heel druk met zijn werk en hij denkt niet meer zo vaak aan Raaf.
Bij mij ligt het heel anders. Ik ben veel thuis, heb nu vakantie…, en ben ontzettend verdrietig, huil, huil, huil…Ik mis hem zo ontzettend en voel mij in mijn rouwproces heel eenzaam.
Daarom ben ik heel blij deze site gevonden te hebben. Hier hebben mensen begrip voor elkaar en worden de dieren en mensen in hun waarde gelaten.
Bedankt voor alle verhalen. Zij zijn heel herkenbaar en dat maakt deze site juist zo bijzonder.
Ik wens iedereen heel veel sterkte tijdens het rouwproces.
Heidi
31/10/2012 bij 14:06
Lieve Heidi,
Wat een bijzonder verhaal over een bijzondere kat. En het was zo’n bevestiging om te lezen dat jij uit hoofde van je beroep dan wel vaak met overlijdens te maken hebt gehad, maar dat het verlies van Raaf je het diepst getroffen heeft. Het onderstreept nogmaals het gevoel waar wij allen, hier op deze site, mee te maken hebben. We neigen het te geloven als anderen zeggen dat de dood van een huisdier niet zo hard aankomt als de dood van een medemens.
Nonsens! Klinkklare nonsens. In veel gevallen treft de dood van een huisdier de eigenaar/eigenares harder. Daar wordt door de maatschappij flink overheen getrapt.
Ik wil nogmaals iedereen op het hart drukken dat jullie allemaal het allerbeste van jezelf aan jullie viervoeter gegeven hebt. Jullie hebben alles gedaan om het leed te verzachten, extra aandacht gegeven en tenslotte gehuild om het verlies. Jullie zijn de beste dierenvrienden die ik ken. Geen andere had het beter kunnen doen.
Geloof daarom in jezelf; je hebt het recht om te rouwen. Dagen, weken, maanden, ja, zelfs jaren. Dat hebben onze dieren verdiend omdat zij zich veel beter meester hebben gemaakt van het zijn van een trouwe vriend dan menig mens ooit zal kunnen.
Enige tijd geleden heb ik een Facebook pagina aangemaakt waarop iedereen die wil zijn/haar verhaal en/of foto’s kwijt kan. Jullie zijn van harte welkom op:
https://www.facebook.com/groups/174708099321212/
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en hoop dat jullie de tijd nemen om te rouwen. Dat hebben onze dierbare overleden huisdieren dik en dubbel verdiend.
XXX
Gerri
31/10/2012 bij 11:16
Hoi Heidi en alle andere,
Mijn hond, skoepje, is vorige week overleden en gecremeerd en ik ben er nog flink mee bezig. Alleen door veel dingen te ondernemen onstaan er momenten dat ik even rust heb in mijn hoofd.Ik denk er dan even niet aan.
Wordt het weer te gek dan bekijk ik bv al zijn foto,s die ik gemaakt heb en op mijn hotmail account heb geplaatst.
Dat doe ik omdat ik ze dan overal ter wereld kan openen en bij me heb.Vervolgens bekijk ik nog eens het verloop van alles, in mijn gedachte en probeer me zelf gerust te stellen dat alles bij elkaar ik veel van mijn hondje heb gehouden en weinig “fouten”heb gemaakt.
Het is moeilijk want ik moet verder en moet hem dus langzaam “vergeten”, teminste het verdriet, maar van de andere kant wil ik hem nooit vergeten en mis hem enorm.
Vooral s,avonds als hij gewoon alleen maar aanwezig was en op de bank of in een stoel lag te slapen.
Ook veel praten met iedereen helpt. Maar helaas zijn veel mensen al na een week vergeten dat je echt een grote vriend hebt verloren.
Voor sommige mensen helpt inderdaad een nieuw hondje of katje.
Ik wens iedereen veel succes met het verwerken van zijn verdriet en ik denk maar zo , als er iets is na de dood dan zullen we elkaar wel weer terug zien.Een lichaam zit te mooi in elkaar om te bedenken dat dat allemaal is onstaan uit een bacterie of een stukje rots.Daar moet een schepper achter zitten.
groetjes Clemens
31/10/2012 bij 20:23
Lieve dierenvrienden, lieve Ingrid, Marjolein en Gerrie, heel hartelijk bedankt voor jullie reacties. En zo lief dat jullie willen luisteren…
Kinkie bleek een gezwel te hebben in haar buikje. Ik en de DA hebben gedaan wat we konden. ik wilde haar niet verder laten lijden. Maar tob me suf over de vraag of ik het wel goed heb gedaan. Had ze niet al veel langer pijn zonder dat ik het merkte?
Het troost me om hier op deze site te zijn en te weten dat mensen de pijn kennen en begrijpen. ik loop iedere minuut dat ik alleen ben, te brullen om het verlies van Kinkie. Herkenbaar in alle verhalen is het schuldgevoel, de vraag of je het wel goed hebt gedaan, of je je beestje niet te kort hebt gedaan. En de eindeloze huilbuien, de snijdende pijn om je maatje te moeten missen. Het onbegrip uit je omgeving, het taboe op het rouwen om een huisdier. De eenzaamheid, en de diepe liefde die iedereen voor zijn of haar diertje voelt. Die liefde is zo mooi en het is zo verdrietig dat je die niet meer met je schatje kunt delen. ik ben blij dat we daar verdrietig over mogen zijn hier en dat er begrip voor is. En dat er zoveel mooie ondersteunende reacties terug worden gegeven, waar ik me echt door gesterkt voel.
Ik merk dat het mij helpt te schrijven. In een groot schrift schrijf ik , soms aan Kinkie en soms aan mezelf,wat ik allemaal denk en voel.
Dat geeft een beetje rust. Maar tot nu toe is het vooral brullen geblazen, ik heb nog steeds haar kattenbak en volle etensbakje staan hier. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het op te ruimen. Alsof ze dan echt weg is. Alsof ik er dan mee instem dat ze dood is. Ik ben bang om te vergeten hoe lief ze is, en hoe mooi we het hadden. Ik wil haar niet loslaten en zoek naar een manier die niet zo pijnlijk is. Die manier is er niet. Wist ik maar zeker dat ze nu bij haar broertje Sam is, dat ze af en toe nog eens bij me zijn,die twee. Wist ik maar zeker dat ze in een andere dementie blij en gezond zijn samen. En dat we elkaar weer terugzien, als ik klaar ben hier op aarde. Een blij weerzien. Dat ik mijn lieve Kinkie en mij lieve Sam weerzie….
31/10/2012 bij 23:34
Nu, na 13 maanden, als ik mijn ogen sluit en aan Sunday denk, dan bespeur ik nog steeds precies hoe ze bewoog, haar koppie tegen me aanvleide, met haar grote trouwe ogen mij aankeek, blij in de rondte draaide om te gaan wandelen, zich opkrulde en tegen me aan ging liggen, een pootje op mijn arm legde, een lik over mijn neus… Vergeten? Nee, we zullen onze vrienden nooit vergeten.
Het heeft bij mij ook maanden geduurd eer ik dit kon opschrijven en het een glimlach op mijn gezicht toverde.
Vandaag ben ik trots. Omdat ik het baasje van Sunday heb mogen zijn, dat ik haar roedelleidster mocht zijn, haar vriendje.
Vandaag ben ik trots omdat ik nu aan haar mag denken met fijne herinneringen aan haar, aan ons.
Mijn meisje, ‘kleintje’ noemde ik haar ook wel eens. Ik ben nog steeds trots op haar. En vandaag ben ik ook tevreden over mezelf. Ik heb het goed gedaan. Ik heb goed voor mijn kleintje gezorgd.
Lieve dierenvrienden en dierenvriendinnen, deze dag wacht ook op jullie, geduldig, maar hij komt. Jullie hebben het goed gedaan. Allemaal.
xxx Gerri
01/11/2012 bij 17:34
Oh….lieve mensen hierboven….als ik jullie posts lees….ik zit nu weer te janken….Ook van ontroering, want wát een mooie, lieve en empathische mensen zijn jullie toch allemaal!!! Over mijn Bloopertje kom ik nooit meer heen, maar je leert ermee dealen….het moet een plekje krijgen in je leven om vervolgens met je mee te kunnen dragen….tot je elkaar weer ziet in het hiernamaals. Een andere dimensie en ‘Over the rainbowbridge’…Klinkt wat zweverig en zo ben ik eigenlijk helemaal niet – had er ook nog nooit over gehoord totdat ik ooit voor de eerste keer in Rome bij 1 van m’n vaste goede dierendoelen kwam – http://www.romancats.com – kijk maar eens op hun site. Ik heb het over Torre Argentina Cat Sanctuary (zwerfkattenopvang) waarvan ik hoop dat ze kunnen blijven bestaan. Ik hoop dat jullie ooit eens naar die mooie stad kunnen en daar kunnen gaan kijken…. Veel liefs voor jullie allemaal, xxx Liesbeth
01/11/2012 bij 20:04
Wat een mooie verhalen weer. Wat fijn Gerri dat je nu met een glimlach aan Sunday kan denken, was ik maar zo ver. Deze week was weer een week vol verdriet en gemis.
Net zoals jij Sam, het missen is soms ondraaglijk, maar jij moet je niet schuldig voelen hoor. je hebt het toch goed gedaan, het vervelende van dieren is dat je het niet altijd weet dat ze ziek zijn, totdat ze symptomen vertonen. Vooral bij katten is het dan al vaak te laat, toen heb je alles geprobeerd en de zware en moeilijke beslissing genomen haar uit haar lijden te helpen, verschrikkelijk is dat. maar ook heel mooi dat je je dier verder lijden kan besparen.
Het is zwaar genoeg haar te moeten missen zonder onnodig schuldgevoel. Net als jij troost alleen de gedachte me Jimmy ooit weer te zien, hoe idioot het ook klinkt. Je wilt je schatje gewoon terugzien en lekker knuffelen.
Heidi, ik leef ook heel erg met jou mee. Wat een ellende en logisch dat je Raaf mee naar huis nam, ik heb bijv, spijt dat ik Jimmy in het zieknhuis achterliet alhoewel dat nergens op slaat, want we hoopten dat hij beter werd. maar ik snap dat je het niet aan kon zien hoe ongelukkig hij was, ik denk dat het heel fijn voor hem was weer thuis te zijn en in zijn bekende omgeving te sterven. Hoe moeilijk en naar ook voor jullie. Je hebt hem daarmee echt geholpen vind ik. En ja, mijn man heeft er ook minder moeite mee, ook omdat hij meer werkt. Als je veel thuis bent zie je al die plekjes waar ze hadden moeten zitten en alles herinnert je aan je lieve maatje. ik vind dat ook heel moeilijk en vooral het thuiskomen vind ik moeilijk omdat je niet meer verwelkomd word. Bah, denk ik dan. Eigenlijk voelen we allemaal hetzelfde, ook de anderen die hun verhaal laatst hebben opgeschreven. Leegte, wanhoop en een immens verdriet. En wat gek toch dat we allemaal wel iets hebben om ons schuldig over te voelen, terwijl ik eigenlijk zeker weet dat wij juist allemaal het beste voor ons dier hebben gedaan, anders schreven we hier niet onze verhalen en verdriet op. Het schijnt erbij te horen.
Ik wens iedereen sterkte met dit hele moeilijke en zware verwerkingsproces. Maar eens komt ook voor ons de dag dat we alleen met vreugde aan ons overleden huisdier denken. daar hou ik me aan vast.
xxxxMarjolein
04/11/2012 bij 08:08
Hoi dierenvrienden.
Ben ik weer. In mijn grootste paniek wordt ik hier toch weer wat rustiger. Ik lees steeds dat je jezelf de tijd moet gunnen om te rouwen maar ik wil juist dat het zo snel mogelijk ophoudt. Het is niet te harden. Ik dacht, de eerste week is het ergste en die is nu voorbij….maar het wordt juist erger lijkt het wel.
Het doet letterlijk pijn rond mijn hart. Het is daar koud,het lijkt wel of er een hap uit is genomen. Wakker worden zonder haar, om 4 uur ´s nachts… alleen op de wereld voel ik me dan. Thuiskomen in een leeg huis, ik vind het afschuwelijk. Eigenlijk bij alles wat ik doe mis ik haar. Ik voel me geamputeerd. Het was zo fijn om thuis te komen en we deden alles samen hier in huis, Ze dribbelde bij alles wat ik deed met me mee. Dat lieve snoetje, en zodra ze de kans kreeg rolde ze dat prachtige poezenlijfje tegen me aan. Dat intieme, je raakt zo met elkaar vergroeid. Ze hoort bij mij, ze hoort bij alles wat ik deed. En nu ze is gewoon opeens weg. Elke keer is het alsof het voor het eerst tot me doordringt en steeds op zo´n moment zou ik willen schreeuwen. Niets is meer leuk en ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt. Van 1 vriendin heb ik gewoon de hele week nog niets gehoord terwijl ze weet hoe belangrijk Kinkie voor me was. Dan bel je toch even om te vragen hoe het gaat? Ik ben kwaad en teleurgesteld dat ze niets laat horen, terwijl we al 25 jaar vriendinnen zijn. Ik denk dat ze vind dat ik me aanstel. Toen ik huilend vertelde dat Kinkie die dag, vorige week dus, een spuitje zou krijgen, zei ze: het is geen mens he? Ik ben zo kwaad op haar. Wat zouden jullie doen? Moet ik haar hierop aanspreken?
Afgelopen week gebeurde er twee keer iets waar ik heel blij van werd. Ik heb een plant staan die ik kreeg op de dag dat Sam stierf, 7 jaar geleden. Sam is dus de broer van Kinkie. Die plant begon donderdag uit het niets te wapperen alsof er een wind door het huis waaide. De eerste dag dacht ik, huh? Dat kan helemaal niet want er is hier geen tocht. Je hoopt dan dat je schatje even een seintje geeft maar neemt het niet voor waar aan. De tweede dag gebeurde het weer,en zo duidelijk! Dat ik zeker weet dat het Kinkie was, die me even liet weten dat ze bij Sam was ofzo. Omdat ze uitgerekend die plant van Sam koos!
Denken jullie dat zoiets kan?
Tot slot wil ik zeggen dat ik door mijn eigen rouw amper toekom belangstelling te tonen voor jullie verhalen. Maar ik lees ze en daar heb ik veel aan. Ik zit de hele tijd te knikken van herkenning en de tranen blijven maar komen. Omdat ik mezelf erin herken en dan weet ik dat ik niet alleen ben. Dus sorrie dat het een beetje eenrichtingsverkeer is.
04/11/2012 bij 08:47
rouwen is zeker in het begin eenrichtingsverkeer, want je hebt zoveel om mee te dealen o.a., verdriet en gemis. Heel herkenbaar. Erg jammer dat je vriendin je niet begrijpt en niet snapt hoeveel Kinkie voor je betekent/ de. Ze sloeg de spijker op de spreekwoordelijke kop; het is geen mens. Van dieren die je verliest kan je meer verdriet hebben dan van een mens die je verliest. Mijn Tilly was mijn kattenkind, het verlies ervaar ik net zo als het verlies van een kind. ik heb nooit een kind verloren, misschien zit ik er naast. Maar op deze site begrijpt men dat. Ook ik kon mijn verhaal kwijt bij Gerri, ze was er voor me. Gewoon een luisterend oor en iemand die ook dat verlies kent. Je zou je vriendin duidelijk kunnen maken wat het verlies voor je betekent. Dat ze zich niet kan inleven is erg jammer, immers het is voor jou verdrietig en juist nu kan je een goede vriendin gebruiken.
Dat van die plant kan toeval zijn, maar nu ben je voor veel dingen gevoelig en alles staat in het teken van Kinkie.
Ik zie nu bijvoorbeeld heel veel dingen van Tilly terug in Basje, die ik nu 3 maanden heb. Soms denk ik, is TIlly toch een beetje hier nog. Je weet het niet. Het is fijn dat je zo je verdriet en gemis een plekje kan geven. Gooi het eruit dat is belangrijk. Veel sterkte de komende tijd. En Sam en Kinkie zijn samen nog steeds om je heen en in je hart. Geef het de tijd, jank lekker en praat erover…
Tijd heelt….
Liefs, Linda
04/11/2012 bij 09:56
Beste Sam,
Ik ben nu ook inmiddels 12 dagen verder na het verlies van mijn hond en ik wou dat ik kon huilen elke dag zoals jij beschrijft.
Het voelt hier in huis heel leeg en onwerkelijk maar ik kijk heel veel naar de fotos van skoepje en dan kan ik haar bijna weer aanraken, ruiken en knuffelen.Ik heb zijn mandje nog gewoon staan en zijn bakjes om te drinken en te eten.Ik wou je een tip geven om je verdriet te verzachten.Om het beter te begrijpen en en er beter mee om te gaan.Ik heb ontdekt dat dierenliefhebbers zoals wij hun eigen emoties, zoals liefhebben, houden van, knuffelen, enz vaak vertalen, projecteren op hun huisdier.
En nu het huisdier er niet meer is kun je met al die emoties niet meer terrecht bij diegene waar het enorm mee klikte.
Dus eigenlijk zou je je verdriet moeten splitsen. Je poes die je kwijt bent en je verdriet en emoties.Dat is moeilijk want je hebt dat automatisch al op elkaar geprojecteerd.Je bent nl niet alleen fysiek Kinky kwijt maar al die gevoelens kun je ineens ook niet meer kwijt.Ik zal nooit zeggen tegen iemand je moet weer een hond of poes nemen na het overlijden.Maar jij kunt straks , als je er klaar voor bent, je best weer richten op een jong kitten.Jouw moedergevoelens zullen daar ook weer voor open staan.Nu nog niet want je wilt geen “verraad”plegen.Maar dat is het niet, dat vinden wij mensen.Huisdieren denken absoluut niet zoals mensen.
Jij hebt een hele fijne periode gehad met Kinky, dat is nu voorbij.Wees dankbaar dat je die fijne tijd samen hebt gehad maar bedenk dat Kinky nog voorbestaat in jouw hart en herrineringen.Als je straks “klaar”bent denk eens na over het asiel.En adopteer daar een nieuw kind en weet dat je het gelukkig maakt door haar op te halen uit een “gevangenis”. Deze dieren zjn ongelukkig daar en wachtten op een adoptiemoeder zoals jij.Ik hoop dat ik mijn bedoelingen goed verwoord heb en dat je er mischien maar een klein beetje aan hebt.
sterkte clemens
04/11/2012 bij 10:58
Lieve Sam,
Je onrust vanwege die rouw is zo begrijpelijk. Het doet namelijk heel veel pijn. Die voortdurende herinnering aan je lieve Kinky.
Ik zal de eerste zijn die openlijk zegt dat het verlies van een huisdier je veel meer kan raken dan het verlies van een mens. Ik heb het voorrecht gehad om zowel mijn moeder als mijn vader, maar ook mijn lieve hond Sunday in mijn armen gehouden te hebben toen zij stierven. Mijn ouders waren als een rots in de branding voor mij. Ik hield enorm veel van beide en ik had het gevoel dat mijn leven tegelijk met die van hun eindigde. Totdat, jaren later, Sunday in mijn armen stierf. Mijn verdriet was zoveel groter. Toch voelde ik me niet schuldig tegenover pap en mam. Zoals ik hen gekend had wist ik dat ze me nu enorm zouden steunen en zich totaal niet aan de kant gezet voelden. Ik heb ze gesmeekt en gebeden om Sunday onder hun hoede te nemen. En dat gevoel stelde me gewoon veel geruster.
Een huisdier is niet slechts een beestje op 4 pootjes. Het is een wezen dat iemands leven zoveel meer inhoud kan geven, in balans kan houden. Kinky verdient jouw tranen Sam.
Aan rouwen is geen tijd gebonden. Je kunt het niet zomaar sturen. Huil wanneer je moet, lach wanneer je wilt. Het mag.
Blijf, als je wilt, hier opschrijven hoe je je voelt. We zijn hier voor je. Altijd 😉
xxx
Gerri
05/11/2012 bij 07:47
Beste Sam,
Ik leef heel erg met je mee! kan mee voorstellen dat je bijna gek wordt van verdried.
Het zou fijn zijn als jij je vriendin vraagt om bij je langs te komen zodat jij haar duidelijk kunt maken hoe slecht het met je gaat en dat je haar juist nu nodig hebt. Ook begrijpt zij jou verdriet niet om je geliefde kat desondanks kan zij je zeker troost bieden omdat zij jouw vriendin is. Daarvoor heb je “vrienden”.
Ik heb ooit een zieke merel in mijn tuin gevonden en wilde met haar naar de DA. Helaas was mijn auto net bij de APK. Zodoende heb ik mijn beste vriend gebeld of hij ons naar de DA kon brengen. Dat deed hij dan ook. Achteraf heb ik me bij hem bedankt dat hij dat voor de merel gedaan heeft. Hij gaf aan het niet voor de merel maar voor mij gedaan heeft omdat hij mijn beste vriend is. Dat vond ik toen een heel bijzondere uitspraak.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je contact op neemt met je vriending zodat zij je fysiek in de armen kan nemen zodat jij je ook weer een beetje geborgen kunt voelen.
Heidi
11/11/2012 bij 20:35
Lieve Gerri, van alle mensen hier op deze site ben jij toch volgens mij wel zo’n beetje degene die misschien nog het best begrijpt hoe oneindig veel een dier kan betekenen in dit leven-vooral als het om een huisdier gaat met wie je een innige band hebt opgebouwd. Tijdsfactor speelt eigenlijk geen rol-want soms heb je aan een paar jaar al genoeg. En je hebt gelijk; ook voor rouwen bestaat er geen vaste termijn. Zo vind ik Kerst op zich doorgaans wel een beetje een knusse tijd, maar die dagen zonder Bloopertje….Het is nu 2 maanden geleden dat ze is overleden, maar de leegte vliegt me soms naar de keel en dan wil ik alleen maar huilen. Ik heb diverse fotootjes van haar staan, maar de gedachte dat ik haar niet meer kan vasthouden, knuffelen, dat schone glanzende zwart-witte lijfje kan voelen en ruiken…..het blijft onverteerbaar. Maar ik neem de tijd en ze blijft altijd mijn enige poezenkindje. Veel liefs, ook aan de anderen wiens Dierbare(n) een Engeltje is geworden. xxx Liesbeth
12/11/2012 bij 11:09
Lieve Liesbeth,
Nu maak je me verlegen.
Het kostte mij ook tijd, in het begin, om openlijk te durven zeggen wat ik innerlijk voelde. Dat het verdriet om Sunday veel meer emotie bevatte dan die ik voelde bij het overlijden van mijn beide ouders.
Toch vond ik dat ik het allemaal hier op moest noemen omdat ik merkte dat ik toch niet de enige was. En schoorvoetend lieten we allemaal meer van ons verdriet zien. En dat we ons niet moeten schamen voor het feit dat het verlies van een huisdier veel grootser is dan dat we ons konden voorstellen, laat staan om dit openlijk te uiten.
Ik ben er heel erg trots op dat wij, alle nabestaanden op dit blog, er dan nu ook voor uitgekomen zijn. Wat het verlies van onze dierbare huisdieren met ons gedaan heeft, en nog steeds doet.
Het blijven lezen en reageren op dit blog heeft mij zelf ook enorm geholpen. Ik kan vertalen en ventileren wat het verlies met onze gevoelens doen. Dat wij dit nu kunnen maakt mij trots. Want jullie allemaal, ongeacht om welk huisdier het gaat, laten zien en komen er voor uit wat het met jullie doet.
En hoe opener wij daarin zijn, des te meer we het taboe om het verlies van een huisdier – het verdriet, de rouw – kunnen opheffen. Tegelijkertijd helpen we elkaar door het verlies heen. Het is heel bijzonder om jullie verhaal hier te mogen lezen, het te delen, en te begrijpen dat het een verlies is van een heel bijzondere vriend; ons huisdier.
xxx
Gerri
14/11/2012 bij 21:55
Je hebt helemaal gelijk lieve Gerri….beter had ik of iemand anders het waarschijnlijk niet kunnen verwoorden. Ik hoop dat jij je realiseert hoe belangrijk en fantastisch je bent. Ga zo door. xxx Liesbeth
28/11/2012 bij 22:09
Lieve mensen,
Lang ben ik hier niet geweest nadat ik op 25 september 2011 het afgrijselijke verhaal over de dood van onze Diesel heb gepost. Sorry Angelique, ik heb jouw reactie die je plaatste dus niet meer gelezen. Vandaag zou Diesel 3 jaar geworden zijn. Het is alweer ruim 15 maanden geleden sinds zijn dramatische en traumatische dood. Er gaat nog geen dag voorbij of ik denk eraan. Het kan me zo maar overvallen. Ik weet wat jullie doormaken. Het klinkt heel dramatisch, maar voor mij is er een periode van voor 20 augustus 2011 en een periode daarna. Op 20 augustus 2011 is er iets in mijn leven drastisch gewijzigd. Dat is iets wat je aan veel mensen niet kunt uitleggen. Ik heb ontdekt dat het belangrijk is niet te vechten tegen je gevoelens. Daarnaast heb ik gemerkt dat het belangrijk is vooral dingen te ondernemen en te genieten van de mooie dingen die op je pad komen. Dat kan, naast het verdriet en het gemis. En wat heel mooi is, er is sinds ruim een jaar weer een hele lieve Welsh springer spaniel in mijn leven gekomen. Scott moest tot groot verdriet van zijn vorige baasjes herplaatst worden wegens hevige allergie van de baas. Ik had me net, na veel aarzelen, aangemeld voor een herplaatser bij de Welsh springer club. En prompt werd ik gebeld. Volgens veel mensen was dit geen toeval. Naast het verdriet om Diesel kan ik intens genieten van Scott en ben ik ook stapelgek op hem. Een totaal andere hond dan Diesel alhoewel het hetzelfde ras is. En doordat er wel een aantal probleempjes in zijn gedrag zijn, werd ik ook gedwongen om daar actief met hem mee aan de slag te gaan en me op hem te concentreren. Ze zeggen, geen betere therapeut dan een hond, en dat is waar. Ook als ik me verdrietig voel, zal hij toch moeten wandelen en het is heerlijk om juist dan op pad te gaan. Ik heb me schuldig gevoeld tegenover Scott, omdat hij toch iets moet meekrijgen van mijn verdriet. Maar ik kan gerust stellen dat hij er dan juist is voor me. Hij heeft zijn draai hier helemaal gevonden.
Voor iedereen die zijn dier net verloren is en wanhopig is van verdriet wil ik zeggen dat tijd echt je beste bondgenoot is. Met het verstrijken van de tijd gaan de scherpste kantjes eraf. Laat je verdriet toe, je zult er toch doorheen moeten, maar ga vooral dingen ondernemen. Van op de bank zitten piekeren ga je je alleen maar slechter voelen. Heel veel sterkte iedereen.
Groet,
Ingrid
03/12/2012 bij 12:29
Ik lees allemaal over katten van rond de 15 jaar oud. Natuurlijk heel zielig. Maar onze kat was nog maar een half jaartje en is overreden. Het is nog veel te vroeg. Hij was gewoon even aan het spelen tot er een harde scheurende auto voorbij kwam en onze kat overreed. Hij was op slag dood. Ik ben nu al een week ziek en kan alleen nog maar huilen. Ik weet niet meer wat ik moet doen
03/12/2012 bij 23:38
Sterre, ik kan me helemaal voorstellen hoe jij je voelt. Het verlies van een huisdier is bijna niet te verdragen.
Je moet ook begrijpen dat de mensen hier op het forum, wiens kat of poes op hoge leeftijd is gestorven, al die jaren hun beste maatje is geweest. Als je 15 jaar bij elkaar bent geweest is de pijn bij verlies heel erg intens. Onderschat dat niet.
Toch zal jouw verdriet ook tanen. Je zult, net als wij, het uiteindelijk een plekje kunnen geven.
Ik wens je heel veel sterkte
Gerri
28/12/2012 bij 01:28
Ook hier gister op tweede kerstdag onze lieve simba verloren door een aanrijding, slechts 7 mnd oud. Voor onze deur, mijn dochter zag hem liggen in het midden van de weg. Ben naar buiten gerend want was bang dat iemand over hem heen.zou rijden. Simba was een kitten uit een nest van onze poes. Ze had 3 kittens, 3 zonen. Een stierf die dag (verdrukking in de buik te weinig voedingstoffen gehad) na 7 week ging een andere naar vriendin van onze dochter. En simba hebbe we dus gehouden.. onze poes is 2 mn gelede. Gesterrilisseerd, dus zoiets moois als uit het eigen nestje krijgen we nooooit weer. Simba was echt zoo lief deed geen vlieg kwaad en was een mooie ondeugende kater. Ook ik denk aldoor, had ik hem eerder geroepen etc. dat maakt de pijn nog erger. Ik zie hem aldoor liggen op straat..en mis hem echt ontzettend. De aut is doorgereden..en hij heeft max 2 min op straat gelegen aangezien mijn buuf net binnen was en hij daarvoor nog niet daar lag.. Was mijn vriend er maar errder, dan was simba binnen!!! Wat ondragelijk dit…
14/01/2013 bij 15:49
Jeetje wat vreselijk. Klote auto’s ook. En dan was het zo’n lieverd en 7 maanden nog maar. En onverdraaglijk inderdaad dat je nooit meer zo’n ideale kat krijgt uit je eigen nestje. Ik had iets soortgelijks, bij een vriendin geboren dus ik kende hem van zijn geboorte en zag hem elke week. Net als die van jou lief, speels en mooi en ondeugend. Soms denk ik moeten we de katten binnen houden, maar dat is zo egoistisch toch, een kat moet toch naar buiten kunnen…Dat beeld voor je ogen heeft tijd nodig om te slijten en dan zie je weer je lieve katertje zoals hij was voor je, speels en ondeugend.
De tranen springen in mijn ogen bij jouw verhaal, ik vind het echt vreselijk voor je en leef ontzettend met je mee.
Marjolein
15/01/2013 bij 00:29
Jaaa het gemis is er nog steeds. Mijn dochter wou zo graag een nieuw katje aangezien onze poes nala geen kindervriend is en overdag lekker verstopt is. Ik snap het wel, voor hen is er nu geen poes meer. Om deze reden hebben ze me over weten te halen een kitten te kopen. lief beestje hoor daar niet van. Maar het neemt bij mij het gemis van simba niet weg.. Onze huidige poes moet er ook niks van weten maar dat moest ze na 5 mnd ook niet meer van simba. Ze is vast gestelt op haar rust. Simba ligt begraven in onze voortuin met een bloemtje kaastje en wat stenen. Mooi gebaar en een mooie plek vlak naast onze voordeur..bewust zodat hij zo elk moment binnen kan komen. 🙂 Voor mij is onze kitten geen vervanging ik vergelijk hem juist met simba..heeft gewoon tijd nodig. Ben blij dat de kinderen het nu een plekje hebben kunnen geven. Daar heb ik het ook voor gedaan. Marjolein, bedankt voor je lieve bericht ook wens ik jou heel veel sterkte. Liefs
16/01/2013 bij 10:13
Ja, voor kinderen is het toch anders en een kitten geeft toch wel afleiding. Ik wil ook dolgraag een nieuwe kat, maar durf het nog niet aan, bang om te vergelijken met Jimmy, mijn zoon van 20 vindt het nog te vroeg. Maar die stilte….Het zal een voorjaarskitten worden, of 2.Wrsch pas na de vakantie dus…
Maar idd het maakt het gemis van je overleden maatje niet minder. Geniet toch maar van je kitten hoor, Simba zit toch in je hart! En zo’n beestje verdient je liefde ook weer.
groetjes, marjolein
07/12/2012 bij 07:41
Hoi Sterre,
Ik begrijp precies hoe je je voelt, een half jaar is inderdaad veels te vroeg! En dan overeden worden door zo’n kl…k die te hard rijdt. Het is verschrikkelijk! En ook als was je kat zo jong, je had toch al een innige band met hem en hield al heel veel van hem. Het is juist zo erg omdat hij zo jong was en zo vol levenslust, dat arme beestje. Mijn kat was 1 jaar oud; ook veels te jong. Naar mijn mening maakt het het verdriet nog ondraaglijker omdat het zo onnatuurlijk is zo jong te overlijden. Daar kan je geen vrede mee hebben en je snapt het ook niet. het is zo oneerlijk!!!
Je zult je nog een poos zo voelen , kapot van verdriet en ook boos omdat het niet had gehoeven. Er is weinig aan te doen, behalve steun zoeken bij iemand die het begrijpt en misschien je gevoelens opschrijven, je lieve kat vertellen hoeveel je van hem hield en wat zo leuk aan hem was.
Ik wens je heel veel sterkte
xxxxMarjolein
07/12/2012 bij 18:34
Lieve Sterre, ik mis mijn geliefde Bloopertje die begin september overleed iedere dag en moet geregeld om haar huilen. Toen zij een Engeltje werd heb ik daarmee mijn kindje verloren en is er die zwarte dag een deel van me mee-doodgegaan. Zo voelt dat bij mij en ook bij menig ander op deze site. Het moet een plekje krijgen en zoiets heeft veel tijd nodig. Marjolein heeft denk ik wel gelijk; als iemand te vroeg overlijdt maakt dit het leed zo mogelijk nog groter omdat er ook een stukje onrechtvaardigheid bovenop komt. Heel veel sterkte met je verlies en weet je gesteund door ons allen. Groetjes Liesbeth
09/12/2012 bij 22:21
Beste Sterre,
een kat verliezen door een aanrijding is denk ik de nachtmerrie van elke kattenbezitter. Het is ook ongelooflijk onrechtvaardig, een auto tegenover een lief onschuldig beestje. Een hele schrale troost is misschien dat je kat geen lange lijdensweg heeft gehad maar daar heb je op dit moment natuurlijk niets aan. Mijn kater is 6 jaar oud geworden en een paar keer bijna overreden en dat heeft mij echt grijze haren opgeleverd. Uiteindelijk is hij overleden na een korte maar nare ziekte 2,5 maanden geleden. Ik blijf hem enorm missen maar de eerste weken waren echt de zwaarste. Heel veel sterkte toegewenst!
10/12/2012 bij 14:28
Een geliefde kat of hond (eigenlijk je kindje) via een verkeersongeluk te verliezen is ontzettend naar. Je kon geen afscheid meer nemen. Hem/haar voor de laatste keer iets in het oor fluisteren, kussen, knuffelen… voordat deze heen gaat, en dan voelen dat de spuit die de DA gegeven heeft begint te werken. Ook is dat ontzettend erg en het maakt je intens verdrietig maar dit verhaal kan eventueel wel rond zijn. Tenminste voel ik het zo. Ik kan nog bijna iedere dag naar het foto van “mijn jonge” Raaf kijken en dan schieten tranen in mijn ogen en ben ik verdrietig. Maar ik weet dat wij alles gedaan hebben wat er maar gedaan kon worden en hebben een laatste mooie maar ook moeilijke dag met elkaar doorgebracht voordat de DA kwam. Aan een kant voel ik verdriet en andere de kant voel ik dat het “rond” is. Dat gevoel kun je bij een autoongeluk waarschijnlijk nooit bereiken omdat het plotseling gebeurt en heel onredelijk aanvoelt. Wat had je hem niet nog alles willen vertellen,…? Je wilde hem zo graag zien opgroeien en nog vele jaren met hem door willen brengen, samen leuke dingen meemaken en dan plots en zo jong…
Sterre, ik wens je heel veel sterkte!
21/12/2012 bij 16:06
Ook ik heb afscheid moeten nemen van mijn maatje, poes Nicky. Met haar heb ik 13 hele fijne jaren beleefd. Een aantal weken geleden begon zij heel veel over te geven. In het begin had ik er niet zo’n erg in. Nicky had nooit iets, was altijd levendig, ik noemde haar een type ADHD kat, dus waarom zou ze nu ineens ziek zijn? Totdat ze steeds stiller werd en zich na elke maaltijd ging verschuilen in de gangkast. En ook een stukje vet begon te verliezen.Toen toch maar naar de dierenarts gegaan. Zij kon niet direct zeggen wat het probleem was. De nierwaarden zagen er niet alarmerend uit. Het enige niet klein probleempje was haar bloed. Ze bleek ernstige bloedarmoede te hebben. Een spuit antibraakmiddel en Prednison gegeven, en met een voorraadje prednison pilletjes haar weer mee naar huis genomen. Het leek even goed te gaan, tot vorig weekend. Ze kwam amper nog van haar plek en na elke stapje die ze deed ging ze weer liggen. Eten deed ze helemaal niet meer. Maandagochtend vond ik haar in totale ellende op de bank. De dierenarts heeft haar nog onderzocht en een knobbel gevonden vlak bij de lever. Deze was twee weken daarvoor bij het bezoek nog niet te voelen.
Nu een paar dagen later valt het me nog steeds zwaar. Hier vaker gelezen: het lege gevoel, het lege huis, die stilte. Heb net de gangkast waar de kattenbak staat schoongemaakt. Moet toch gebeuren…geen idee of ik nog een kattenvriend wil. Het is op dit moment voor mij nog steeds een te zwaar gevoel ooit weer afscheid te moeten nemen. Maar misschien denk ik er later anders over.
31/12/2012 bij 15:07
Beste Anne, ook jij gecondoleerd met je verlies. Voor mij is het nog steeds bij vlagen ondragelijk….voor mij is 9 september een ‘officiële rouwdag’ want dat is de dag waarop Bloopertje is overleden. Voor mij waren de Kerstdagen een hel – voor het eerst in 17 jaar zonder mijn kattenkindje….Misschien komt het deels ook omdat ik alleenstaand ben én geen familie heb. En die paar vrienden die zeggen dat ze het begrijpen en het voor een deel ook wel kunnen en willen meevoelen….tsja….die beleven het toch nooit zoals ik – dat merk ik ook gewoon aan ze door kleine dingen. En dat kan ook eigenlijk niet want die waren nooit dag in en dag uit met Bloopertje verweven en vergroeid. Dus het is en blijft helaas een ‘solo-project’. Ik kan alleen maar hopen dat de tijd me zal helpen dit een plekje te kunnen geven, dus dat is uiteindelijk het enige wat je voor jezelf kunt doen. Jezelf de tijd geven. Groetjes, Liesbeth
05/01/2013 bij 21:44
Helaas heb ik 31 dec. mijn ragdoll kater Diesel moeten laten inslapen. ‘S morgens nog samen gespeeld en ‘ s middags begon hij te spugen. Hij had al twee keer nierbekkenontsteking gehad dus ging ik meteen naar de dierenarts. Helaas weer nierbekkenontsteking. Hij kreeg antibiotica en het ging beter. Verder was het afwachten op de uitslag van de kweek. Maar 30 dec. ging het helemaal mis dus meteen naar dierenarts waar Diesel meteen werd opgenomen. Hij had een temp. van 34.9 !!! De volgende dag werd er een echo gemaakt en wat daar op te zien was was helemaal mis. Veel te grote maag, iets met zijn alvleesklier en een nier was niet meer te zien door de grote van zijn maag. Het ergste was dat op de echo bleek dat ook nog zijn darm was dubbel geklapt. Dat beestje had dus heel veel pijn.Volgens de dierenarts was hij helaas te zwak voor zo’n zware (spoed) operatie .Laten inslapen was dus het beste.Ik vind dat dieren geen pijn horen te hebben maar wat deed en doet het nog steeds een pijn om die beslissing te moeten nemen. Ik weet dat dit het beste was voor Diesel maar ik wilde graag dat ik meer had kunnen doen. Had er veel voor over gehad om deze kanjer nog langer om me heen te hebben. Waar ik was was Diesel dus ik moet erg aan de stilte wennen.Ik mis hem ontzettend maar heb gelukkig troost van mijn andere twee katten. Diesel mocht maar 6 jaar worden.
Sylvia.
11/01/2013 bij 17:40
Beste Sylvia,
Wat rot om zo op het einde van het jaar je kater te moeten verliezen. En dan op zo’n nare manier. En weer, zoals zovelen op dit forum, veels te jong overleden. laten inslapen is een hele moeilijke beslissing, maar was zeker de beste, je had zo te lezen echt niet meer voor hem kunnen doen.
Ja, leeg is zo’n huis dan he, zonder zo’n gezellig beestje om je heen. Zoek idd maar troost bij je andere dieren, gelukkig dat je die nog hebt.
Na bijna 4 maanden vind ik het hier ook zo stil en leeg zonder mijn katertje. Ach, het zal ooit wel wennen, maar we moeten er wel doorheen!
sterkte, Marjolein
18/01/2013 bij 17:48
we hebben onze lievert maandag middag in laten slapen na jaren op een nierdieet geweest te zijn kwam er nu ook nog een hele zware suikerziekte overheen en dat was te veel van het goede pee-wee was niet bepaald een allemans vriend maar voor ons!!!! na 13 en half jaar een gemis vreselijk wat een verdriet onze andere kater is ook helemaal van slag die is 11 zal lang duren voor we daar overeen zijn. en dan de reacties van mensen die niet begrijpen dat je verdriet heb ik leg er wakker van maar we moeten door dit verdriet heen
20/01/2013 bij 13:01
Beste Frieda,
Veel sterkte met het verlies van jullie lieve pee-wee.
Lig maar niet wakker van de mensen die je verdriet niet begrijpen. Zij weten gewoonweg niet hoeveel je van je dier kunt houden.
Degenen die hier hun berichten plaatsen, weten wél wat het met je doet. Wij begrijpen je verdriet en leven met je mee.
Als je wat wilt schrijven over jullie pee-wee, deel het met ons.
Ingrid
20/01/2013 bij 13:42
dank je wel voor je lieve woorden ingrid we hadden onze pee-wee vanaf 6 weken en vanaf de eerste keer dat ik hem zag en we keken elkaar aan en er was meteen een band tussen ons.hij hield niet zo van vreemden mensen was erg aan ons gehecht en na 4 jaar alleen bij ons geweest te zijn hebben we onze andere kater uit het asiel gehaald waar hij al voor de 2 keer zat meegenomen naar huis en ging goed met beiden heren totdat we pee-wee moesten laten inslapen we kwamen thuis met lege mand en hij rende hard weg gaat nu iets beter met hem geven hem veel aandacht pee-wee hebben we laten cremeren hebben we met al onze huisdieren die we in de loop van de jaren hebben verloren laten doen. we hadden met alle dieren een hele goede band maar die met pee-wee was uitzonderlijk (kreeg toestraks een reactie op het overlijden van pee-wee (:mens maak je niet zo druk)blij dat ik deze site gevonden heb en het van me af kan schrijven iedereen op deze site heel veel sterkte gewenst
12/02/2013 bij 15:06
Het verdriet over de dood van een huisdier is intens, het blijkt uit de reacties. Op het moment is het voor mij helaas actueel. Mijn kater is gesstorven. Het is niet de eerste keer dat ik hier doorheen moet. Mijn medicijn was altijd: zo gauw mogelijk de troost van de enige die troosten kan: een nieuwe kater. Het heeft altijd goed gewerkt voor mij. Omdat ik altijd wel een paar weken naar een dier heb gezocht, zaten er altijd een paar weken tussen. Deze keer is mijn makker op vrijdag gestorven, en op maandag vond ik een ander in het asiel.
Mijn vraag is nu, naar aanleiding van uw verhaal: als een kat inderdaad vanuit een andere dimensie zich kan manifesteren (hetgeen ik niet uitgesloten acht), doe ik hem dan geen verdriet met een andere kater in zijn katerdomein?
06/03/2013 bij 16:40
dag anna ook heel veel sterkte gewenst met het verlies. op je vraag kan je helaas geen antwoord geven maar ik heb een vraag voor iedereen eigenlijk hier zoals jullie hebben gelezen hebben wij onze kat peewee in januari helaas moeten laten inslapen onze overgebleven kater krijgt zomaar ineens astma da denkt aan astma of bronc nu lees ik kan door alergie /stress we hebben niets nieuws in huis sinds januari als het door stress zou komen heeft iemand dat dan ook wel eens meegemaakt en zo ja heeft iemand tips dan hoor ik het graag wil niet nog een dier verliezen ik denk nog dagelijks aan peewee het verdriet is er nog steeds het zweet brak me uit toen ik bij de da stond met een ziek beestje
zoja wat kunnen we eraan doen
06/03/2013 bij 23:12
Wij hebben 27 december 2012 onze hond in laten slapen,hij is bijna 15 jaar geworden.Hij was doof ,zag niet veel meer en dement en plastte in huis dus dat was de doorslag.heb m`n dochter van 8 jaar er al eerder mee geconfronteerd en dus de 27 e sòchtends gezegt dat ik naar de dierenarts ging en niet wist of de dokter nog wat had voor het laten lopen van z`n plas en dat hij misschien niet lang meer zou leven….De dierenarts had er niks meer voor en opperde euthanasie,waar we al bang voor waren.Kon dus naar huis gaan en hem nog een week,vlees worst en alle lekker hapjes geven,of het gelijk doen,daar stond ik toen,jankte m`n ogen uit m`n kop en dacht aan m`n dochter van 8 die dacht dat de dierenarts hem wel beter kon maken..het zou een drama worden als ik weer met hem naar huis zou moeten en nog 1 week met hem mocht wandelen en m`n dochter van 8 zou niet meer slapen van verdriet dat de dag zou komen dat de dierenarts hem een spuitje zou geven.Hij zou met de week achteruit gaan en zijn mooie leventje zat er echt op,maar ik moest die beslissing nemen over onze zo trouwe liefste bordercollie/stabij Jordy..geen lievere hond als hij ,nog nooit 1 vlieg kwaad gedaan en zo lief voor kinderen.
Ik heb toen besloten om hem in te laten slapen en heb hem mee naar huis genomen .M`n man kinderen en ik hebben vreselijk gehuilt en ik las het gedicht voor dat ik van de dierenarts gekregen
had.S`avonds kwam mijn oudste dochter ook nog om echt afscheid te nemen en weer huilden we allemaal…de dag daarna hebben we hem in onze tuin begraven,miin dochter van 8 las een zelfgeschreven gedichtje voor en huilde hartverscheurend,waardoor wij ook weer huilden..ze heeft van alles op het graf gezet en was erg emotioneel…
We hebben het vaak over jordy en hadden geen idee dat dit afscheid van hem ons allemaal ons zo zwaar zou vallen,wat heb ik tranen gehuilt om hem..en ook zo`n schuld gevoel.Het was het beste voor de hond maar m`n dochter geeft mij de schuld dat ik de dierenarts de opdracht heb gegeven dat hij moest inslapen..
Het is nu 2 maanden verder en het is zo`n vreselijk gemis,elke dag heeft ze het over de hond en zingt zelfverzonnen liedjes ,is lastig,ongehoorzaam,verdrietig ,down en in 1 woord moeilijk!!
Ik hoop niet dat ze een depressie heeft en wat moet ik ermee,we praten veel,we zouden geen hond meer nemen maar begin nu ernstig te twijfelen of het voor haar beter is dat we over een tijdje weer een hondje aanschaffen.Ze is een nakomertje en het lijkt wel of ze zich alleen en verlaten voelt nu de hond dood is…HELP!!!
07/03/2013 bij 23:11
Beste Elze, allereerst gecondoleerd met jullie verlies-ook dit is weer een hartverscheurend verhaal. Een andere hond nemen is echter geen oplossing, want het kan nooit een ‘vervanging’ zijn. Je zou het beste zoveel mogelijk met je dochter over dit verlies moeten praten en haar laten vertellen hoe ze zich voelt. Misschien kun je haar eens vragen wat zou helpen haar verdriet wat te verzachten, en vragen of ze wellicht een konijntje of cavia zou willen om haar gezelschap te houden die bovendien ook haar zorg nodig heeft….dan kan ze mede via zo’n nieuw kameraadje haar pijn en wellicht eenzaamheid wat ventileren. Wees er ook alert op of ze niet wordt gepest op school….kinderen die een alleen en verlaten indruk maken zijn vaak slachtoffer van dergelijke terreur op school….! Vraag het haar alsjeblieft!!! Mocht je het gevoel hebben haar niet te kunnen bereiken, praat dan eens met een kinderpsycholoog – die weet er vaak echt iets zinnigs over te zeggen – dit mag je niet onderschatten!
Mijn Bloopertje is begin september overleden maar de pijn is met vlagen nog net zo erg als de dagen vlak erna. Nee, voor mij nooit meer een andere kat.
Ik hoop je hiermee iets te hebben geholpen. Sterkte met alles! Groetjes Liesbeth
.
10/03/2013 bij 23:59
Lieve mensen, vorige week is mijn lieve kat Bonnie overleden. Ik heb haar moeten laten inslapen, ze had kanker en slechte nieren. Ze was al een paar keer geopereerd om de kankergezwellen weg te halen, maar toen die daarna weer terug kwamen kon de DA niets meer voor haar doen. Ze is 18 jaar geworden, ik heb haar op haar 5e uit het asiel gehaald. Het was een schatje. Ik was zo vreselijk aan haar gehecht. Ik ben erg alleen geweest in de periode dat ikzelf ziek was, bijna 10 jaar lang, en zij was er altijd natuurlijk. Ik mis haar zo verschrikkelijk en het doet zo’n pijn, dat ik soms niet weet waar ik het zoeken moet. Ik heb geen zin om te werken of wat dan ook te doen. Ik heb het idee dat veel mensen er niets van begrijpen, dat het maar snel over moet zijn. Ik heb tot nu toe elke dag gehuild. Ze ligt begraven in de tuin, en altijd als ik daar naar kijk heb ik vreselijk moeilijk. Ik voel me ook schuldig, dat ik haar misschien te snel heb laten inslapen. Ik wilde haar geen pijn laten lijden en de DA zei dat het moment goed was, maar ik twijfel nu nog steeds aan mijn beslissing en maak het mezelf moeilijk, ook omdat ik haar zo mis en haar het liefst terug wil toveren. Maar haar prognose was natuurlijk erg slecht en de DA zei dat ze al pijn leed en erg zwak was. Maar ja, je wilt ze het liefst altijd bij je houden. Mijn huis en hart zijn leeg en ik vind het vreselijk om thuis te komen, ik voel me erg alleen. Ik heb wel veel steun aan de verhalen hier, omdat iedereen ontzettend veel van z’n dier heeft gehouden en ze ook zo vreselijk missen als ze er niet meer zijn. Heel veel sterkte en alle goeds, Jackie
28/04/2013 bij 21:54
Jackie,
Wat lijd je verschrikkelijk… Ik snap zo goed hoe verschrikkelijk je je voelt. Ik vind het zo ongelofelijk moedig van je, dat je haar hebt laten inslapen…. Want dat was voor haar wel de beste beslissing, maar niet voor jou. Ik leef zo met je mee.
Het gemis is zo vreselijk, het went nooit he. Konden we maar toveren, dan zouden we alle pijn wegnemen en onze lieverdjes altijd bij ons hebben. Heel veel sterkte.
Giny
11/03/2013 bij 11:29
Hallo, wij hebben zaterdag na een vreselijke lijdensweg onze lieve tommie van bijna 14 jaar moeten laten inslapen. Hij heeft heel veel pijn geleden door alle gezwellen in zijn uitgemergelde lichaampje, helaas zagen de dierenartsen niet wat er met hem aan de hand was en heb ik zelf bij hem (omdat ik die moest geven) pillen bij hem naar binnen geworsteld, terwijl hij mij zielig aankeek. Ik voel me schuldig voor alle pijn die hij nodeloos heeft moeten doorstaan. Uiteindelijk kon hij niets meer, terwijl hij wel nog wilde. De laatste dagen waren zo pijnlijk voor hem, terwijl hij de allerliefste kat was die je je kunt voorstellen. Nooit heeft hij in al die jaren gebeten, gekrabt of iets stuk gemaakt. Hij was ons lieve maatje en dat hij nu zo moet sterven doet mij vreselijk pijn. Ik mis hem ontzettend, ik hoop dat de pijn ooit overgaat, ik blijf die laatste beelden maar voor me zien. Ik vind het onverdraaglijk dat hij zoveel pijn en ellende heeft moeten doormaken, terwijl dat niet nodig was, dat heeft hij toch niet verdiend,hij was zo’n lieve kat. Met mijn zoon van 9 maak ik een mooi herinneringenboek en hebben we een bakje met kleine spulletje van Tommie als aandenken gemaakt. Dank u wel voor deze site, en dank aan iedereen voor het delen van hun verdriet, hoe moeilijk ook, ik zie nu in ieder geval dat ook anderen veel verdriet hebben om het verlies van hun geliefde huisdier.
11/03/2013 bij 17:07
Hoi Christine, wat een verdriet kun je hebben om zo’n diertje hè. Het lijkt ook wel of je het niet goed kunt doen, te lang laten lijden levert schuldgevoel op , maar minder laten lijden en sneller laten inslapen levert ook schuldgevoel op. Ik voelde me sowieso heel wreed om haar te laten inslapen, terwijl de DA zei dat het juist wreed was om haar te laten lijden. Maar die laatste ogenblikken blijven je altijd bij, het lijkt wel een trauma. Ik vind het verschrikkelijk hard allemaal. Ik wens jou veel sterkte met je verlies. Gelukkig is deze site er en kunnen we ons verdriet hier delen. Groetjes Jackie
11/03/2013 bij 21:42
Hallo Jackie en Christine, schaam je niet voor je verdriet-mensen die dit niet kunnen voelen zouden zich moeten schamen! Ik moest mijn poezenkindje Bloopertje (17 jaar) september vorig jaar ook laten inslapen en daar kom ik nooit meer over heen, over dat verlies, het is voor mij de meest zwarte dag in mijn leven tot nu toe. Maar op zo’n moment kies je tussen 2 kwaden – en dan is het voorkomen van nog meer onnodig lijden helaas de enige juiste keuze – zeker als een deskundige dierenarts je dit ook aanraadt. Toen Bloopertje overleed is een deel van mij meegestorven en ook nu zit ik weer tegen m’n tranen te vechten. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar helemaal helen zal het nooit en het blijft bij mij een lelijke wond…..ik zal er ‘gewoon’ mee moeten leren leven in de wetenschap dat ik alle goeds voor haar heb bedoeld en hopelijk daarmee ook heb gedaan. Veel sterkte met jullie verlies en neem je tijd want het is écht een trauma – schaam je daar nooit voor! Groetjes Liesbeth
28/04/2013 bij 22:04
Christine,
Wat verschrikkelijk voor jou dat Tommie zo heeft moeten lijden. En ik begrijp hoe je je voelt, dat hij zo zielig keek toen je die pillen in zijn keeltje moest stoppen, maar jij dacht toen dat dat het beste voor hem was, anders had je dat niet gedaan. Maar de pijn die je daarover voelt, begrijp ik zo goed. Dat doet zooo zeer.
Zo jammer dat de dierenartsen eerst niet wisten wat er aan de hand was.
Het gemis is verschrikkelijk. Ik heb mijn kleine Barcaatje (zie mijn boodschap van 27 april hieronder) verloren door een onnodig ongeluk. Dat was op 4 maart, maar ik was zo kapot, dat ik er pas nu over kan schrijven, ik jank nog steeds mijn ogen uit m’n kop.
Ik kan het verlies niet accepteren…. Alsof ik iets te kiezen heb….
Hij ging kerngezond naar buiten, is vermoedelijk van iets geschrokken en kwam zwaargewond (dat wist ik toen nog niet) door het luikje naar binnen, naar mij toe….Hij overleed bij de dierenarts.
In 10-15 minuten tijd was ik hem kwijt. De shocktoestand waarin ik verkeerde, gaat nog steeds door.
Ik kan het niet begrijpen en kan totaal niet omgaan met dit verdriet.
Giny
22/04/2013 bij 19:02
Hoe herkenbaar allemaal, ik zit met tranen achter de computer… vandaag heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve kat Lisa. Ze is 17 jaar geworden en had sinds drie weken een gezwel in haar bekje. We zagen het afscheid dus al aankomen, maar wat had ik haar graag al dit leed willen besparen, ze kon niet meer goed eten en had de hele dag last van kwijldraden. We hebben haar zo goed als het kon verwend, ze mocht door het hele huis, overal nog even lekker liggen, kreeg de hele dag nat voer en heeft nog kunnen genieten van de zon in de tuin. Vandaag was ze op, de dierenarts kon niets anders zeggen dat dit het beste voor haar was. Maar wat is het nu al ontzettend leeg in huis en ik meen haar aanwezigheid nog overal te voelen. Ik mis haar… dat lieve kopje, de warmte van haar lichaampje, haar troostende aanwezigheid. Het is niet de eerste keer dat ik dit moet meemaken met een kat, en hoewel ik nu denk dat dit verdriet nooit overgaat, weet ik dat het minder zal worden en dat ik nu met plezier en met minder verdriet aan mijn vorige kat kan denken, wat niet wil zeggen dat ik haar niet meer mis. Maar het verdriet om Lisa is nu nog te vers en te pijnlijk, dit zal weer heel wat tijd nodig hebben. Maar voor iedereen met dit grote verdriet, wil ik echt zeggen volg je intuitie, inslapen is heel vredig voor zo´n beestje als het niet meer verder kan, en geef de ruimte voor dit verdriet. Ook dit zal slijten, niet snel, maar dat hoeft ook niet, daarvoor is ze me veel te dierbaar geweest.
Patricia
24/04/2013 bij 03:12
Mijn Knorrepor, een rood katertje dat over zes dagen 3 jaar geworden zou zijn, is gisteren plots overleden. Hij was een half jaar toen ik hem kreeg en heb hem bij mensen via marktplaats opgehaald waar hij het niet naar zijn zin had en op de bedden poepte van de kinderen daar. Alleen de eerste dag heeft hij hetzelfde bij mij gedaan.
Ik heb twee keer eerder katten gehad, beide vrouwtjes. De eerste is overreden en mijn tweede poes was 18 jaar geworden, waar ik vrede mee had. En in het proces van haar ziekte afscheid kon nemen.
Hij heette eigenlijk sniezie, maar heb hem toen een echte naam gegeven en hem Boris genoemd. Ik heb altijd het angstige voorgevoel gehad dat hij niet lang bij mij zou zijn Terwijl hij kerngezond en gelukkig was. Hij liep me overal achterna en ik maakte in de avond vaak een wandeling met hem of nam hem in het weekend mee naar mijn moeder, lopend. Als ik ging plassen, de kattenbak stond op de gang maar als ik de badkamerdeur open hield en mij zag plassen, dan ging hij ook op de bak zitten plassen.
Hij was meer dan mijn maatje Hij was de liefde van mijn leven. Ik heb elke dag met hem geleefd alsof het zijn laatste dag was. Mijn mannetje, mijn alles en omgekeerd percies hetzelfde.
Ik moest naar het buitenland en hij heeft maanden bij mijn moeder gewoond. Toen ik terug kwam heb ik hem direct weer meegenomen en na een dag, was alles weer zoals het daarvoor geweest was. Helass kon ik door omstandigheden mijn huisje niet behouden en op kort termijn iets vinden bleek erg lastig en hij is drie weken geleden weer naar mijn moeder gegaan.
Hij overleed gisteren, nadat mijn moeder hem vond bij zijn eetbakje en mij opbelde dat Boris er heel erg slecht aan toe was. Ze is naar de dierenarts gegaan en die had eigenlijk verschrikkelijk goed nieuws. Zijn urinebaan was dicht gaan groeien, waardoor hij niet meer goed kon plassen. Hij moest even ter observatie blijven en zou de volgende dag weer naar huis gaan Een paar uur later belde de huisarts, zijn niertjes hadden het begeven en Boris is er niet meer.
Ik zit er helemaal doorheen en blijf maar naar de lucht staren met de vraag waarom? De leegte en de stekken pijn die komen opzetten, zijn zo heftig dat ik er bijna van moet overgeven. Ik kan gewoon niet onder hem en zit heel erg in de onkenningsfase.
Ik woon ergens anders, best wel een eindje weg. Ik zat vanavond op mijn laptop, die ik deze week al twee keer heb schoongemaakt en ook niet super veel gebruikte. En vond een snorhaar en een haartje uit zijn vacht op mijn toestenboard. Natuurlijk brak ik in alle heftigheid uit in trannen, maar voelde mij daarbij ook zo gelukkig. Ik ben niet bijgeloving, maar dit betekende zoveel voor mij!
Ik ga hem donderdag ophalen bij het crematorium. Ik heb er bewust voor gekozen om hem niet te willen zien als hij dood zou zijn. Dat heb ik bij mijn eerste poes wel gedaan (als kind van 10) en dat beeld spookt nu nog akelig door mijn hoofd. Ik wil hem herinneren hoe hij is geweest, dat beeld in leven houden en hem dood zien, hoe vredig en zacht hij er ook bij zou liggen, dat wilde ik niet.
Zijn as ga ik strooien over de route die we altijd liepen en ik zal iets van zijn as in een zakje stoppen zodat ik het altijd bij mij heb, dat is hij sowieso al natuurlijk. Ik hoop dat de ongelovelijk hechte tijd en band die we hebben gehad, het makkelijker zullen maken om dit verlies te moeten dragen en zal zijn liefde naar mij toe en zijn reactie voor mijn liefde op hem voor altijd blijven missen. Hij was de meest bijzondere maatje dat ik mijn leven gehad heb. Ik moet er dankbaar voor zijn dat ik zoiets bijzonders heb mee mogen maken.
Dag tijgertje, dag knorrepor, dag kanjer, pfff Boris ik kan mij gewoon geen leven zonder je voorstellen
28/04/2013 bij 20:47
Wat leef ik met je mee, het is zo verschrikkelijk. Arme Boris en vooral arme jij. Wat zal je dat kostbare wezentje, dat je zo dierbaar was, missen.
26/04/2013 bij 20:19
Hi Sebas,
Mijn hemel, wat een hartverscheurend en liefdevol geschreven verhaal!!! Mijn diepste deelneming en medeleven in dit grote verlies – jij bewijst ook maar weer eens hoe veel of weinig jaar eigenlijk niets hoeft uit te maken voor wat betreft de intensiteit. Het is nu nog onvoorstelbaar maar de pijn krijgt wel een wat andere kleur naarmate de tijd vordert…. Zoals je op deze geweldige site kunt zien ben je absoluut niet alleen. Heel heel veel sterkte! Groetjes Liesbeth
27/04/2013 bij 17:06
Mijn Barcaatje, waar ik zo aan gehecht was, is op 4 maart door een auto-ongeluk overleden.
Hij was mijn alles. Ik kan helemaal niet omgaan met het verlies en barst van verdriet.
Elke dag ga ik naar zijn grafje en huil ik om het gemis.
Ik had hem als klein poesje gevonden in Barcelona (16 jaar geleden), hij was toen alleen maar vel en botjes en ontstekingen.
Hij heeft een fantastisch leven gehad, maar ik kan maar niet aanvaarden dat hij nooit meer terugkomt. Ik mis hem zo verschrikkelijk.
Wat is een ongeluk wreed. Hij was nog zo speels, heel gezond en “praatte” met me van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.
Ik kan helemaal niet zonder hem en ben nog steeds verbijsterd.
Je kleine lieverdje gaat even naar buiten, ik zie hem nog het luikje uit gaan, en komt terug met zijn bekje wagenwijd open, zijn achterpootjes slepend, kreunend en net aangekomen bij de dierenarts is hij overleden.
Ik kan helemaal niet zonder hem, ik kan het verdriet totaal niet aan. Wat moet ik toch beginnen zonder mijn lieve kleine Barcaatje……
03/05/2013 bij 17:42
hoi giny
heel veel sterkte toegewenst iedereen op deze site weet wat je doormaakt het verlies is niet te bevatten en sommige mensen snappen echt niet hoe groot je verdriet is.wij hier allemaal begrijpen het. we hebben zelf allemaal een vreselijk verlies geleden
en zijn er nog steeds niet overheen ziekte een ongeluk weg is je trouwe vriendje of vriendinetje .ik zelf houd me maar voor dat ik al die jaren men lieverd alle liefde gegeven heb. maar neem de tijd om te rouwen en te huilen
groeten frieda
03/05/2013 bij 23:37
Hallo; ik kwam deze site weer tegen, heb er in oktober 2011 al iets op geplaatst ivm mn kater Zowie…Maar vandaag heb ik mijn allerliefste poesje Saartje van 17 moeten laten gaan..En dat doet me zo’n verdriet..Saartje bleek in januari ernstig hartfalen te hebben ( ik wist niet dat ze ziek was) en het was in het laatste stadium…eigenlijk wilden ze haar al opgeven op dat moment..Een periode vol hoop en verdriet brak aan voor ons…Saartje was heel ziek maar krabbelde iedere keer weer op. Ik heb een hele sterke band met haar gehad die alleen maar hechter is geworden…ben er van overtuigd dat ze door het ontvangen van heel veel liefde aandacht en zorg nog niet bij me weg kon gaan…Heb haar wekenlang met een spuitje gevoerd, tot ze op een gegeven moment ineens op haar etensplekje stond en weer lekker ging happen…
Maar mn meisje heeft het desondanks zwaar gehad…zware plaspillen daardoor uitdroging en infuus zou haar weer erg benauwd kunnen maken werd mij gezegd. behalve medicijnen konden ze niks meer doen. En diverse malen heb ik een afspraak willen maken met de dierenarts omdat ik dacht dat het afgelopen zou zijn en dan ineens…was Saar weer present…zo vreselijk lief…Al een paar dagen had ik het gevoel dat het minder ging, ze was onrustig en ik zag haar zwaar ademen…ze at niet meer en was erg zwak, bij het waterbakje te wankelen gaf ze steeds een heel zielig kreetje om hulp, vertwijfeling…heb haar nog vocht gegeven maarhet werd steeds erger…de dierenartsenpraktijk had het druk, kon niemand langs sturen dus zou ik daar naar toe moeten…gelukkig had ik ergens een link vandaan van een mobiele dierenartsenpraktijk. Die heb ik gebeld en zij kwam al vrij snel.
Dus mn schatje is , liggend op mijn schoot ingeslapen, in rust en zonder stress. Ik heb haar laatste hartslag gevoeld toen was het over…
Ze ligt hier nu vlakbij me in een mandje, net of ze zo haar koppie weer omhoog kan steken, hoef nu geen medicijnen meer klaar te zetten en te geven maar voel me radeloos, zo gezorgd en verzorgd en nu is ze er niet meer…maar aan de andere kant ook blij voor haar dat het nu over is dat ze rust heeft..
En het is fijn om het te kunnen delen met lotgenoten…
03/05/2013 bij 23:55
Ach jeetje, Esmeralda, wat verschrikkelijk voor je.
Wat zal je dit lieve dierbare poesje missen, maar wat heb je haar liefdevol verzorgd…..
Ik ben sprakeloos, ik vind het zooo erg voor je.
Wat is het toch vreselijk he, dat we onze lieverdjes zo kwijt raken en ze zo verschrikkelijk missen.
Ik mis mijn kleine Barcaatje (zie bericht 27 april) nog steeds, ben nog steeds verbijsterd over het feit dat ik hem vanwege een ongeluk binnen een kwartier kwijt raakte.
Rust zacht lieve lieve Saartje, je had een vrouwtje uit duizenden, die jou nu zo vreselijk zal missen.
Giny
04/05/2013 bij 13:24
Dank je Giny zit hier nu weer te janken..een katje plotseling door een ongeluk verliezen is vreselijk dat begrijp ik volkomen..zo jong nog en dan zo plotseling…
Maar mn oudjes verliezen is ook erg naar het slaat een gat in je borst of zo…Ik mis mn meisje vreselijk het was mn kindje, zo teer en zwak maar zo taai als een tijger..steeds weer krabbelde ze op, maar gisteren heb ik voor haar moeten besluiten dat het genoeg was. Ze was al bijna in een shock en dat is het eerste begin van het stervensproces en ik moest wel…er moet wat tijd overheen gaan..heb haar nog thuis kan rustig afscheid nemen vandaag..maar emotioneel helemaal in de war..
Dank voor je reactie..en ook sterkte voor iedereen die dit mee maakt…
04/05/2013 bij 14:58
Esmeralda,
Barcaatje was 16,5 jaar, dus ook niet jong, maar hij was nog heel erg gezond, speels en zoooo lief.
Vandaag was het 2 maanden geleden dat hij dat rotongeluk kreeg.
De eerste dagen was ik net als jij volkomen in shock, ik kon het maar niet geloven….
Hoe kan je nou in een kwartier tijd het allerliefste wat je hebt, zomaar voorgoed kwijt raken, het is zo wreed….
Hij was ook mijn kindje, het middelpunt van ons huis en van mijn hart.
Elke dag denk ik maar weer, hoe moet ik toch verder …. zonder mijn lieverdje, die mij zo nodig had (en die ik ook zo nodig had), ik kan het helemaal niet.
Ik begrijp zoooo goed hoe verschrikkelijk jij jouw dierbare, zo kostbare Saartje mist. Konden we onze lieverdjes maar altijd bij ons houden. Ze was 17, maar elk afscheid komt te vroeg, nietwaar? Barcaatje zou in augustus 17 zijn geworden.
Mijn hart is gewoon gebroken na dat ongeluk, ik begrijp het totaal niet en denk alleen maar “ik wil hem terug”.
Ja, het verlies slaat een gat in ons hart en we hebben alleen nog de herinneringen, foto’s en video’s en hun zieltje, die is deels bij ons, deels in hun lichaampje of grafje en deels in de hemel.
En jij was zo’n lief “vrouwtje” voor haar, wat heeft dat haar goed gedaan.
Rouw om haar, huil je ogen uit je kop voor haar, je mist haar zo.
17 jaar is ze bij je geweest.
Heel veel sterkte.
06/05/2013 bij 00:28
Ja ik had het al gelezen dat Barca ook bijna 17 was. Triest om hem dan nog door een ongeluk te verliezen dan zie je dat niet aankomen en doet het zo’n pijn. Vandaag Saartje begraven op een mooie plek in de zon..
06/05/2013 bij 10:38
Rust zacht lieve Saartje.
Wat zal je haar missen.
De zon schijnt, het is mooi weer, maar ons hart is helemaal niet blij.
Het verdriet om het verlies van onze lieverdjes is zo erg.
Barca ligt op een dierenbegraafplaatsje vlakbij. Ik ga er elke dag naar toe. Ik vind het nu zo jammer dat hij geen grafje in onze tuin heeft. Ik was bang dat ik dan de hele dag bij zijn grafje zou zitten.
Ik heb er zo’n spijt van, maar het is niet anders.
Esmeralda, heel veel sterkte, wat zal je het verschrikkelijk moeilijk hebben.
05/05/2013 bij 09:00
Liesbeth, hoe is het nu met jou, 8 maanden na Bloopertjes dood?
Hoe ga je met het verlies om? Is het dragelijk geworden?
Zoals je in mijn eerste berichtje van 27 april en de berchtjes/reacties op andere berichten ervoor en erna kunt lezen, heb ik het heel erg moelijk met het verwerken van het verlies van mijn kleine Barcaatje, mijn zo dierbare, dierbare poesje, die ik na 16,5 jaar opeens in een kwartier door een ongeluk (op 4 maart) kwijt was.
Ik mis hem zo en kan totaal niet met het verlies omgaan.
Elke dag maar weer denk ik hoe moet ik toch verder zonder hem……
Giny
10/05/2013 bij 14:46
Hi lieve Giny, zie m’n post verder naar onderen….las ‘m net pas omdat ik weekje ben weggeweest….nogmaals dank voor je medeleven. Bah….zit weer te janken… ;-(
Groetjes, Liesbeth
07/05/2013 bij 10:09
Hoi lieve kattenbaasjes
Ik heb Poppy mijn kattenmannetje 2 april 2013 in laten slapen.Hij had 2 dagen niet gegeten en leek erg van de wereld.Aangekomen bij de dierenarts werd na een bloedonderzoek duidelijk dat hij niet meer te redden viel en ben ik bij hem gebleven tot hij zijn laatste adem uitblies…. Ik vraag me af: Heb ik genoeg voor hem gedaan? Hij was vermagerd en dronk veel, maar ik weet het aan zijn leeftijd. (Hij is 16 geworden).Nu kan ik mezelf maar niet vergeven dat ik niet alerter ben geweest en eerder naar de dierenarts ben gegaan.Ik was veel te druk met mezelf bezig en had wat stress van mijn werk en ik denk dat daardoor belangrijke dingen aan me voorbij zijn gegaan. Ik zat foto’s te kijken, en 7 maanden terug zag hij er nog zo goed uit. Hij is ontzettend snel achteruit gegaan maar zo voelde het niet. Hij was nog zo sterk en at, sprong, knuffelde, ging naar buiten….maar hij was wel mager dus ik begrijp niet dat mij mij geen alarmbellen gingen rinkelen. Ik kan alleen maar denken: was hij er nog geweest als ik eerder naar de dierenarts was gegaan? Nu ben ik mijn beste vriendje kwijt en zit ik vol met onbeantwoorde vragen.
07/05/2013 bij 18:05
Ada,
Ik raad je aan een afspraak met je dierenarts te maken om dit uitgebreid te vragen.
Ik heb dat over mijn kleine Barcaatje’s ongeluk gedaan (zie mijn hoofdbericht 27 april) bijna 2 maanden na zijn dood en dat geeft wat rust in je kop, echt waar.
Katten worden bijna allemaal wat magerder als ze ouder worden en omdat je er elke dag bij bent, valt je dat niet zo op.
En echt, ook als je wel alerter was geweest, was je dat misschien niet opgevallen…. En hij knuffelde, spring, at, ging naar buiten….dus je had het waarschijnlijk echt niet kunnen zien.
Bovendien we zijn allemaal soms een beetje bang voor achteruitgang, ziektes etc., zodat we het soms niet toelaten bij onszelf dat onze beestjes wat minder vitaal worden…..
We willen het soms ook niet zien en we kunnen door onze liefde voor onze beestjes het soms ook echt niet zien….
Dat je jezelf dit kwalijk neemt is zo begrijpelijk, maar achteraf praten is zo makkelijk. Je had het toen ook moeilijk en dan vallen bepaalde dingen je niet zo op, dat is zoo menselijk.
Neem het jezelf niet kwalijk. Kwel jezelf niet te veel. Ik kan makkelijk praten he, want jij zit er zo mee…..
Ga echt snel naar de dierenarts, ze vinden het heel normaal dat mensen achteraf met dit soort vragen zitten.
Heel veel sterkte!
Giny
07/05/2013 bij 21:46
Hoi Giny,
dank je wel voor je advies en je troostende woorden.. ik ga de dierenarts bellen. Ik was het al van plan geweest maar ik durfde ineens niet meer. Nu je schrijft dat jij dat ook hebt gedaan besef ik dat een dierenarts dat vast niet raar of vervelend vindt zelfs niet als er al wat tijd is verstreken. Ik ben ook angstig geworden want ik heb nog 3 andere katten waarvan 2 op leeftijd..denk er nu vaak aan (te vaak) hoelang het nog duurt voor ik hun moet missen..dus je hebt helemaal gelijk dat ik mezelf kwel en itniet moet doen. Ik ga proberen zoveel mogelijk van de tijd met ze te genieten. Zij hadden gelukkig weinig stress nadat Poppy was ingeslapen. De avond ervoor waren ze allemaal even bij hem gaan kijken op de bank. Zou het dan toch waar zijn dat katten de dood kunnen aanvoelen vraag ik me af. Ze habben allemaal afscheid genomen van Poppy alleen ik kan hem niet loslaten. Mijn lieve eerste katje.
Jouw verhaal was ook hartverscheurend, een bizarre manier om zo je lieverd ineens kwijt te zijn. Wat heb ik respect voor je dat je op deze manier anderen een hart onder de riem steekt en zoveel steun geeft.!!
Liefs
08/05/2013 bij 14:56
ik las net: katten laten pootafdrukken achter op je hart!
ada ook heel veel sterkte en zeker met je da gaan praten een goede da begrijpt het zeker die van ons had ook alle begrip
08/05/2013 bij 15:43
iets meer dan een jaar geleden (in januari) is mijn hond overleden, een lieve labrador. Dat was heel moeilijk. We hadden nog een hond en ze waren heel close. Die andere hond (8 jaar) is daarna compleet verandert. Heel moeilijk om te zien. Ik had toen geluk dat ik een dag vrij had van school. En ben met mijn moeder en mijn hond gaan wandelen. Die dag erna ben ik wel naar school geweest, maar kon het niet vol houden. Ik vond het zo moeilijk. Ook al is het nu meer dan een jaar geleden. Ik wist dat mijn moeder mij snapte (met de verdriet enzo) Maar een aantal mensen die ik ken zullen het nooit snappen, het is immers maar een dier? Maar zo zie ik het niet, en ik kan er erg verdrietig van worden als mensen dat zeggen.
Ze is negen geworden, ze kon niet meer op haar achterpoten staan zonder hulp. Na twee dagen hebben we maar besloten dat die niet gaat en dat het ook niet beter word.
Ik heb ook nog een kat. Zij is nu 14. Een een schat van een beest. Het zal heel moeilijk worden als zij overlijd, ik ken haar al vanaf mijn geboorte. Maar je merkt dat ze ouder word, en ze beetje bij beetje begint af te takelen. Soms merk je niks, dan is ze heel vrolijk. Ze eet ook nog wel goed, ze miauwt de hele dag door om eten. Maar je merkt dat ze dunner word. Ze was eerst zeker de dunste niet. Maar nu word het met ze met de dag dunner. Ook gaat het soms erg slecht, maar dan een 2 of 3 dagen later is ze weer helemaal fit.
(als ze slechte dagen heeft eet ze soms niet, wat voor haar doen heel raar is. En laatst had ze erg veel moeite om rechtop te blijven staan)
Ik weet dat het einde voor haar steeds dichterbij komt.
Sorry voor het lange bericht. Maar ik wou het even ergens kwijt.
09/05/2013 bij 13:55
hoi anoniempje sterkte met je verlies! Mijn kat werd ook heel snel mager, er bleek van alles mis te zijn. Misschien kun je naar de dierenarts, ik had er erg spijt van dat ik niet eerder was gegaan. En geniet nog van de tijd die je met hem hebt. Verwen je kat nog maar zolang het kan!!!
Frieda bedankt en ja katten geven zoveel liefde(alle dieren) daarom is het zo moeilijk afscheid van ze te moeten nemen. Bedankt allemaal voor het delen van jullie verhalen. We denken er allemaal hetzelfde over…
10/05/2013 bij 14:42
Hallo lieve Giny & anderen, wat lief dat je ernaar vraagt…..ik ben nog steeds kapot van verdriet en zit nu ook weer te janken bij het lezen van jullie berichtjes….Met enige regelmaat hakt het er opeens keihard in dat mijn allerliefste Bloopertje er niet meer is en dan huil ik tranen met tuiten. En hoewel ik weet dat ik het beste heb gegeven wat in m’n macht lag – toch blijft het gruwelijk veel pijn doen. Het troost me enorm om te lezen hoeveel liefdevolle medemensen er kennelijk toch zijn die het net zo ervaren als ik….Dit is hoopgevend, temeer omdat er zoveel walgelijke types zijn die niet in staat zijn om van dieren te houden omdat ze te achterlijk zijn. Ik kan alleen maar hopen dat ons aantal zal groeien en dat we een beetje met het verlies van onze geliefde alles kunnen leren leven. Heel veel liefs voor jullie allemaal – xxx Liesbeth.
10/05/2013 bij 18:47
Vannacht heb ik een kat bijgestaan die was aangereden bij mij in de buurt. Ik zag toen ik wegreed een jongedame midden op de weg staan (met gevaar voor eigen leven) bellend naar wat later bleek met de dierenambulance. Ik ben meteen uitgestapt en heb het lieve poesje, dat bloedend midden op de weg lag voorzichtig opgepakt en in de middenberm gelegd. Het is echt zo onrechtvaardig om te zien dat automobilisten gewoon doorrijden nadat ze een dier hebben aangereden. Wij hebben bijna een uur lang gewacht op de dierenambulance (veel te lang!) terwijl het poezenbeest voor zijn of haar leven vocht.
Na het verlies van mijn geliefde kater Mika, 8 maanden geleden, maakt deze gebeurtenis weer een oude wond open. Misschien ben ik wel te gevoelig en hou ik teveel van dieren maar ik kan gewoon niet tegen onrecht dat ze wordt aangedaan.
Beste allemaal, heel veel sterkte met de verwerking van jullie overleden katten, honden en andere geliefde huisdieren. Er zijn helaas weer de nodige trieste verhalen bijgekomen de laatste maanden. Laten we elkaar blijven steunen!
10/05/2013 bij 18:57
Lieve Mark,
NEE je bent NIET te gevoelig, en NEE je houdt NIET teveel van dieren…..iemand kan immers nooit ‘teveel’ van dieren houden – helaas te veel mensen houden veel te weinig van dieren en zijn daardoor veel te onverschillig….zoals die klootzakken die doorrijden nadat ze een dier hebben aangereden! En onrecht is iets wat voor iedereen met ook maar een beetje fatsoen en medeleven onverteerbaar is! Blijf dus alsjeblieft zoals je bent en nogmaals heel veel steun en sterkte bij je verlies van Mika. Ik hoop uiteraard dat de aangereden kat het heeft overleefd…..(maar als ik zo tussen de regels door lees helaas niet….) Groetjes Liesbeth
12/05/2013 bij 18:22
Lieve allemaal,
De hele week al ben ik zoooo verschrikkelijk down, het gemis van mijn kleine, lieve Barcaatje maakt me gek van verdriet.
Het lieve compliment van Ada is zo aardig, Liesbeth troost me, hoewel ze het zelf ook zo moeilijk hebben.
Maar dat mijn kleine Barcaatje een ongeluk moest krijgen en ik mijn kleine poesje daardoor binnen een kwartier kwijt was, dat maakt me kapot.
Waarom, waarom,waarom toch, dit nutteloze, stomme ongeluk….
Ik snap het niet.
Het is net of ik de betekenis van het woord ongeluk niet meer weet.
Het is nu bijna 10 weken geleden, maar ik huil juist meer dan minder….
Hoe moet ik toch verder, mijn hart is op 4 maart met hem gestorven.
Ik kan het maar niet aanvaarden. (alsof ik een keus heb…..).
16,5 jaar was klein Barcaatje bij me.
Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat “praatte” hij tegen me, hij had me ZOOO nodig (en ik hem!); lief zijn, op schoot, zelfs mee in bed en altijd heel lief miauwen, wat hield ik ontzettend veel van dit kleine,mij zoooo dierbare poesje.
Het was mijn (poeze)kindje, hoe moet ik toch verder zonder hem….
Ik zie het niet meer zitten, het lijkt net of mijn leven ook voorbij is.
Mijn man troost me en is zo lief, maar niemand, niemand kan me mijn kleine lieverdje terugbrengen.
Wat moet ik toch zonder mijn kleine Barcaajte….
13/05/2013 bij 09:28
Oh lieve Giny, het is nu nét alsof ik m’n eigen verhaal zit te lezen…..werkelijk hartverscheurend!!! Ik zit normaal gesproken nooit om woorden verlegen, maar zoals nu….alles schiet gewoon tekort en niets dekt de lading. Het enige waar ik aan vast kan houden is dat ik/wij allemaal op deze site het beste hebben gegeven wat we konden. Helaas is het overlijden iets onvermijdelijks waar we op één of andere manier moeten leren leven….maar ook ik ben op 9 september jl. voor een groot deel doodgegaan van binnen. Ik zit nu weer in tranen. We kunnen alleen maar hopen dat de tijd onze wonden wat minder pijnljk maakt en troost zoeken in onze omgeving en op deze bijzondere site. We’ll keep in touch! Veel sterkte lieve Giny en iedereen die dit leest. XXX Liesbeth
13/05/2013 bij 16:40
Dank je Liesbeth voor je troostende woorden.
Wat deed jij als je het verdriet niet meer aankon?
Waarom kan ik toch niet aanvaarden dat een ongeluk zo wreed en snel kan zijn.
Al mijn poesjes tot nu toe werden een beetje ziek op hoge leeftijd (18-21 jaar) en toen was ik ook erg verdrietig, maar kon ik het een heel klein beetje accepteren.
Dit ongeluk niet.
Barca was zo gezond, energiek, speels en zooo lief, iedere keer weer denk ik waarom, waarom, waarom….
13/05/2013 bij 21:45
Wat aangrijpend om al die verhalen hier te lezen!
Een kleine 2 weken geleden heb ik ook mijn lieve huisdier in laten slapen. De allerliefste poes, Katja, werd 15 jaar. Al op jonge leeftijd kreeg ze suikerziekte. Met medicatie was dit redelijk onder controle. Maar toch is dit een best pittige ziekte voor zo’n beestje.
De laatste maanden ging ze bergafwaarts. Van een gezonde poes van 6 kilo bleef er nog maar een 2,8 kilo over. Maar na aanpassing van medicatie en voeding leefde ze toch nog een paar maanden prima. De laatste weken kreeg ze vocht in het buikje en de laatste dagen ging alles moeizaam. Eten, lopen. ademen… Ook haar aanhalen was teveel voor haar. De beslissing was moeilijk maar haar verder laten lijden is nog moeilijker! Sta dus volledig achter de keuze maar wat is dit verdriet moeilijk zeg! Het leek of ze na de injectie met een glimlach insliep, alsof ze dacht ‘hehe eindelijk’. Dit geeft mij rust.
Ze kwam bij mij toen ik 9 jaar was. Nu zij er niet meer is, is er ook een stuk van mijn jeugd weggegaan.
Waar ik erg mee zit is het gevoel dat ik er niet genoeg voor haar was, dat ik haar teveel voor lief heb genomen. Ookal was het geen schootkat, ze hield wel van lekker knuffelen en kroelen van tijd tot tijd. Je weet echt pas wat je mist als het er niet meer is. Ergens weet ik dat ik wel de tijd voor haar nam (ik kwam minstens 3x per week naar huis terwijl ik zelf het huis uit was) maar toch lijkt alles te kort en voelt het alsof je te weinig er hebt kunnen zijn.
Ooit een nieuwe kat? Ja! Maar niemand kan mijn lieverd vervangen. Zij is speciaal en zo mooi!
Ik wil iedereen sterkte wensen met het verlies van je lieve dier.
Ook bedankt voor deze site, waar je even je verhaal kwijt kan. Dat is veel waard!
14/05/2013 bij 09:27
Lieve Giny, wat ik doe als ik het niet meer aankan? Natuurlijk tranen met tuiten janken en proberen troost te zoeken in de wetenschap dat ik het beste heb gegeven….er soms met vrienden over praten, deze site, weer janken en maar hopen dat de pijn wat zachter wordt…. Voor mij nooit meer een andere kat in ieder geval. Bloopertje ligt in de achtertuin begraven waar ik officieel geen toegang toe heb (huurhuis – ik woon op de zolderetage) en met de vorige benedenbuurman had ik een vrij goede band en die was erbij bij haar begrafenisje; gelukkig heb ik de nw buurman kunnen uitleggen waar ze ligt en is de plek gemarkeerd, maar daar moet ik het helaas mee doen. Soms was de pijn zó erg dat ik bijna de neiging kreeg om haar met m’n blote handen op te graven om haar ontzielde lijfje tegen me aan te kunnen drukken, maar gelukkig houdt m’n ratio me tegen en weet ik dat ze er niet meer is, er niet meer uitziet zoals voorheen en niet terugkomt. Nu zit ik weer te janken terwijl ik op m’n werk zit, maar gelukkig zit ik alleen. Het enige wat wij kunnen doen is onszelf te tijd geven om te rouwen, huilen in de hoop dat we er ooit mee kunnen leven. Veel liefs en sterkte, ook aan de anderen op deze site. XXX Liesbeth
14/05/2013 bij 21:53
Lieve allemaal,
Jullien horen een poosje niet van mij, ik ben zo down, heb niet eens meer de fut om jullie een hart onder de riem te steken bij je verdriet, dat spijt me zo.
Ik kan op het moment totaal niet omgaan met het verdriet om het verlies van mijn kleine Barcaatje, ik voel me verslagen.
16/05/2013 bij 19:05
Hallo lieve mensen,
Gisteren is mijn lieve poes Mila overleden. Ze was pas vijf jaar. Het ging allemaal zo snel.
Vorige week donderdag viel het me op dat ze ineens veel overgaf, ze liep heel loom en sloom en eten wilde ze ook niet. Als je haar optilde (vond ze normaal nooit erg) begon ze te mauwen alsof het vreselijke pijn deed. Wij met spoed met Mila naar de DA. Die heeft haar onderzocht en dacht dat het om een parasiet ging of wormen of een haarbal die dwars zat. Hij heeft haar pijnstillers gegeven, pillen tegen de misselijkheid en ontwormingstabletten.
Even leek het beter met haar te gaan, een kleine opleving. Het spugen hield op, ze lag tussen mij en mn man in (ze lag graag tussen ons in, dan kwam de aandacht van twee kanten) en ze liep al iets meer. Maar afgelopen dinsdag (14-05-2013) merkte ik dat ze weer loom geworden was, vluchtte steeds naar rustige plekken en weigerde weer eten. Meteen zijn we naar de DA gegaan met haar, die nam haar temperatuur op en ze bleek ruim 40 graden koorts te hebben en last te hebben van uitdroging. We moesten Mila daar achterlaten zodat ze de koorts omlaag konden brengen en een infuus konden aanbrengen. Haar daar achterlaten was verschrikkelijk en heartbreaking, stond toen al te huilen.
Gisterochtend om kwart over 8 belde de DA. Wij dachten om een update te geven over hoe het met haar ging maar hij had slecht nieuws. Mila was helaas dinsdag op woensdagnacht overleden. Sindsdien huil ik mijn ogen uit mijn kop, denk ik elke minuut aan haar en ik kan het maar niet accepteren dat ze dood is. Ik heb familie verloren, maar deze klap is veel harder aangekomen. Mijn man en ik hebben haar begraven in de tuin en in de woonkamer een mooi altaartje voor haar gemaakt. Maar ik mis haar zo verschrikkelijk! Ik wou dat ik haar nog eens zou kunnen knuffelen. Ze was echt mijn knuffeltje, een echte schootkat die overal wilde zijn waar wij ook waren. Ik heb nog een lieverd gelukkig, Squeeky heet ze en die houd ik met argusogen in de gaten. Wanneer ze ook maar een keer teveel niest ga ik met haar naar de DA. Deze pijn en dit gemis is echt verschrikkelijk….
Heel veel sterkte gewenst aan alle andere baasjes die verlies hebben geleden en zoveel pijn lijden om het gemis van hun vriendjes. Ik hoop dat we ze ooit weer zullen zien wanneer onze tijd gekomen is
21/05/2013 bij 08:56
Ook ik ben stuk van verdriet, afgelopen vrijdag ( 17/5) heb ik mijn lieve 6 maanden oude Britse korthaar kitten moeten laten inslapen. Hij bleek een kwaadaardig lymfoon te hebben en ook FIP. Dit heeft hij ontwikkeld omdat zijn weerstand zo slecht was. De dierenarts vertelde mij dat hij geen overlevingskansen had en nog maar 2-3 weken te leven had. Dit was voor mij echt een mokerslag. Mijn lieve Dreetje zo jong en zo ziek en nu moest ik afscheid van hem nemen. Ik ben er stuk van en kan het nog steeds niet bevatten
02/06/2013 bij 20:53
Wat een verhaal! Veel sterkte ermee!
18/06/2013 bij 21:00
Ha Jo,
Ja, he….dit is zo,n verhaal die niemand begrijpt. Nu 4 wkn later wordt het verdriet om zijn verlies alleen maar groter. Ik mis mijn kleine vriendje zo erg. Terwijl hij pas 3 maanden in ons leven was. Maar het was zo,n lieverdje. En zo prachtig was hij! We mogen een nieuwe uitkiezen bij de fokster. Maar ben er nog niet aan toe! Wil Dreetje nog niet vervangen of vergeten.
29/05/2013 bij 19:42
Giny sterkte….zoek afleiding en weet dat je kat ook gek op jou was en zou willen dat je een leuk leven hebt!!!!!
Iedereen veel sterkte met het verlies van je maatje
31/05/2013 bij 16:05
we hebben sinds 2 dagen een nieuw katje erbij onze overgebleven kater was sinds de dood van pee-wee in januari(als ik er aan denk springen weer de tranen in men ogen) helemaal van slag en niet in beweging meer te krijgen niet spelen niks alleen liggen en zitten gelukkig nog wel eten !! ook ziek geweest in die tijd ! en nu speelt hij weer kijkt na de nieuwkomer komt bij gelukkig! we zullen hem nooit als vervanger van pee-wee zien maar hij brengt weer een beetje het zonnetje in huis!! (kleine rode van 9 wk oud)
12/06/2013 bij 20:01
Wij hebben onze dwergschnauzer Tara laten inslapen 28/5, en ik ben er ongelofelijk kapot van. Heb al zoveel beestjes, honden en katten, moeten laten euthanaseren, de laatste voor Tara was op 1 april 2009, perzische Bonnie, bijna 17, zij had mondkanker. Dus dat was uiteraard ook hartverscheurend, maar daar kon ik mij na korte tijd mee verzoenen, Bonnie kon niet meer eten, zelfs het vloeibaar eten niet dat ik haar gaf. Tara zou 13 worden 1 juni. Ze was in hartfalen, en had ook neurologische problemen, ze wou de laatste week bijna geen eten meer, had diarree en gaf haar eten onverteerd over. De laatste dag is ze verschillende keren omgevallen, waarvan een keer in haar drinkbakje, en een keer met haar hoofdje op de stenen van het achtertuinpad. Ik voel me zo schuldig en zit vast, hoewel ik er bijna zeker van ben dat ze pijn had, en hoewel haar levenskwaliteit op korte tijd zo enorm achteruit gegaan was. Hoe verwerk je zoiets? Ik weet het momenteel niet.
‘k Heb mijn epileptische heart dog golden Branco moeten laten inslapen in 2003, maagkanteling. Die pijn is te vergelijken met de pijn die ik nu voel met Tara. Branco en Tara waren dikke vrienden.
‘k Heb de 2 dochters (half-Persian) van Bonnie moeten laten inslapen, met slechts 5 maanden tussen, 10 jaar allebei, de ene lymfoma, de andere botkanker. Dus Bonnie heeft haar dochters lang overleefd. Ik kan zo wel blijven doorgaan, 2 katten overreden. Eentje, Heilige Birmaan, euthanasie, nieren kapot, eentje, Pers, gestorven door kattenaids, hij was blind en verlamd.Onze eerste dwergschnauzer Tara, maagkanteling, dood voor ze op de operatietafel lag. Enz, enz.
Sorry voor mijn “venting”.
Chris in België
12/06/2013 bij 20:14
Lieve Chris,
Het verwerken van het verlies van een huisdier slaat, denk ik, altijd in als een bom. In september is het 2 jaar geleden dat ik mijn lieve hond Sunday heb moeten laten inslapen… ik denk nog elke dag aan haar, spreek nog steeds tegen haar.
Hoe verwerk je het verlies, ik weet het nog steeds niet. Ik geloof dat ik nog steeds in rouw ben. Misschien is dat het verschil tussen mensen en dieren. Zelfs je beste vriend kan achter je rug om negatieve uitlatingen over je doen. Een huisdier is je vriend voor het leven. Ik voel met je mee Chris. Heel veel sterkte.
xxx
Gerri
12/06/2013 bij 20:55
Geez Gerri, ik heb je zo ’n lang antwoord gestuurd, en ’t is niet aangenomen
12/06/2013 bij 21:07
Bon, ik probeer nog eens, verkort.
Gerri, bedankt. Ik heb zoveel over jou en Sunday gelezen, ik heb zo ongeveer alle berichten gelezen, van alle mensen, en alle reacties. En ik heb een foto van Sunday gezien, zo’n schat van een hond. Ik begrijp je absoluut, ook wat je zegt over het verschil tussen mensen en dieren.Ik ga absoluut akkoord.
Dikke Belgische knuf van een Belgische die gisteravond haar ogen weer uitgehuild heeft voor Tara.
Chris
12/06/2013 bij 22:34
Het is die enorme leegte die je voelt, alsof het je binnenste buiten keert. Er rest alleen de tijd die het verlies kan verlichten. Maar tot die tijd huil je. Het liefst onophoudelijk.
Ik heb toentertijd, net als jij nu gedaan hebt Chris, al deze berichten hier gelezen. Gewoon om me thuis te kunnen voelen en troost te zoeken bij mensen die hetzelfde doorstonden. Dat is dan ook wat we kunnen doen; troost bieden door het verdriet te begrijpen. De wondere wereld van onze huisdieren te begrijpen en het zozeer te waarderen.
Ik wens jou, Chris, dat de tijd zal aanbreken, ooit, ergens, dat je het verlies van je lieve trouwe vrienden een plek kunt geven. Dat verdien je omdat je er voor hen bent geweest, hun maatje bent geweest.
xxx Gerri
13/06/2013 bij 18:17
chris. ook ik leg mijn arm om je heen ook ik heb alles gedaan voor mijn lieverts die ik in de afgelopen jaren heb moeten missen we weten het allemaal hier .gelukkig is deze site er om het van je af te schrijven gaf mij een ook een klein beetje troost dat mensen hier me verdriet wel begrepen en vaak de buitenwereld niet neem de tijd om te rouwen en te huilen
sterkte frieda
13/06/2013 bij 18:52
Heel erg bedankt, Gerri en Frieda!
Chris
15/06/2013 bij 09:16
ja, door zo’n website voel je je wat meer begrepen. heb mijn hond van bijna 14 eergisteren laten inslapen. het kon in haar geval niet anders.ik ben compleet uit mijn doen en besef nog meer hoe sterk mijn band met het dier was en nog is.
15/06/2013 bij 11:00
Roos, het spijt me zo, ik weet maar al te goed hoe je je voelt, ik wens je heel veel sterkte.
Troostende hug,
Chris
17/06/2013 bij 23:06
Dank je chris! vooral thuiskomen is moeilijk. met letterlijk pijn in je donder rijd je na t werk naar huis. t zal slijten. dat weet je want hebt vaker emotioneel zwaar verlies overwonnen. En tosca had ook niet gewild dat t vrouwtje zo verdrietig blijft. nou misschien is de laatste gedachte een kleine opsteker voor hen met dezelfde hartenpijn. roos
18/06/2013 bij 16:56
Ik herken de letterlijke pijn Roos….Inderdaad, ik ben zeker dat onze beestjes niet zouden willen dat we blijven treuren om hen.
Vandaag is ’t 3 weken geleden dat we Tara hebben laten gaan. Zaterdag en zondag had ik positieve afleiding door vrienden die op bezoek kwamen, gisteren een terugval en vandaag is ’t nog erger.
Sterkte aan iedereen in dezelfde boot!
04/07/2013 bij 19:03
Lieve dierenvrienden…
Afgelopen maandag heb ik mijn lieve kater Joris moeten laten inslapen vanwege een immuunziekte. Wat mis ik hem heb zoveel pijn denk dat ik hem zie hoor!
Lieve schat ik.mis je…..mijn poezen neltje was mijn bijnaampje voor hem.
Joris je was een schat hvj xxx
04/07/2013 bij 19:12
Ellen, ik wens je heel veel sterkte, ik weet wat je nu doormaakt. RIP lieve Joris…
04/07/2013 bij 19:20
Dank je!! Jeetje wat doet dit een pijn…
04/07/2013 bij 19:31
Ja Ellen, het doet enorm pijn, ik weet het, heb het al dikwijls doorgemaakt, ben zelf ook nu in rouw voor mijn dwergschnauzer Tara, die ik op 28 mei heb laten inslapen. Hoe oud is jouw Joris geworden?
04/07/2013 bij 19:33
11 jaar was hij..
04/07/2013 bij 19:38
Bedankt Ellen. 11 is veel te jong, maar hoe jong of hoe oud ze ook zijn, de pijn als je ze moet afgeven is altijd hartverscheurend.
04/07/2013 bij 19:10
Joris ik MIS JE!! ♥♥♥♥♥♥♥
04/07/2013 bij 19:32
Dikke troostende knuffel Ellen.
04/07/2013 bij 19:34
Ook voor jou heel veel sterkte!
08/07/2013 bij 09:47
ellen heeeeeeeeeel veel sterkte gewenst onze lieve pee-wee moesten we in januari laten inslapen het doet nog steeds pijn en het gemis is er nog steeds neem tijd om te rouwen
groetjes frieda
21/07/2013 bij 22:21
Heb vorige week woensdag mijn kat moeten laten inslapen. Ze was mijn maatje die altijd voor mij zorgde. Nu merk ik dat ze er niet is. Ze reageert niet op het kastje waar altijd haar brokjes stonden. Ze was al een tijdje ziek, maar bleef. Soms hoor ik haar mauw ineens of denk ik dat ze de vuilniszak doorploegt. Haar geluidjes, voetjes zijn er niet meer. Ook zit ze niet meer achter mijn stoel.
22/07/2013 bij 15:03
Heel veel sterkte gewenst, ik weet maar al te goed hoe erg het is…
23/07/2013 bij 14:14
Soms lijkt het alsof ze op het balkon loopt, maar dan is het de wind die de vuilniszak doet wapperen. Het was een geweldige vuilnisbakkenras. Alles wat eetbaar totdat het tegendeel bewezen was. Het is echt raar om al de gewoontes niet meer beantwoord te zien. Maar anderszijds: zij was er aan toe. 17 jaar en 3 maand en vanaf haar 6e altijd ziek.
22/07/2013 bij 00:27
Hoi, heel verdrietig voor je in ken het gevoel. En dan ineens dat gat van het gemis.Ze is er niet meer…. Koester die momenten en zet een paar foto’s neer. De band met je huisdier wordt vaak onderschat, maar voor ons zijn het onze kinderen. Nu nog mis ik Tilly haar mauwtje en dat ze zo lekker kon kroelen en bij me kon zitten op schoot. Of het liefst op mijn hoofd. Ik kan alleen nog zeggen veel sterkte de komende tijd. Want het doet pijn…
07/08/2013 bij 15:37
afgelopen maandag kwam mijn rooie katertje mikey niet thuis en ik had zo’n rotgevoel dus heb direkt gebeld met de dierenambulance en die bevestigde mjjn rotgevoel ‘hij was doodgereden’ :(….ik ben hier echt kapot van hij was nog maar 2 en was zo’n lieve kat kwam altijd bij mlj liggen en hij waste mij en me zoontje altijd gewoon mijn maatje en nu voel ik me zo leeg….en de hele tijd in mijn hoofd van wat als of had ik maar…ik mis hem erg maar weet dat slijt maar dit verdriet doet zo’n zeer…we hebben hem vanmiddag opgehaald en uitgebreid afscheid genomen en daarna in een mooi grafje begraven in de tuin….nu heb ik wel meer rust dat hij in de buurt is….5jaar geleden heb ik een poes verloren op dezelfde weg en heb nu nog 3 katten over en hoop uit dw grond of mijn hart dit geen 3e keer
07/08/2013 bij 15:56
Sharon, veel sterkte gewenst, ik weet maar al te goed wat je nu doormaakt.
07/08/2013 bij 22:07
dank je wel chris…..het heeft echt tijd nodig 😦
07/08/2013 bij 23:05
Beste Sharon,
Wat een trieste manier om je geliefde kater zo kwijt te raken. En dat je voorgevoel ook nog uit kwam dat hij aangereden was. Heel veel sterkte. Het doet zeer maar het is wel goed dat je hem hebt kunnen begraven en afscheid hebt kunnen nemen. Beter zo dan dat je hem nooit meer teruggevonden had. Nu kun je het langzaam een plekje geven. Natuurlijk is 2 jaar veel te jong maar jullie hebben hem vast een geweldige tijd gegeven. Hang maar een mooie foto van hem in huis op, dat kan moeilijk zijn in het begin maar Mikey is het zeker waard!
08/08/2013 bij 23:08
dank je wel mark…ga indd een mooie foto van hem uitzoeken en ophangen…een mooi plekje zoeken voor een byzondere kat!…ben ook erg dankbaar dat ik afscheid van hem heb kunnen nemen en dat hij dicht in mijn buurt is…hij is nu op de eeuwige jachtvelden denk ik maar geeft me wat troost ;)…
07/08/2013 bij 22:13
dank je wel chris heb het er erg moeilijk mee…maar mede door deze site toch veel steun aan….en dat heb ik nu juist nodig!…
07/08/2013 bij 22:23
Inderdaad Sharon, en in het begin ben je echt kapot, je denkt alleen maar aan dat groot verlies, dat beestje dat er niet meer is, alles draait daar rond.
13/08/2013 bij 18:36
Op 3 mei heb ik Saartje moeten laten gaan, heb het ook hier neergezet. Op die dag werd mijn katertje Banjer geopereerd aan een ontstoken kies met abces. Dat dat goed ging was een kleine troost die dag. Helaas is het toch achteraf slecht gegaan met Banjer. Hij kreeg het abces weer terug men dacht aan n tumor in de kaak. En had het over inslapen maar dat kon ik niet. Hij had twee of drie weken terug weer die bult naast zn neus…ik vond dat ik dat moest betten met betadinewater en honingzalf…dat irriteerde hem met zn pootje ging hij er langs wrijven waardoor het open ging…bloeddruppels enzo maar ik was wel blij dacht dat het nu beter zou worden nu de bult open was. Helaas was dat niet zo. Het zakte helemaal in, zat vol pus en donderdagmiddag zag ik een gat door zn kaak heen naar binnen, bot weggevreten. Ik in paniek de dokter gebeld ik laat ze graag door een bep. dierenarts hier
thuis inslapen maar dat kon dus pas vandaag. Steeds wanhopig zitten twijfelen wat te doen, helaas zat t weekend ertussen en toen kon er niemand thuis komen…mn ventje zn kaak zag er verschrikkelijk uit een groot gat en stinken…waarom ben ik zo stronteigenwijs en ben ik niet donderdagavond gelijk al met hem naar de dokter gegaan….heel het weekend en gisteren en vandaag ben ik bij hem gebleven toegesproken, pijnstilling gegeven en voeding het werd steeds erger allemaal. Vannacht heeft hij nog een tijdlang bij mij op de bank gelegen.
13/08/2013 bij 18:41
Even verder vertellen doet me goed…
Het was letterlijk de tijd aftellen Banjertje optillen water geven enzo…en met afgrijzen kijken naar zn gezichtje. Om half vier kwam Liesbeth dan eindelijk. Ze heeft het zo erg nog nooit gezien zei ze, ze pinkte zelf een traantje weg zag ik. Banjer had twee narcoseprikken nodig, sterk hartje, en toen de euthanasieprik en nu ligt hij hier in een mandje en lijdt hij niet meer. Maar ik voel me vreselijk schuldig en rot…en kan het niet geloven dat hij zo is geeindigd. Waarom moeten al mijn oudjes zo verschrikkelijk lijden aan het eind en waarom kan ik niet veel eerder ze in laten slapen…omdat ik ze niet kwijt wil ik kan ze niet missen..
Zometeen neem ik Banjer weer in mn armen zoals ik vanmiddag toen hij nog leefde ook heb gedaan…Rust zacht ventje ik mis je meer dan erg…
14/08/2013 bij 17:26
En schuldgevoel en verdriet en lamgeslagen omdat ik hem moet missen mn mooie vent.
14/08/2013 bij 18:37
Esmeralda,
Je hebt gedaan wat je moest doen. Voel je niet schuldig om de keuzes die je hebt moeten maken; het waren moeilijke keuzes. Hoe kun je het dan jezelf kwalijk nemen?
Lieve Esmeralda, ik hoop dat je toch jouw verdriet een plaatsje kunt geven, en dat je herinneringen aan Banjer, en aan Saartje alleen maar plezierig zijn.
Gerri
26/08/2013 bij 15:10
Voor Banjertje heb je goed gehandeld. Nu nog dat gat in jouw hart.
15/08/2013 bij 10:02
esmeralda
ook vanaf deze kant heel veel sterkte gewenst we weten allemaal wat een verdriet het geeft je lieverds te moeten verliezen
maar verwijt het je zelf niet aub.
ook ik heb toen in januari die keuze moeten maken ik weet het is afschuwelijk! maar je heb het allerbeste gedaan voor je lieverds
we leven allemaal met je mee koester de herinneringen
heb zelf onze lieverd op het buroblad van de pc gezet foto opgehangen en toch komen de tranen weer te voorschijn zoals nu
gelukkig kunnen we elkaar steunen hier
groeten
frieda
15/08/2013 bij 17:18
Dank jullie voor je berichten. Het is nog onvoorstelbaar dat mn ventje dood is. Hij staat hier nog in zn mandje en morgen gaan we hem begraven op n mooi plekje. Ik ga straks uitgebreid afscheid nemen hoe dat weet ik nooit van te voren, toespreken aaien haartjes afknippen foto maken…En dan na morgen zal het echt over zijn dan is hij daadwerkelijk weg. En dan moet er een tijd over heen gaan…dat ik weer bij mezelf kom. Ben ook vandaag de straat niet op gegaan, moet echt bij mezelf blijven maar dat zullen jullie wel herkennen…
15/08/2013 bij 21:15
Esmeralda, ook door mij heel veel sterkte toegewenst, ik weet hoe ongelooflijk moeilijk/pijnlijk/onvoorstelbaar het is.
15/08/2013 bij 21:48
Dankjewel Chris en jij ook heel veel sterkte…het is vreselijk je dier te moeten missen…ze zijn zo trouw..
15/08/2013 bij 21:54
Merci Esmeralda, ’t is inderdaad vreselijk en ze zijn inderdaad zo trouw, dat maakt het des te erger als je hen verliest.
16/08/2013 bij 15:28
Lieve allemaal, ook ik zit nu weer in tranen…..over een paar weken op 9 september is het precies 1 jaar geleden dat mijn poezenkind Bloopertje op 17-jarige leeftijd is overleden….ook ik had geen keuze en moest haar laten inslapen hier bij mij thuis. Ik kom er echt nooit meer overheen, maar moet er op één of andere manier mee doorleven. Op die gitzwarte rouwdag 9 september a.s. zal ik op deze site een gedichtje plaatsen wat ik de dag erna heb opgeschreven in mijn agenda, later heb uitgescheurd en vervolgens heb ingelijst – het staat bij de foto’s die ik van haar heb. Ik wens jullie allemaal veel sterkte in je verlies en je verdriet. Liefs Liesbeth
16/08/2013 bij 18:57
Alvast heel veel sterkte Liesbeth het is vreselijk moeilijk…
16/08/2013 bij 22:03
Ook ik zit hier in tranen. Op 2 september is het 2 jaar geleden dat ik mijn lieve hond Sunday moest afgeven. Ik kan het haast niet verwerken. Heel moeilijk allemaal.
16/08/2013 bij 23:22
sterkte het blijft heel moeilijk en pijnlijk…
17/08/2013 bij 12:19
.Bedankt voor je lieve woorden Esmeralda
…Eén ding wat ik ook nooit kan vergeten is hoe het die gruwelijke dag prachtig zomers weer was. En dat terwijl het die zondag zwaarbewolkt had moeten zijn en had moeten regenen. Sindsdien doet vrijwel iedere zondag die zo zonovergoten en zomers is me eigenlijk alleen maar veel verdriet. Ik vraag me af of dat ooit weer overgaat….ik vrees van niet. Jij ook alvast heel veel sterkte lieve Gerri.
17/08/2013 bij 22:47
Ik herken dat zeker Liesbeth. Sterkte nogmaals. En voor Gerri ook. Ik heb nu steeds dat ik denk aan hoe het vorige week om deze tijd was toen had ik Banjertje nog lijfelijk om me heen….dat duurt nog wel n tijd denk ik…Heb m een mooi plekje in de tuin gegeven en zal er een mooi rozenstruikje op planten…
07/09/2013 bij 18:18
Onze kat Joepie hebben we dinsdagmiddag laten inslapen,…hij had last van nierfalen. In de eerste instantie at hij nog wel van het dieetvoer,….maar wilde na een week helemaal niet meer eten. We zijn met ons kereltje wel 10 x naar de dierenarts geweest in een tijdsbestek van 2 weken. Hij dronk nog wel,….maar na een bloedonderzoek waren zijn nierwaarden dubbel vehoogd!! Toen kwam de vreselijke beslissing dat we ons mannetje moesten laten gaan. De dierenarts is hier geweest, en onze Joep is in zijn vertrouwde omgeving rustig en vredig ingeslapen. Ik lag bij hem en heb hem bedankt voor de mooie jaren die we met hem hebben gehad. Wat huilde ik,…de tranen vielen op zijn vacht en heb tegen hem gezegd, we zullen je nooit vergeten. Wat mis ik zijn warme lijfje tegen me aan op bed, wat mis ik zijn begroetingen als we thuiskomen. Het is zo stil in en om huis,..niks meer om voor te zorgen. En we nemen voorlopig ook geen andere kat, het is geen auto die je inruilt!! We hebben een mooi grafje voor hem gemaakt in de tuin waar hij graag lag en zo kunnen we elke dag nog met hem “praten”. Lieve Joep: Bedankt voor alle leuke, vrolijke en gekke momenten die we met je hebben mogen beleven!! Lief kereltje, rust zacht,…je blijft altijd in ons hart!!!
08/09/2013 bij 18:03
Mooi verwoord. Net hetzelfde meegemaakt. 14 dagen geleden heb ik onze Tijger vredig laten inslapen. Hij was 17. Een schat van een katertje. Ik heb nog steeds ontzettend veel verdriet en wens nu geen ander katje aan te schaffen. Ook bij mij zit hij in mijn hart en ook heb ik een mooi grafje gemaakt met een geboetseerde stenen poes erop. Iedere week leg ik een ruikertje boemetjes erbij. Mijn rouwproces zal tijd vragen en ik krijg veel positieve feedback van mijn gezinsleden die hun verdriet op hun manier verwerken. Wat mis ik mijn beestje toch. Sterkte
09/09/2013 bij 10:21
‘Mijn liefste Bloopertje, mijn kindje
Wat moet ik zonder jou?
Niemand kan jouw leegte vullen.
Toen jij wegvloog om een Engeltje te worden
Is mijn grootste deel met jou mee gegaan
En nu zit de rest hier leeg
Dood van binnen
Voor jou nooit meer een ander
Want die bestaat niet
Niet in dit leven
Pas als ik weer bij jou mag zijn
Ben ik weer gelukkig
Tot dan ~ mijn liefste kindje’
Het is vandaag 1 jaar geleden dat ik mijn allerliefste poezenkind moest laten gaan – het is de meest zwarte dag in mijn leven en mijn tranen zullen nooit helemaal opdrogen.
Aan iedereen op deze site heel veel sterkte.
Liesbeth
09/09/2013 bij 10:58
Hallo Liesbeth,
Zo voel ik me ook: Dood van binnen!!
Ons lieve kereltje Joepie zullen we ook nooit vergeten. Elke morgen sta ik nog huilend op,…wat mis ik zijn begroetingen, zijn vrolijke manier van doen. Het was net een hondje,…hij liep ons alles achterna,hij vertrouwde zijn leventje toe in onze handen. Nu ik dit opschrijf,stromen de tranen weer over mijn wangen. Wat doet het toch zeer en het is zo definitief. Dag lieve Joep,…we zullen je nooit vergeten manneke!!
Marian
09/09/2013 bij 14:14
Beste Marian,
Je liefdevolle woorden spreken boekdelen – ik blijf het zeggen: dieren worden zooooo vaak onderschat….Ik ben alleenstaand en Bloopertje was mijn alles – ik heb gelukkig nog videobeelden op mijn oude telefoon waarop duidelijk te zien en vooral te horen is hoe ze op mijn verzoek ‘mamma’ zegt….. Menigeen heeft die beelden gezien en was met stomheid geslagen….
Ik kom nooit meer over dit verlies heen – ik kan alleen maar een manier proberen te vinden om er een beetje mee te leren leven.
Heel veel sterkte met je verdriet en rouw lieve Marian – deze prachtige site laat zien dat wij beslist niet de enigen zijn!
Groetjes Liesbeth
09/09/2013 bij 21:07
Lieve lieve Dierenvrienden,
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen met het verlies van zijn of haar huisdier Mijn Dreetje is nu 3 mnd dood, maar mis hem nog elke dag. Kan niet wennen aan de gedachten dat ik hem als kitten van 6 maanden heb moeten laten inslapen, omdat hij kanker had! Natuurlijk was dit de beste keus voor hem. Maar nog iedere dat doet dit zo zeer! Hoop, dat hij met al jullie dieren gelukkig is in de dierenhemel!!
14/09/2013 bij 10:00
Beste Vera,
wat een triest bericht over Dreetje. Hij heeft maar 6 maanden mogen leven en dan al zo ernstig ziek worden. Logisch dat je hem nog elke dag mist, je zorgt elke dag voor je dier en geeft hem alles wat hij nodig heeft. Als hij er dan ineens niet meer is dan blijft er een leegte over. Mijn kater heeft 6 jaar mogen worden en is nu vandaag precies een jaar dood en het valt me zwaar hoor. Heel veel sterkte toegewenst!
14/09/2013 bij 12:33
Tja Mark, soms is het zoo oneerlijk. Kan nog steeds niet accepteren dat hij zo op deze manier bij me weg is gehaald. Maar ben wel realistisch dat het niet meer verder kon. Maar 6 jaar voor jou kater is ook niet oud. Waaraan is hij dan overleden? En vandaag precies een jaar geleden, dan draai je vast die dag weer helemaal door. Wat wanneer gebeurde etc. Moeilijk hoor! Jij ook heel veel sterkte met het verlies van je kat.
16/09/2013 bij 10:35
Op 4 maart is mijn lievelingspoesje Barca overleden door een auto-ongeluk. In 10 minuten was ik mijn gezonde, levendige zo dierbare poesje kwijt.
Het gemis is nu, na een half jaar, nog steeds verschrikkelijk en ik ben erdoor in een diepe depressie geraakt. Therapie, medicijnen niks helpt. Er is gewoon geen medicijn of therapie tegen dit verschrikkelijke verdriet.
Ik probeer wel afleiding te zoeken en mijn werk zorgt ervoor dat ik niet de hele dag kan huilen, maar daarna komt de wanhoop, de verbijstering en het kolossale verdriet 10x zo erg terug.
Bij thuiskomst niet meer die lieve begroeting.
Hij was altijd zo overheersend lief aanwezig…..
16 jaar was hij mijn lievelingetje, mijn ALLES en ik kan helemaal niet zonder hem. Het leven is zo somber en leeg geworden en stelt niets meer voor.
Elke dag maar weer denk ik hoe moet ik toch verder zonder mijn kleine Barcaajte……
16/09/2013 bij 11:16
Hallo Giny,
Wat komt me dit bekend voor,…..wij missen ons kereltje Joepie ook zo erg!! Morgen (2 weken geleden) hebben we ons manneke laten inslapen, hij had nierfalen en kon niks meer aan gedaan worden. Ik kan ook niet zonder hem,…ik mis ook zijn begroetingen en ik praatte met hem. Het was zo’n schat van een beest,….nooit meer zijn warme lijfje tegen me aan, het doet zo’n pijn!! Zijn vrolijke karakter ,…het was net een hondje, hij liep ons alles achterna. Lieve Joepie,…wat is het leeg en kil zonder jou, ik kan nog niet accepteren dat je er niet meer bent. Elke dag ga ik naar je grafje en praat ik met je, Maar alles wat ons rest zijn de mooie herinneringen en vele foto’s van je. Je ging ook altijd mee op vakantie,…oh manneke nu ik dit opschrijf, wat heb ik een verdriet,..ik kan ook niet zonder je!! Lieve Giny,…ik kan me dus heel goed voorstellen hoe jij je voelt, en ik wens je ook heel veel sterkte met het verlies van je lieve maatje!!
16/09/2013 bij 11:41
Marian
Ook Tijger had nierfalen, 2 jaar lang. Ik heb me dubbel geplooid om mijn beestje als de beste te verzorgen, medicatie, speciale dieetkorrels, magere vers gekookte vis … Maar bovenal, heel veel liefde. Bij de 1ste spuit heb ik mijn Tijgertje in een diepe slaap gekuffeld. Heb hem laten weten dat ik zo dankbaar was dat hij zolang (17 jaar) bij ons is gebleven. PPfff ’t valt me zwaar, heel zwaar. Ik heb hem in onze tuin begraven. Vroeger kwam hij bij mij om me te begroeten als ik thuis kwam, nu ga ik even naar hem toe.Deze site geeft me wat troost. Sterkte
16/09/2013 bij 11:55
Giny,
Heb Joepie ook bij zijn eerste spuit geknuffeld,…ik lag bij hem en zijn vacht was nat van mijn tranen. Heb hem ook bedankt voor de mooie jaren en de onvoorwaardelijke liefde die ik van hem heb gekregen. En inderdaad,.. vroeger kwam Joepie altijd om ons te begroeten, en nu ga ik elke dag naar zijn grafje bij ons in de tuin en heb nog hele gesprekken met hem….
16/09/2013 bij 11:33
Giny en allen
Ik voel zoveel medelijden met jou. Het is zo herkenbaar. Het is een stuk van je leven dat plots wegvalt. Bij mij is het 3 weken geleden dat ik mijn allerliefste katertje, Tijger, van 17 heb moeten doen inslapen. Ik mis zo erg mijn beestje (zoals alle dierenvrienden). Doet zoveel pijn. Het enige wat ik kan doen is een beetje troost zoeken op deze hartverwarmende site. Thuis heb ik 3 mooie foto’s van hem hangen. Maar het belangrijkste is, dat hij diep in mijn hart zit. Dat wens ik jou ook toe. Probeer troost te zoeken en geeft jou Barcaatje het mooiste plekje van je hart. Doe ik ook met Tijgertje. Sterkte maatje !
21/09/2013 bij 08:48
Nadine, dank je voor je lieve woorden.
Barcaatje zit in mijn hart, maar zo vaak denk ik: waarom kan ik na een half jaar nog niet aanvaarden dat een ongeluk zo snel, zo wreed, zo plotseling kan gebeuren.
Waarom denk ik dat iemand dat regisseert, een God, een almacht, hett noodlot….. of wat…..??
Vroeger wist ik wat het woord “ongeluk” betekende, nu lijk ik dat niet meer te weten.
Ik kan het maar niet aanvaarden, niet begrijpen…
Ik heb toch helemaal geen keus?
Mijn hart is met hem gestorven, niets helpt tegen het verdriet.
16/09/2013 bij 12:07
Marian, zo is het idd gegaan. Ik weet dat ik er vrede moet mee nemen en dat ik niet egoïstisch mag zijn, in het belang van mijn lieve zachte kater. Maar zijn gemis is vaak hartverscheurend. Na 3 weken lijkt het vaak dat ik hem nog zie, hoor en voel … Op zijn grafje staat een katje van steen, mooi zittend met bloementjes errond. Mijn beestje toch …. Sterkte maatje.
17/09/2013 bij 08:53
Gisteren hebben we onze kat Pim laten inslapen. Ze was 13 jaar en sukkelde al een hele tijd met blaasproblemen, waardoor ze overal plaste. Ze was lichamelijk ook ouder dan haar ware leeftijd volgens de dierenarts. Als je ze gewoon zag lopen door de tuin zou je gezworen hebben dat er niets aan de hand was, maar de situatie werd steeds erger. Ze plaste nu drie keer per dag in de keuken, in de zetel…., alles hebben we geprobeerd. Het moment van afscheid was enorm zwaar, veel erger dan ik ooit gedacht had. Nu voelt alles leeg en kamp ik met een enorm schuldgevoel. Ik mis haar ook enorm en heb verschrikkelijk veel moeite om dit alles te kunnen plaatsen. Ik weet dat de tijd ons sterker zal maken, maar het zal nog wel even duren. Ik hoop maar dat we het juiste hebben gedaan…
17/09/2013 bij 17:44
Voel zo met je mee Jan, verstandelijk weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen. Maar het gevoel uitschakelen gaat gewoon niet en hoeft ook niet. Het geeft ook wel aan hoeveel Pim voor jou heeft betekend, daarom ben je ook zo verdrietig. Ik herken het schuldgevoel van toen ik mijn kitten van 6 mnd moest laten inslapen omdat hij kanker bleek te hebben. Het is nu 3 mnd geleden. Maar ook ik heb regelmatig dat schuldgevoel. Het helpt mij om dan steeds terug te halen hoe ziek hij was en dat dit echt het beste was. Ik denk dat jij ook de juiste keuze hebt gemaakt. Je zegt wel dat je aan de buitenkant niets zag, maar ze zal vast pijn hebben gehad. Anders gaat ze niet zomaar overal plassen. Ik wens je heel veel sterkte met zijn verlies. Tijd heelt alle pijn, maar gelukkig geen herinneringen aan Pim!
19/09/2013 bij 17:57
16 jaar lang op soms iets te regelmatige basis pipi, kaka en braaksel kuisen en toch mis ik dat klein poezeke zo hard.
Ik laat het rijkelijk stromen en laat me troosten door een ander katje.
Zo heb ik het het liefst. Uithuilen en troost van een ander spinnertje.
Ik hoop alleen dat het niet te lang blijft duren, ik voel me leeg en er zit een knoop in mijn maag. De verhalen hier maken me alleen nog triester eigenlijk dus ga ik maar.
Veel sterkte voor iedereen die een geliefde moet afgeven.
20/09/2013 bij 20:36
Wat een verdriet als je je diertje moet missen…sterkte iedereen…Vanavond heb ik weer een poesje van ruim 17 moeten laten inslapen. Vrij snel nadat Banjertje op 13 augustus was ingeslapen hoorde ik dat Pientje een verdikking in haar onderkaak had. En dat dat waarschijnlijk een tumor was…en dat ook zij zou moeten inslapen…Ze heeft t nog even volgehouden, maar dr kaakje werd dikker en t bekje kon niet meer dicht. Maar iedere dag was ik zo blij dat ze nog dr mousse at en dat ze nog water lebberde uit de kraan. Ik dacht kom op meissie zet m op…maar vandaag was de koek op. Ze kon of wou niet meer eten en drinken…ik heb lang gewacht en geprobeerd haar wat te geven metspuitjes maar dat ging niet. Ik kon mn meissie niet laten verhongeren en verdorsten..om 16 uur gebeld en gzd kon er een dierenarts komen tegen 19 uur. Uitgebreid overlegd en gepraat en inslapen was het allerbeste…Pientje is op mijn schoot liggend heengegaan…ik mis dat schatje vreselijk…het gaat te ver nu dit jaar al 4 katjes wegens ernstige ziektes moeten laen gaan…
Ik heb wel nieuwe katjes in huis genomen die spelen en stoeien met elkaar maar mn verdriet om Pientje is heel groot…ongelofelijk dat ze er niet meer is nu…
21/09/2013 bij 08:34
Och Esmeralda, wat heb ik een medelijden met je.
Het is zo hartverscheurend.
In augustus had ik je boodschap ook gelezen, maar ik kon niet schrijven, was gewoon verlamd.
Zoveel verdiet moet jij meemaken….. maar mijn eigen verdriet om mijn kleine Barcaatje maakt me gewoon lam, ik kan maar niet aanvaarden of begrijpen dat ik mijn zooo gezonde, levendige poesje in 10 minuten tijd voorgoed kwijt was.
Wie regisseert dat toch, waarom moest dat ongeluk gebeuren, waarbij je het liefste van je leven zomaar, onvoorbereid, ZOOO wreed, zoo snel kwijt bent.
Ik leefde gewoon voor hem en wilde altijd thuis zijn, hij was het middelpunt van mijn leven.
24/09/2013 bij 00:47
Dat lijkt mij ook vreselijk Giny om door n ongeluk je dier te verliezen. Ik heb dat gelukkig nog nooit meegemaakt mijn katten komen niet buiten…Sterkte…
21/09/2013 bij 13:32
Gent, 21 september 2013
Goede Namiddag,
Ik weet niet of die website nog gelezen word.
In mijn jeugdjaren hadden we een bruine poedel.
Dat hondje Ramy is uit de venster van het eerste verdiep gesprongen. Zijn snoet was bebloed en hij dat door de sprong en val een gespleten voorpoot.
Ik ben in de rouw om heel veel wat in mijn leven is gebeurd.
Ik heb hartklachen door het jarenlange gepest.
Julie website is heel liefdevol en teder.i
Hartelijke groeten en sterkte,
Marie-Thérèse Van Roosbroeck
23/09/2013 bij 20:35
Op maandag 23 september 1996 vonden we jou, klein Barcaatje, in de tuin van de Sagrada Familia in Barcelona, een heel klein pikzwart poesje, een paar weken oud, een skeletje, vel, botjes, ontstekingen. Je was 100 gram…..
Toen ik gehurkt bij je neerknielde, kwam je bij mij op schoot en vroeg je: “Wil je voor me zorgen? Wil je alsjeblieft mijn mama zijn”?
“Ja lieverdje, ik wil voor je zorgen, je mama zijn”….. maar 16,5 jaar later kon ik je niet beschermen tegen die auto, die jou zo verwondde, dat je op 4 maart overleed.
Dat je zomaar in 1 klap, in een paar seconden, het liefste wat je hebt, kwijt kunt raken, heeft mijn leven verwoest en zo bitter gemaakt. Wie regisseert dit, wie doet je dit aan?
Het is zo wreed en ik kan helemaal niet met dit verlies omgaan.
Wat was jij een lief poesje…
Dank je lieverdje voor je lieve karaktertje, je lieve, lieve oogjes, je lieve stemmetje, je lieve snuitje, je lieve, zachte lichaampje.
Alles aan jou was lief.
Nu is het maandag 23 september 2013, 17 jaar later en ik mis je zo verschrikkelijk en snap nog steeds niet dat je er niet meer bent….
In 10-15 minuten tijd was ik door dat wrede ongeluk, het allerliefste wat ik had, voorgoed kwijt.
Ik hield zo veel van jou en het leven zonder jou is zo verschrikkelijk…..
Je was en bent mijn allerliefste poesje, mijn Barcaatje.
Ik wil kunnen toveren, ik wil je terug, ik kan niet zonder jou…..
Mijn Barcaatje. mijn lieverdje……
24/09/2013 bij 00:48
Heel veel sterkte Giny en ook Marie-Therese de website wordt nog steeds gelezen hoor.
24/09/2013 bij 16:20
Lieve Giny,
Wat jij nu geschreven hebt is een gedicht regelrecht uit je hart zoals ik het mijne op 9 september jl. ook heb geplaatst in memoriam voor Bloopertje…..1 jaar geleden na die gitzwarte dag. Het gedicht zelf heb ik de dag na haar overlijden geschreven. Ik zit nu ook weer te janken na het lezen van jouw Harteschreeuw…. Ik kan je alleen maar heeeeel veel sterkte wensen en voel volledig met je mee. Een hele dikke knuffel, Liesbeth
28/09/2013 bij 18:27
Jullie reacties zijn allemaal zoooo lief. Dank daarvoor.
Ik mis mijn lievelingspoesje, mijn Barcaatje, zo erg.
Op 4 maart is hij door dat vreselijke ongeluk binnen een paar minuten uit mijn leven weggerukt en ik kan totaal niet omgaan met het verdriet, voel me zooo belazerd door het leven.
Waarom, waarom moest hij me in een paar minuten tijd worden ontnomen….
Hij kwam na het ongeluk binnen, met zijn bekje wijdwagen open, zijn achterpootjes inzakkend… terug naar zijn vrouwtje, zijn mama.
Natuurlijk, vrouwtje zou hem troosten, zijn pijn wegnemen….
maar vrouwtje kon niks doen behalve hele lieve woordjes zeggen: Barcaatje, lieverdje, wat is er dan lieverdje …. steeds maar weer en weer en weer.
We zijn naar de dierenarts geracet, ik met jou op schoot, steeds maar lieve troostende woordjes zeggend.
Helaas ben jij daar overleden, …..acute hartstilstand zei de dierenarts, hij kon niets meer doen. Ribbetjes gebroken, klaplong, misschien inwendige bloedingen. Vermoedelijk klap van een auto, zei hij.
Verbijsterd was ik toen de dierenarts zei: hij is helaas dood.
Verlamd, in shock was ik en ben ik.
Barcaatje dood? Dat KAN NIET, dat is ONMOGELIJK, dat kan toch niet….Mijn gezonde, speelse, zeer veeleisende poesje dood??? Het ging allemaal zo snel, te snel, zo wreed snel.
Jij was mijn alles, jij praatte de hele dag en wilde altijd aandacht, jij was zooo lief overheersend altijd aanwezig. God wat hield ik van je.
Ons huis zonder Barca? Onmogelijk, leeg, stil; het was jouw huis, jouw tuin en ik kan helemaal niet zonder jou. Het leven is zo waardeloos geworden.
En een schuldgevoel dat ik heb…. jij hield zooooo van je vrijheid, jij was mijn vrijbuitertje.
Maar zo vaak denk ik: ik had gaas moeten spannen om het hek, dan had jij niet zo makkelijk de weg op gekund.
Het is hier niet druk, maar enkele auto’s /scooters rijden VEEL te hard.
Barcaatje leek altijd op te letten.
De dierenarts denkt dat hij ergens van geschrokken is en zegt: Je had dit ongeluk niet kunnen voorkomen of je had hem in een kooitje moeten stoppen en was hij dan gelukkig geweest?
Ja, zegt dat gemene stemmetje in mijn hoofd, maar dan had hij misschien nog geleefd….
Maar ik voel me zooo wanhopig.
Voelen jullie je ook af en toe zo verschrikkelijk wanhopig?
Ik mis hem zo, medicijnen, therapie, niets helpt. En troost van familie en vrienden valt me zoooo tegen: “het leven gaat door” en “je moet niet zo in het verleden blijven hangen”.
Het verbijstert me, die reacties.
En doorgaan met het leven? Welk leven…Ik kan helemaal niet door, ik mis mijn kleine Barcaatje zo verschrikkelijk en wil kunnen toveren, ik wil hem terug, dat is het enige wat ik aldoor denk en wens.
Herkennen jullie dat?
Wat doen jullie om niet gek te worden van wanhoop, verbijstering en verdriet?
28/09/2013 bij 18:48
Lieve Giny.
Ik voel hetzelfde sinds ons kereltje Joepie niet meer bij ons is,….ik huil elke dag,weet niet wat ik zonder hem moet!! Ik mis zijn gesprekjes met hem, zijn vrolijke karakter, zijn warme lijfje tegen me aan. Inderdaad, het was zijn tuin, zijn huis,…en het is nu zo leeg en stil zonder mijn manneke. Ik schreeuw het soms uit van verdriet, ik wil je niet kwijt, er is ook een stukje in mij doodgegaan.Het was ons kind waar we altijd heel veel liefde van kregen.
Joepie,…ik vergeet je nooit, maar wat moet ik zonder jou??
Ik wil het maar niet accepteren dat ie er niet meer is. Mijn omgeving zegt ook,…je moet het een keer loslaten, neem een andere kat!! Snappen ze dan niet hoe ik me voel?? Giny,…ik herken dit heel goed!
30/09/2013 bij 08:28
Lieve Marian,
Loslaten? Dat kan je nog helemaal niet en dat hoeft toch ook niet? Het verdriet is veel te groot.
We missen onze lieverdjes zo verschrikkelijk.
Het verdriet voelt zo rauw, zo diep….
Zoals Liesbeth ooit eens schreef:
Hopelijk zorgt de tijd ervoor dat ons vreselijke verdriet wat dragelijk wordt.
Ik zal ook ooit eens moeten leren beseffen, dat ongelukken nou eenmaal gebeuren en dat ik daardoor mijn gezonde, allerliefste Barcaatje in een paar minuten tijd kwijt was……
30/09/2013 bij 15:04
Lieve Marian & Giny,
Volgens mij kunnen we wel een ‘TreurTrio’ beginnen onderhand….van alle lieve warme mensen op deze site zijn jullie 2 volgens mij diegenen die het beste en meest voelen wat ik voel….. Ik heb op Bloopertjes sterfdag 9 september jl. ook weer tranen met tuiten gehuild….nog los van alle dagen die ertussendoor komen…..
Ik probeer tot een soort ‘acceptatie’ te komen…..al is het echt alléén maar omdat ik dit onbeschrijfelijke verlies met geen mogelijkheid ongedaan kan maken. Al is er helemaal niets op de wereld wat ik liever zou willen doen!
Maar ook ik kom er nooit nooit en nog eens nooit overheen….
Lieve knuffels voor jullie vooral,
Liesbeth
30/09/2013 bij 15:29
Weten jullie nog wat Gerri schreef, een paar weken geleden?
Ik lees en herlees het vaak, het troost me een beetje….
“Het is die enorme leegte die je voelt, alsof het je binnenste buiten keert. Er rest alleen de tijd die het verlies kan verlichten. Maar tot die tijd huil je, het liefst onophoudelijk.”
Ik heb eerder een lievelingspoes verloren, die oud was en na een paar dagen overleed.
Verschrikkelijk veel verdriet en pijn deed dat, maandenlang, maar een ongeluk zoals nu met Barcaatje, ervaar ik als het meest verschrikkelijke.
Je krijgt geen seconde tijd om je voor te bereiden….
Je lievelingetje gaat kerngezond, lief, speels, even naar buiten en opeens ben je hem voorgoed kwijt.
De verbijstering, die je dan voelt, is niet te beschrijven en ik voel dat nog steeds, het voelt zo onrechtvaardig, zo wreed.
Velen op deze site hebben hun lievelingspoes of hond, zoals Gerri, moeten laten inslapen.
Vreselijk, al die pijn, al dat verdriet.
30/09/2013 bij 18:24
Oh ja….Gerri inderdaad….zij is ook van dezelfde mate van beleving….Ik denk dat woorden gewoon tekort schieten….ik ken in ieder geval met geen mogelijkheid die woorden die de lading dekken….
Niet voor mij in ieder geval.
02/10/2013 bij 11:43
Hallo mensen,
Ik blijf de reacties hier steeds lezen maar reageer niet altijd. Ik meende dat ik hierdoor ook meer afstand van mijn eigen verdriet had kunnen doen. Dat is niet gebleken.
Op 2 september was het inmiddels 2 jaar geleden dat ik Sunday verloor. Nog steeds heb ik huilmomenten om haar.
Ik ben uiteindelijk professionele hulp gaan zoeken en weet je, die begrepen toch niet helemaal hoe hard het inslaat als je jouw liefste dier verliest. Het komt niet in hun boekje voor.
Dus het enige wat rest is doorgaan op de manier wat we nu doen; elkaar steunen. Want wij begrijpen, voelen en ervaren wat jou overkomen is…
xxx
Liefs,
Gerri
02/10/2013 bij 14:19
Lieve Allemaal,
Ik ben al een tijdje niet op de site geweest en zoals altijd schrik ik enorm hoeveel lotgenoten er iedere keer weer bij gekomen zijn en ik realiseer me maar weer eens hoe hard een blog als deze eigenljik nodig is.
Het is nu bijna 2 jaar geleden dat Diego dood gereden is en ik vind het nog steeds vreselijk moeilijk om erover te spreken buiten deze site. Hier is zoveel begrip en iedereen heeft ondanks zijn eigen schrijnende verdriet een woord van troost over voor anderen.
Ik ben ontzettend geschrokken van een nieuwsbrief van de dierenbescherming waarin opgeroepen wordt om een petitie te tekenen tegen het afschieten van zwerfkatten. Blijkbaar gaat het om een aantal tussen de 8000 en 13.500 katten per jaar!!! Alsof onze lieverds nog geen gevaar genoeg lopen zodra ze buiten de tuin komen! Toen ik nog in Frankrijk woonde werden er vaak huisdieren afgeschoten door jagers, die waren vaak zo dronken dat ze op alles schoten wat bewoog, inclusief elkaar.
Hier had ik dit echter echt niet verwacht. Ik roep iedereen dan ook op de petitie te tekenen op dierenbescherming.nl/Nee en mee te helpen om het zwerfkattenprobleem op een fatsoenlijke manier aan te pakken. Ik adopteer zelf al mijn hele leven zwervertjes, DIT KAN NIET, MAG NIET.
02/10/2013 bij 21:28
Hi Angelique, heel goed die oproep/petitie van je – ik heb uiteraard meteen getekend! Ik hoop dat de anderen volgen! Trouwens….wist je dat plezierjagers (wát je maar plezier noemt-dat zegt ook al genoeg) doorgaans mannen zijn met een heel klein piemeltje? Die gaan dan dit soort idiote dingen doen omdat ze zich dan tenminste nog een béétje ‘een echte vent en macho’ voelen. Zielig he? Groetjes en uiteraard ook jij heel veel sterkte met je vreselijke verlies. Liesbeth
02/10/2013 bij 14:42
Ik leef met iedereen mee die zijn/haar allerliefste katje heeft verloren, tevens put kracht uit deze blog. Dank je wel hiervoor. Het is nu bijna 6 weken dat ik mijn trouw katertje ‘Tijgertje’ heb moeten doen inslapen. 6 weken pijn, heel veel pijn. Mijn beestje heeft 17 jaar lang bij ons vertoefd. Dat is een ganse poos. Mijn trouwe huisgenoot is niet meer. Maar ik ben dankbaar dat hij zo lang bij ons mocht vertoeven. Op zijn grafje heb ik een kleibeeldje gekocht, zijn evenbeeld. Het beeldje oogt mooi in onze tuin. Alle bloemen die in volle bloei staan knip ik af en leg ze rondom zijn beeldje. Ik heb zijn mooiste foto op PC bewerkt met een tekst, geprint en in een kader gestoken. Zo fier als een gieter hangt zijn foto in mijn keuken, de plaatst waar hij wist waar de lekkerste hapjes van kwamen. Hoe oud of hoe jong je allerliefste beestje is gestorven, het verdriet is erg, heel erg. En terwijl ik op mijn PC zit te tokkelen vloeien mijn tranen weer langs mijn wangen. God, wat mis ik mijn beestje toch ….
03/10/2013 bij 15:15
lieve Giny,
Jouw verhaal trof me heel bijzonder.
Ikzelf vond deze site toen er nog maar een stuk of wat reacties op gepost waren en heb er ontzettend baat bij gehad om over het verlies van mijn lieve Diego te schrijven die 22 november 2011 overleed. Kreeg weinig hulp en begrip uit mijn omgeving en vond hier een lieve groep mensen die elkaar zoveel steun bood, ondanks het feit dat iedereen zelf uit elkaar gereten werd door verdriet.
Mijn kleine lieve Diego komt ook uit zuid Europa… Vond hem op het station van Draguignan in zuid Frankrijk, waar 2 van zijn broertjes voor mijn neus plat gereden werden.
Vol afgrijzen zag ik dat er nog zo’n scharminkeltje aan de rand van de stoep het overleeft had, zwart, met te grote oren, die hem op een vleermuis deden lijken, een ondermaats kitten; vuil, onder de vlooien en ondervoed. Hij had een kale buik en was zonder meer de lelijkste kitten die ik ooit had gezien! Met andere woorden; het was liefde op her 1e gezicht! Hij was mijn wereld! En die stortte 22 november in toen ik te horen kreeg dat hij doodgereden was.
Er is ook voor mij duidelijk een periode van voor 22 november en van erna. Ik ben dezelfde persoon niet meer. En hoewel er een nieuw katje in mijn leven is aan komen lopen (er zijn hier veel boerderijkittens ieder seizoen die wanhopig een thuis zoeken als de kou arriveert…) rouw ik nog altijd om mijn liefste.
Ik zie weer als EEN BERG op tegen die vervloekte datum die er weer aan zit te komen.
Ik heb een tijd gedacht dat ik niet te veel op deze site moest komen, omdat ik er verschrikkelijk verdrietig van werd, maar het is uiteindelijk de enige plek gebleken die (nog altijd) troost biedt. Heb alles weer gelezen, tranen met tuiten gehuild en me toch weer gerealiseerd dat we er voor elkaar zijn, hier zegt niemand dat je er nu maar eens over heen moet zijn. Ik schaamde me omdat ik na Diego gewoon echt niet meer functioneerde, het heeft me mijn relatie gekost, een aantal vrienden, mijn job. Heb ook professionele hulp gezocht, waar ik niets aan heb gehad omdat ik daar ook op onbegrip stuitte. Ik ben thuis komen te zitten met een burnout en nu, bijna 2 jaar later weet ik dat het wel minder wordt, maar het gaat niet over.
Ik kan alleen maar met je meevoelen Giny en hopen dat je je bij tijden wat beter mag voelen. ik vind het gewoon zo in en in zielig en dat geldt voor iedereen afzonderlijk.
Vergeet niet dat je hier alles kwijt kunt, er is altijd begrip en steun die je misschien net weer een dag verder kunnen trekken…
Veel liefs en sterkte
Angelique
03/10/2013 bij 15:48
Een geweldig liefdevol relaas wederom en oh zoooooo vreselijk herkenbaar. Voor mij zal die gruwelijke 9 september voor de rest van mijn leven de ultieme rouwdag blijven. Jij ook alvast heel veel extra sterkte voor die 22ste november lieve Angelique. Weet je gesteund door mij en ongetwijfeld ook de anderen. Liefs Liesbeth
05/10/2013 bij 12:04
Lieve Angelique,
Ik herken me zo goed in wat jij schrijft. Ik voel precies hetzelfde en leef zo met je mee.
Ook ik ben na 4 maart een ander mens geworden; de levenslustige Giny, die MET Barcaatje het leven fijn vond en de trieste Giny na 4 maart, die maar niet kan wennen aan het leven zonder haar Barcaatje.
Hij WAS mijn thuis, hij was het middelpunt van mijn leven thuis.
Mijn kleine Spaanse poesje……
Ook ik functioneer slecht, leef en werk op de automatsiche piloot, ook al heb ik een partner, die me begrijpt, me troost en Barca ook erg mist.
Maar Barcaatje was echt mijn poesje, mijn lievelingetje.
Gisteren was het 7 maanden geleden, God wat mis ik hem….
Elke dag ga ik naar zijn grafje. Daar ligt zijn mooie, lieve, zachte
lichaampje, het enige wat ik nog van hem heb.
Daar voel ik me een heel klein beetje bij hem.
Vaak denk ik waar is zijn zieltje? Er moet toch iets zijn na de dood, zijn zieltje, waarin zijn lieve karaktertje, zijn lieve miauwtje, zijn lieve oogjes zitten?
Ik zou zo graag iets willen voelen, zijn zieltje in mijn hart of zo, maar ik voel helemaal niets….En dat vind ik zo erg.
Heel vaak, bijna elke dag, heb ik van die paniekflitsen die een paar seconden duren: Barca dood? Dat KAN NIET, dat is onmogelijk, dat kan niet waar zijn…..Daar was hij toch veel te belangrijk voor. Ik kan toch niet zonder hem?
En je dan realiseren dat het helaas waar is, dat dat ongeluk hem pats-boem uit mijn leven heeft weggerukt.
Ik ben zoooo boos, nog steeds, zelfs na 7 maanden, maar op wie kan ik boos zijn?
Op God? Op een of andere “macht”, op het noodlot?
Het is zoiets abstracts, je kunt nergens boos op worden en dat frustreert me verschrikkelijk.
Steeds maar weer denk ik waarom, waarom, waarom….moest dit ongeluk gebeuren.
In een paar minuten tijd is je leven verwoest.
Ik heb hem nog tot het laatst mogen vasthouden, hoopte toen zoooo dat de dierenarts nog iets kon doen.
Jij hebt dat niet eens mogen meemaken.
Dat is zo erg, zo wreed. Ik voel zo met je mee.Jouw lieve Franse poesje.
Ben je ook zo boos op het leven, zo wanhopig om het verlies door een stom, onnodig ongeluk?
Ik wil Barcaatje terug, ik kan niet zonder hem. En weten dat dat niet kan, doet ZOOOO ZEER.
03/10/2013 bij 17:09
lieve Liesbeth,
bedankt voor je lieve woorden (tenslotte was het eigenlijk aan Giny gericht) Ik ben eens even terug gaan zoeken naar september vorig jaar en heel je verhaal over Bloopertje gelezen, wat een schattige naam trouwens! Wat een ellende toch allemaal, al dat verdriet, dat gevoel of de voering uit je maag getrokken wordt van in het begin en het lauwe, lege, besef dat de volgende fase inleidt…
Ik ben ook alleenstaand en ik zit ook enorm met het probleem “wat als mij wat overkomt”. Ik heb van de zomer iemand van de dierenbescherming over de vloer gehad die ik nu in mijn testament heb opgenomen, je kunt op deze manier voorkomen dat ze naar een asiel gaan, maar in een gastgezin geplaatst worden tot er een definitieve plek voor ze gevonden wordt. Ik denk het meest ideale in een afschuwelijke situatie… In heel dat lange, lange 1e jaar van rouw, toen ik er dacht onderdoor te gaan, ben ik in contact geweest met iemand die contact met Diego heeft gezocht. zij zei dat een dier nog regelmatig zijn oude vertrouwde omgeving opzoekt, zei dat Diego ook nog bij mij op bed kwam… Ik vond het vreselijk, want ik speurde hem niet. als jij dat wel doet, prijs je er dan gelukkig om! Ik had er wat voor over gehad…
Ik was bijzonder sceptisch maar door 1 voorval veranderde dat. Ik was verzocht foto’s mee te brengen en ze bladerde mijn albumpje door, waar al mijn katten inzitten, de levende en de dode… en ineens zei ze: “Diego is bij deze hier” en toen kwamen de waterlanders pas goed op gang! De kat die ze aanwees was Floris, zijn maatje uit Frankrijk, die aan FIP overleden is het jaar ervoor. Ze waren onafscheidelijk. Zij had dat onmogelijk kunnen weten, want alle andere katten op de foto’s leefden nog en net DIE pikt ze eruit! Over je gevoelens van “toevalligheden” moet je niet twijfelen. Accepteer ze voor wat ze zijn en geloof. Meestal verdwijnen ze naar verloop van tijd vanzelf, als het tijd is om over te gaan…
Het is zowiezo een bewijs van de sterke band die jij en Bloopertje hadden, koester het en probeer er troost ut te putten als je het er even erg moeilijk mee hebt…
Liefs, Angelique
Dan over het
03/10/2013 bij 21:38
Lieve lieve Angelique, dank je duizenden malen voor je lieve woorden….volgens mij was je nog niet helemaal klaar aan ’t eind…maar hoe dan ook; dit is één van de redenen waarom ik nooit meer een ander wil dan mijn poezenkind Bloopertje….ik weet zeker dat ze af en toe nog komt ‘spoken’/buurten….Soms heb ik het idee dat ik haar aanwezigheid voel. Dan steek ik m’n handen uit en praat met haar en zeg dat ik zo blij ben dat ze er weer is. En ik heb haar ook beloofd dat zij voor mij in dit leven het enige katje zal zijn en blijven…Ik heb op m’n oude telefoon nog een video staan waar ze op verzoek(!) heel duidelijk ‘mamma’ zegt…..
Iedereen die ik die video laat zien is met stomheid geslagen. Bloopertje wist heel goed dat als ze dat zei, ze meteen iets bij me losmaakte en dat dat woordje voor mij op mij sloeg. Dieren begrijpen zoveel meer dan de meeste denken…..!
Ook ik heb een testament laten maken jaren geleden en daarin haar ‘pleegmoeder’ benoemd. De rest gaat naar PETA en naar Torre Argentina Cat Sanctuary in Rome waar ik ieder jaar wel een keertje heenga. Je hebt het ook heel goed gedaan door dit te regelen en ook ik geloof in leven naar de dood en dat dieren een ziel hebben. Religieus ben ik verder niet. Dus we hebben 1 troost; ooit zullen wij weer bij onze geliefde katten-/dierenkinderen zijn!
Hou je haaks, lieve Poezenmoedertje! Tot snel! Liefs Liesbeth
04/10/2013 bij 07:41
Ik kan het werkelijk niet geloven, ben totaal in shock. In mei moest mijn kat Dreetje inslapen omdat hij kanker had. Daarna met goede moed 2 nieuwe kittens aangeschaft. Wat waren we van ze aan het genieten. Sinds een week speelde ze 15 minuten buiten, met ons als toezicht. Tot afgelopen dinsdag ging dit goed, maar in de avond sloeg het noodlot toe. Ik zag Lola ineens niet meer en raakte in paniek. Kort daarna zie ik haar strompelend aan komen lopen, Er kwam bloed uit haar bekje en ze was duidelijk heel erg benauwd. Er kwam bloed uit haar bekje en neus. Op dat moment wist ik dat ik haar ging verliezen. In de auto richting de dierenarts ben ik haar gaan beademen, maar eenmaal bij de dierenarts verloor ze haar strijd. Zo oneerlijk, zo ongeloof, zoveel verdriet. Lieve Lola, ook jij mocht maar 7 mnd oud worden. Waarom……….kan het niet begrijpen dat er in 5 mnd tijd 2 kittentjes van me worden afgenomen. Zo vol verdriet………..je zusje Pipi doet het goed, ze heef je nog gezien voordat ik met je naar de dierenarts ging. Ze heeft het denk ik al aangevoeld, dat ook zij jou kwijt ging raken. Ergens in de poezenhemel help jij haar denk ik het verlies van jou te accepteren. Maar lief poezemeisje………….ik zal je zo ontzettend missen. Hoop dat het heel veel plezier met Dreetje mag hebben. Rust zacht lieverd, hou van jou!
04/10/2013 bij 09:48
Lieve Vera,
Woorden schieten te kort! Wat afschuwelijk! Is ze aangereden ofzo?!? Oh, als ze nog zo klein zijn lijkt de dood nog oneerlijker en is het moeilijk te accepteren dat ze van je weg gegrepen worden… Hoe is Pipi eronder? Soms accepteren de dieren die achter blijven het vrij gemakkelijk en andere keren lijken ze er haast net zo aan onderdoor te gaan als wijzelf. Toen ik Diego verloor wilde Pa-Yu alleen maar bij me op schoot zitten en mijn gezicht likken en klaaglijk janken terwijl ik me de ogen uit mijn kop jankte… Dat vond ik afschuwelijk (niet zijn gedrag natuurlijk, maar het feit dat ie er zo van aangeslagen was) Lees mijn post van 3 okt. aan Liesbeth, ik heb daar geschreven over hoe ik er van overtuigd ben dat Diego herenigd is met zijn kameraadje. Ik ben er van overtuigd dat Dreetje er voor haar was om haar op te vangen en te begeleiden naar waar het dan ook wezen mag waar ze heen gaan om uiteindelijk op ons te wachten. Ik denk ook dat Lola in het begin zeker nog bij jou en Pipi zal verkeren. Ook zij zal tijd nodig hebben om te accepteren wat er met haar gebeurd is, maar ik denk dat je troost mag putten uit het feit, dat Dreetje er zeker zal zijn voor haar. Ik ben 13 september 2011 Leica verloren en 6 weken erna is Diego overreden. Ze liggen bij elkaar begraven (Floris ook) en ik WEET dat ze samen zijn en dat ik ze op een dag opnieuw zal zien. Iedereen op deze site kent hetzelfde verdriet en gelukkig zijn we hier voor elkaar. Ik kan je ook alleen maar het advies geven om ons zo vaak als je er behoefte aan hebt op te zoeken.
Heel veel sterkte en liefs voor nu
Angelique xx
04/10/2013 bij 10:06
Lieve Angelique,
Dank je wel voor je lieve woorden. Terwijl ik nu dit huilend aan je schrijf geven jouw woorden mij ook heel veel kracht. Ik kan blij zijn dat jij, net zoals ik, erin gelooft dat Dreetje en Lola samen zijn. Lola is inderdaad aangereden, sinds een paar dagen ging ik met haar en Pippi naar buiten. Zeg maar begeleidt buiten spelen, dit ging heel goed. Maar in een minuut was alles anders. Zo niet te geloven. Dreetje was een Britse korthaar van 6 mnd oud, die ik alleen maar aan een tuigje liet lopen. Bewust niet buiten laten omdat ik bang was dat er wat met hem gebeurde. En ondanks dat ik hem binnen liet ging hij toch dood. Dus daarom gaf mij dat ook geen garantie meer en wilde ik katjes die lekker buiten konden spelen. Maar ik weet nu niet meer wat goed is en wat niet. Het heeft ook te maken met het feit dat vorig jaar januari mijn kater Boris, van 7 jaar nooit meer is thuis gekomen en afgelopen Januari gebeurde hetzelfde met mijn kater Bobo. Ook nooit meer gevonden. Beide waren gechipt, maar nooit een antwoord gekregen wat er met hun is gebeurd. Ik ben even het vertrouwen kwijt. 4 lieve katjes veriezen in 1.5 jaar tijd. Er is hier in huis dus heel veel kattenleed en verdriet. Ik geniet met volle teugen van Pippi, zij doet het heel goed ondanks het verlies van Lola. Ik ga met de tijd wel weer een nieuw vriendje of vriendinnetje voor haar kiezen, maar weet niet zo goed wanneer dit het beste voor haar is. Zij is natuurlijk haar maatje kwijt, maar ze is nu ook nog klein en kan dan misschien makkelijker een nieuw huisgenootje accepteren. Tja, ze zitten alle vier heel diep en liefdevol in mijn hart!! Ik wens jou ook heel veel sterkte met al het verdriet en gemis. Dank je nogmaals voor je mooie en lieve woorden. Fijn om op deze site te zijn, hier wordt je begrepen !
05/10/2013 bij 12:35
Ach Vera, wat heb ik verschrikkelijk veel medelijden met je.
Vandaag ben ik weer zo mistroostig, zo diep ongelukkig dat ik niet veel weet te schrijven, maar wat zou ik je graag willen troosten….
06/10/2013 bij 12:33
Giny, ik voel nu al je troost, al is het met zo weinig woorden. We zijn geeneens juiste woorden voor zoiets oneerlijks. Ik wil het proberen te begrijpen, om zo om te kunnen gaan met mijn verdriet. Maar ik mis Lola zo ontzettend en het beeld van haar strijd staat op mijn netvlies, dat raak ik maar niet kwijt. Het doet pijn, echt heel veel pijn. Ik ga zo met mijn dochtertje naar het plekje waar we haar hebben begraven, hopelijk geeft dat een beetje voldoening omdat ik dan dicht bij haar kan zijn!
04/10/2013 bij 10:43
lieve vera,
Ja, het is soms onbegrijpelijk,he? Ik was zelf ook ontzettend blij met deze site. Ben er 2 jaar geleden op gekomen en het was toen ZOO wat ik nodig had. Ben na jaren in het buitenland terug naar Nederland gekomen en ben in een tijdsbestek van minder dan 2 jaar, mijn 4 (van de 5) katten verloren. Was verdoofd van ellende, FIp, kanker, dood gereden… Kon er niet meer tegenop. Heb toen zoveel van me afgeschreven op deze site. Ben op zoveel begrip en medeleven gestuit…
Ik heb terwijl we Leica aan het begraven waren een nieuw katje in de tuin aangetroffen, dat kwam en ging, maar er steeds was als ik het het hardste nodig had. UIteindelijk is ie gebleven, wat denk ik ook heel goed was voor Pa-Yu. God, het was ineens ZOO stil geworden in huis. Ik heb nu mijn tuin helemaal afgezet met gaas, wel is ’t aangepast nu en vol met boomstammen, vijvers en klimdingen voor ze. Ik kan het idee niet verdragen dat dit nog eens zou gebeuren. Kevin is desondanks toch nog wel eens ontsnapt (daar wordt het dan weer dicht gegaast), maar ik verlam van angst, zogauw ik merk dat ie weg is, zie hem in gedachten de weg afrennen en ook geschept worden… Ik krijg er letterlijk een angstaanval van. En misschien zou het nooit een 2e maal gebeuren, ik ben volgens mij de enige op de buurt die zijn katten niet de vrijheid geeft, maar de schrik zit er nog zo in en het is een ervaring die niemand meer dan eens wil meemaken. Zoals jij met Boris en Bobo meegemaakt hebt is, denk ik nog wreder. Diego is in elk geval terug gevonden, maar zolang ze kwijt zijn, geef je het zoeken in je achterhoofd nooit op.
Nogmaals sterkte xx
05/10/2013 bij 12:26
Lieve Angelique,
Ik herken me zo goed in wat jij schrijft. Ik voel precies hetzelfde en leef zo met je mee.
Ook ik ben na 4 maart een ander mens geworden; de levenslustige Giny, die MET Barcaatje het leven fijn vond en de trieste Giny na 4 maart, die maar niet kan wennen aan het leven zonder haar Barcaatje.
Hij WAS mijn thuis, hij was het middelpunt van mijn leven thuis.
Mijn kleine Spaanse poesje……
Ook ik functioneer slecht, leef en werk op de automatische piloot, ook al heb ik een partner, die me begrijpt, me troost en Barca ook erg mist. Maar Barcaatje was echt mijn poesje, mijn lievelingetje.
Gisteren was het 7 maanden geleden, God wat mis ik hem….
Elke dag ga ik naar zijn grafje. Daar ligt zijn mooie, lieve, zachte lichaampje, het enige wat ik nog van hem heb.
Daar voel ik me een heel klein beetje bij hem.
Vaak denk ik waar is zijn zieltje?
Er moet toch iets zijn na de dood, zijn zieltje, waarin zijn lieve karaktertje, zijn lieve miauwtje, zijn lieve oogjes zitten?
Ik zou zo graag iets willen voelen, zijn zieltje in mijn hart of zo, maar ik voel helemaal niets….En dat vind ik zo erg.
Heel vaak, bijna elke dag, heb ik van die paniekflitsen die een paar seconden duren: Barca dood? Dat KAN NIET, dat is onmogelijk, dat kan niet waar zijn…..Daar was hij toch veel te belangrijk voor. Ik kan toch niet zonder hem?
En je dan realiseren dat het helaas waar is, dat dat ongeluk hem pats-boem uit mijn leven heeft weggerukt.
Ik ben zoooo boos, nog steeds, zelfs na 7 maanden, maar op wie kan ik boos zijn?
Op God? Op een of andere “macht”, op het noodlot?
Het is zoiets abstracts, je kunt nergens boos op worden en dat frustreert me verschrikkelijk.
Steeds maar weer denk ik waarom, waarom, waarom….moest dit ongeluk gebeuren.
In een paar minuten tijd is je leven verwoest.
Ik heb hem nog tot het laatst mogen vasthouden, hoopte toen zoooo dat de dierenarts nog iets kon doen.
Jij hebt dat niet eens mogen meemaken.
Dat is zo erg, zo wreed. Ik voel zo met je mee. Jouw lieve Franse poesje.
Ben je ook zo boos op het leven, zo wanhopig om het verlies door een stom, onnodig ongeluk?
Ik wil Barcaatje terug, ik kan niet zonder hem. En weten dat dat niet kan, doet ZOOOO ZEER.
05/10/2013 bij 12:49
Kon mijn laatste berichtje nergens vinden, zie nu pas dat ik het per ongeluk 2x heb geplaatst.
Ben vandaag zo mistroostig en daardoor blijkbaar ook een beetje in de war.
05/10/2013 bij 13:57
LieveGiny,
Ik herken die paniekaanvallen waar je het over hebt. Of liever gezegd: ik herrinner ze mij. Die momenten op de dag waarop je om je heen kijkt waar ie gebleven is en je je in een flits van verstandsverbijstering realiseert dat ie er niet meer is. Ik had dat heel erg ’s avonds met eten geven, automatisch tel je de bakjes… of ’s ochtends met opstaan graai je naast je in bed naar die lege, koude plek…diego was ook MIJN thuis. Er is een periode in mijn leven geweest dat ik leefde om te reizen, was altijd koffers aan het uit- of inpakken (ook voor mijn werk) maar na Frankrijk was 10 dagen vakantie de max. En de laatste 3 dagen telde ik al af om naar huis te gaan, geen heimwee naar mijn huis, maar naar Diego. (Een heel eind naar boven schrijf ik over de eerste keer dat ik terug thuis kom van vakantie nadat hij er niet meer is en hoe moeilijk dat was)
Ik vraag me steeds af hoe erg ik er nog aan toe was na 7 maanden, wanneer die schrijnende pijn minder werd , wanneer ik die paniekaanvallen niet meer had… Ik kan je enkel zeggen dat het beter wordt Gin, het gaat niet over, maar er komt een moment dat het draaglijk wordt. Ik huil nog steeds om hem, er is een leegte die geen van de andere vult, maar ik kan ook weer van kleine dingen genieten. Ik ga deze winter 3 maanden de kou en ellende vergeten aan de Costa Blanca. En alle katten gaan mee!!! Het vergt zoveel voorbereiding, maar zonder zou geen optie zijn! Ik zal heel hard aan jou en Barcaatje denken als ik Barcelona voorbij rijd. Beloofd. Ik zal er even bij stilstaan …
Liefs voor nu,
Angelique
08/10/2013 bij 21:23
Beste Giny,
Wat een ongelooflijk trieste gebeurtenis als je lieve kat waar je alles voor doet en gedaan hebt zomaar wordt aangereden en het niet overleefd. Ik begrijp je woede en intense verdriet maar wees ook dankbaar dat je er zo lang bent geweest voor Barcaatje. Jij hebt hem gered toen je hem vond en hem 16,5 jaar alle liefde en aandacht gegeven. Wat was er met hem gebeurd als je hem niet had gevonden in Barcelona? Dan was hij vast kort daarna overleden! Nu heeft hij bij jou een geweldig leven gehad en al zijn vrijheid. En van al die vrijheid heeft hij vast intens genoten, meer dan een kat die ergens zijn leven moet slijten op een klein flatje. Die vrijheid kan natuurlijk op een dag fataal worden maar dan heb je hem wel alles gegeven wat hem gelukkig heeft gemaakt.
Ik heb mijn kater Mika verloren toen hij 6 jaar was. Ik heb na zijn overlijden wel eens van hem gedroomd en werd wakker toen ik hem hoorde miauwen in mijn droom. Natuurlijk, het was een droom maar het was zo echt dat het leek of hij mij nog even kwam groeten. Misschien ken je het gedicht van de Regenboogbrug, onder andere te vinden op internet. Ik vind het mooi en ook ontroerend en heb er ook steun aan gehad. Je kan het onder andere vinden onder:
http://www.annemarie-paragnost.nl/gedicht_de_regenboogbrug.htm
Heel veel sterkte met het gemis van je Spaanse rakker!
09/10/2013 bij 21:55
Dank je voor je lieve boodschap. Het doet me goed dit soort troost te krijgen, maar een gezond poesje verliezen ook al was hij 16, het kwam te plotseling, te vroeg.
Het verbijstert me dat je zomaar je lievelingetje van het ene op het andere moment kwijt kunt zijn.
Ook triest dat jij jouw poes al op 6 jarige leeftijd moest verliezen.
Barcaatje was 16, Mika maar 6….Wreed om zo’n jong poesje te moeten verliezen.
Barcaatje was zo gezond, zo lief, zo speels en dat ongeluk heeft me zo verbijsterd, zo kapot gemaakt, dat ik in een bodemloze put lijk te zitten en er niet meer uit kan.
24/10/2013 bij 22:00
Elke ochtend ga ik naar Barcaatje’s grafje, als het even kan ’s avonds ook. Daar zit ik teneergeslagen voor hem, beseffend dat hij er niet meer is en zo beseffend hoe verschrikkelijk ik hem mis, mijn kleine Barcaatje….
Alleen, verslagen en zo verdrietig zit ik daar bij het grafje van mijn poesje, mijn Barcaatje. Mijn dikke, dikke gezonde lieve aanstellertje, zonder wie ik helemaal niet kan leven…. Verslagen door het leven, tranen huilend om mijn lieverdje, die ik zo verbijsterend snel kwijt was door dat idiote ongeluk in maart.
In een grafje, waarover ik niets te zeggen heb, altijd maar moeten afwachten wat ze gaan doen….. Steeds blijf ik bang dat ze mijn Biedermeiertje weghalen, de grond gaan omspitten en er gras gaan inzaaien.
Immers het is een grasveldje waar eigenlijk alleen een bosje bloemen mag worden neergelegd, dat wist ik toch toen ik hem daar begroef?
Altijd ben ik een beetje bang voor zoiets. Steeds maar weer zit ik te dubben: moet ik Barcaatje mee naar huis nemen en hem in de tuin herbegraven? Kan ik dat aan? Kan ik de strijd om herbegraven aan met de beheerders? Want ik schijn toen in maart te hebben ondertekend dat herbegraven niet mag. …
Is het wel goed om klein Barcaatje daar weg te halen? Is het niet oneerbiedig?
Ik weet het niet, weet niets meer, kan sinds 4 maart niet meer goed nadenken.
Het is 7,5 maand geleden dat het liefste wezentje van mijn leven buiten Ken, bij me vandaan is weggerukt en ik ben zo ongelukkig en besluiteloos, weet niets echt goed, weet niets zeker, weet totaal niet wat ik moet doen.
Mijn kleine lieverdje, wat mis ik je, wat mis ik je verschrikkelijk…. Wat hou ik veel van jou, mijn kleine, lieve poesje, mijn zo dierbare Barcaatje……
25/10/2013 bij 10:17
Lieve Giny,
Het is allerminst oneerbiedig om Barcaatje daar weg te halen. Je zit vol zorgen over de toekomst en dat vreet aan je. Natuurlijk mag je Barcaatje daar weghalen en liefdevol herbegraven.
Ik worstel ook een beetje met de soortgelijke situatie; ik heb Sunday in mijn eigen tuin begraven (volgens voorschrift van de gemeente), maar enige tijd geleden dacht ik er over om te gaan verhuizen naar een wat kleinere huurwoning. Maar dat betekent dat ik Sunday moet achterlaten, en dat kan ik gewoon niet. Het is nu meer dan 2 jaar geleden dat ik haar verloor en nog huil ik bijna elke dag om haar.
Als je gevoel zegt dat het beter is om Barcaatje dichterbij je te willen hebben, dan is het gevoel goed. Vertrouw er maar gerust op Giny. Ik wens je heel veel sterkte en bedenk dat wij alles meelezen en je zonder meer steunen, al hoor je niet altijd van iedereen.
xxx
Gerri
25/10/2013 bij 10:27
Lieve Giny
Natuurlijk begrijp ik jou. Zelf heb ik mijn Tijgertje (2 maanden geleden) in mijn tuin begraven met een beeldje, in de vorm van een poes, erop. De dag dat ik verhuis, verhuist mijn beestje mee. Hem achterlaten kan ik niet. Ook ik ga hem elke morgen en avond gaan begroeten. Weet heus wel wat jij meemaakt en dat doet toch zo’n verschrikkelijke pijn. Mensen zonder dieren beseffen dit gewoon weg niet. Jouw idee is niet oneerbiedig ! Volg je buikgevoel. Liefs en heel veel sterkte !!!
26/10/2013 bij 10:29
Lieve Giny,
Ik ben het helemaal eens met Nadine en Gerri. Je moet doen wat je hart je ingeeft. ik heb zo het idee als ik tussen de regels door lees, dat het je een stuk meer rust zal geven wanneer je Barcaatje thuis zult hebben. Ik had ik zuid Frankrijk een klein zijtuintje waar de grafjes van mijn katten lagen en toen het huis verkocht werd wist ik dat de nieuwe eigenaren die grond wilden “buldozeren” en er een extra parkeerplaats van wilden maken. Dat kon ik ook niet verkroppen en ik heb ze opgegraven en nu zijn ze hier bij mij. Je mag ze niet eens de grens over vervoeren, maar dat risico kon me niet schelen, het was voor mij ook absoluut geen optie te vertrekken zonder ze.
Diego is 22 november al 2 jaar dood en het is een ontzettende troost dat ik iedere keer wanneer ik daar zin in heb naar zijn (en dat van Floris en Leica) grafje kan gaan. Straks komt die afschuwelijke dag er weer aan en dan wil ik gewoon aandacht aan hem kunnen besteden, het grafje mooi maken, er een kaars branden, het tuinlicht aanlaten die nacht.Die behoefte is nog steeds enorm groot en dan kan ik er ongegeneerd zitten treuren en snotteren.
Hier zijn zoveel mensen die je begrijpen, hetzelfde voelen (anders zaten we al lang niet meer hier nadat we het eerste verdriet van ons afgeschreven hadden) Luister naar je hart en ach, als je voor Barcaatje wat regels aan je laars moet lappen… Je mist hem zo en het verdriet is zo rauw. Haal hem naar huis.
Liefs, Angelique
26/10/2013 bij 11:17
Angelique
Mooi verwoord en ook heb jij je hart gevolgd. Mensen kijken soms raar op dat ik mijn Tijgertje heb begraven in mijn tuin en er een stenen beeldje heb opgezet. Vaak, leg ik er bloemen neer. Wat ze zeggen lap ik aan mijn laars, het is mijn beestje geweest. Onvoorwaardelijke liefde heb ik van Tijger gehad. Dat kan ik zomaar niet naast me neerleggen. Ja, allemaal dezelfde zieltjes die elkaar steunen. Liefs, Nadine
26/10/2013 bij 11:54
Nadine,
Ik weet waar je het over hebt! Ze beschouwden mij als volslagen gestoord. En je wordt al helemaal niet voor vol aan gezien wanneer dat verdriet een prominente plek blijft innemen.
Het is iets waar we hier bijna allemaal mee te maken hebben en toch is er anno 2013 nog een taboe op verdriet om de dood van je dier… Ik heb ’s wat zitten googelen een tijdje terug en op een forum wat zitten lezen over het verlies van een (mensen)kind. Daar is alle hulp voor die je je maar in kunt denken: praatgroepen, hulpgroepen, fora, professionele therapie en ALLE begrip in de wereld voor diegenen die na een jaar, 2 jaar (en langer…) de grip op de dingen nog niet terug hebben gevonden. Ik heb zelf ook geprobeerd met een psycholoog over de dood van Diego te praten, maar ze begrijpen het niet, niet echt. En ik zie alleen al door hier op deze site te zitten wat een enorme behoefte er is! Geen psycholoog die hier ’s een dag aan het lezen van dit immense verdriet zou besteden, kan nog zeggen dat hier geen behoefte aan is. Ik zou wel eens willen weten of dat anders is in een land als Engeland of de Verenigde Staten…
27/10/2013 bij 11:34
Ik weet niet zozeer of andere landen …, heb er ook nog niet bij stilgestaan. Verdriet is emotie en naar mijn bescheiden mening is het niet gebonden met landen en culturen. Ik lees hier van droeve mensen wiens katje heel vroeg is gestorven. Dat moet heel zwaar zijn. Mijn katje was tss de 17 en 18 jaar en heb ik ook veel verdriet. Maar, mijn Tijgertje heeft een mooi leven gehad. Mijn verdriet weegt ook zwaar maar het verdriet van mensen die hun beestje vroeg moesten afgeven vind ik nog erger. Misschien kan je je verdriet eens opschrijven, de emoties eens op papier verwoorden. Het kan een oplossing zijn in de verwerking ervan. Goed dat deze blog bestaat en ik ben er dankbaar voor. Ik wens iedereen veel troost bij het verwerken van verdriet. Liefs
28/10/2013 bij 14:16
Lieve allemaal,
Dank voor jullie adviezen en troostende woorden.
Vandaag is het maandag, de dag waarop ik Barca verloor.
Elke week maar weer is het zo’n moeilijke dag. Elke maandag huil ik me te pletter vooral tussen 13.20 – 13.50 uur, toen het gebeurde.
Ik snap gewoon niet dat ik maar niet kan aanvaarden dat ongelukken gebeuren.
Ik heb het nog steeds zo moeilijk met het accepteren dat ik Barcaatje door een stom ongeluk ben kwijtgeraakt…..
Hoe ging dat bij jou Angelique?
Ik ben er zo bitter over, snap er nog steeds niets van…. Die dunne scheiding tussen leven en dood. Het ene moment leeft Barcaatje, het andere moment is hij dood…
Barca gaat even de deur uit, komt zo terug dacht ik en dan komt hij zwaargewond terug en is binnen 10 minuten voorgoed uit mijn leven verdwenen.
Hoe kan dat toch. Nooit heb ik me afgevraagd wat een ongeluk eigenlijk is, nu doe ik niets anders dan daarover denken en steeds maar weer WAAROM, waarom, waarom?
28/10/2013 bij 16:20
lieve, lieve Giny,
Ik ben het met je eens dat een ongeluk zo verschrikkelijk onrechtvaardig lijkt. Ik heb katten moeten laten inslapen omdat ze ziek waren (voordat Diego verongelukte had ik n.b. nog maar amper 6 weken daarvoor Leica moeten laten inslapen. Zij had een operatie goed doorstaan en daarvan herstellende moest ik haar binnen een week toch in laten slapen aan iets wat daar volkomen los van stond… op haar verjaardag nog wel. En dat terwijl we de goede afloop van de operatie nog aan het vieren waren)
Nog helemaal murw van ongeloof en ellende laat ik die avond enkele weken later Diego de deur uit, niet wetende dat ik hem nooit meer levend in mijn armen zou houden…
Dat heb ik niet getrokken. Heb weken lang tussen totale verbijstering, woede, ongeloof gezweefd.
Als ik niet alles aan elkaar huilde, maakte ik met iedereen om me heen ruzie. Stootte iedereen van me af. Was er van overtuigd dat niemand begreep hoeveel pijn ik had. Ik ging door een hel.
Toen ik het boekje “als je lievelingsdier sterft” had besteld en gelezen, had ik het helemaal niet meer, daar wordt uitgelegd hoe een kat die doodgereden wordt, op de plaats des onheils blijft rondwaren, omdat hij niet realiseert wat hem overkomen is…
Uiteindelijk heb ik een afspraak gemaakt met een medium. Het idee dat mijn lieve schat ook nog eens niet overgegaan zou zijn en daar ergens aan die natte landweg gebonden zou zijn zonder terug naar zijn thuis te kunnen, nekte me volledig. (Ik moet je er wel bij zeggen dat ik wel zo sceptisch ben dat ik lang naar de juiste persoon gezocht heb en er toen nog een gekontakteerd heb om te kijken of hun verhaal overeen kwam)
Dat heeft me uiteindelijk gered, denk ik.
Maar vergis je niet, praten over Diego kan ik eigenlijk nog steeds niet goed verdragen buiten deze site.
22 november is het 2 jaar geleden en ik mis hem nog elke dag, mijn kaken verkrampen als hij ergens ter sprake komt. Zit regelmatig bij zijn grafje en huil…
Nogmaals Giny, er komt een moment dat de pijn minder rauw zal worden. Anders aan zal gaan voelen, een deel van je wordt. Maar het heeft zijn tijd nodig… Hoelang? Ik wou dat ik het wist…
29/10/2013 bij 22:42
Wat jij schrijft, dat voel ik ook.
Toen de dierenarts mij vertelde dat Barcaatje dood was, toen stortte ik geestelijk in.
Totale verbijstering, ongeloof en een kolossaal, niet uit te houden verdriet dat is wat ik voelde en voel, ook nu nog na bijna 8 maanden.
Een ongeluk is ondragelijk, het is zo wreed, het verwoest je gewoon.
Ook ik praat er nauwelijks met anderen over, ben als de dood voor vervelende opmerkingen en daardoor voel ik me soms zo eenzaam, zo alleen.
Ben net als jij mijn beste vriendin verloren, die al na een week zei dat het leven doorging, ik flink moest zijn en ik niet zo in het verleden moest blijven hangen…… Ik wil haar NOOIT meer zien.
Ik had net als jij alle steun en liefde van de wereld nodig en kreeg die nauwelijks behalve van mijn lieve, lieve partner, Ken.
Maar hij had lang niet zo’n intense band als ik met Barcaatje.
Ik voel me uiteengereten door het verlies van het liefste wat ik had, ik balanceer geestelijk op de rand van de afgrond.
Heb vanaf mei therapie, maar het helpt nauwelijks, er is gewoon niets tegen dit ondragelijke verdriet.
Nog steeds denk ik zo vaak: Nou is het genoeg, nou wil ik Barca terug. En steeds maar weer denken en tobben over de dunne scheiding tussen leven en dood, wat is dat toch, wat is een ongeluk, wie doet dat, wie regisseert dat…. Niemand, zeggen mensen dan. Waarom gebeurt het dan gvd…..
Voel me zo belazerd door het leven. Dat Barcaatje me in 10 minuten is ontnomen, dat vergeef ik God/het Noodlot/ een Hogere macht nooit.
Mijn onvermogen om het ongeluk te accepteren, onder ogen te zien dat Barca nooit meer terugkomt, het verplettert me.
Ja, hij heeft een fantastisch leven gehad, dat troost een beetje, maar WAAROM moest hij zo aan zijn einde komen, waarom is hem en mij dit aangedaan….
Het verwoest me.
Hoe moet ik toch verder zonder mijn kleine Barcaatje, dat is wat ik aldoor denk.
Wat jij schrijft over je verdriet om je lieve, kleine Diego is precies wat ik voel over mijn lieve, lieve, kleine, onmisbare Barcaatje.
Het is ondragelijk, het maakt me kapot.
Elke avond drink ik 2-3 glazen wijn, het dempt mijn wanhoop een klein beetje; het is niet goed bij die medicijnen, maar het kan me niks schelen, ik kan niet leven zonder Barcaatje, hij was mijn alles…..
31/10/2013 bij 19:24
Lieve Giny, ik ken je verder niet maar ik begin me een beetje zorgen om je te maken…iedere avond 2-3 glazen wijn….dat gaat de verkeerde kant op. Die roes duurt maar even – de naweeën zijn erger en als je niet oppast krijg je er een probleem bij! En over ‘God’ kan ik kort zijn: GODVERDOMME! God bestaat helemaal niet, want als ie wél zou bestaan, dan zou dit soort dingen niet gebeuren. Dan was er geen dierenleed op de wereld, of bijv. pedo’s die kleine kindertjes misbruiken, of lieve mensen die doodgaan aan een gruwelijke ziekte terwijl dierenbeulen blijven leven tot ze 85 zijn….ik noem maar wat. Dus zoiets wordt niet geregisseerd…..het zijn van die gruwelijke vreselijke dingen die gebeuren… Ik heb onlangs nog over Bloopertje gedroomd en ik hield haar vast…voelde haar heerlijke warme schone zachte lijfje….ik zit nu ook weer te janken. Ik kom er ook nooit meer overheen, maar ik probeer er mee te leven want ik krijg haar niet meer terug – pas als ik ‘ook ben overgegaan’ zie ik haar weer. Dat moet jij ook proberen in gedachten te houden – je ziet Barcaatje wel weer terug, maar dat duurt hopelijk nog een hele lange tijd (pas als jouw leven erop zit – niet eerder!). Dat geldt ook voor jou, lieve Angelique. Dit is het enige wat mij erdoorheen sleept. Liefs Liesbeth
31/10/2013 bij 19:29
P.S.: Giny, even voor alle duidelijkheid – ik bedoel dus met ‘pas als jouw leven erop zit’ natuurlijk pas als je oud en verlept bent! Je bent een lief gevoelig mens en je bent nodig hier op aarde – je zou zoveel goede dierendoelen kunnen steunen etc. Zo bedoel ik dat. En als je nou van Angelique het juiste Medium kunt krijgen, dan kun je tot die tijd alsnog contact krijgen met Barcaatje …. Dus kop op wijffie….geef de moed niet op!!!
31/10/2013 bij 21:57
Liesbeth,
Ik wilde dat ik wist hoe ik met dit verdriet kon leren leven.
Het lukt gewoon niet.
Therapie, medicijnen, niets helpt.
Hij was mijn alles, ik kan niet leven zonder hem.
Dit ongeluk heeft mijn hart gebroken.
Ik zit in een diepe bodemloze put, alleen wijn dempt mijn verdriet een beetje.
Mijn levenslustige, gezonde poesje, die me ZO dierbaar was, mijn alles was en die in 10 minuten tijd zomaar weg was, ik kan er gewoon niet mee omgaan.
31/10/2013 bij 22:36
Giny, vraag Angelique dan om de naam etc. van dat Medium. Zij kan je waarschijnlijk met Barcaatje in contact brengen voor zover mogelijk. Ik weet het anders ook niet. Niemand kan die pijn echt wegnemen….dat zul je zelf moeten doen door het een plekje te geven en door te weten dat jij en Barcaatje ooit weer samen zullen zijn.
01/11/2013 bij 10:47
lieve Liesbeth en Giny,
Allereerst even dit tegen jouw Giny, ik ben het met Liesbeth eens dat de laatste berichten die je schreef tamelijk zorgwekkend zijn. We zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje en dat houdt in dat we er op de een of andere manier doorheen zullen moeten De een accepteert het wat eerder, de ander heeft er meer tijd voor nodig, maar de tijd terug draaien gaat niet… En geloof me I learned it the hard way!
Ik dacht ook dat ik me NOOIT meer beter zou voelen. En zelfs maanden na het gebeurde was ik een wrak. Geen ander woord mogelijk. Ik heb ook professionele hulp gezocht, waar ik al eerder over schreef en daar had ik niks aan, ze begreep het niet, ben er mee gekapt. Heb mijn dokter om medicijnen gevraagd en heb een aantal maanden op oxazepam en diazepam geleefd. Realiseer je echter goed, dat net als alcohol, het je tijdelijk in een tijdsvacuum brengt, maar de klap komt toch… Zogauw de uitwerking ervan achter de rug is, blijkt er niets beter te zijn en ben je nog altijd rauw, brak en even bezeerd als ervoor.
Geloof me, IK WEET ER ALLES VAN. Ik ben geen zweverig type, sta behoorlijk met beide benen op de grond, maar ik weet wel dat er meer is dan wij bevatten en soms geeft het niets de hulp in te roepen van iemand die door de sluiers kan heen kijken en ons bepaalde antwoorden geven.
Ik ben er van overtuigd dat er een hereniging heeft plaats gevonden tussen Diego en Floris. Zijn maatje. Dat heeft me ontzettend getroost. Zij heeft ze samen gezien, pikte hem zo van een foto… Wist niet eens dat hij (Floris) dood was. Wist ook waaraan hij overleden was. Kwam met een hoop details.. Het gebeuzel met die therapeut, alle medicijnen, ik kwam er niet uit. Pas nadat ik met deze nuchtere zeeuwse vrouw gesproken had ben ik beetje bij beetje de draad weer beginnen oppikken. Ik wil je er graag mee helpen als je wilt… Als je je er prettig mee voelt kunnen we mekaar ook gewoon een keertje bellen of mailen ofzo… Denk er gewoon maar ’s over na. Niet vergeten dat we er hier voor mekaar zijn. Allemaal…
01/11/2013 bij 12:33
Lieve Angelique, Ook ik zou heel graag met je in contact komen – woon zelf in Gelderland – hier mijn emailadres neerzetten lijkt me niet handig….wet moeten even kijken hoe of wat……wie weet tot mails/ziens.
05/11/2013 bij 09:48
Lieve Liesbeth, ik weet ook niet goed hoe we dat probleem kunnen omzeilen… Maar ik gok het er maar op: mijn emailadres is angeliquefrancesca@tele2.nl
Mocht je dit lezen Giny, en je wilt me bereiken buiten deze blog om, dan ben je van harte welkom!
05/11/2013 bij 09:51
Oh, da’s raar; mijn symbool verandert. Nu is het net of die mail niet van mij komt. Ik probeer het opnieuw. Liesbeth, Giny, de mail die ik opgaf IS mijn email: angeliquefrancesca@tele2.nl
05/11/2013 bij 22:27
….Heb je al kort mailtje gestuurd – wordt vervolgd! Groetjes & tot snel!
Met jou alles goed, Giny…?
06/11/2013 bij 21:34
Liesbeth, wat lief dat je ernaar vraagt.
Ooit zal ik eens moeten beseffen dat Barcaatje er niet meer is. Verstandelijk weet ik het, gevoelsmatig totaal niet.
Ik mis hem zo verschrikkelijk, word soms gek van verdriet en de wanhoop is zo ondragelijk. Hij was mijn alles.
Dank je voor je lieve woorden.
06/11/2013 bij 00:20
Hallo allemaal, wat een ellende voor iedereen. Ik weet er helaas inmiddels zelf ook alles van. Op dierendag is onze lieve poes Lucky in onze tuin opgejaagd door de tekkel van mijn schoonmoeder toen we niet thuis waren. Lucky kwam die nacht niet thuis. Na twee weken van zoeken, roepen en flyeren kreeg ik op zondagochtend een tip dat iemand die een zwarte kat langs de weg had gevonden. Na telefonische aanwijzingen vond ik delen van een kat die van Lucky konden zijn. Ik heb de dierenambulance gebeld en zij konden middels de chip uitlezen dat het inderdaad om onze lieve poes Lucky ging. Waarschijnlijk is ze heel snel na haar vermissing al aangereden. We hebben haar meegenomen en begraven in de tuin. Lucky is maar 1,5 jaar geworden, maar ze was voor mij de liefste poes van de wereld. Het verdriet is enorm. De band die ik had met haar was bijzonder mooi. In het voorjaar was Lucky gepland zwanger geworden. Toen het moment aanbrak dat ze moest bevallen was ik “toevallig” thuis. Lucky dirigeerde mij met haar flinke gemiauw dat ik mee naar boven moest komen, waar ze uiteindelijk is bevallen van 4 mooie kittens. Tijdens de vier uur durende bevalling mocht ik niet van haar zijde wijken. Dan werd ze enorm onrustig. Haar vier kittens hebben wij aan familie en vrienden gegeven en zie ik ze zodoende nog regelmatig. Een van haar kittens, een poes, zal mogelijk komend voorjaar worden gedekt. Uiteindelijk zullen we dan een kleinkind van Lucky bij ons nemen, als alles goed gaat. Dat dit nog een tijdje duurt is prima. Eerst wil ik het verlies van Lucky een plekje geven. De gedachte, dat als ik thuis was geweest en mijn schoonmoeder had kunnen behoeden voor deze ondoordachtzame actie, geeft me een heel naar gevoel. Haar dood had niet gehoeven ALS….
Ik voel me enorm gesteund door al de verhalen die ik lees, al krijg ik daar mijn lieve Lucky niet mee terug.
06/11/2013 bij 06:38
Sandra, wat een triest verhaal maar zo mooi verwoord. Het is net of Lucky in de poezenhemel ervoor heeft gezorgd dat je een kleintje zal hebben. Hou ons verder op de hoogte. Elk dag denk ik nog steeds aan mijn Tijgertje. Maar ik mag niet egoïstisch zijn, hij is 17 jaar geworden maar toch mis ik hem … nog elke dag
06/11/2013 bij 08:35
Oh Sandra, wat een afschuwelijk verhaal! er zijn zo van die gebeurtenissen waarvan ik me afvraag: waarom in ’s hemelsnaam?!… Ongelukken zijn altijd zo dramatisch, zo onverwacht wordt dat waar we zo van houden uit ons leven gerukt. Ik heb het zelf ook meegemaakt, mijn lieve Diego (mijn liefste zwarte franse katertje) werd 22 nov. 2011 doodgereden Ik hik al een tijdje tegen de komende periode op. Ga iedere keer weer door een hel, maak het allemaal weer opnieuw mee.
Ik kan me indenken dat jij heel sterk met het gevoel loopt dat dit niet nodig was geweest. Gelukkig leeft ze voort in de jongen die ze heeft gehad en zie jij haar daar ongetwijfeld in terug… Probeer die momenten te koesteren.
Hoe je de bevalling beschrijft, daar blijkt de band van enorm vertrouwen die ze in je had wel uit, ik weet zeker dat ze jou en haar kleintjes die ze op de wereld heeft gezet nog wel een tijdje zal volgen. Zo’n sterke band breekt zomaar niet, enkel omdat Lucky nu zo (veel te) vroeg is overgegaan. Ik heb heel veel steun aan deze site gehad, het feit dat zoveel mensen het gemis van hun verloren dier net zo aangrijpt als mij, helpt op de een of andere manier meer dan alle troostende woorden van mensen om me heen. Ik hoop dat het een beetje gaat met je en weet dat iedereen hier ontzettend met je meeleeft.
Veel lieve groetjes, Angelique
06/11/2013 bij 11:58
Hoi Sandra,
Had een berichtje op de site geschreven voor jou, maar had dit via beantwoorden moeten doen, hoop dat je hem leest
06/11/2013 bij 11:57
Lieve Sandra,
Ik voel zo met je mee, en spreek uit eigen ervaring, zie mijn verhaal eerder op de site. ik heb mijn Lola 1 oktober, 6 mnd oud, aangereden zien worden en haar moeten laten inslapen. Ik kan me zo jouw verdriet voorstellen. Ook jouwLucky was nog zo jong. Een ongeval is zo abdrupt en gemeen. Moet je ze dan maar eeuwig binnen houden, terwijl ze zo genieten van het buiten spelen. De meningen hierover zijn zo verschillend. Ik herken het schuldgevoel, iedere dag worstel ik daar nog mee en ik denk dat dat zal moeten slijten, zo ook bij jou. Sinds een weekje hebben we een nieuw kittentje Teuntje. En ondanks het gemis van Lola, maakt hij ons ook weer heel erg blij met zijn ondeugende streekjes. Dat zal straks ook met je “kleinkind”zijn. Ik wens je heel veel sterkte!!!
06/11/2013 bij 13:06
Lieve mensen, ook ik zit weer met tranen na het lezen van jullie verhalen…Mijn poezenkind Bloopertje (is 17 geworden) was een binnenkat – ik heb haar van kindsafaan altijd binnen gehouden – juist ook om dit soort tragiek te voorkomen. En het is toch algemeen bekend dat als je kat van jongs af aan binnenhoudt, ze het buitenleven niet kent en er dus ook niets aan mist. Nu heb ik makkelijk praten want ik woon op een zolderetage, maar ik ben ooit eens in het begin met Bloopertje aan een tuigje in de tuin gaan zitten…..ze wist niet hoe snel ze weer naar binnen moest komen! Dus je ontzegt een ‘binnenkat’ niets, maar biedt hem/haar wél een hele veilige liefdevolle omgeving – wel voor genoeg afleiding/speelgoed zorgen en liefst zorgen voor een 2de speeelkameraadje.
06/11/2013 bij 15:30
Lieve Vera,
wat een fijn nieuws!!! Hoe reageerde Pipi? Natuurlijk is het geen vervanging voor Lola (of Dreetje) maar ik weet wat het is om min of meer alleen achter te blijven… Ik wam er met 5 uit Frankrijk en nadat Diego doodgereden werd, was ik nog alleen met Pa-Yu. We waren allebei de wanhoop nabij en toen die kleine Kevin in ons leven kwam, was het een godsgeschenk voor ons beiden!
En het is niet goed voor Pipi om helemaal zonder kameraadje op te groeien en het is geweldig voor jou om je aandacht weer aan 2 van die rakkers te kunnen geven! Ik lees hier heel vaak dat mensen nooit meer een ander dier willen en respecteer dat ook. Dacht dat zelf ook een tijdje, maar Cesar Milan zei na de dood van Daddy, dat je je dier het meest eert, hun liefde waardig bent, door je opnieuw open te stellen voor de liefde van anderen die jouw liefde ook nodig hebben. Dat wil niet zeggen dat je degene tekort doet die je bent verloren, liefde geven kunnen we onuitputtelijk, het is niet iets dat opraakt. En ik geloof dat er geen enkel dier is, dat overgaat, dat nadrukkelijk zou willen dat zijn geliefd baasje nooit meer op houdt met treuren, nooit meer de liefde voor een nieuw zieltje kan uitdrukken… Wie wil in “s hemelsnaam zijn diertje aan de aarde blijven binden, omdat wij niet los kunnen laten? Geen van ons toch?…
06/11/2013 bij 16:20
Lieve Angelique,
Het is inderdaad zo, dat je liefde voor dieren onuitputtelijk is. En dat staat zeker los van alle liefde die ik nog steeds voel, voor Lola, Dreetje, Boris en Bobo. Soms vind ik het nog wel moeilijk, zeker toen Teuntje vorige week bij ons kwam, om me dan niet schuldig te voelen naar Lola. Tenslotte is het wel zo, dat haar wrede dood de reden is dat Teuntje nu bij ons is. Maar ja, ik heb Lola leren kennen omdat wij Dreetje moesten laten inslapen. Tja………ik moet maar zo denken, dat Teun voor ons bestemd is. Pipi is helemaal blij met de komst van Teun. Ze vond hem de eerste 3 dgn maar een beetje vreemd, maar was heel nieuwsgierig naar hem.En vorige week vrijdag begon ze hem helemaal te wassen en sindsdien spelen ze volop. Ik besef wel dat ik daar heel veel geluk mee heb gehad, wie weet hebben Dreetje en Lola hier wel voor gezorgd. Pipi is nu zelf ook weer helemaal kitten ( ze is tenslotte ook pas 7 mnd) ze rent door het huis achter Teun aan en is gezellig ondeugend. Zo fijn om te zien……….
06/11/2013 bij 16:36
Vera,
Wat een wijs en waardig pleidooi van jou. Mijn inziens ziet je het helder. We mogen allemaal de tijd nemen om te rouwen voor onze trouwe beestjes. De ene persoon al wat langer dan de andere. Maar vaak lees ik hier teksten waar ik angst van krijg. Geen enkel poezenzieltje zou willen dat zijn/haar baasje ziek wordt van het verdriet/verlies. Die poezenzieltjes mogen op hun beurt ook evolueren in het geestelijk dierenrijk. Als ons verdriet de bovenhand blijft hebben kunnen onze trouwe schatten niet evolueren. Liefdevol loslaten is groeien door het verdriet heen. Maar ook, ik beken dat ik nog niet opensta voor een andere kitten. Die dag komt heus wel.
06/11/2013 bij 17:19
lieve Vera, Nadine, Liesbeth,
Soms denk ik wel eens dat de dingen die ik hier neerpen niet goed tot uitdrukking komen en misschien bot overkomen op diegenen die nog niet toe zijn aan een ander dier, of als een hoop hocus spocus op een ander, maar ik ben niet religieus en zelfs een behoorlijk nuchter mens in het algemeen. Toch heeft dat bezoek aan dat medium me wel aan het denken gezet. Zo mocht ik bijvoorbeeld pas 6 maanden na het “overgaan” van Diego bij haar op consult komen. Zij zei ook dat het van belang was, dat ze konden berusten in wat hen was overkomen en ze zich “daar” eerst thuis moesten leren voelen . Veel van ons hebben nog (zeker in het begin) het idee dat we ze voelen, ruiken of gewoon even het idee hebben dat ze bij ons zijn. Koester die momenten en geloof er gewoon in dat ze daar inderdaad nog even zijn! Ik geloof er zelf in dat de dieren die ik verloren heb, andere katten op mijn pad gebracht hebben. Al mijn dieren zijn op bizarre wijze uiteindelijk hier beland. Hoe zou ik ze dan weg kunnen sturen? Of niet van ze houden?…
06/11/2013 bij 17:50
Oh, even voor de duidelijkheid, ik wil dus aangeven dat het fijn is dat ik me wel degelijk begrepen voel door jullie en me wat dit betreft met jullie op 1 lijn voel!!
Bedankt.
06/11/2013 bij 18:44
Nee hoor – je formuleert alles juist prima! Niks aan mis te verstaan! Kon iedereen zich maar zo goed uitdrukken….dan was this planet a better place…!;-)
06/11/2013 bij 22:04
Lieve allemaal,
Dat is het allerbelangrijkste, dat we elkaar begrepen voelen en steun voor en met elkaar ervaren. Meningen en gedachten mogen natuurlijk anders zijn. Ieder rouwt op zijn eigen manier. Er is geen standaard manier hoe je het verlies van je huisdier verwerkt. Ik geloof dat het ook te maken heeft ,hoe je leven van jezelf tot nu toe is geweest, en welke betekenis en plaats jouw dier bij jou had. Hoe je ooit zelf hebt leren rouwen vanuit de kinderjaren. Mocht je je verdriet toelaten, mocht je erover praten, werd je begrepen, werd je gesteund. Die basis is zo belangrijk voor hoe je nu verdriet een plekje kunt geven. Wanneer je elkaar op dit vlak in elkaars waarde laat en elkaar respecteert, is elke vorm van rouw een manier om jouw huisdier een plekje in jouw hart te geven, waarvan alleen jij het sleuteltje hebt en altijd kan openen wanneer jij dat nodig vindt, hoe vaak en hoe lang je dit ook wilt.
06/11/2013 bij 22:39
Ook van jou wijze woorden, lieve Vera….
08/11/2013 bij 08:56
Ach Vera, wat doet jouw email me goed.
Ik dacht al dat ik een rare uitzondering was, die gevoelsmatig nog steeds maar niet kan bebrijpen dat haar Barcaatje er niet meer is en nooit meer terugkomt.
Toen ik Nadine’s mail las, dacht ik dat ik niet meer thuishoorde in deze groep, ik voelde me zo eenzaam omdat ik na 8 maanden nog niet kan omgaan met het verlies van Barca en stik in het verdriet.
Nadine bedoelde het waarschijnlijk helemaal niet zo, maar ik ben zo emotioneel, begrijp tegenwoordig zo veel dingen verkeerd…..
Barcaatje’s ongeluk en overlijden hebben me helemaal verpletterd, ik trek me steeds meer terug, want niemand is nog geinteresseerd in mijn verdriet.
Barcaatje was 16, ik dacht dat ik nog 2-3 jaar de tijd had om me voor te bereiden op zijn dood.
En dan opeens ben je je gezonde, speelse, onmisbare poesje kwijt, in 10 minuten tijd, door een stom ongeluk.
Iedere keer weer zie ik hem binnenkomen met zijn wijd opengesperde bekje, zijn oogjes, zijn inzakkende pootjes en ik kon niets doen. Die machteloosheid doet zo zeer.
Ik weet ook wel dat Barca zou willen dat ik weer vrolijk word, maar
het lukt niet. Mijn leven zonder hem lijkt zo verschrikkelijk voorbij.
Ik weet ook niet waarom dat zo is. Daarom heb ik hulp gezocht. Medicijnen, therapie….. alleen wijn dempt mijn verdriet en wanhoop iets.
Ik werk, dus dat brengt wat afleiding, maar daarna komt het grote verdriet, de wanhoop, het ondragelijke verlies meteen terug, hij was zoooo aanwezig, hij was mijn alles…..
Ik weet toaal niet meer hoe ik verder moet. Misschien moet ik daar ook maar niet aan denken en het leven gewoon nemen zoals het komt.
Zoals Angelique zegt, ooit wordt het minder schrijnend. Maar o wat mis ik hem, mijn kleine Barcaatje.
08/11/2013 bij 09:16
Giny
Verdriet gaat zomaar niet over maar het leven gaat wel verder en het verdriet kan enkel, na verloop van tijd, draaglijker worden. Gelukkig heb je mijn woorden niet verkeerd begrepen. Niet gewend om mensen te kwetsen ! Heb enkel gereageerd op de mail van Angelique omdat zij het aan het rechte einde heeft.
08/11/2013 bij 13:26
Lieve Giny,
Ook ik zie nog steeds het beeld van Lola toen ze aangereden is en ik kan met je mee praten, dit is een beeld wat op je netvlies staat en ook maar niet ervan af wil. Hoe ben jij opgevangen na het ongeluk van Barcaatje? Waren mensen er voor je? Ik krijg bij jou wel het gevoel dat je leeft met een enorm schuldgevoel, klopt dit? Mocht dit zo zijn, dan herken ik dat wel. Alleen lukt het mij ook om het om te draaien en het plezier te zien wat Lola had met buiten spelen. Je zegt dat je hulp heb gezocht, heb je het idee dat dit wel helpt of blijf je hangen in die cirkel. Het is belangrijk om er achter te komen, waarom je na 8 mnd het verdriet nog geen plekje hebt kunnen geven. Soms kan zo’n traumatische ervaring ook weer ander verdriet oprakelen. Daar loop ik zelf ook tegen aan. Ik heb alleen wel nu 2 kittens en een gezin waar ik voor wil gaan. En regelmatig pak ik het sleuteltje om het deurtje in mijn hart te openen. Dan haal ik liefdevolle herinneringen op aan Dreetje en Lola, maar soms open ik hem ook om weer mijn verdriet toe te staan. Zou het jou helpen om ook een te proberen langzaam ook het deurtje te openen en positieve herinneringen op te halen aan Barca, dan zul je ervaren hoe fijn dit gevoel kan zijn. In het begin zal het moeilijk zijn, maar bij mij heeft het geholpen en kan ik ook met een glimlach aan mijn lieverds terugdenken. Ik wens je veel sterkte, maar vooral succes met proberen.
Liefs,
Vera
09/11/2013 bij 11:13
Lieve Vera,
Hier druk je het zo mooi ut! En zo is het ook precies! IK realiseer me pas nu ik dit gelezen heb en een 2e en 3e keer herlees, dat dit klopt. Ook voor mij…
Ik heb zolang het verdriet aan me laten vreten dat ik erdoor verteerd werd. Heb ook, net als Giny vergetelheid gezocht in medicijnen om maar niet die afschuwelijke laatste beelden voor me te hoeven zien… Bij mij was het beeld van Diego op mijn netvlies gebrand waar iemand van de plansoendienst een grote zwarte vuilniszak van de laadbak haalt, er aan zijn achterpoot een lijkje uittrekt en me vraagt: “Is deze soms van u?”… Mijn lieve, lieve schat, als oud vuil aan de weg gevonden. Ik zakte bij mijn voordeur door mijn knieen, zo stond ik te te beven. Zal dat moment mijn leven lang bij me dragen. Wilde in het begin helemaal niet aan hem denken, deed teveel pijn. Maar langzaamaan komen goeie momenten die we samen deelden boven drijven en laat je aarzelend de herrinneringen toe. Dat niet doen, zou zijn alsof je zijn bestaan niet zou erkennen, denk ik. Glimlachen om zijn streken, met degenen die hem kenden spreken over tijden dat hij nog mijn hemel en aarde was, houdt hem een beetje bij ons…
Ik heb het nu echt moeilijk, zal tot de 22e zeker nog zo blijven. Maar ik WIL met liefde aan hem kunnen terug denken en niet alleen met pijn in mijn hart.
En Giny, mijn hemel, lees mijn post van augustus 2012 maar ‘s, als je je afvraagt hoe IK er aan toe was, 8 maanden na zijn dood… Dan realiseer je dat je echt geen uitzondering bent! En denk NOOIT, dat je hier niet hoort, want ik WEET dat een hoop mensen hier ontzettend met je begaan zijn.
Lees omhoog en ik zeg je nogmaals, neem contact met me op als je wilt…
Liefs, Angelique
09/11/2013 bij 12:24
Giny,
met “omhoog lezen” bedoel ik de mailtjes aan jou van Liesbeth en mij van 31 oktober en daaromtrent…
xxx
09/11/2013 bij 14:59
Angelique, ja, ik heb het gelezen, ook je verdrietige, wanhopige berichtjes van vorig jaar augustus en las hoe jij er toen aan toe was.
Jij in shock over jouw Diego-tje en ik nog steeds in shock over mijn Barcaatje.
Vera, mijn partner Ken was er voor mij, mijn zusje 1 dag en daarna af en toe en die beste vriendin niet.
Na al een paar dagen moest ik van haar flink zijn en wilde ze niet meer over Barca praten.
Ik had haar meer dan een half jaar lang dagelijks getroost en bijgestaan toen haar vriend haar in de steek liet.
Een jarenlange vriendschap is op deze manier geeindigd, het deed extra zeer bovenop de verschrikkelijke pijn om Barcaatje.
Ik wil haar nooit meer zien en mis haar niet, heb alleen maar wrange gevoelens dat ze me zo in de steek liet toen ik troost en steun van de hele wereld nodig had.
De rest van mijn familie vindt mij maar sentimenteel, ze snappen er niets van. Ik kom uit een gezin waar hard aanpakken, flink zijn de norm was en is. Ook al vind ik dat ik best een heel normale jeugd heb gehad.
Ja, ik heb een ontzettend groot schuldgevoel.
Ik dacht de laatste tijd vaak dat ik gaas moest spannen om het hek, zodat Barca minder makkelijk de straat op kon. Het is hier niet druk, maar er komen meer auto’s en scooters langs dan een paar jaar geleden.
Ik heb dat niet gedaan en voel me daar heel schuldig over. Barcaatje vond de overkant zo fijn, terwijl onze tuin vrij groot is.
Ik ben naief geweest, hij lette redelijk goed op, maar ik dacht echt dat hij geen ongeluk kon krijgen, daar was hij toch veel te belangrijk voor?
Belachelijke redenering, volkomen idioot, maar ik dacht dat toen echt, niet te geloven he? En nu zit ik met dat enorme schuldgevoel.
De therapie, de medicijnen? Ach, net wat Geri en Angelique zeggen, nee het helpt niet echt. Misschien zijn mijn verdriet en de wanhoop daar wel veel te groot voor.
Ik heb al 300 pagina’s in mijn Barca-dagboek geschreven, ook heel veel over de blije, optimistische, zo van het leven houdende Barca, die mij volkomen om zijn pootje wond.
De laatste jaren ging ik maar beperkt met vrienden om (behalve die beste vriendin die mij zo nodig had).
Ik was meestal thuis, wilde ALTIJD bij Barcaatje zijn, hij was het middelpunt van mijn leven thuis. Altijd zo lief overheersend aanwezig, altijd aandacht en liefde willend, zo lief! en nu is er niets meer. De snelheid waarmee ik hem verloor, daar snap ik nog steeds niets van.
En nu heb ik nergens meer zin in, ik lijk niets meer te kunnen, ben helemaal lam.
Wij hebben geen kinderen. Barcaatje was gewoon mijn kindje.
Het leven zonder hem is verschrikkelijk en ik kan het nog steeds niet begrijpen of accepteren, alsof ik iets te willen heb……
Ooit zal ik eens moeten leren beseffen dat ongelukken nou eenmaal gebeuren en dat ik hem voorgoed kwijt ben.
09/11/2013 bij 22:29
Ik denk dat je heel goed beseft dat je hem kwijt bent, daarom ben je ook zo verdrietig en radeloos. Ik begrijp je schuldgevoel, die heb ik ook enorm. Lola haar ongeluk is nu 5 weken geleden en nog ben ik er stuk van. Dreetje werd 5 mnd geleden ziek, 6 mnd oud. Ook hij kreeg geen kans. En het klinkt misschien heel gek, maar zelfs bij hem heb ik dat schuldgevoel. Ik was diegene die bij hem en Lola de beslissing moest nemen om ze uit hun lijden te verlossen. Ik was erbij toen ze het bewuste spuitje kregen en mij hun laatste blik gaven. Zelfs nu ik dit schrijf voel ik die enorme pijn van toen. Maar oooh wil ze beide ook zo graag koesteren in mijn hart, in mijn gedachten. Zo houd ik ze levend en zitten ze heel dicht in mijn gevoel. Ik hoop ook zo voor jou dat jij eens die kracht zal kunnen ervaren. Je bent wel een sterke vrouw, je hebt beslissingen gemaakt in je leven die voor jou op dat moment het beste waren. Daar heb je kracht voor nodig. En die bezit jij wel! En ik geloof erin dat jij die kracht beetje bij beetje gaat gebruiken om ook weer aan jezelf te denken, voor jezelf te gaan zorgen, maar vooral van jezelf te gaan houden!
09/11/2013 bij 22:39
Lieve Angelique, pff wat een heftig verhaal zeg. Kan me zo voorstellen, dat je dit als heel traumatisch hebt ervaren. Maar wat ben jij ook een sterke vrouw. Dat je nu aan al die blije dingen kunt denken die je hebt meegemaakt met Diego. En wat fijn dat je dit nu ook kan omzetten in een positief gevoel. En ook ik ervaar herinneringen ophalen een heel stuk, dat ik ze ook weer dichtbij voel. Het is wel niet fysiek, maar voelt wel zoo goed. Voor mij is het dan net alsof ze echt bij me zijn!
10/11/2013 bij 08:04
Lieve Vera, weet je, ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat wij weer nieuw jong leven om ons heen hebben om te koesteren en liefde aan te geven. Natuurlijk houden degene die zijn weg gevallen een speciale plek in ons hart en treuren we om ze. Ik heb ook zooo met schuldgevoelens rondgelopen en de pijn is maanden lang SLOPEND geweest, maar nu, met Pa-Yu (die alleen overbleef) en Kevin (nieuw erbij) zie je weer dezelfde gekke streken en .m.n. het opbloeien van Pa-Yu geeft me zoveel vreugde. Dat moet jij ook ervaren nu met Pipi en Teuntje, toch? Soms wilde ik dat we net als dieren zo goed waren in het accepteren van het hier en nu, niet met spijt in ons hart voor gister, en vol goede moed voor de dag van morgen…
13/11/2013 bij 19:32
Slopend, ja dat is ook de goede beschrijving voor mijn pijn.
En een wrak zoals Angelique zichzelf omschrijft, is wat ik ook ben.
Dat jullie Angelique en vera nieuw leven, schattige poesjes, om je heen hebben, vind ik zo fijn voor jullie, ondanks jullie heftige verdiret. Ik gun het jullie zo.
Zelf ben ik nog helemaal niet zover. Het gemis van Barcaatje is natuurlijk meteen in mijn verstand doorgedrongen, maar mijn hart doet zo’n pijn…..en snapt er niets van.
Ik mis hem zo en heb nog zo vaak, heel even, het gevoel dat hij er nog is…Meteen daarna weet ik weer dat het niet zo is en dan is die ondragelijke wanhoop en dat ondragelijke verdriet er weer…..
Mijn kleine, lieverdje, hij was mijn leven, mijn alles, wat mis ik hem…
Wat is een ongeluk toch wreed…..
14/11/2013 bij 19:23
13 en een half jaar zijn we elkaar trouw gebleven,
Heb je mij alle vriendschap gegeven
Ik ben jou nooit vergeten
Ook niet op een donkere dag met mist en regen
Voor die trouw hebben wij een beloning gekregen
Jij bent nu weg voorgoed uit mijn leven
Ik weet, je kan niet eeuwig bestaan
Maar zo vlug, bij mij zal het nooit vergaan
Wat ik voor je voelde zal niemand weten
Ik kreeg je hart, je trouw en je vriendschap
Er is maar één troost: je bent zachtjes heengegaan
pee-wee
14-1-2013/14-11-2013
mijn lieve zwarte kater
ik mis je nog steeds
14/11/2013 bij 19:27
Frieda, mooi !!! Prachtig verwoord. Ik voel met je mee.
Een innige en liefdevolle poezengroet, Nadine
15/11/2013 bij 09:46
dag nadine
het orgineel is niet van mijn hand maar ik heb hier nogal troost uit weten te halen na het verlies van pee-wee net als als het regenboog vers en natuurlijk de website hier. wens iedereen sterkte hier met het verlies van onze dierbare lieverds
liefs frieda
15/11/2013 bij 10:07
Lieve Frieda,
natuurlijk mis je Pee Wee nog steeds! Zo’n band vergeet je niet zomaar na een paar maanden! Maar hoe is het nu met je andere kat? Ik gegreep dat hij een soort van astmatische reactie heeft gehad nadat pee wee weggevallen is… Toen mijn Diego doodgereden werd, is Pa-Yu (zijn maatje dat alleen achterbleef) er ook niet best aan toe geweest. Hij wilde alleen maar bij mij zitten. Deed niets dan klaaglijk janken en mijn gezicht likken. Daarna is hij veel van zijn haar verloren en vervolgens gaan “troostvreten”, waardoor hij erg aankwam. Spelen wou hij tenslotte ook niet meer… Er is nu een nieuw vriendje in zijn leven en op zijn gewicht na, is het weer goed met hem gekomen. Ik hoop heel erg dat jouw kat het inmiddels ook weer goed maakt… Altijd zo’n zielige aangelegenheid voor diegenen die achterblijven.
Sterkte,
Angelique xxx
15/11/2013 bij 16:55
gaat gelukkig heel goed we hebben inmiddels een nieuw vriendje voor hem een kleine rode kater geboren 2-4-2013 en hij is er dolgelukkig mee speelt weer geen narigheid meer gelukkig. de da heeft nooit kunnen vinden wat het was. overal fotos van genomen er was niets te zien dus ja? ga je toch denken aan stress/gemis ect
dank je wel voor je lieve reactie
groeten
frieda
15/11/2013 bij 17:57
Frieda, leuk om zo’n positiefs nieuws te lezen. Doet echt deugd !
16/11/2013 bij 10:45
Hallo Frieda,
Wat fijn dat dat het allemaal goed gaat, ondanks het verdriet en gemis. Hier is sinds 3 wkn ook weer een kittentje en Pippi is ook helemaal opgebloeid na de komst van Teuntje. Ze heeft ook echt een rouwproces doorstaan na de dood van Lola. Dat zie je des te meer nu Teun er weer is. Dan zie je het verschil nog duidelijker. Ik ben zo blij om te zien hoe gelukkig ze weer is. Zou het iedereen aanraden. Zelfs al je er zelf nog niet aan toe bent is je huisdier die achterblijft er misschien wel aan toe. Ik wens je veel geluk met je vriendjes.
16/11/2013 bij 08:19
Oh, dat is inderdaad fijn om te lezen!
En ja, ik geloof absoluut dat het een manier is, hoe stress zich kan uiten.
Waarschijnlijk is het al onbegrijpelijk genoeg voor ze dat ze van het ene op het andere moment hun makkertje verliezen, maar onderschat ook hun vaardigheid niet om spanning en verdriet op te pikken, waar het ons aangaat… Dat moet afschuwelijk verwarrend en verontrustend voor ze zijn.
Echt goed nieuws! Voor julie beiden!
21/11/2013 bij 09:35
Angelique,
Morgen zal ik de hele dag aan jou en jouw lieve kleine Diego denken.
22/11/2013 bij 08:04
11 november 2011
Ik bleef zijn oortjes maar strelen, en me verbazen dat dat het enige aan hem was, dat niet “dood” voelde. Die zijdezachte, zwarte vleermuisoortjes, waar de schelpjes licht doorschijnend van waren, waren nog zo beweeglijk… en ze voelden niet koud, zoals de rest van zijn arme, kleine geteisterde lichaampje.
Ik vouwde zijn staartje rondom hem en begon de dingetjes.die hij altijd graag om zich heen had gehad te verzamelen… en een groot stuk roze kwarts, zodat het alle gebroken en gekneusde en beschadigde delen van mijn liefste aan gene zijde weer zou helen… Toen heb ik mijn haar gevlochten en afgeknipt…de ultieme laatste gift die ik hem kon schenken…
Voor Diego
amor vincit omnia
En god vroeg de geest van de kat;
“Ben je klaar om thuis te komen?”
“Jazeker helemaal”, antwoordde de dierbare ziel
“en als kat, weet je, dat ik prima in staat ben
om voor mezelf te beslissen’
“Ga je mee dan?” vroeg god
“Straks” antwoordde de engel met snorharen
“maar ik moet langzaam gaan
want mijn mensenvrienden hebben het moeilijk,
want weet je,ze hebben mij nodig”.
“Maar begrijpen ze dan niet”, vroeg god
“dat je ze nooit zult verlaten?
Dat jullie zielen met elkaar verbonden zijn?
Voor altijd? Dat er niets wordt geschapen
en niets wordt verwoest? Het is er gewoon…
voor eeuwig en altijd…’
“Dat zullen ze later wel begrijpen”,
antwoordde de prachtige kat
“want ik zal hun hart influisteren
dat ik altijd bij ze ben…
voor eeuwig en altijd…”
22/11/2013 bij 08:33
Ach lieve kleine Diego, ach lieve Angelique……
22/11/2013 bij 10:14
Lieve Angelique,
Ik geloof dat vandaag voelt als 2 jaar geleden. Heel veel sterkte en kracht voor deze moeilijke dag!!!
22/11/2013 bij 08:06
sorry sorry sorry! 11 november moet NATUURLIJK 22 november zijn… Zit hier in tranen en blijkbaar heb ik mijn hoofd er ook niet bij…
22/11/2013 bij 12:11
Lieve Angelique, geeft niks….heeft iedereen begrepen. Het gaat om de essentie en die is overgekomen! Veel liefs Liesbeth
22/11/2013 bij 13:34
Ik hoop dat al onze liefse overgegane poezen in liefde elkaar in de hemel mogen ontmoeten. Het ligt voor iedereen open. We vergeten elkaar niet, nooit …
22/11/2013 bij 13:36
sorry, typfout: moet zijn “”liefste”” sorry nogmaals
22/11/2013 bij 18:50
angelique
zo ontroerend zo mooi de tranen kwamen hier ook weer te voorschijn ik leef met je mee
liefs en sterkte
23/11/2013 bij 09:17
Lieve Giny, Vera, Liesbeth. Nadine, Frieda en alle anderen…
Dat zo’n lieve begripvolle groep mensen elkaar hier gevonden heeft, maakt dat dagen zoals gister beter te dragen zijn…
Toen ik voor het eerst op dit blog kwam stonden er nog maar zo’n 20 reacties (!), ik was toen kapot van verdriet, de wanhoop nabij en werd moed in gesproken door mensen die er zelf niet veel beter aan toe waren, we waren toen tenlotte ALLEMAAL nog nieuw hier… Nu, 2 jaar later vind ik mij steeds vaker in die rol en zie ik nog altijd mensen die er toen OOK al waren. Ik was diep geroerd door de reacties gister.
Wat IS dit een fijne club mensen, en ik voel het als een voorrecht er deel van uit te maken.
23/11/2013 bij 14:42
Lieve Angelique,
Ik ervaar het net zo als jij. Ondanks dat ik hier veel begripvolle mensen om mij heen heb, vinden ze nu, nog geen 2 maanden na Lola haar overlijden dat ik weer verder moet. Het gevolg is dan ook, dat ik nog weinig over mijn verdriet van haar verlies praat. Terwijl die nog zo diep aanwezig is. Tuurlijk maken Teuntje ( nu 14 wkn) en Pipi ( nu bijna 8 mnd) mij ontzettend blij met hun streekjes en liefde. Maar soms heb je het nog zo nodig om over je verloren dieren te praten. Hier op deze site voel ik mij ook begrepen en gehoord. Ik vind in jullie lotgenoten, die precies begrijpen wat je voelt en doormaakt. Ook ik voel het als een voorrecht een deel van jullie uit te mogen maken. Dank jullie wel!!
23/11/2013 bij 16:36
Allemachtig Vera,
wat bezielt mensen toch vraag ik me steeds vaker af… WAT is nu twee maanden?! En dat was het verlies om Lola.
Maar Dreetje was nog maar sinds afgelopen mei… Jouw klap was dubbel. En twee maal zo’n kleintje verliezen, ZO wreed. Ik herinner me nog je mail vol shock en ongeloof begin oktober…
Toen ik Diego verloor had ik net zes weken daarvoor leica in moeten laten slapen en ik kon ook gewoon niet bevatten wat me overkomen was! En ja, ook ik heb de vreugde van nieuw jong leven in huis, maar je hebt mijn post gelezen van gister, en dat was geen twee maanden geleden, maar twee JAAR.
Voor rouwen staat geen tijd. IEDEREEN hier op het blog weet dat wel. En door over diegenen die weggevallen zijn te praten en ze hier te herdenken, blijven ze voor “eeuwig en altijd” in onze herinnering en ons hart.
23/11/2013 bij 18:29
Ik voel het net zo..
God Vera, wat jij hebt meegemaakt is zo verschrikkelijk en wat komt het dan hard aan als mensen zo onnadenkend, zo gevoelloos tegen je praten.
Ik voel en begrijp je pijn zo goed. Ik vind het zo verschrikkelijk, want je wilt gewoon praten over je kleine overleden lieverdjes, je hield en houdt van ze.
Er STAAT geen tijd voor verdriet….er STAAT geen tijd voor rouw.
We zijn onze lieverdjes kwijt, jij zelfs 2 lieve poesjes in zo’n korte tijd….
Weet je, ik praat niet eens meer over klein Barcaatje met mijn zus of met andere mensen van wie ik weet of vermoed dat ik er alleen maar overstuur van raak.
Bij mij is het 8,5 maand geleden dat ik klein Barcaatje verloor door dat vreselijke, volkomen onverwachte ongeluk.
Ik dacht dat ik me nog 2-3 jaar geen zorgen hoefde te maken en wilde niet eens denken aan de tijd dat hij er ooit niet meer zou zijn.
Ik kan er totaal niet mee omgaan, mis hem zo verschrikkelijk en denk elke dag: hoe leer ik in Godsnaam te accepteren dat hij er niet meer is en helaas niet meer terug komt.
Soms wil ik niet meer verder, maar mijn lieve Ken houdt van mij dus ik hoop dat ik ooit om kan leren gaan met Barcaatje’s dood.
Maar het voelt of ik nog steeds in shock ben, 16,5 jaar was hij bij me en nu moet ik verder zonder hem en dat kan ik helemaal niet…..
Praat met ONS over Lolaatje, over Dreetje, net zo vaak als je wilt, we zijn er voor je, onvoorwaardelijk!
Angelique mist Diegootje na 2 jaar nog soms erg, Liesbeth haar Bloopertje, Gerri haar Sunday en alle anderen hier , die hun poes of hond ook zo vreselijk missen.
Iedere keer als iemand iets gevoelloos tegen je zegt, moet je het hier melden, wij zullen je troosten.
Wij zullen NOOIT zeggen dat je “verder moet, dat het leven doorgaat”.
23/11/2013 bij 19:14
Wat zijn jullie toch een lieverds allemaal. Ik voel de kracht naar me toekomen!!! Het voelt heel fijn zulke begripvolle mensen en ook ik wil er voor jullie zijn, ten alle tijden. Wanneer de behoefte is, ik ben daar voor jullie. Veel liefs,Vera
Het zou eigenlijk best fijn zijn als er een mogelijkheid zou zijn om bijvoorbeeld foto;s te plaatsen, weten jullie of dit mogelijk is?
23/11/2013 bij 20:14
Op 24 december 2011 heeft Ingrid een link gezet naar het dieren condoleance register. ik weet niet of jullie dat wat vinden? Maar Geri heeft daar een foto van Sunday staan en ik van mijn lieve Diego… het zou inderdaad fantastisch zijn meer foto’s van onze lievelingen daar te zien… Zo krijgt de naam er een gezicht bij! Succes!
23/11/2013 bij 22:05
….Maar laten we nu toch vooral met z’n allen erbij stilstaan dat we allemaal op een dag ooit weer met onze allerliefste dierenkindertjes herenigd zullen zijn! Dat is wat het voor mij tenminste nog enigszins leefbaar maakt! Heus…..het helpt. Het is de enige ‘troost’ die ik tenminste kan bedenken…..Liefs voor jullie allemaal xxx Liesbeth
23/11/2013 bij 22:20
Liesbeth,
Kon ik dat ook maar denken. Ik geloof helaas helemaal niet in dat soort dingen. Soms vind ik dat erg jammer, want misschien zou het mijn wanhoop om Barcaatje’s dood wat verlichten.
24/11/2013 bij 07:43
http:/www.nationaledierencondoleance.nl
Voor degenen die behalve hun verhaal ook een foto willen delen…
Ik vond het een mooi initiatief van Ingrid eind 2011 en ik geloof dat het m.n. foto’s zijn van mensen van dit blog…
24/11/2013 bij 08:03
p.s. ik zou wel aanraden van hier even terug te scrollen naaar 24 december 2011 en via de link direct naar de site te gaan…
Ik heb het via google geprobeerd, maar krijg op de een of andere manier dan geen foto’s te zien…
24/11/2013 bij 16:48
http://www.nationaledierencondoleance.nl/ en in de zoekbalk aan de rechterwijde (even naar beneden scrollen) en de naam intoetsen die ingevoerd is. Als je bv ‘Sunday’ intoetst dan zie je mijn register van Sunday.
24/11/2013 bij 16:57
*dat moet natuurlijk rechterzijde zijn 😉
24/11/2013 bij 22:37
Gerri, wat goed dat je de dierencondoleance link onder de aandacht brengt,
Mijn berichte over Shelley is daar ook nog steeds te vinden (zoek op Shelley)
Ik lees regelmatig de verhalen op deze site en voel enorm mee met diegenen die zo lijden onder dat enorme verdriet na het verlies van een geliefd huisdier. Ik ken dat vreselijke gevoel ook.
Het zal nooit wennen, afscheid nemen van je dier. Iedere keer weer zoveel tranen en zoveel pijn in je hart.
We hebben nu nog 1 poes van 17 jaar oud en ik vrees de dag dat zij er ook niet meer zal zijn.
Na het overlijden van een zeer geliefde poes in 1996, was ik ook zo wanhopig. Gelukkig heb ik mogen ervaren dat ik toch opnieuw heel veel kon houden van de exemplaren die vervolgens in ons leven zijn gekomen. En eerlijk gezegd, kon ik dat toen in 1996 niet geloven.
Je zult nooit je geliefde dier kunnen vervangen of vergeten, maar ik wil toch het volgende ter overweging geven: als je hart treurt om het verlies van je dier en het huis leeg en levenloos lijkt, ga op zoek en geef je liefde en hart aan een ander dier. Er zijn er zoveel die hier naar snakken.
Veel sterkte voor iedereen!
25/11/2013 bij 16:40
Ingrid,
Je hebt zo ontzettend gelijk, maar ik kan het niet.
Barcaatje was mijn alles en ik vind het verlies door een onverwacht ongeluk van mijn gezonde, speelse lievelingspoesje zo ontzettend moeilijk te snappen en zo moeilijk te aanvaarden…
Het heeft me in een diepe depressie gestort en therapie noch medicijnen helpen.
Mijn verdriet is zo intens, zo wanhopig, soms wil ik helemaal niet meer verder.
Ik kan het maar niet aanvaarden, terwijl ik donders goed weet, dat ik helemaal niks te willen heb…
01/12/2013 bij 16:04
Lieve Giny,
Ik wou dat ik je de woorden en troost kon geven, om je verdriet enigszins te verlichten. Ik weet echt wat je bedoelt hoor als je over je wanhoop schrijft.
Het is een eenzaam en vermoeiend gevecht dat je voert met jezelf.
Als Barcaatje je verdriet zou kunnen voelen, dan weet ik zeker dat hij niet zou willen dat je zo om hem treurt. Dan zou hij je willen troosten zoals jij hem zou willen troosten in moeilijke tijden.
Persoonlijk geloof ik dat er nog een mooi bestaan is buiten dit aardse leven. En ik denk dat we dan onze dierbaren zullen terug zien, zowel mensen als dieren.
04/12/2013 bij 20:56
Vandaag was het 9 maanden geleden dat mijn kleine poesje, mijn Barcaatje dat vreselijke ongeluk kreeg.
Gisteren heb ik de therapeute gemaild dat ik niet meer verder wil met de therapie. Weet je waarom?
Ze zei dat mijn verdriet ( 9 maanden nu) niet normaal is en dat een poes geen mens is…..
Ook zei ze dat het ongeluk nou eenmaal “zo had moeten zijn”.
Ik heb me nog nooit zo eenzaam, zo verloren, zo verdrietig gevoeld.
Ik mis Barcaatje zo.
Als ik Ken niet had, mijn lieve lieve partner, dan had ik niet eens meer willen leven, alhoewel ik een schijterd ben en helemaal geen zelfmoord durf te plegen.
Hij hield ook van Barca, maar had niet die intense band die ik met Barcaatje had, hij was mijn kindje….
Ik voel me daarom vaak zoooooo eenzaam, zo alleen, zo verloren.
Ik heb nu 3 glazen wijn op, voel me een beetje tipsy en nee, het is niet goed, dat weet ik wel, maar kan me niks schelen.
Als therapeuten me zelfs niet kunnen helpen, wat helpt dan nog tegen dit VERSCHRIKKELIJKE verdriet?
Jullie lijken allemaal met het verdriet te kunnen leven, sterk te zijn, waarom kan ik dat dan niet?
Waarom ben ik zo super-gevoelig, waarom kan ik er niet mee omgaan? Waarom kan ik niet accepteren dat Barcaatje een ongeluk heeft gehad en er neit meer is en nooit meer terugkomt?
Jullie kunnen dat allemaal, waarom ik niet?
Ik mis hem zoooo, mijn Barcaatje, mijn alles.
WAAROM moest ik hem in 10 minuten door een stom ongeluk verliezen, waarom?
Soms denk ik dat ik gek word van verdriet.
De dood is onomkeerbaar, hoe kan ik hier in Godsnaam ooit mee leren leven.
04/12/2013 bij 23:58
Twee jaren lang huilde ik. Twee jaren lang vond ik en dwong mezelf om andere dieren niet zo uniek te vinden als Sunday was. Twee jaren lang heb ik mijn best gedaan om er helemaal niets aan te doen, niets te veranderen.
De afgelopen dagen ben ik in de wolken. Ik heb opgewonden tegen Sunday’s foto gepraat en wilde het bijzondere nieuws eerst met haar delen.
Ik was aan het surfen op het web en belandde bij een organisatie die zwerfdieren naar Nederland haalt. Ik ontdekte dat ik al langer weer interesse had in het zien van andere honden, dus nu ook weer. En eigenlijk vond ik het ene hondje nog mooier dan de ander. Ik verbaas me er nog over hoe ik daar in een keer met de telefoon in mijn hand het nummer intoetste.
In een gesprekje met de betreffende vrouw die ik aan de lijn had, wees ze mij op een hond die eigenlijk helemaal aan mijn wensen en behoefte voldeed… Maddy. Ik werd er helemaal warm van. Ze zou zorgen dat de foster moeder mij zou bellen om een update te geven van Maddy.
Het was het mooiste en meest opwindende gesprek dat ik in lange tijd gevoerd had. Zij vertelde terwijl ik de foto’s van Maddy bleef aanklikken. Maddy werd mooier en mooier…
De adoptieprocedure is op gang gezet. Als alles goed verloopt mag ik Maddy, mijn Bulgaarse schone, in het weekend gaan ophalen. Dan is het feest en dat gaan we vieren, samen met de foto van Sunday. Want het was de blik van Sunday op die foto, die mij ertoe dwong in de spiegel te kijken en hardop te kunnen zeggen dat het goed is…
06/12/2013 bij 12:17
Gerri, wat prachtig voor jou en Maddy! ‘k Zit een brok van ontroering weg te slikken.
Je hebt zoveel tranen en rouw om Sunday gehad. Daarom is het zo mooi en hoopgevend dat er weer plaats in je hart is gekomen voor Maddy.
Je zult Sunday nooit vergeten, die liefde is voor eeuwig.
Een heel mooi weekend toegewenst.
07/12/2013 bij 12:56
Lieve Ginny,
Wat een zware tijd zit jij toch in……………en hoe onmachtig ben je zelf om hier meer controle over te krijgen. Maar ik denk dat je goed voor jezelf moet blijven zorgen. Als ik jouw verhaal zo lees, dan maak ik me ernstige zorgen. Is er dan niemand die je kan helpen, kun je zelf aangeven wat je nodig hebt? Je bent je heel bewust dat je Barcaatje niet terug krijgt, ook niet met al je verdriet. Het lijkt of je helemaal vast bent gelopen en daardoor ook geen hulp meer kan aanvaarden. Je praat zelfs over zelfmoord, ook al durf je dit niet. Maar het feit dat dit soort gedachten wel door je hoofd gaan, betekend wel dat het echt niet goed met je gaat. Je moet echt opnieuw hulp gaan zoeken. Barcaatje zou je niet zooo verdrietig willen zien. Hij kijk misschien nu ook heel onmachtig vanuit de hemel en wordt daar ook verdrietig omdat hij jou verdriet zo ziet. Lieverd, alsjeblieft………….ik ken je niet persoonlijk, maar besef echt wel dat je ziek bent. Echt heel ziek van verdriet!!!
Denk aan jou.
Liefs,
Vera
08/12/2013 bij 22:01
Lieve Vera,
Wat een lieve, bezorgde email schrijf je.
Ik wil helemaal niet dood, ik wil helemaal geen zelfmoord plegen, maar die pijn, dat vreselijke verdriet, dat verwoestende gemis van het liefste wat ik had, dat kan ik niet meer aan.
Ken, mijn lieve partner, zegt steeds waarom schreeuw je niet, waarom huil je niet heel hard, hou je toch niet zo in, dat maakt je nog eenzamer, nog verdrietiger, maakt dat je je nog rottiger voelt en het maakt je zo eenzaam.
Voor jou is 9 maanden NIKS, jouw Barcaatje was 16,5 jaar lang ons kindje, jouw lievelingetje, stel jezelf toch geen tijdsbeperking, daar word je alleen maar verdrietiger van…
Maar ik kan zo slecht schreeuwen en huilen waar mensen in de buurt zijn en die zijn er bijna altijd overal….
Ik kan maar niet begrijpen waarom Barcaatje bij me weggerukt is, zo snel, zo plotseling.
En niemand kan me er antwoord op geven en ik wil zoooo graag antwoord daarop…
Hij was zooooo speels, gezond, energiek, blij, levenslustig…en wilde zoooo graag bij zijn mammie zijn, hij hield zo veel van mij en ik? Ik AANBAD hem…..
En therapie? Echt het helpt niks, ze snappen het niet, ze zien hem alleen maar als een dier, niet als mijn aller, allerliefste Barcaatje zonder wie ik niet kan leven. Het onbegrip heeft me nog eenzamer gemaakt
06/12/2013 bij 19:32
Heel veel liefs aan jou Gerrie van Giny
08/12/2013 bij 23:53
Lieve Giny,
Ik sluit me bij Vera aan wat onze bezorgdheid om jou betreft. Feit is wel, dat ik het zo enorm herken. Ik ondervond heel veel onbegrip toen ik in rouw was. En nog steeds ondervind ik dat. Maar het verschil is nu wel dat ikzelf daar een wending aan gegeven heb; in plaats van het voorzichtig peilen of iemand mij wilde aanhoren, sla ik nu pontificaal met keiharde woorden anderen om de oren wat het betekent om een huisdier te verliezen. Ze zijn geschrokken. En nu geven ze wèl toe dat dit verlies net zo ernstig is en net zo diep gaat als bij het verlies van een mens.
Inmiddels ben ik verder aan mijzelf gaan sleutelen. Ik moest wel. ik werd steeds vaker ziek en uiteindelijk belandde ik ook in een depressie die bijna een jaar duurde. En al die tijd wist ik waar het aan lag. Mijn psychologe ‘begreep het wel’, zei ze. Niets, maar dan ook niets was minder waar. Ik had weer eens de pech om met een ontiegelijke onnozele trien te maken te hebben. Snotblagen die net van school getuimeld zijn. En dat denkt ons te helpen? Vergeet het maar. Dus toen begon ik zelf maar aan mezelf te sleutelen, zoals ik al zei.
Ik dwong mezelf naar andere honden om te gaan zien. Gewoon, andermans honden en aanhalen dat dier. Keer op keer deed ik dat zo totdat ik eens ging kijken op een site met zwerfdieren uit het buitenland. Een kennisje van mij uit het dorp had in Spanje stage gelopen in zo’n opvang. De omstandigheden daar waren ronduit erbarmelijk en ze zette regelmatig foto’s op Facebook. En dan komt het wel heel dicht bij…
Maandag 9 december is het zo ver; ik mag mijn meisje Maddy gaan ophalen. Vanaf dan ben ik haar roedelleidster. Een pracht van een meid is het, een Bulgaarse schone 😉
Als ik dan naar Sunday’s foto kijk, knik en vraag wat zij er van vindt, dan hoor ik Sunday in gedachten blij blaffen. Ze laat me weten dat ze blij voor me is en dat het zo goed is…
Giny, ik hoop dat jij jouw pad ook gaat vinden, dat je rust vindt en alle goede herinneringen aan Barcaatje in dat doosje in jouw hart bewaart. En af en toe het doosje opent om met Barcaatje samen te zijn..
Liefs,
Gerri
10/12/2013 bij 19:27
Dank je Gerri, voor je begripvolle, lieve woorden.
Ik hoop zo dat Maddie en jij gelukkig worden samen met de herinnering aan jouw allerliefste Sunday.
10/12/2013 bij 19:42
Nadine, hoe is het nu met jou?
Ik denk vaak aan je, je was zo lief voor mij en ik denk zo vaak hoe het met jou zal zijn…..
Met mij gaat het nog steeds heel slecht, ik mis Barcaatje zo VERCHRIKKELIJK.
De enige plek waar ik echt vertel en uitdruk hoe ik me voel, is hier.
Hier durf ik mezelf te zijn en te vertellen hoe kapot, hoe zwaargewond ik ben door het volkomen onverwachte ongeluk van mijn Barcaatje op 4 maart…
Hij was mijn kindje, mijn alles.
Zoals Gerrie zegt, het verlies van je allerliefste poesje of hond is net zo erg als het verlies van een kindje.
Ik ben nog steeds verbijsterd, kapot van verdriet.
Mijn Barcaatje, mijn lieverdje.
Af en toe zal ik mijn verdriet hier neerzetten, het is de enige plek waar dat kan, waar men mij echt begrijpt en waar men weet wat ik voel…..
Dank jullie allen, voor je lieve woorden, voor jullie begrip.
Een ongeluk, Angelique weet dat, is zoooo verschrikkelijk, het verwoest je, het ontneemt je alle plezier in het leven, er is niet mee te leven….. .het is niet te begrijpen, het is alleen maar WREED.
10/12/2013 bij 21:44
Lieve Ginny,
Ik probeer me zo voor te stellen hoe je je moet voelen. Ook ik ben Lola afgelopen oktober verloren aan een wreed ongeluk. Ze speelde buiten, onder toezicht van mij. Ik zag haar opeens niet meer. En net toen ik haar wilde gaan zoeken, kwam ze aangestrompeld. Alleen dat beeld al, is tot op deze minuut niet van mijn netvlies te krijgen. De blik in haar oogjes, de benauwdheid. Het greep mij enorm aan en ik wist dat ik haar ging verliezen. Onderweg in de auto naar de dierenarts zag ik het leven uit haar weg stromen, terwijl ze nog wel aan het vechten was. Ik heb haar beademd, zat zelf onder het bloed. Bij de dierenarts bleek mijn angst grote waarheid. Ze was aan het sterven en ik moest de beslissing maken haar in te laten slapen. Lieve Ginny, die pijn die ik toen voelde…….die heftigheid, die onmacht, ongeloof…………………..het is niet in woorden te omschrijven. Sindsdien merk ik dat ik leef met een schuldgevoel omdat ik diegene was die haar naar buiten liet gaan. Maar hoe terecht is dit gevoel. Jij deed Barcaatje naar buiten om lekker te spelen, te jagen en de vrijheid te voelen. Ik deed dat om die reden ook met Lola. Maar het enorme schuldgevoel blijft. Nu moest ik ook gaan beslissen wat te gaan doen met Teun en Pippi. Wel naar buiten, niet naar buiten. Ik heb besloten ze niet naar buiten te doen. We gaan een leuke ren voor ze maken en nu spelen ze buiten aan een riempje. Dit besluit geeft me rust, ik weet dat ik ze niet meer kwijt kan raken aan een ongeluk door een auto. Ik zou het niet meer aankunnen op die manier een dier te verliezen. Schuldgevoel is wat mij het grootste verdriet geeft, wanneer ik kijk naar haar foto, dan voel ik dit zo sterk. Ik heb ermee te dealen en haar verlies ook daarom te accepteren. Ik moet geloven dat ik haar en Dreetje zo vroeg moest loslaten omdat het al hun tijd was. Anders ga ik het nooit en ook nooit begrijpen en accepteren. Ik hoop ook zo voor jou dat je, met steun van ons allemaal, iedere dag weer een klein beetje blijheid kan voelen. Dat je verdriet iedere dag een beetje minder wordt en je met warme herinneringen en een warm gevoel aan jouw Barcaatje kan terug denken.
Veel liefs,
Vera
15/12/2013 bij 18:29
Lieve Vera,
Dank je voor je lieve, troostende woorden.
Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar, “de blik in haar oogjes”, ja de blik in Barca’s oogjes was precies hetzelfde…..
Verlamd was ik, in shock was ik toen hij binnenkwam en binnen 10 minuten overleed…….en net als jij voel ik me zoooo schuldig….
Jouw schuldgevoel begrijp ik zo goed. Mensen kunnen zeggen wat ze willen, het helpt niks, het blijft doorzeuren in je hoofd, misschien niet terecht, maar het blijft, vreselijk…..
De overkant was zo leuk, maar ik had gaas om het hek moeten spannen, dan had Barcaatje minder vrijheid gehad, maar had hij misschien nog geleefd.
Jij verloor 2 poesjes in zo’n korte tijd. Ik heb nooit gesnapt hoe je dat hebt gered…. Het moet je hebben verwoest.
Je besluit om Teun en Pippi alleen de mogelijkheid te geven om in een ren naar buiten te gaan, begrijp ik volkomen en geeft je rust.
Mijn leven is helemaal niets meer sinds Barcaatje’s dood. Elke dag ga ik naar zijn grafje; mijn familie bestempelt dat als “niet normaal”.
Het zij zo. Dan ben ik maar niet normaal. Ik hield zoveel van hem…
Mijn lieve partner Ken begrijpt me, maar had niet die band met Baca die ik had.
Ik voel me daardoor heel vaak zooo alleen, zooo eenzaam.
Ik moet verder leven zonder Barcaajte, die er altijd was, ik kan dat helemaal niet…..
Barca en ik, dat was een twee-eenheid.., mijn poezenkindje van 16, die zoveel van mij hield. En ik aanbad hem, een ander woord is er niet voor.
Hij hield zo van het leven en ik hield zoveel van hem, had nauwelijks een ander leven omdat ik na het werk altijd thuis wilde zijn…..
Maar begrijpen, dat mijn fiere, levenslustige Barca in 10 minuten door dat stomme ongeluk voorgoed uit mijn leven verdwenen was? Nee, nooit zal ik dat kunnen begrijpen….
Af en toe grijpt het me naar de keel, het gemis, vaak raak ik in paniek, Barca die er niet meer is? Dat KAN NIET en dan neem ik weer een kalmeringsmiddel of wijn.
Sommigen hier maken zich zorgen om mij, maar ik kan niets anders schrijven dan dat ik hier neerzet of ik zou moeten liegen……
Wij hebben geen kinderen, niet erg veel vrienden (mijn beste vriendin heb ik al een half jaar niet meer gezien en wil ik NOOI T meer zien, want ik moest flink zijn en niet zo in het verleden blijven hangen, zei ze een week na Barca’s dood……).
Barca was mijn poezenkindje, mijn alles.
Het leven zonder mijn Barcaatje, het valt me zooooo zwaar en therapie of medicijnen helpen niks.
Ik denk heel vaak aan zijn lieve karakter, heb zoveel lieve herinneringen, maar dat hij er niet meer is? Het heeft me volkomen verwoest.
15/12/2013 bij 19:33
Lieve Giny,
Weet je wat mij het meeste raakte in jouw laatste bericht?
“… Mijn lieve partner Ken begrijpt me… ”
Ken geeft jou wat niemand anders ter wereld kan geven; eindeloos begrip, geduld, en liefde. Verlies alsjeblieft deze lieve man niet uit jouw leven. En kijk hem eens aan. Kijk eens diep in Ken’s ogen…
xxx Gerri
15/12/2013 bij 21:44
Op 15-12-13 heeft Rouwverwerking bij verlies van geliefd
17/12/2013 bij 23:09
Lieve Gerri,
Ja ik weet het, Ken is zo lief. Maar hij had een veel lossere band met Barcaatje, dus toch voel ik me vaak zo alleen en zo eenzaam.
Immers alle troost ter wereld brengt mij mijn Barcaatje niet terug.
Dat ik maar niet kan accepteren dat Barcaatje door dat ongeluk is gestorven.
Het verschil tussen een oud ziek poesje langzamerhand verliezen en een gezond poesje in 10 minuten verliezen door een ongeluk, is zo groot. Het verdriet is even erg, vooral als je je lieverdje moet laten inslapen, maar een ongeluk? Het verbijstert je, verplettert je, het ontneemt je al je levensvreugde.
Het is alleen maar wreed, ik kan er niet mee omgaan….
Dank je voor je lieve woorden.
18/12/2013 bij 00:07
Lieve Giny,
Ken is er voor jou. Al die tijd steunt hij jou en heeft wel begrip voor jouw verdriet. Misschien wel de enige van alle mensen om je heen die jou onverminderd steunt? Laat hem dat weten Giny. vertel hem dat hij absoluut jouw rots in de branding is, jouw steun en toeverlaat. Veroordeel hem niet omdat zijn band met Barcaatje nu eenmaal niet hetzelfde was als die van jouw. Hij is er voor jou, om jou in je verdriet te steunen… Ik heb dat geluk nooit gehad.
XXX
Gerri
16/12/2013 bij 00:07
Lieve Giny,
Ik begrijp je wel hoor,..het verlies van Joepie heeft mij ook veranderd, ik mis mijn kereltje ook nog elke dag, wij hadden zo’n intense band samen en heb soms het gevoel dat hij nog bij me is en wil troosten. Wij hebben ook geen kinderen en Joep was mijn alles. Mijn vriend mist hem ook wel , maar op een andere manier dan ik. Als ik weer foto’s van mijn mannetje zie, dan schiet ik weer vol en ben dan intens verdrietig!! En ook wij hebben niet veel vrienden. Laatst zei iemand tegen mij,..het is nu al zo lang geleden (3 en halve maand!!!!) dat moet je nu maar eens achter je laten!! Zo’n iemand heeft totaal geen benul wat zo’n beestje voor je heeft betekend!! Zo’n band als met Joepie krijg ik nooit weer met een andere kat. Ben ook erg afgevallen, zo heeft me dit geraakt, ik mis hem elke dag, elke minuut, zijn lieve snoetje. Dus Giny,..ik weet echt wat je doormaakt, dat definitieve kan ik niet accepteren!!
16/12/2013 bij 19:38
Lieve Marian, Ben op zoek gegaan naar je berichtje en hem gaan lezen. Wat kun je gehecht zijn aan je diertje he…………..inderdaad net een kind. Ik heb zelf 2 kinderen, maar toen ik Dreetje en Lola moest laten inslapen had ik het gevoel ook om een kind te verliezen. Misschien is dat bij jou nog sterker omdat je geen kinderen hebt. Je bent kwijt waar je voor zorgde, mee praatte, mee knuffelde en vertroetelde. En wat in nou 3 en halve maand. Diegende die dat heeft gezegd snap echt niet hoe het is om te rouwen om het verlies van je diertje. De band die je met Joepie had krijg je inderdaad niet met een andere kat. Maar ik weet nu, uit ervaring, dat je ook weer van een andere kat kan houden en dat je ook daar weer een enorme band mee kan krijgen. Die niet te vergelijken is met de band die je had met Joepie. Maar Joepie was daarom Joepie en dat zal hem altijd heel bijzonder blijven houden. Ik hoop dat ooit het moment komt dat je weer een nieuw diertje durft te koesteren en vertroetelen, ik weet zeker dat je het kan, maar wel pas wanneer jij daar aan toe bent.
Liefs,
Vera
16/12/2013 bij 14:11
Lieve Gerri,
Allereerst even een berichtje aan jou. Wat een goed nieuws!!! Je was indertijd een van de eerste personen die me troost bood en ik weet nog hoe ik elke keer als ik in de buurt van een computer kwam op de site ging om het te lezen en te herlezen… Telkens maar opnieuw en opnieuw! En dan huilde ik me leeg…Ik ben nu inmiddels ook 2 jaar verder na Diego’s dood en ik heb het er nog altijd moeilijk mee. En dan kom ik hier weer terug.
Toch heb ik ook zoveel vreugde nu aan Kevin, die in mijn leven kwam toen Diego er net niet meer was. Ik weet zeker dat Maddy Sunday’s goedkeuring zal hebben en geen beter thuis gevonden zou kunnen hebben dan bij jou!
Ik ben er van overtuigd dat Sunday jullie volgt en blij is voor jullie beiden! Niemand zou willen dat we ziek van verdriet achterblijven… Zeker niet nadat we zoveel liefde gegeven hebben in de tijd die we samen hebben mogen delen.
16/12/2013 bij 14:26
Lieve Giny,
Zit nu 2 weken in zuid Spanje. Midden in de nacht van zaterdag 30 november op zondag 1 december op een parkeerplaats net buiten Barcelona gestopt om een waxinekaarsje voor jullie achter te laten…
Denk veel aan je. Heb het zelf ook niet gemakkelijk. Het stikt hier van de zwefkatjes en alle zwarte lijken op Diego… Tenger gebouwd, korte stugge haartjes, hoge poten, smal kopje met grote oren…
Inmiddels heb ik sinds vorige week zondag een van die stakkers al half en half opgenomen. Het is een poesje met duidelijk siamees bloed en hoewel ze vreselijk bang is, komt ze wel 2x per dag eten. Als ze aan me gewend is tegen dat het eind februari is, ziet het er naar uit dat ik weer met een zuid europeesje op huis aan kom..
Liefs
Angelique
18/12/2013 bij 21:09
Lieve Angelique,
Wat moeilijk is dit voor jou…. al die kleine lieverdjes, die zo zielig zijn en zo op Diego lijken.
Het gemis van Diego voel je natuurlijk weer extra hierdoor, terwijl je ook nog verteerd wordt door medelijden met al die stumperdjes daar.
Barca was ook zo’n poesje, zwart, smal kopje, precies zoals jij omschrijft….
Ik zie hem nog liggen bij de ingang van de Sagrada Familia in Barcelona, een piepklein zwart poesje, broodmager, vel over been, overal korsten van ontstekingen, halfdichte oogjes door al die ontstekingen…..
Meteen de eerste avond al, na het bezoek aan de dierenarts die van alles heeft gedaan, sliep hij bij Ken en mij, tegen onze hals aan, een piepklein poesje, hij was meteen ons lieverdje.
Elke dag maar weer krijg ik die paniekaanvallen, ongelofelijke niet te verdragen momenten, waarop ik gek lijk te worden vanwege het besef dat hij er niet meer, van verdriet omdat hij zo wreed bij mij weggerukt is…..
Steeds maar weer zie ik zijn wanhopige oogjes, zijn opengesperde bekje, zijn inzakkende pootjes en ik kon NIETS doen behalve hem aaien en troosten en naar de dierenarts racen.
Hij rekende zo op mij, mama zou hem beter maken, zijn pijn wegnemen….. Mijn kleine lieverdje.
Ik mis hem zooooo!!!!!!!
16/12/2013 bij 17:48
Ach Angelique, wat ontzettend lief van je.
Maandag is altijd zo’n moeilijke dag omdat Barcaatje op die dag overleed, maar nu ben ik zo ontroerd..
Dank je.
16/12/2013 bij 18:04
Hoi Giny,
Schrijf ik een heel verhaal over onze Joep,…en hoor helemaal niks, van niemand!! Wat kun je je dan alleen voelen ! Ik had ook wel wat meer steun verwacht, je moet het toch alleen doen, zo zie je maar weer.
16/12/2013 bij 18:30
Ach lieve Marian, Ik wil je zo graag troosten, maar op maandag ben ik altijd zo ongelukkig en mistroostig.
Het is de dag waarop Barcaatje overleed…
.
Ik wil niet dat jij je zo alleen voelt, want ik begrijp je verdriet zo goed. Je mist Joepie zo verschrikkelijk.
Sorry dat ik niet meteen antwoordde, op maandagen trek ik het niet, het verlies van mijn Barcaatje is dan zo hevig en daardoor had ik niet door hoe verschrikkelijk jij je voelt vandaag..
Ik denk aan jou en voel je eenzaamheid en verdriet. Het verplettert je gewoon, ik weet het. Heel veel liefs voor jou.
Giny
16/12/2013 bij 18:36
Hey Giny en Marian, dat gevoel van verlatenheid heb ik hier ook. Jammer heb ik hier geen steun gekregen. Ik heb het nog steeds moeilijk bij het afscheid van mijn maatje, Tijgertje. het is nu 4 maanden geleden en vaak heb ik iets gepost op deze blog. Doch, geen gehoor …. (((
Ik voel me alleen staan in mijn verdriet. Maar toch, ik steun ontzettend de anderen die ook hun maatje hebben verloren.
16/12/2013 bij 19:26
Lieve Nadine en Marian,
Ik lees net jullie berichtjes omdat ik reacties zag via de mail. Ik begrijp ook heel goed jullie verdriet en wil zeker ook op jullie berichtjes reageren. Jullie Tijgertje en Joep! Ook 2 lieve dieren die ontzettend gemist worden. Ik begrijp het ook zo goed. Ik wil ook niet dat jullie je eenzaam voelen in dit verdriet. Daarom wil ik bij deze jullie laten weten dat ik ook enorm met jullie meeleef en het zeker niet mijn bedoeling was om helemaal niet te reageren. Hoop ook voor jullie dat je op deze site het gevoel krijg van de saamhorigheid van het delen van elkaars verdriet. Ongeacht hoe iemand met zijn verdriet omgaat en hoe iemand zijn verdriet verwerkt. Ook ik wil er voor jullie zijn omdat ik zeker weet dat jullie ook mijn verdriet herkennen en begrijpen. Ben er voor jullie
Lieve groetjes,
Vera
16/12/2013 bij 20:08
Vera, dank je wel, je troosten woorden doen zo goed, voor mij en voor mijn Tijgertje. Dank je wel. Hopelijk kunnen deze liefdevolle troostende woorden heel wat verdrietige mensen bereiken op deze blog. Dank je wel, Vera, zo lief van jou. Tijgertje, hoor je dit ?
16/12/2013 bij 20:31
Lieve Nadine,
Op 10 december dacht ik aan jou en heb ik een boodschap gemaild die begon met “Lieve Nadine, hoe is het nu met je….”
Ik dacht toen echt aan jou en merk nu dat het helemaal niet goed met je gaat.
Ik vind het zo naar dat je je zo verlaten voelt.
Je mist Tijgertje zo en dat gevoel van gemis ken ik zo goed……
Elke dag maar weer voel ik me zo eenzaam en zo alleen zonder mijn kleine Barcaatje, zonder wie ik helemaal niet kan leven.
En jij voelt hetzelfde.
Wat is het vreselijk he, het leed dat we hebben vanwege onze lieverdjes, zonder wie we eigenlijk helemaal niet kunnen leven…..
16/12/2013 bij 20:44
Lieve Giny, wat ontzettend lief van jou. Jouw verdriet lijkt imens, ik heb zo met jou te doen. Barcaatje was je zielsmaatje zoals bij mij mijn Tijgertje. Ik zoek wel mijn weg maar mis mijnen bink zo erg. Nog niet toe aan een andere poes, Tijger zal het me wel laten weten. Giny, lieve Giny. . . Een huisdiertje verliezen is erg. Als ik kon zou ik jou een knuffel geven. Dank je, zie je graag.
16/12/2013 bij 20:53
Lieve allemaal,
Ik ben erg geschrokken van de verdrietige boodschappen van Nadine en Marian. Ze voelen zich zo in de steek gelaten, zo aan hun lot overgelaten, ik vind het zo erg….
Misschien zjn er nog wel meer mensen die zich alleen voelen en denken dat ze geen gehoor krijgen of zich in de steek gelaten voelen.
Zelf schrijf ik veel, maar tussen mei en september heb ik niets geschreven, ik was verlamd en volkomen apatisch.
Ik kon en kan maar neie begrijpen waarom mijn gezonde Barcaatje bij me weggerukt is in 10 minuten tijd.
Nog steeds begrijp ik daar niets van en ik kan er helemaal niet mee leven.
Blijkbaar ga je dan ook in jezelf keren en zie en voel je niet de wanhoopskreten die anderen slaken.
Je bent dan blijkbaar zo met jezelf en met je eigen verdriet bezig, dat je alles wel leest, maar soms gewoon niet de fut hebt om te reageren.
Ik voel me daar soms schuldig over, ik schrijf op het moment zo vaak over mijn verdriet, misschien soms wel te vaak?
Soms kan ik gewoon niet reageren, ik voel me soms zo ontzettend verlamd, zooo verslagen door het leven. Dat ik mijn Barcaatje kwijt moest raken, met die snelheid, door zo’n onnodig ongeluk, mijn blije, gezonde, levenslustige Barca, mijn kleine lieverdje.
Barca’s dood heeft me in een diepe depressie gebracht en zoals ik al vaak heb geschreven, therapie en medicijnen helpen niet.
Nadine, Marian, ik lees alles, voel me zeer begaan met jullie en ook met anderen, die in hetzelfde verdrietige schuitje zitten, maar soms KAN ik niet schrijven.
Maar het betekent niet dat ik niet aan jullie denk, en anderen voelen dit waarschijnlijk net zo.
Wat hebben we allemaal een ontzettend groot verdriet, wat hebben we het allemaal moeilijk.
Maar ook, wat hebben we steun aan elkaar, ook op tijden dat we niet (kunnen) reageren.
Nadine, Marian, anderen, willen jullie dat alsjeblieft onthouden dat niet reageren NIET betekent dat we niet aan jullie denken?
Ik wou dat ik kon toveren, ik zou al onze lieverdjes terugtoveren.
17/12/2013 bij 17:42
Giny, dank je voor zoveel steun terwijl jij heel veel verdriet hebt. Ja, ik voel mee met iedereen die heel veel verdriet heeft. Gelukkig heb ik een fantastische echtgenoot die me daarin begrijpt. Ook heb ik een prachtjob die mijn volledige aandacht opeist. Gelukkig …. Mocht ik niets om handen hebben, zou ik vergaan van verdriet. Naast mijn job studeer ik nog. Als ik thuis ben ga ik vaak eens naar het grafje van Tijgertje. Dan aai ik het stenen beestje eens over zijn kopje. Tijger was 17 geworden, heel hoge leeftijd voor mijn grote vriend. In die optiek troost ik mezelf een beetje. Ik wist dat er een moment zou komen om hem rustig en liefdevol te doen inslapen. Doch … ik mis zijn aanwezigheid. Mijn kereltje vergeet ik nimmer ! Een prachtpoes die me heel veel vreugde heeft gegeven ! Sterkte Giny, ik denk aan jou en steun je hierin. Liefs Nadine
24/12/2013 bij 18:38
Hallo Giny
Oh wat herken ik jouw ervaring.
donderdag heb ik mijn lieverd in moeten laten slapen
kan het nog niet geloven en nog niet eens over schrijven
ik zal snel schrijven
heel veel moed wens ik je
trudy
24/12/2013 bij 21:00
Trudy, heel veel sterkte.
Ik mis mijn Barcaatje nu met Kerst nog meer dan anders.
Ik denk aan jou en je lieverdje.
20/12/2013 bij 10:16
lieve allemaal
niemand word hier aan zijn lot overgelaten gelukkig speciaal tegen giny zou ik willen zeggen ga eens naar het asiel pak een stoel en kijk rustig om je heen natuurlijk vind je geen vervanger voor je lieverd dat kan ook niet natuurlijk maar er zijn nog zoveel veel lieverds die veel liefde nodig hebben ook ik heb nog steeds verdriet om onze pee-wee maar toen ik zag dat onze oude kater van bijna 13 helemaal opbloeide naar de komst van onze kleine rode(we hebben hem kareltje genoemd) wie ben ik dan om dat dat lieve oude beestje dat niet te gunnen. echt nadine en marian en giny ,nadine en alle anderen niemand word alleen gelaten hier in zijn verdriet lees hier bijna daglijks de berichten nog
sterkte en liefs allemaal frieda
22/12/2013 bij 18:32
Frieda,
Ja, ik begrijp wat je bedoelt, maar ik kan het niet. Ik weet dat er veel zielige poesjes in het asiel wachten op een huis, maar ik ben nog niet zover.
Ik huil om het gemis van mijn lieverdje, mijn Barcaatje.
Ook al is het verdriet misschien hetzelfde (alsjwanneer je een oud poesje verliest door ziekte/ouderdom), je 16-jarige lieverdje binnen 10 minuten verliezen door een ongeluk is iets wat je helemaal in de vernieling stort. Ik kan er totaal niet mee omgaan.
25/12/2013 bij 10:53
Dankjewel Giny
voor je berichtje en sterktewens
ik wens jou en iedereen op deze site heel veel Goede Kracht toe.
Heb deze site gister pas ontdekt
nog niet eens alles kunnen lezen
Zodra ik er aan toe ben om wat meer te vertellen over het heengaan van mijn allerliefste schat Roosje afgelopen donderdag
meld ik me weer.
Wat ik heel troostend vind is dat ik blijkbaar niet de enige ben die het verdriet om het verlies van mijn katje zo intens ervaar.
dag lieve mensen allemaal
Heel veel sterkte met de kerstdagen.
dat er maar veel ondersteuning voor jullie mag zijn !
Trudy
25/12/2013 bij 21:09
Trudy, heel veel sterkte. Eerste kerst en nieuwjaar zonder mijn tijgerpoes, Tijgertje. Doet pijn. In familekring hebben we vandaag een even gedacht aan Tijger. Sterkte !
26/12/2013 bij 09:24
Eenzaam voel je je he? Stil is het …
Weemoedig en verdrietig voel je je zonder jouw lieve Tijgertje.
26/12/2013 bij 14:42
Giny en aan alle lieve poezenvrienden,
Ja, ’t is te stil zonder Tijgertje. Hij is nu 6 maanden in de poezenhemel, samen met mijn gezin hebben we overwogen om een nieuw poesje te nemen, niet als vervanging van Tijger want Tijger is onvervangbaar. Hoe staan jullie er tegenover ? Een kitten of een iets oudere kater ? Wat denken jullie? We zijn over de 50,geef me raad. Dank aan iedereen, liefs, Nadinneke x
27/12/2013 bij 18:13
dankjewel Nadine…
voor je lieve berichtje.
ik heb zojuist een troostend woord aan Giny geschreven
maar eigenlijk is dat ook voor jou
voor alle vrouwen op dit blog
voor ons allemaal !
en speciaal voor jou
om Tijgertje !!!
om Tijgertje !
Trudy
28/12/2013 bij 09:04
Dank je wel voor zoveel positieve en hartverwarmende woordjes. ’t Is mooi dat vele verdrietige mensen hun weg vinden naar deze blog om hun verdriet te uiten. Hier wordt iedereen, met verdriet door het heengaan van hun geliefde beestje, ernstig genomen. Deze blog biedt een weg om uit het diepste en donkerste put te klimmen. Dank aan iedereen. Dank je wel hiervoor,
26/12/2013 bij 09:18
Marian,
Hoe is het met je? Voel je je ook zo alleen, vooral nu met Kerst?
De eerste keer zonder Joep…..De eerste Kerst zonder je dierbare poesje.
Voor mij de eerste keer zonder Barca.
Gisteren met de hele familie gegeten en NIEMAND die vraagt: “Giny red je het een beetje”? Ondanks zo’n samenzijn kun je je zo eenzaam voelen.
Ja, ik weet het, mensen weten niet wat ze moeten zeggen, ze snappen niet dat gewoon een lief woordje “Red je het een beetje” of “Wat zul je Barca vandaag missen” een wereld van verschil zouden maken.
Kerst vond ik altijd zo’n mooie, rustige tijd, nu voel ik me weemoedig, in de steek gelaten door God, die mijn kleine poesje niet heeft beschermd tegen dit ongeluk. Ik was nooit echt gelovig, maar nu geloof ik helemaal niet meer in God, die Barca niet heeft beschermd tegen dat rotongeluk…..
Marian, Nadine, Trudy en IEDEREEN die zich eenzaam voelt en zijn lieverdje zo mist: Ik denk aan jullie en voel met jullie mee.
27/12/2013 bij 18:04
Dankjewel Giny
voor jouw troostende woorden.
Woorden die jij zo gemist hebt met de kerstdagen.
dat niemand aan je vroeg ; Red je het een beetje?”
of; “wat zal je Barcaatje missen”
Ik zeg het je dus bij deze;
Giny…. wat zul je je Lieverd gemist hebben tijdens de kerstdagen
Houd moed meid
Je gaat het redden
daar ben ik van overtuigd
straks
als het maart is als je schat een jaar geleden overgegaan is…
zul je rust en berusting ervaren
echt waar !!!!
hoe weet ik dit ?
Ik weet het!
omdat je de grote MOED hebt om de pijn om je lieve dier zo intens te ervaren
niet weg te stoppen
er dwars doorheen te gaan
rauwe rouw aangegaan bent
dat getuigd van moed !!!
Nu nog zit je erin
intens diep
maar weet dat jouw lieve Barca niet echt weg is
haar verongelukte lijfje wel
dat is aan de Goede Aarde toevertrouwd
Maar Barca ZELF is op een Mooi Plek.
ook al kun je dat niet geloven.
Ook ik ga door diepe rouw om Roosje
vandaag een week geleden heb ik haar begraven
zij was mijn grote schat
ik kan er nog niet zo goed over vertellen
later zal ik dat doen op deze site.
nu kan ik dat nog niet.
te vers
maar ook al al huilt mijn hart
ik weet
ik weet
Dat deze sjok zal verzachten
heb al eerder grote verliezen meegemaakt
waarvan ik dacht
dit gaat nooit meer over.
toch gebeurt dat wel Giny
ook al kun je het niet geloven.
Grote golven van verdriet overspoelen me
eergister heel heftig
dan lijkt het niet te dragen.
niet te geloven dat Roosje haar lijfje nu stil in haar grafje ligt.
maar na elke golf is er ook weer een beetje rust
ik heb het te doorstaan
nix meer of minder.
ik ga de rouw niet uit de weg
Heb het goed Giny
en je komt hier doorheen
je komt hier doorheen !
Trudy
27/12/2013 bij 19:35
Dank je Trudy, ik zit te huilen bij het lezen van jouw ZOOOO lieve berichtje.
Dank je, DANK je. Het doet me zo goed.
Je denkt bijna alleen maar aan mij, zoo lief van je, maar ik wens jou zoveel sterkte om het verlies van jouw Roosje te dragen.
30/12/2013 bij 19:37
Nadine,
ik zag dat je om raad vroeg je wilde toch weer een poes/kat zover ik begrijp heb je geen andere huisdier ik zou zeggen leeftijd maakt niet uit klein of groot ik ben bijna 70 maar zoals je gelezen heb hebben wij ook een klein duveltje weer in huis en onze kater die pee-wee vreselijk misten is weer helemaal opgebloeid na de komst van de kleine kater. maak eventueel afspraken met kinderen als je die heb of vrienden voor het geval de beestjes alleen zouden achterblijven
maar een jong beestje kan je weer helemaal opvoeden zelf
en het is zo leuk dat kleine grut maar ja je meubels worden wel weer geteisterd natuurlijk
en voor trudy heel veel sterkte met het verlies ik weet wat het is volgende maand is het een jaar geleden dat we pee-wee moesten laten inslapen en mensen die zeggen stap er nu maar over heen die weten echt niet waar ze het over hebben
en giny als wij elkaar zouden kennen zou ik mijn armen om je heen slaan om je te troosten zouden we samen huilen om ons verdriet
allemaal hier heel veel sterkte met het verlies
31/12/2013 bij 09:09
Frieda en iedereen,
Het is gelukt sedert vrijdag hebben we een nieuw huisgenootje bij. Juffrouw Milou ! Zij een lief jong meisje van van 7 maanden, vrolijk en blij. We hebben haar gaan halen in het asiel te Gent, ’t was liefde op ’t eerste zicht 🙂 Inmiddels heeft Milou het hier naar haar zin. Tot op heden is ze heel braaf, haar aaien lukt goed maar haar oppakken wil ze nog niet meteen. We zijn allemaal gelukkig omdat we een leventje uit het asiel hebben gered. Milou is geen vervanging van Tijger. Tijgertje hebben we 6 maanden geleden rustig en liefdevol laten inslapen en ons verdriet was onmetelijk groot. Ik voel dat Tijgertje goedkeurend naar Milou kijkt, zijn foto hangt in de keuken. Hiermee doe ik een beetje een oproep naar iedereen van deze blog. Als jullie voelen er klaar voor te zijn, geef een poezenkind een kans om op te groeien in een liefdevol gezin. Deze blog laat ik niet achter mij liggen, integendeel … ik volg alle berichtjes verder op. Ik heb de ervaring gehad te voelen wat verdriet het geeft om een poezenkind te verliezen. Deze blog heeft me geholpen in momenten van crisis, van groot verdriet. Aan iedereen dank je wel om mij hierin te steunen. Aan iedereen een sprankeltje hoop voor 2014 en zo ook aan al onze poezenkinderen.
31/12/2013 bij 17:27
Nadine,
Heel veel liefs voor iou en Juffrouw Milou.
31/12/2013 bij 18:29
Giny, dank je wel voor je lieve reactie, Milou is ons zo uiterst dankbaar en wij zijn haar ook erg dankbaar, xxx
31/12/2013 bij 17:29
Frieda, dank je, zo lief van je.
31/12/2013 bij 09:32
hoi nadine heel veel geluk en plezier met milou en voor de rest ben ik het volkomen met je eens. het voeld hier precies zo en ook ik hoop voor ieder van ons een beetje hoop in 2014
05/01/2014 bij 00:43
Vandaag was het 10 maanden geleden dat mijn lieve poezekindje Barca overleed door dat rotongeluk…..
God wat is het moeilijk.
Kerst en Nieuwjaar waren zoooo eenzaam, ondanks alle mensen om me heen (voor wie Barca al niet meer bestaat).
Hoe moet ik toch verder zonder mijn Barcaatje, ik mis hem zo……
05/01/2014 bij 12:21
Ik ben afgelopen donderdag met Maddy, mijn nieuwe hond, naar de dierenarts geweest die ook altijd Sunday’s arts is geweest.
We hebben wat gebabbeld over Sunday’s tijd hier en hoelang het nu geleden is dat Sunday overleden is. Dat is nu 2 jaar en 4 maanden geleden. Maar over haar praten viel mij nog steeds moeilijk. Daarom, ja, je leest het goed, daarom ben ik blij dat ik Maddy nu in mijn leven heb. Maddy is één van hen; uit oorsprong de wolvenpack waar ook Sunday van af stamt. Dankzij Maddy is mijn verdriet om Sunday nu veel beter te verdragen. Maddy is in alle opzichten anders. Maar haar blik als zij mij aankijkt… alsof ze het allemaal weet en begrijpt. Ik kan me geen betere en begripvollere vriendin voorstellen dan Maddy.
Maddy heeft mij van die afgrond weggetrokken…
05/01/2014 bij 14:19
Lieve Giny,
Voor mij waren de kerstdagen en oud en nieuw anders dan andere jaren!! De eerste Kerst zonder onze Joepie, ohh wat mis ik dat kereltje nog. Maar jij had tenminste nog familie om je heen, wij niemand! We hebben de kerst en oud en nieuw met zijn tweetjes ”gevierd” Maar,..wat kun je je dan eenzaam voelen. Ook niemand die vraagt “Wat zullen jullie joepie missen” En wij zijn al zo opelkaar aangewezen, mijn ouders leven niet meer, in 1979 is mijn broer verongelukt met zijn verloofde. En met Harry’s (mijn vriend) ouders hebben we sinds 3 jaar ook geen contact meer.
En veel vrienden hebben we ook niet, ik denk wel eens, zou het de mensen afschrikken dat ik soms zo verbitterd ben, ik weet het niet!!
Jammer dat deze berichten allemaal virtueel verlopen, ik had graag sommige mensen (oa jij Giny) graag in het echt willen ontmoeten om over ons verdriet te praten…..dan voel je je niet zo alleen!!
05/01/2014 bij 16:02
Marian, Gerri,
Op 26 december dacht ik aan jou Marian en maakte ik me zorgen over je.
Maar je hebt dat berichtje waarschijnlijk gemist?
Ja, ik was met familie, maar niemand niemand die iets over Barcaatje vroeg…..dus ik voelde me toch eenzaam en verdrietig, heb de hele weg naar huis gehuild. Trudy;s berichtje daarna was zo troostend.
Het verdriet slijt niet, het wordt niet minder. Ik ben ook zo bitter, kan het ongeluk niet accepteren, maar ik heb NIETS te willen…..
Ik weet dat er veel poesjes in het asiel zitten, maar ik kan het nog niet, nog steeds denk ik alleen maar aan mijn kleine lieverdje, mijn Barcaatje.
Nog steeds denk ik met heel mijn hart: Ik wil hem terug, nu!
Het is te wreed een ongeluk!! 16,5 jaar liefde was in 10 minuten weg, voorgoed, te wreed, het is niet te dragen…..
Gerri, ik ben zo blij voor jou, echt zo blij. Je hebt zo vreselijk veel verdriet gehad, zooo gehuild, ik gun jou Maddy zo, met tegelijkertijd Sunday in je hart.
12/01/2014 bij 20:11
Houd toch moed vrouw…. giny
Giny
kom op
kom op
ik zou je wel uit het riool van rouw en verdriet op willen trekken
maar dat kan ik niet
er is er maar 1 die dat kan kan ….. JIJ !
Ga door je diepste pijn van verlies
dat heb je al gedaan …
dat heb je al gedaan
zolang zolang…
te lang….
maar gun Barcaatje haar eigen weg in haar verdere proces van ontwikkeling….
Houd dat diertje toch niet langer vast
Laat haar toch vrij … giny
houdt haar niet langer vast aan jouw verdriet
Je helpt dat dier niet door te lang te blijven smachten om wat was
integendeel
laat vrij … dat dier…..
Laat Barca toch los
gun jouw dier toch de vrijheid waar het recht op heeft
jouw verdriet beperkt haar vrijheid
realiseer je je dat ?
Laat toch los jouw lieve Barca
ooit zullen jullie weer samen zijn
maar nu nu nog niet
leef je leven lieve vrouw
leef en doe je ding
zonder Barca
die is ergens anders
en doet zijn ding
ooit zullen jullie elkaar weer ontmoeten
maar vooralsnog eerst je eigen ding doen
niet meer smachten
stop daarmee
STOP DAAR MEE
daar is barca niet mee gebaat
laat haar vrij
Warme groet van iemand die haar dier na 16 jaar heeft moeten verliezen….
Mijn allerliefste Roosje …
die ik elke minuut mis
maar haar eigen weg gun
KOM OP gINY
JE KUNT HET
BARCA HAAR VRIJHEID GUNNEN
LAAT LOS ….. DAT MOOIE DIER
13/01/2014 bij 09:54
Dat is heel mooi Trudy, en zo waar…. prachtig gezegd.
13/01/2014 bij 10:21
Trudy, laat ons hopen/bidden dat het werkt. Prachtig geschreven
13/01/2014 bij 13:52
Ik voel me na het lezen nog eenzamer, nog verdrietiger….
Ik KAN Barca niet loslaten, dat voelt zo verschrikkelijk, ik MIS HEM ZOOOO.
Weten jullie wel wat het is je gezonde, speelse, levenslustige , 16-jarige lievelingetje in 10 MINUTEN TIJD zomaar, zonder reden, zonder welke voorbereiding dan ook, zoooomaar voorgoed kwijt te raken…..
Hoe je dat verplettert, hoe het de bodem onder je voeten vandaan trekt, hoe je alleen maar verbijsterd bent, dat DAT kan gebeuren….
Hoe wanhopig je bent en dan moet ik hem loslaten????Zijn vrijheid gunnen?? Wat betekent dat in Godsnaam!
Ik wil hem terug, dat is het enige wat ik denk…
Dat mag ik natuurlijk niet denken, niet schrijven, nee ik moet alles aanvaarden, accepteren, loslaten….
Ik ben helemaal niet flink, ik ben alleen maar heel boos op het noodlot, heel erg verbitterd, dat Barca en mij dit is aangedaan.
Dat helpt me NIKS dat weet ik ook wel, maar loslaten? Ik hem hem zoooo nodig, mijn lieve lieve kleine zooooo dierbare Barcaatje, mijn alles, mijn leven.
13/01/2014 bij 15:00
Hallo Giny,
Het raakt me … dat je zegt ; “Weten jullie wel wat het is om je allerliefste dier kwijt te raken”
Een ieder op dit forum ervaart diepe rouw en pijn om het verlies.
Net als jij.
Vandaar dat we elkaar proberen te ondersteunen toch ?
Proberen uit die diepe put omhoog te krabbelen?
Loslaten van een zo geliefd dier is uiterst moeilijk…
Ik wens jou alle Kracht en hulp toe die je nodig hebt !
13/01/2014 bij 18:51
Hallo Giny en alle anderen,
Ook ik had na het lezen van het laatste verhaal van Giny een dubbel gevoel. Ik leef enorm met je mee Giny, dat je door zo’n verdriet heen moet. Maar in het laatste stukje ben je even vergeten dat wij allen ook zoveel verdriet hebben om het verlies van onze dieren. Ik weet als geen ander hoe het is om door een noodlottig ongeval je dier kwijt te raken. Ik stond er zelfs bij toen het gebeurde, ook binnen een paar minuten Giny. Ook ik heb Lola zien strijden en zien sterven.
Ik wil je heel graag steunen en begrijpen. Maar steunen en begrijpen lukt alleen als anderen dit bij jou ook doen. En dat miste ik even in jou stukje. Ik werk zelf in de gezondheidszorg en ik krijg steeds meer het vermoeden dat jij een posttraumatische stress stoornis hebt opgelopen door het hele gebeuren met je lieve Barcaatje. Google maar is en kijk eens of je jezelf erin herkent. Zo, ja dan is het denk ik heel belangrijk dat je zo snel mogelijk hulp zoekt. Een posttraumatische stress stoornis kun je niet alleen verwerken. Je verlies om Barcaatje en haar los laten ook niet. Ik denk dat je daarvoor in een veels te diepe put zit. Hoop niet dat je dit verkeerd oppikt, maar ik maak me werkelijk heel veel zorgen om jou. Maar meer helpen dan alleen hier wat schrijven kan niet, ook al zou ik het wel willen. Hou van jezelf, zoals je ook van Barcaatje houdt en gun je jezelf weer beter te worden!! Ik denk echt dat je heel ziek bent van emotie!!
Laat me even horen wat je van mijn mening vindt. Toi toi toi.
LIefs,
Vera
13/01/2014 bij 19:48
Lieve Giny,
Trudy en Vera hebben gelijk; allen hier zijn om dezelfde reden op dit blog (forum) gekomen; het zware verlies van hun huisdier. Er bestaat geen erger of mildere manier van verlies. Dat kan en mag je niet bagatelliseren, maar het moet je leven ook niet gaan beheersen.
Ik liet me ook meeslepen met mijn eigen gevoelens over het verlies van Sunday. Mijn partner en ik zien elkaar niet zo vaak omdat hij in Schotland woont. Toen hij, nu een half jaar geleden, weer op bezoek kwam schrok hij van de toestand waarin ik me bevond. maar hij heeft me wakker geschud. “It’s the demons in your head, release them and let them go”, was wat hij me zei. Vandaag ben ik hem zo dankbaar dat hij me wakker geschud heeft. Ik kan nu aan Sunday denken met een vrij gevoel en ik voel me helemaal niet meer schuldig dat ik elke dag kan lachen, me prettig voel en ook van mijn nieuwe vriendin Maddy, een Bulgaarse zwerfhond uit Bulgarije, kan genieten.
Ga hulp zoeken Giny, zoals Vera het al voorstelde. Doe het voor Barca, Ken en zeker voor jezelf.
13/01/2014 bij 20:32
Heb ook veel verdriet om Tijger gehad. Hierbij sluit ik me volledig aan. Giny, lees wat velen hier schrijven.
14/01/2014 bij 09:50
lieve giny vandaag is het precies een jaar geleden dat wij helaas pee-wee(pieps) moesten laten inslapen ik ging door een hel!!!!! en zal die lieverd altijd blijven missen maar door de komst van de kleine rode karel die er voor gezorgd heeft dat onze oude kater er niet onder doorging die kon ook niet zonder pee-wee. kunnen wij ook nu weer met een lach en met een traan aan pee-wee terug denken
vergeten doe ik nooit dus ik sluit me aan bij de rest giny doe het voor je zelf en je omgeving aub voordat je er onderdoor gaat
pee-wee 14-1-2013/14-1-2014
liefs en sterkte frieda
14/01/2014 bij 10:27
Hallo Giny
Loslaten wil niet zeggen dat je diertje ook uit je hart zal verdwijnen.
Natuurlijk niet !
Barca is zo belangrijk voor je geweest
Hij verdiend een prachtige plek in jouw grote liefdevolle hart !!!
Mijn allerliefste Roosje van wie ik zoveel hield…mijn diertje is nog geen maand geleden overgegaan.
Nog een maand ervoor was ze kerngezond
Na ruim 16 samenzijn heb ik haar prijs moeten geven
Dus ik hoop dat je begrijpt dat ook ik diepe gevoelens van rouw en gemis ervaar.
( ben nog niet eens zover dat ik een fotootje van haar kan zien)
En ook niet om “te vertellen” hoe het gegaan is met mijn Lieve Schat
Dan lijkt het alsof ik erin zal verdrinken…het niet aan zal kunnen.
Golven van ongelooflijke verlatenheid kunnen me zomaar overvallen.
Toch weet ik … weet ik …. ( dat heb ik je al eerder geschreven)
dat je hier als mens niet stuk aan mag gaan.
Ik weet ook dat het rouwen niet opzijgeschoven mag worden
Dat het verdringen van de pijn geen zin heeft.
Integendeel
Ook al is de verleiding groot om die pijnlijke gevoelens uit de weg te gaan
Maar ook weet ik dat er een verschil is tussen rouwen en verdrinken.
En ik wil er niet in verdrinken.
Wie zal ik daar goed aan doen ?
Roosje?
Mijzelf ?
Denk niet dat ik geen diepe pijn ervaar door dit te schrijven.
Of dat mijn verdriet minder is dan het jouwe.
Nu ik dit schrijf huilt mijn hart
Maar ik doe mijn uiterste best om ieder dag weer OOK de lichtpuntjes te blijven zien.
Kleine lieve dingen in het leven…
Die heffen me dan even op.
En ook het woord VERTROUWEN laat ik regelmatig voor mijn geestesoog verschijnen.
Vertrouwen … dat mijn genezingsproces al is ingetreden.
Ook al kan ik dat nog niet helemaal voelen.
Mijn Lieve lieve Schat is het zo waard dat ik op een dag met een glimlach terug zal kunnen kijken op ons Samenzijn
Ons delen van warmte Liefde en genegenheid.
Nu lig ik alleen in bed.
En ik kan je niet zeggen hoe ik dat warme zachte spinnen mis.
De saamhorigheid
Dan hield ik haar pootje in mijn hand en kneep er af en toe zachtjes in
en dan gaf ze kneepjes terug.
Zo vielen we in slaap.
Zij in mijn armen.
Veilig samen.
warmte.
Liefde
En smorgens de vaste ritueeltjes
Als ik naar de wc ging ging ze ook
(haar kattenbak staat op het toillet.)
Samen ontbijten
Samen de dag in.
Giny ik hoop zo dat je de raad van Vera op zal nemen.
Zoek Goede Hulp.
Om je te helpen jouw rouwproces goed te doorlopen.
Daar doe je Barca echt niet tekort mee.
Integendeel.
Je helpt hem dan ook het aardse bestaan los te laten
zodat hij verder kan.
En laat iets van je horen Giny
Laat even weten weten wat je van het voorstel van Vera vind.
Verder wil ik ook alle ander Lieve Mensen hier op dit blok Alle Steun en Kracht toewensen om het verlies van hun Lieve Dier te kunnen dragen
Te kunnen verwerken.
Moedig Voorwaarts
23/01/2014 bij 18:49
INTENS VERDRIET
Nadat mijn kat ,een mooie zwarte kater van 14.5 jaar na 1,5 dag (na vrijdag 17-01-2014) niet was komen opdraven,wat erg ongebruikelijk was ben ik gaan kijken op de site van AMIVEDI, en daar zag ik het staan, overleden op 17-01-2014,de signalement klopte en de straat waar het gebeurde waar ik woon en waar het de laatste jaar erg druk is geworden met een supermarkt in de woonwijk .De bodem zakt werkelijk weg onder je voeten.Met intens verdriet heb ik de dieren ambulance gebeld. Ik mocht mijn kat (mijn trouwste/beste en liefste maatje )op de zondag middag indentificeren.Ik ben de hele zaterdag avond en nacht nog gaan roepen naar mijn maatje omdat ik nog niet wilde geloven dat hij er niet meer was.Zondag was het dan zover,daar lag hij dan in een mandje,ik heb hem een tijdje geaaid en naar hem gekeken.Ik heb gevraagd wat er gebeurd was.Hij was aangereden dat konden ze ook zien aan zijn afgesleten nageltje,had geen uitwendige verwondingen maar inwendig.In de dierenambulance die snel ter plekke was, is hij overleden op weg naar de dierenarts.Ik heb nu zo intense pijn van verdriet, mijn maatje is zo uit mijn leven gerukt,hij is en was mijn trouwste/liefste maatje,we hebben lief en leed met elkaar gedeeld,altijd blij als ik weer thuis kwam.Alle veranderingen in het huis en de omgeving buiten hebben we samen mee gemaakt, we waren 2 handen op een buik. Ik woon alleen, en mijn maatje laat nu een grote leegte bij mij achter.Ooooh wat doet dit toch vreselijk pijn en dan heb ik een kapotte onderrug ,maar de pijn van het verlies van je maatje na 14.5 jaar is honderd maal erger.Ik heb mijn maatje dinsdag tegen de middag opgehaald en bij mijn thuis ( zijn thuis) neergelegd op de plaatsjes waar hij het meeste lag zoals op de bank en op bed waar hij genoeglijk tegen me aan kroop . De volgende ochtend heb ik hem begraven met zijn speeltje en zijn favoriete eten gekookte koolvis/kabeljauw,in de tuin van mijn ouders waar hij toen geboren was.
Groetje Edwin
23/01/2014 bij 19:24
Edwin, weet niet wat te zeggen … ik weet hoe het voelt. Geef jezelf tijd om te rouwen. Tjonge, wat zien we ons maatjes toch zo graag. Ik leef met je mee. Sterkte
23/01/2014 bij 20:36
Nadine,
Bedankt voor je reactie en medeleven.
Gelukkig zijn er mensen die ons begrijpen.
23/01/2014 bij 22:47
Beste Edwin,
Gecondoleerd met het verlies van je lieve maatje.
Ja, we komen er hier allemaal achter, en durven dat gelukkig hardop uit te spreken, dat het verlies van je viervoetertje net zo’n harde impact heeft als het verlies van een mens.
Hier mag je huilen en schreeuwen; wij begrijpen het zo goed.
Voel je vrij om je verhaal te blijven doen.
Gerri
24/01/2014 bij 12:24
Gerri,
Bedankt voor je medeleven.
De wereld staat voor mij stil,voor de ander gaat het verder,dat is de harde werkelijkheid.
Gelukkig zijn er mensen hier die je begrijpen.
Ben blij dat ik deze blog gevonden hebt en mijn verdriet kan delen.
24/01/2014 bij 09:16
Beste Edwin,
Wat een hoop verdriet moet jij nu doorstaan. Gecondoleerd met het verlies van je beste maatje!! Ook ik weet hoe het is om op zo,n abrupte manier mijn beestje te verliezen. Dat doet pijn, heel veel pijn. Hier op de site kun je terecht met al je verdriet, pijn, maar zeker ook met al je mooie herinneringen aan je maatje. Hoe zag hij eruit en hoe heette hij? Ik wens je heel veel kracht en sterkte met dit zware verlies.
Groetjes,
Vera
24/01/2014 bij 12:57
Vera,
Bedankt voor je medeleven.
De pijn van verdriet is niet te beschrijven.
Ik ben een paar keer aan mijn rug geopereerd geweest,maar ik maakte me meer zorgen om me maatje dan om me zelf.Hij is /was alles voor me.Ik heb een mooi foto van hem zoals hij altijd naar me keek in lijstje met een plukje van zijn zachte vacht.
Mijn kater heette Smoky Prince,maar zijn roepnaam was gewoon Smoky.
Hij was 8 weken toen ik hem kreeg,kwam uit een mooi nestje.
Zijn moeder was een perzische kat en leefde bij mijn ouders dus de moeder van Smoky kon ik ook goed.Zijn vader was een europese korthaar.Smoky had een dikke zachte zwarte vacht met een klein wit befje en omdat hij al 14,5 jaar was kreeg hij al grijze haartjes.Alleen een broertje leeft nog van Smoky en woont nog bij mijn ouders.
Vind het jammer dat ik geen foto kan plaatsen van mijn maatje.
24/01/2014 bij 13:20
Hallo Edwin,
Weet ook wat je doormaakt,….vorig jaar 3 sept hebben we onze lieve kater Joepie laten inslapen tengevolge van nierfalen. Wat een vreselijke dag was dat,…ons kereltje dat in mijn armen lag,..mijn tranen nog over zijn warme vacht. We hebben alles voor hem gedaan,…maar het ging niet meer. Wat ben ik ziek geweest van verdriet, ik was zo gehecht aan dat diertje. Hij ligt nu bij ons in de tuin begraven en elke dag ”praat” ik nog tegen hem. Hij heeft een prachtig leven bij ons gehad,..en ging zelfs altijd mee op vakantie. Ik vind het ook heel jammer dat je geen foto’s kunt plaatsen.
Edwin,…ik wens je ook heel veel sterkte met dit grote verlies van je lieve maatje. Hoe oud ze ook worden,…je kunt ze nooit missen!!
24/01/2014 bij 14:52
Marian,
Bedankt voor je medeleven.
Smoky ligt nu begraven gewikkeld in mijn t-shirt met zijn speeltje en zijn lievelings eten kabeljauw/koolvis in de tuin van mijn ouders omdat ik zelf geen tuin hebt.Er wordt nog een mooie gedenkplaat gemaakt met een beeldje.Wat mis ik hem.
Jij ook nog sterkte met je verdriet.
23/01/2014 bij 21:12
Hallo Edwin,
Wat een afschuwelijke gebeurtenis .is jou overkomen man !
Maar wat goed van je dat je dit blog gevonden hebt.
En dat je het kunt vertellen.
Wat zul je je ontredderd voelen … zo kort geleden nog.
Ik herken jouw diepe intense verdriet en ongeloof.
Heb zelf op 19 december ook nog maar een maand geleden mijn
Allerliefste katje Roosje verloren… ook zo kort geleden nog.
En als je zover bent om alle verhalen op deze site te lezen zul je merken dat je niet alleen bent met je grote verdriet om het verlies van jouw mooie zwarte kater.
Dat geeft steun… herkenning …
Iedereen die op dit blog geschreven heeft heeft hetzelfde meegemaakt.
het verschrikkelijke afscheid moeten nemen van een intens geliefd dier.
Zelf ben ik nu een maand verder maar ik mis mijn lieve meisje
waar ik 16 jaar liefde en warmte en genegenheid mee mocht delen
nog zo.
Ze was 2 toen ik haar kreeg .
De eerste weken leek ik er in te verdrinken… de pijn het ongeloof het grote verdriet.
En nog steeds rollen de tranen regelmatig om het gemis.
Maar ik weet dat ik haar los moet laten
Edwin… voor jou is het nog zo vers…deze vreselijke klap.
17 januari is het gebeurt
6 dagen geleden nog maar.
Ik wens je sterkte man… houd moed !!
Hoe heette jouw mooie kater ?
Of vind je dat nog te moeilijk om uit te spreken ?
Dat zou ik me heel goed voor kunnen stellen.
Maar weet dat je niet alleen bent in het verwerken om het verlies van jouw allerliefste maatje
Nogmaals ; Heel veel Kracht en Steun toegewenst !!!
24/01/2014 bij 12:02
Hallo Trudy,
Bedankt voor je medeleven en steun.
Wat je schrijft over dat je bijna verdrinken van de pijn en verdriet klopt, het is met de pen niet te beschrijven
Mijn kater heette Smoky Prince,maar zijn roepnaam was gewoon Smoky.
Hij was 8 weken toen ik hem kreeg,kwam uit een mooi nestje.
Zijn moeder was een perzische kat en leefde bij mijn ouders dus de moeder van Smoky kon ik ook goed.Zijn vader was een europese korthaar.Smoky had een dikke zachte zwarte vacht met een klein wit befje en omdat hij al 14,5 jaar was kreeg hij al grijze haartjes.Alleen een broertje leeft nog van Smoky en woont nog bij mijn ouders.
Voor jouw ook nog veel sterkte en kracht bij het verwerken van het verlies van je meisje.
23/01/2014 bij 22:47
Ik ben hier weer even gaan kijken…het verdriet om onze overleden beestjes blijft… Vorig jaar 4 katjes moeten laten gaan, t jaar daarvoor mn allerliefste hondje Jessy en t jaar daarvoor mijn kater Zowie…nu heb ik nog twee hele oude katjes van bijna 19 en ben natuurlijk erg bezorgd om ze eens ga ik hun ook afgeven helaas. De jonge katten van nog geen jaar oud nu brengen genoeg leven in de brouwerij maar zoals het met mn oude groep was is het nog niet…die heb ik 17 jaar gehad ongeveer en dat is een heel leven bijna…Zowie, Jessy, Boris, Saartje, Banjertje en Pientje ik mis jullie voor altijd…
iedereen heel veel sterkte het blijft vreselijk moeilijk…
23/01/2014 bij 22:55
Hallo Giny
laat even weten hoe het met je gaat… en of je de berichtjes na jouw laatste bericht gelezen hebt.
Weet dat alle berichten goed bedoeld zijn… om jou te helpen je verschrikkelijke verdriet om het verlies van jouw Barcaatje te verwerken.
Je hebt zo,n intens verdriet nog… om jouw allerliefste schat….
Na bijna een jaar nadat dat afschuwelijke plotselinge ongeluk gebeurde lijkt jouw radeloosheid alleen maar erger te worden in plaats van rustiger.
Dat is toch niet te dragen…
Je schreef een tijdje geleden teleurgesteld te zijn in de hulpverlening … dat ze je niet begrepen.
Maar er bestaan ook mensen die gespecialiseerd zijn in het helpen bij gestagneerde rouwprocessen… die het WEL begrijpen.
Ik weet niet waar je woont maar in Den Haag zit een hele goeie.
stapnastap.nl
Hij heet Marcus…
Ik hoop dat je contact met hem opneemt Giny
Om je intense verdriet om het verlies van Barca met hem te delen.
Zodat hij je kan helpen
Zodat je stapje na stapje de enorme klap die je hebt gehad een beetje kan verwerken.
Laat even iets horen aan ons hier op dit blog Giny
Houdt Moed !!!
24/01/2014 bij 09:51
edwin heel veel sterkte gewenst met dit afschuwelijke verlies we weten allemaal wat je nu doormaakt neem de tijd om te rouwen en te huilen
24/01/2014 bij 13:07
Frieda,
Ook bedankt voor je medeleven.
Ik weet dat ik het de tijd moet geven,maar het is zooo zwaar en moeilijk.
24/01/2014 bij 15:05
SMOKY
1999 – 2014
Vaarwel trouwe lieve kameraad,mijn poesenman
geen kopje of tikje met je pootje meer
maar aan jouw vriendschap denk ik keer op keer.
http://youtu.be/RxXPc2J9KHA (SARAH BRIGHTMAN) voor iedereen met intens verdriet
24/01/2014 bij 15:11
Dag,
Mijn zielemaatje Bikkel, een lieve Westie van ruim 13 jaar, is 3 weken geleden naar de Regenboogbrug gegaan. Ik heb veel gehad aan het lezen van jouw blog over het verlies van je poes. Dank je wel.
Ik ben op zoek naar de Engelstalige video. Wellicht heb ik niet goed gekeken maar als jij of iemand anders dit bericht leest, doe je mij een groot plezier door de site door te geven.
Hartegroet,
Kitty
24/01/2014 bij 15:12
Foto van SMOKY
24/01/2014 bij 16:01
Hallo Edwin,
Wat een mooie kat….., maar hoe krijg je dat voorelkaar? Ik wil ook wel graag een foto plaatsen van Joepie,..maar dat lukt me niet !
24/01/2014 bij 16:28
Hallo Marian,
Ik heb hiervoor ” Dropbox” gebruikt.
24/01/2014 bij 17:42
Edwin, zo’n mooi beestje. In augustus 2013 heb ik mijn Tijgerkatje ‘Tijgertje’ moeten doen inslapen wegens zwaar nierfalen. Ik mag niet klagen want hij is 17 jaar bij ons gebleven. Hier heb ik mij gesteund gevoeld. Heb onmetelijk veel verdriet gehad, zoals iedereen hier op deze blog. Inmiddels (27/12/13) heb ik juffrouw ‘Milou’ (8 maanden) geadopteerd uit het asiel. Lief beestje. Maar deze blog geef ik nooit op uit eerbied voor Tijgertje want hij ligt nog steeds aan mijn hart en dat zal zo blijven. Ik weet, zoals de meesten hier, wat je meemaakt, hoe je je voelt. Ik steun je met gans mijn hart. Sterkte !
24/01/2014 bij 18:35
Hallo Nadine,
Waarom mag je niet klagen?Omdat Tijgertje 17 jaar is geworden!!!
Nee hoor! Tijgertje heeft je een onvoorwaardelijke liefde gegeven en daar mag je intens verdrietig van zijn.
Ik zit net een beetje alle verhalen terug te lezen, maar wat een verdriet en ongeloof maken we mee,en dat nog zacht uitgedrukt.
Ik schiet weer helemaal vol ,ook al ben ik een man het kan mijn niks schelen.
Voor mij is het alweer precies een week geleden,ik ben net ff naar de plek geweest waar het gebeurd is.Ik ging weer net door de hel
P.S.Misschien heb je hier wat aan:http://youtu.be/T6r5bo_D9QY
24/01/2014 bij 19:07
Op 24-01-14 heeft Rouwverwerking bij verlies van geliefd
24/01/2014 bij 19:10
De eerste foto was 10 minuten voor Joepie,s overlijden en de tweede foto, toen was het nog een gezond kereltje die lekker in de zon lag te soezen. Als ik deze foto,s weer zie, dan springen de tranen me weer in de ogen. Onze lieve Joep, voor altijd in ons hart!!
Op 24-01-14 heeft Marian Amerongen van het volgende geschreven: > Op 24-01-14 heeft Rouwverwerking bij verlies van geliefd
24/01/2014 bij 19:22
Beste Marian,
Ik zie geen fotos,misschien iets niet goed gegaan.
Gr
24/01/2014 bij 19:24
Hallo Edwin,
Ja, ik zie het , ben daar helemaal niet handig in. Via Fb weet ik wel hoe het moet, maar dit krijg ik niet voor elkaar, jammer!!
24/01/2014 bij 19:37
Als je een dropbox account hebt ,wil ik je evt wel helpen.
26/01/2014 bij 16:44
Hallo Edwin, wat een prachtige kat is Smoky.
Ik heb zojuist je verhaal gelezen, met een grote brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.
Ik herken het grote verdriet en de leegte waar je nu mee worstelt. Heel veel steun en troost toegewenst!
26/01/2014 bij 18:41
Hallo Ingrid,
Bedankt voor je medeleven.
Het is nu een week geleden,maar heb het nog erg moeilijk.
27/01/2014 bij 09:27
hoi giny wil je aub even iets van je laten horen
27/01/2014 bij 09:50
Lieve Frieda, Gerri, Nadine, Vera en anderen
Dank voor jullie medeleven, lieve berichtjes.
27/01/2014 bij 10:00
Hey lieve Giny
We zitten allemaal met jou in en laten je niet in de steek ! Hier mag je boos worden, wenen, vloeken, tieren. Hier mag jij je ziel luchten. Hier vindt je geen verwijten of wat dan ook ! Hier blijft alles onder ons … Liefs
27/01/2014 bij 09:33
Trudy’s boodschap van 13 januari, waar ik zo overstuur van raakte.
laat vrij … dat dier…..
Laat Barca toch los
gun jouw dier toch de vrijheid waar het recht op heeft
jouw verdriet beperkt zijn vrijheid
realiseer je je dat?
Laat toch los jouw lieve Barca
je kunt het,
Barca zijn vrijheid gunnen
Daarop schreef ik: “Weten jullie wel wat het is je gezonde, speelse, levenslustige, 16-jarige lievelingetje in 10 MINUTEN TIJD zomaar, zonder reden, zonder welke voorbereiding dan ook, zoooomaar voorgoed kwijt te raken…..Hoe dat je verplettert….”etc.
Dat was niet zo handig van mij, maar ik richtte het aan Trudy, Nadine en Gerri, die hun lieverdje verloren hadden na ziekte, waarbij het verdriet net zo groot is, dat weet ik…. maar een ongeluk, in 10 minuten je gezonde lieverdje zomaar kwijt zijn, dat vermorzelt je, die verbijstering is niet te beschrijven.
Trudy heeft ervoor en erna zulke lieve dingen geschreven, maar wat ik hierboven van haar citeerde, daar kon ik absoluut niet tegen en begrijp ik ook helemaal niet, ook nu niet.
Het maakte me volkomen overstuur, ik voel het als Barca in de steek laten, want Barca en ik, wij horen voor eeuwig bij elkaar.
Dat niemand van jullie leek te begrijpen waarom ik door het citaat van Trudy emotioneel was, me onbegrepen voelde, dat vond ik best moeilijk. Maar ja, mijn boodschap was niet zo handig geschreven . Het was niet mijn bedoeling om jullie verdriet te bagatelliseren…
Jullie geloven in overgaan, dat lijkt me zo troostgevend.
Kon ik ook maar geloven in “overgaan”, “naar een andere wereld gaan”, het biedt jullie troost en daarom schrijven jullie dit of vind je dat mooi.
Ik wou dat ik wist waarin ik geloof, ik weet het helemaal niet en dat maakt me zo eenzaam.
Ik wou dat ik Barca’s zieltje zou kunnen voelen…. Wat ik ook probeer, het lukt niet….
Hij is me in 10 minuten afgenomen door die rot God, door dat rot noodlot, en nu is er niets meer, behalve zijn grafje waar ik elke dag naar toe ga, alleen daar voel ik me een heel klein beetje bij hem.
Zo graag wil ik zijn zieltje voelen, waar hopelijk zijn lieve karaktertje, zijn lieve miauwtje in zit, maar ik voel niks en dat maakt me zo verdrietig en zo eenzaam….
Ik heb een rouwtherapeute gehad, een psychiater – psychotherapeute, niets begrepen ze ervan. Ik voelde me na afloop nog eenzamer. Er waren zoveel kille protocollen, zo voelde ik dat tenmisnte.
Barca was voor hen alleen maar een dier, niet mijn poezekindje, mijn zo speciale, zo dierbare Barcaatje.
Nu heb ik een psychologe die gespecialiseerd is in hulp bij verdriet bij het verlies van huisdieren.
Ze begrijpt me, ze steunt me, maar het traumatische verlies en het gemis van Barca, het heeft me alle levensvreugde ontnomen. Het praten doet me wel goed, maar ik voel me nauwelijks beter, ik vraag haar altijd: ”Waarom kan ik niet accepteren dat er ongelukken gebeuren, dat ik daardoor Barca in 10 minuten kwijt was”? Er is geen antwoord op, maar God wat zou ik er graag antwoord op willen hebben…..
Vera en Angelique (en anderen die ik misschien vergeet te noemen) hebben dit ook meegemaakt en nu Edwin…
Iedereen lijkt wat sterker in zijn schoenen te staan dan ik. Ik ben altijd wat alleen geweest, was nooit “populair”, vond mezelf niet de moeite waard en dat werkt nog steeds door, dat gevoel lijkt in mijn jeugd in graniet te zijn verankerd in mijn karakter, ook al weet ik nu heel goed dat dit onzin is.
Vera heeft daar een aantal keren zo mooi en indringend over geschreven maar het weten dat dit deels door je jeugd, deels door je karakter komt, maakt nog niet dat je jezelf makkelijk kunt veranderen.
Jullie allemaal hebben zoveel verdriet, maar ook positieve optimistische gevoelens. Ik totaal niet, wou dat er een manier was om te accepteren dat ongelukken gebeuren….
Ik mis hem zo, mijn lieve lieve kleine Barcaatje…
Edwin jij ook heel veel sterkte, dat je zo je lieverdje moest terugvinden, verschrikkelijk.
27/01/2014 bij 18:21
Fijn dat je gereageerd hebt Giny,
En ik wil je nogmaals alle steun en sterkte toewensen in jouw proces van verliesverwerking om Barca
Toch wil ik ook graag inhoudelijk reageren op wat je schrijft.
Toen ik jou enige tijd geleden de raad gaf om te proberen jouw verdriet om Barcaatje los te laten was dat omdat ik jouw stukjes die je schreef met intentie en diep mededogen gelezen had,
Steeds weer …en gedurende bijna een jaar vroeg je ontelbare keren ;
“Hoe moet ik toch verder ? ”
“Hoe moet ik toch verder”?
Dit vroeg je zo vaak op dit blog.
Steeds weer en steeds weer dezelfde noodkreet. en de vraag
aan anderen ;
Hoe moet ik toch verder ?
Maar toen ik daarop reageerde met het advies om na ruim een jaar toch te proberen goede hulp te zoeken … en het verdriet stapje voor stapje proberen los te laten viel dat niet in goede aarde.
”
Je schreef ;
“Weten jullie wel wat het is om je diertje in 10 minuten te verliezen? ”
Dat heeft me toen diep geraakt.
Alsof ik en alle anderen die zoveel pijn en verdriet hebben om het verlies van hun dier “minder pijn ” zouden hebben .
Nu …in je laatste stukje zeg je ook weer dat de mensen die hun dier door een ongeluk zijn kwijtgeraakt jou echt kunnen begrijpen.
Je zegt dat je begrijpt dat Trudy Nadine en Gerrie “die hun lieverdjes na een ziekte hebben moeten laten inslapen ook veel verdriet zullen hebben …. maar een ongeluk…..
Als eerste Giny …
hoe weet jij dat ik Roosje ( nog maar een maand geleden overigens) door een ziekte heb moeten laten inslapen ?
Daar ga je zomaar vanuit.
En alsof dat minder erg zou zijn
Zonder je af te vragen hoe ..en op welke afschuwelijke manier mijn Grootste Schat .. overleden is.?
Je hebt wel honderden keren geschreven hoe erg het is om je dier in 10 minuten kwijt te raken…
Dat is ook erg Giny…
verschrikkelijk gewoon….
en velen ook ik … hebben je keer op keer gesteund en begrip getoond..
Maar het kwetst me diep dat je tussen de regels door toch steeds laat weten dat het ongeluk van Barca in 10 minuten tijd
het allerergste is … erger dan “in moeten laten slapen”
Ik zal je zeggen hoe het mijn Roosje vergaan is.
in de hoop dat je zult begrijpen dat ik kan zeggen ;
“Had het het maar 10 minuten geduurd”
dan had mij schat niet zo lang hoeven te lijden.
Ik moet moed verzamelen om dit op te schrijven
Toen ik 5 weken geleden thuiskwam was Roosje
(ook 16 jaar en kerngezond) bezig te stikken !
Ik ga je niet zeggen hoe verschrikkelijk het is om dat te zien !
Hoe groot de paniek
Dierenarts gebeld.
die zou direct komen ….binnen 10 minuten
hij kwam niet en kwam maar niet.
Kun je je voorstellen hoe dat was ?
Het werd zo erg dat ze in haar kattenbak ging liggen
oogjes dicht
snakkend naar adem
Ik wist dat ze niet te redden was…
Ik was zo in paniek en omdat de dierenarts niet kwam was ik in staat om mijn allergrootste schat zelf te doden
om haar te verlossen
wist niet hoe
wist niet hoe
wat had ik moeten doen ?
1000 keer gebeld naar de dierenarts waar blijf je ????
komen nu !
NU !!!!
Na 3 kwartier intens lijden van mijn allergrootste Schat
kwam hij eindelijk
God zij dank !!!!
Vulde direct zij spuit
Toen was het lijden eindelijk voorbij.
Hij moest direct weer weg.
Daar zat ik
Met mijn dode Roosje.
Ik ga jou niet zeggen hoe verschrikkelijk het was mijn dier
die daarvoor nog ( net als jouw Barca) kerngezond was
in zo,n korte tijd te hebben moeten verliezen.
Ongeloof….
Alleen was ik
Met het levenloze lijfje van Roosje die voor mij net zo belangrijk was als jouw barca
Ik was in shock
Ook al was het niet binnen 10 minuten maar na 3 kwartier.
Ik ga nu niet uitgebreid melden hoe diep de pijn was en nog steeds is.
Een ieder die zijn dierbare dier verloren is WEET wel hoe het is.
Ondanks mijn grote verdriet… en het missen van mijn Roosje
weet ik …. weet ik …
dat ik haar moet laten gaan.
als je zo,n diepe intieme band gehad hebt met elkaar en het noodlot toegeslagen heeft heeft het absoluut geen zin om keer op keer te zeggen ;
IK WIL HAAR TERUG ….NU !
Ik ben er van overtuigd dat ik Roosje daarmee belemmer
in haar proces van afscheid nemen van mij.
Ja … katten hebben ook een ziel !!!
En ik gun haar een rustige overgang naar een andere dimensie
zonder dat ze steeds teruggetrokken wordt naar de situatie
die we niet meer kunnen veranderen.
Dat ze door mijn smachten in de war raakt.. niet verder kan.
dat wil ik niet
Haar dode lijfje heb ik begraven.
En ja giny dat doet ongelooflijk veel pijn.
Ik heb er winterviooltjes op gepland
en elke dag als ik er ben zeg ik :
Goede reis mijn Grote schat !!!!
Heb het Goed.
En dan hoop ik zo dat ze op haar plek van bestemming is.
Ooit zullen onze zielen elkaar weer verenigen.
Heb het Goed
Heb het Goed.
Of het in moeten laten slapen van een zo intens geliefd die minder pijn doet dan een ongeluk ?
Een ieder die zijn of haar dier op welke manier dan ook verloren is weet wel beter Giny.
Elke dag weer werk ik er keihard aan om het verlies van mijn Roosje op een goede manier te verwerken.
Haar los te laten
Rouwbegeleiding gezocht.
Hoe moeilijk ook.
Ik hoop dat je nu ook een beetje begrijpt dat ïn moeten laten slapen” echt niet minder erg is als een ongeluk.
Ik wens jouw echt nogmaals alle steun en kracht die je nodig hebt om het verlies van jouw geliefde Barca te verwerken.
Net zoals ik dat aan alle anderen op dit blog toewens.
Er is geen andere weg.
27/01/2014 bij 18:50
Ik buig mijn hoofd en vraag om vergiffenis.
Ik ging er inderdaad vanuit dat Roosje ziek was en dat je haar daarom had moeten laten inslapen.
Een poesje laten inslapen is verschrikkelijk.
Het enige wat ik wilde zeggen is dat een ongeluk niet vreselijker is wat verdriet betreft. maar dat het onverwachte, je volkomen vloert.
Ik had niet zomaar mogen aannemen dat Roosje ziek was.
27/01/2014 bij 21:20
Lieve Trudy
Ik had al eerder de avond jouw verhaal gelezen, maar kon niet direct reageren omdat ik niet de juiste woorden wist te vinden. Wat een heftige gebeurtenis zeg. En ook totaal zo onverwachts. Wat was er precies met haar aan de hand. Je geeft aan dat ze aan het stikken was, maar hoe dan? In voedsel, een speeltje of had ze het zo benauwd door misschine wel hartklachten. Ik leef zo met je mee, voel helemaal de pijn die jij op dat moment hebt doorstaan. Dat is echt vreselijk . En wat zal het voor je gevoel lang hebben geduurd voordat de dierenarts daar daadwerkelijk was. Natuurlijk heb jij de juiste keuze gamaakt, maar ik het ook wel het gevoel dat de dierenarts een beetje bot met de hele situatie is omgegaan. Zo van, spuitje geven en weg wezen. Of begrijp ik dit verkeerd uit jouw verhaal. O, meissie wat een drama moeten die 3 kwartier zijn geweest. Pffffff, hoe machteloos moest je zijn………..heel knap dat je je verhaal hier hebt willen vertellen en ik begrijp ook heel goed, dat je dit niet direct kon vertellen na het gebeuren. Ik wil je echt heel veel sterkte wensen met het verwerken van dit moeilijke verlies. Ik denk dat je het nooit helemaal zal kunnen accepteren, lukt mij ook niet bij het ongeval van Lola en Dreetje in laten slapen omdat hij kanker had en nog maar 6 maanden oud was. Voor iedereen op deze site die zijn lieve bestje (s) hebben verloren zal dit gelden. Je wilt ze gewoon nooit kwijt of ze nu nog kitten zijn of al senior, ze zijn gewoon niet te missen. Jou wens ik heel veel sterkte en kracht toe met het verlies van jouw lieve Roosje………….Wel uit het oog, maar nooit uit het hart.
Liefs,
Vera
27/01/2014 bij 21:40
Hallo Trudy,
Ik ben heel erg geschrokken van dat jij Roosje 3 kwartier vreselijk heb zien lijden voordat de DA kwam.
Dit blijft ook op je netvlies gebrand.
Nogmaals heel veel sterkte met het verwerken van dit vreselijke verlies.
27/01/2014 bij 09:47
Trudy,
Ik lees je verdriet over het verlies van jouw lieverdje, jouw Roosje.
Het gemis is zo vreselijk te dragen, ik leef met je mee.
Dank je voor alle lieve berichtjes die je stuurde, ik weet dat ze allemaal zo lief en goedbedoeld waren.
27/01/2014 bij 19:25
Ook aan alle anderen die ik onbewust heb gekwetst, buig ik mijn hoofd en bied ik mijn excuses aan.
Het verlies van een dierbaar poesje of hond is even erg of het na een ziekte is of na een ongeluk.
Giny
27/01/2014 bij 21:32
Lieve Giny,
Hoe fijn is dit om weer wat van je te horen. Je had mij niet persoonlijk gekwetst, maar het voelde inderdaad niet goed, want iedereen hier heeft natuurlijk op ieder zijn manier verdriet. En ieder gaat er ook op zijn eigen manier mee om. Maar nogmaals,ik ben echt blij dat je hebt gereageerd en hoop nog veel van je te lezen. Zo houden we contact. Vertel eens een leuk verhaal over Barcaatje, die heb je vast wel. Wat maakte hem zo bijzonder beestje. Ben er best wel nieuwsgierig naar. Lukt het je om iets leuks te vertellen of vindt je dat nog te emotioneel. Dan komt het later gewoon. Ik heb toevallig net nog met mijn dochtertje een filmpje van Lola gekeken, dat ze een balletje weer naar ons terug bracht als we deze weg gooiden. Dat was altijd zooo schattig van haar! Ik kan nu zo blij zijn met deze filmpjes, alhoewel het wel pijn doe als ik haar zie. Maar ja, de dood is onomkeerbaar…..dat weet jij net zo goed als ik.Kei en keihard. Dank je wel nog voor je eerdere verhaal waarin je ook schreef over je verleden. Ik ben ervan overtuigd dat je uit dit hele diepe dal gaat komen, het zal nog lang de tijd nodig hebben. Maar blijf met ons schrijven, hou contact.
Liefs,
Vera
02/02/2014 bij 18:00
Lieve Vera,
Dank je voor je lieve emails, voor je leive gevielige opmerkingen.
Ik heb gisteren veel gepraat met de psychologe die gespecialiseerd is in mensen die het moeilijk hebben met het verlies van hun lievelingsdier.
Zij zegt: Barca was je kindje, het was niet zomaar een poes voor jou….Je bent kapot door zijn dood, hij was je kindje, zonder wie je niet kunt leven….
Ik vertel haar zo vaak dat ik maar niet kan begrijpen dat ik nog steeds niet kan omgaan met het zo plotselinge verlies van Barca.
Iedere keer zegt ze weer: Leg jezelf toch geen tijdlimiet op..
16,5 jaar was hij je kindje, je kon en kunt niet zonder hem.
Wat andere mensen voelen, denken , dat een poes “overgaat” of dat je hem “los moet laten” , dat is voor hen een troost,
maar dat gaat niet op voor jou.
Ieder mens is anders, er is geen ” goede” manier van rouwen….
Dat is voor iedereen anders.
Voor mij is het nog steeds de verbijstering, die me volkomen plat walst. Dat Barca zomaar, zomaar in 10-15 minuten tijd ,voorgoed bij me is weggerukt, dat zal ik nooit begrijpen.
Jij hebt Lola op dezelfde manier verloren als ik mijn Barcaatje.
Maar jij lijkt veel sterker in je schoenen te staan dan ik.
Ik kan er nog steeds niet bij. Zo vaak denk ik: Waarom gebeuren ongelukken, waarom….
Het helpt niks, ik weet het, het is nutteloos dit te denken, maar ik kan aan niets anders denken.
Mijn Barcaatje, mijn gezonde, blije, levenslustige Barcaatje, waarom is hij bij mij weggerukt.
Denk jij dat nooit over Lola’s nutteloze ongeluk? Of toch wel?
Vertel het me alsjeblieft!
Mijn man, Ken, denkt dat nooit, hij zegt een ongeluk is een ongeluk, verschrikkelijk en zo vreselijk voor jou, die steeds maar naar een verklaring zoekt…..
Ik wou dat ik ook zo was, maar ik ben altijd supergevoelig, super-emotioneel geweest.
Wat mijn verstand begrijpt, kan mijn hart/gevoel blijkbaar nog steeds niet begrijpen.
Nog steeds denk ik elke dag: Ik wil hem terug, ook al weet ik dat het volslagen nutteloos is dit te denken……..want dat kan niet en dat doet zo zeer.
Begirjp je me een beetje?
De psychologe zegt steeds: hou op met jezelf te veroordelen, accepteer dat je Barca’s dood nog niet kunt accepteren…
27/01/2014 bij 22:45
Beste Giny,
Barcaatje zal je eeuwig dankbaar blijven omdat je Barca gered hebt uit de hel van Spanje en een fantastisch nieuw leven van 16 jaar hebt gegeven.Het doet zo verdomd zeer om je maatje, waar je lief en leed mee hebt gedeeld moet verliezen om wat voor reden ook.
Als ik jouw verhalen zo lees is het misschien een mogelijkheid om eens naar een dierenasiel te gaan,ik denk dat voor jouw dan een wondertje gaat gebeuren en Barcaatje vanuit de poezenhemel heel erg blij wordt.
Groetjes en nog veel sterkte met het verdriet.
28/01/2014 bij 18:23
Dankjewel Vera (en alle anderen) voor de liefdevolle woorden !
Dat doet me heel erg goed !
Op dit moment kan ik niet zoveel schrijven…
ik merk dat doordat ik het gebeuren rondom de dood van Roosje opgeschreven heb … het me veel doet.
Maar ik ga binnenkort terugschrijven hoor Vera en proberen de dingen die je vraagt te beantwoorden
Heel veel dank voor je uitgebreide reactie op de dood van Roosje.
Ondanks het grote verdriet is het zo fijn dit -hoe noem je dat – lotgenotencontact.
Want je weet ws ook wel dat de meeste mensen het over het algemeen lastig vinden ….ontwijken…
dat valt me toch zo op.
Ook dat moet ik een plekje zien te geven … dat dat zo is.
Edwin en Giny ook jullie bedankt voor je reactie Ik weet dat jullie ook veel verdriet ervaren…. maar het is fijn op deze manier te kunnen delen..
En wat mooi Edwin wat je schreef over “dat wondertje’
Tot later !
En dat er maar veel mooie wondertjes ons paadje mogen verlichten.
Er zijn ondanks alles toch ook zoveel mooie aspecten in het leven.
Kleine dingetjes….die af en toe een glimlach kunnen toveren.
Ik hoop dat we die allemaal ondanks het verlies om onze Grote Schatten kunnen blijven zien.
Heb Het Goed !
02/02/2014 bij 18:06
Ja Edwin,
het doet zooo zeer. Het is nu 11 maanden geleden, dat mijn Barcaatje zomaar bij me werd weggerukt, maar het voelt als gisteren.
En jij, hoe is het met jou?
De manier waarop jij je lieverd verloor, is zo verschrikkelijk, daarom vraag ik: hoe is het met jou?
04/02/2014 bij 22:42
Beste Giny,
Ik probeer het langzaam een plekje te geven,elke dag brand er een kaarsje bij zijn foto en praat ik tegen hem.
Het blijft moeilijk want met alles wat ik doe word ik herinnert aan Smoky,bv met, als ik kip of ham eet ,dan kreeg Smoky ook kip of een paar plakjes ham.Ik zie hem niet meer buiten lopen en ik word niet meer opgewacht.Ook word ik niet meer wakker gemaakt doordat hij met zijn pootje zachtjes tegen mijn neus tikte.Ja dit alles mis ik nog erg.
Groetjes
02/02/2014 bij 20:07
Lieve Ginny,
Je vraagt mij of ik het ongeval van Lola nutteloos vond……………er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, dat ik niet de beelden zie hoe zij de strijd verloor. Tot op deze minuut begrijp ik het nog steeds niet! En ook ik voel enorme pijn van binnen. Moet je ook weten dat ik voor Dreetje nog 2 andere lieven katten heb gehad.Boris en Bobo……………….en ook deze 2 lieve schatjes ben ik verloren. Alleen tot op de dag van vandaag nooit geweten waardoor. Beide zijn op een gegeven moment nooit meer thuis gekomen. En ik kan je zeggen dat is ook heel afschuwelijk. Niet wetende wat er met je katjes is gebeurd.Boris is nu 2 jaar weg en Bobo 1 jaar. Dus ik ben in 2 jaar tijd 4 katten verloren. Boris, Bobo, Dreetje en Lola.
Ik denk dat ik wel weet waarom het lijkt of ik sterk ben. De onzekerheid niet wetende waaraan ik Boris en Bobo ben kwijtgeraakt vreet nog iedere dag aan me. Nog steeds zoek ik stiekem, kijk ik op de amivedi-stie……er is nooit een verklaring geweest. Maar nog altijd toch de hoop dat ze terug komen. Bij Dreetje en Lola is het echt duidelijk. Daar kan ik geen hoop meer voor hebben. En hoe moeilijk ik het vind, ik weet wel waaraan ze zijn overleden. Dreetjes ziekte is voor mij ook niet te accepteren en het waarom bij Lola zal ik ook nooit horen. Maar ik WEET wel wat er met ze is gebeurd.
Maar lieve Ginny………………….je bent nu al zo goed bezig. Ik lees tussen jouw letters door kracht. Ik begrijp heel goed dat je Barcaatje als je kindje ziet. Mijn schoonzusje kon helaas geen kinderen krijgen en heeft nu 3 schatten van katjes. Maar voor haar zijn het alle drie kindjes. Ik zie in haar wat jij bedoelt, dat je een Moeder was voor Barcaatje. Maar zoals ik al zei. Ik voel en lees de kracht door je letters. Straks als het 1 jaar is zal het een ontzettende en emotionele dag worden. Maar Barcaatje is daar bij je………….ik weet het zeker. Ook al voel jij dat niet zo! Ik wens je weer heel veel sterkte met het verdere proces!!
Veel liefs,
Vera
04/02/2014 bij 21:03
Vera,
Wat een verdriet, Dreetje, Lola , Boris en Bobo. Ik hoop toch zo dat Boris en Bobo nog terugkomen, het is zo erg om ze te moeten missen maar het is onmenselijk, ondraaglijk om al zo lang in onzekerheid te zitten.
Vandaag was het 11 maanden geleden, die verschrikkelijke dag, waarop ik mijn lieve kleine Barcaajte zo plotseling verloor.
Dat ik hem tot het laatst in mijn armen heb mogen houden, lieve woordjes hebben mogen toefluisteren, dat hij in mijn armen is gestorven, dat koester ik.
Maar het traumatische, zo idioot snelle verlies is nog steeds zo onwerkelijk, zo onaanvaardbaar….. Ik heb nog steeds paniek-aanvallen: Barcaatje dood? Dat KAN NIET, dat kan echt niet en dan beseffen dat het helaas waar is, het doet zooo zeer.
Jij hebt 4 poesjes verloren, 2 waarvan je niet eens weet wat er is gebeurd, ik hoop toch zo voor jou dat je ooit duidelijkheid krijgt, want die onzekerheid is toch niet te dragen.
Nee, ik heb nog helemaal geen kracht, Vera, totaal niet; ik ben nog steeds zo kapot, dat ik het ondragelijke moet dragen…ik kan het niet… Maar ik heb helemaal geen keus, jij hebt geen keus, niemand heeft een keus…
Ben jij nooit opstandig zoals ik zo vaak ben? Denk jij nooit: WAAROM GVD moest dit gebeuren? Misschien niet, het helpt ook helemaal geen moer, het is nutteloos, het heeft geen zin, ik weet het, maar ik denk dat ELKE dag, het is zo onrechtvaardig. Het heeft me zo ongelukkig en zo bitter gemaakt.
Ieder mens is anders en zoals ik denk, dat is zo nutteloos en dat heeft misschien bij mij zoveel wanhoop veroorzaakt. Iedere dag denk ik: het mooiste deel van mijn leven, dat met mijn kleine Barcaatje, is voorbij…….en dan zink ik weer helemaal weg.
Ik vind jou zo moedig, zo sterk, hoewel je me nu een blik hebt gegund in het diepst van je hart waarin je treurt en het zo moeilijk hebt net het verdriet om jouw lieverdjes. Dank je daarvoor.
03/02/2014 bij 16:29
dank je wel ginny dat je toch iets van je laat horen ik maakte me nogal ongerust over je maar lees nu dat je hulp heb gelukkig
en tegen trudy wil ik zeggen wat vreselijk om je lieverd zo te zien lijden en 3 kwartier dat moeten aan zien de tranen kwamen hier weer te voorschijn ik wens je heel veel sterkte om dit te kunnen verwerken mijn hemel wat erg
tja mensen die een ander niet kunnen of willen troosten ontwijken zoals het genoemd word vraag me af als ze zelf steun nodig hebben en dan……
maar goed ben hier alleen maar om ieder van ons even een knuffel te geven en een arm om ieder heen te slaan
en kijk meteen even naar een foto van mijn lieve pee-wee
die al meer dan jaar overleden is helaas
onze kleine rode kater doet het erg goed en onze oude kater die is er gelukkig ook nog (helemaal opgeknapt)
lieve mensen een knuffel van hier en houd moed ieder
03/02/2014 bij 20:09
Dankjewel lieve Frieda voor je ondersteunende woorden !
Ja het was inderdaad verschrikkelijk om mijn allerliefste Roosje
zoo te hebben moeten zien lijden.
Ook het zo snel in moeten laten slapen heb ik als intens zwaar ervaren.
ik mis haar immens.
Zeker vandaag …toen de rekening van de dierenarts kwam.
op de factuur stond ; “euthanasie kat”
die woorden hebben me vanmiddag weer zo aan het huilen gemaakt.
We waren zo lang en zo intensief samen.
Wat is het toch fijn om te ervaren dat anderen die ook een dier zijn verloren met je meeleven !
Nogmaals Dank Frieda ook voor de knuffel en de arm.
en ik begrijp dat jij ook heel veel verdriet hebt gehad …en nog om Peewee
je schrijft ; kijk even naar de foto
maar waar kan ik die vinden ?
Ik wens jou en je 2 katers alle goeds toe.
Geniet ervan !
04/02/2014 bij 20:43
Frieda, jij ook een hele dikke knuffel
04/02/2014 bij 09:59
sorry trudy er had moeten staan: en ik kijk meteen even naar de foto die hangt naast de pc hier
bah sommige dierenartsen leren het nooit zo koel zou koud
ja als de kleine rode niet was gekomen dan was de oude kater er al niet meer geweest die kon niet zonder pee-wee
werd ziek was helemaal van slag dus een kleintje erbij en gelukkig ging goed en hij knapte op dus ook dit ukkie krijgt weer alle liefde hier. niet alleen mensen hebben verdriet maar ook achtergebleven dieren die rouwen trudy heel veel sterkte je lijkt me heel sterk maar geef het eerst een plekje en neem tijd om te rouwen en mensen die dit niet begrijpen die moeten zich schamen een dier verliezen is een drama een ramp een knuffel voor ieder hier
04/02/2014 bij 11:39
Dankjewel Frieda,
Wat fijn dat het met de kleine Rode en Ukkie zo goed gaat !Wat goed dat je er een kleintje bij genomen hebt.
je schrijft ; “je lijkt me heel sterk”
Maar je weet het wel hé ?
Hoe intens de pijn en verwarring is na het verliezen van je dier.Ik ervaar nog steeds grote verwarring … mijn hele leven lijkt op zijn kop.
Kom bijna tot niets toe.
De gewoonste dingetjes doen lijken bergen.
werken gaat bijna niet
Wat is sterk ?
Ik doe erg mijn best om niet weg te zinken in het verlies om Roosje
om de moed erin te houden
elke dag weer
maar dat kost ongelooflijk veel kracht
een groot deel van mij is van slag.
Maar ik weet weet …dat mijn schat niet zou willen dat ik depressief zou worden .
Voor mezelf en voor haar probeer ik dit stuk (rouw)arbeid op een zo goed mogelijke manier te verwerken
ook al is er een deel in mij die het bijltje er bij neer zou willen gooien
Ik ga de pijn en het verdriet niet uit de weg
dat kan ook niet.
maar na elke golf ( zo noem ik het maar) probeer ik me weer op te richten
Er is geen andere weg
Dankjewel voor de laatste zin in je stukje
De knuffel voor ons allemaal .. die in hetzelfde rouwproces zitten.
Dat doet zo goed !!!
04/02/2014 bij 18:30
Lieve Trudy,
Ik heb zo’n medelijden met je.
Je probeert sterk te zijn, maar kan dat wel, na zo’n enorm en plotseling verlies?
Je was Roosje in zo’n korte tijd kwijt, op zo’n verschrikkelijke manier, zoooo onverwacht.
Wat is het leven soms wreed, wat is het soms moeilijk te begrijpen.
Je hele leven staat op zijn kop, natuurlijk, Roosje is er niet meer……Natuurlijk ben je verschrikkelijk van slag…. En ik begrijp het zo goed dat je af en toe het bijltje er bij neer wilt gooien.
Het is toch ook niet normaal dat je op die verschrikkelijke
manier jouw lieve kleine Roosje meost verliezen!
Vandaag was hett 11 maanden geleden dat mijn kleine, lieve Barcaatje door dat verschrikkelijke, zoooo plotselinge ongeluk overleed. Ik kan het nog steeds niet begrijpen, ik snap er niets van….
Ik denk aan jou en voel je verdriet, je wanhoop en je pijn.
Lieve Trudy, zij was je lieverdje, ze had niet mogen sterven en zeker niet zo.
05/02/2014 bij 12:38
Dankjewel Giny voor je berichtje.
het zal gister een moeilijke dag voor je geweest zijn.
11 maanden geleden alweer dat je Barcaatje kwijtraakte.
In een van je vorige berichtjes schreef je dat je inmiddels een goede ondersteuning hebt gevonden in je rouwproces .
Iemand die je begrijpt.
Wat goed dat je de stap genomen hebt om hulp te zoeken !
Ik hoop zo voor je dat het je gaat helpen om het afscheid te verwerken.
Ja en het is waar wat je schrijft ;
Het is ook niet te begrijpen waarom er zulke dingen gebeuren.
Ik schreef van de week ook dat ik het erg moeilijk vind om de draad weer op te pakken.
Soms het bijltje erbij neer wil gooien.
Toen ik dat schreef ervoer ik weer zo,n golf van
ja hoe noem je zoiets
verdriet…missen… nog niet echt kunnen begrijpen dat Roosje echt
overgegaan is.
Maar ik bedoelde dat niet zo
dat ik het bijltje erbij neer wil gooien
dat was niet zo goed uitgedrukt.
ik bedoelde eigenlijk
dat ik vaak gewoon vaak de behoefte heb aan niets doen
tijd te nemen voor mijn verdriet te verwerken.
Alles te durven doorvoelen
wat ik ook met grote regelmaat doe.
je kent het wel….. de intense gevoelens niet uit de weg gaan.
dat kan soms uuuren soms dagen duren.
Zo, diepe rauwe rouwpijn
dan zeg ik afspraken af….
omdat ik die tijd voor mezelf wil nemen.
en die tijd neem ik ook ruimschoots om aandacht te geven aan al die gevoelens.
maar ik heb ook ontdekt dat als ik op een gegeven moment mezelf dwing om “er even afstand van te nemen”
Mijn aandacht en intentie op andere dingen te richten dat echt helpt !!!
Dan ga ik bijvoorbeeld naar buiten….
het hondje van de buren ophalen om met haar te wandelen.
in de natuur.
Of een boek lezen
of naar mijn atelier
werken aan een kunstwerk
of een goede vriend of vriendin bezoeken.
Een soort innerlijke douche.is dat voor mij
dat even afstand nemen
want anders verzink ik een blijvende neerslachtigheid die alleen maar erger wordt.
Dan gaat het even goed en ik ben dankbaar voor die helende momenten.
maar ja … je kent het wel ….
dan zie ik s avonds weer Roosjes foto als ik het waxinelichtje aansteek en dan is het er weer.
Toelaten maar weer
niet uit de weg gaan die pijnlijke gevoelens
au au…
En zo doe ik het maar zo,n beetje.
In de wetenschap dat rouwen nu eenmaal zo werkt.
Maar weet je Giny
ondanks alles heb ik toch een groot vertrouwen
dat ik het op een dag echt een plekje zal kunnen geven.
Ook al is het zwaar nu.
Een mooi plekje in mijn hart
Mijn dierbare schat is het zo waard.
( ik heb een tijdje geleden zo,n mooi seintje gehad… ja ik weet dat jij daar niet in geloofd….dat heb je al s geschreven)
Maar sommige dingen kan ik met mijn hart nog niet zo goed begrijpen.
Wel met mijn verstand hoor
1 van die dingen is dat ik echt geschrokken ben van het feit dat veel mensen (uitzonderingen daargelaten hoor) er niet mee om kunnen gaan
het ontwijken
snel maar weer over iets anders beginnen als ik bv zeg dat ik Roosje erg mis.
Dan zwijg ik er maar over.
Maar dan voel je je zo verlaten
ja ik weet wel dat de meeste mensen er niet tegen kunnen
wellicht geconfronteerd worden met hun eigen onverwerkte verdriet betreft eerder verliezen.
daarom is het zo fijn dat deze site bestaat
waar we wel uitgebreid over onze gevoelens kunnen praten
en het delen.
dat geeft een gevoel van saamhorigheid
elkaar begrijpen.
Ook al moeten we er allemaal en iedereen op zijn of haar eigen manier mee zien te dealen.
Met het verlies om zo,n dierbaar dier.
Oh Roosje was zo belangrijk voor mij..
We waren zo Samen.
Ik mis haar lijfelijke aanwezigheid enorm
Ook al weet ik dat haar wezen
haar mooie zieltje het nu echt goed heeft.
Vanmorgen dacht ik even dat ik haar zag zitten
maar het was een trui die op de stoel lag
en toen stootte ik mij hoofd ook nog….
Huilen weer.
Maar we gaan het redden Giny
Wij allemaal die een dier zijn verloren
en jij ook !
echt waar.
Je doet het hartstikke goed dat je hulp gezocht hebt
iemand die je echt begrijpt
dat Barca niet zomaar een katje voor je was
maar je kindje was
Vera heeft daar laatst mooie dingen over geschreven aan jou.
Vera vroeg toen ook aan jou
Of je misschien iets leuks over Barcaatje zou willen vertellen op deze site.
een gek leuk voorvalletje of zo
waar je indertijd vreselijk om moest lachen.
Of kun je dat nog niet ?
ook goed
komt echt wel een keer.
Heel veel kracht en Sterkte wens ik je weer toe
En iedereen
ook jou Edwin als je dit leest
je hebt al een tijdje niks meer laten horen
Maar ook jij veel Sterkte man !!!
met het verlies en verwerking van je allerliefste
Poezen mannetje.
heb het Goed allemaal
.
05/02/2014 bij 19:41
Je schreef: Ik heb een tijdje geleden zo,n mooi seintje gehad… ja ik weet dat jij daar niet in geloofd….dat heb je al s geschreven”…
Maar Trudy, het is juist zo fijn voor jou dat jij een “seintje” krijgt….
Dat is toch hartverwarmend…
Ik WOU dat ik er in kon geloven, ik WOU dat ik in “overgaan” geloofde, het lijkt me een heel klein beetje troost -gevend, dus ik vind het fijn dat jij dat hebt gevoeld!
Ik vind het juist zo jammer dat ik daar blijkbaar niet in kan geloven. Ik ben nog steeds zo wanhopig.
De huidge psychologe is de 4e persoon (na rouwtherapeute, psychiater en psychotherapeute, die me allemaal nog eenzamer en verdrietiger maakten dan ik al was….) en ja ze begrijpt me, maar dat ik Barca nooit meer terugkrijg, daar helpt niets tegen. Dat kolossale, niet te dragen verdriet, de wanhoop blijft.
Je hebt een poosje geleden geschreven: het is zo zinloos om te blijven verlangen naar de tijd toen Barca er nog vanzelfsprekend was…. Ja, ik weet het en toch is dat wat ik elke dag maar weer denk….
Je mist Roosje zo, je mist haar lijfje, haar liefde, jullie waren zo vervlochten met elkaar.
Gerri schreef eens dat, tot de tijd dat het dragelijk wordt, je het liefst onophoudelijk huilt en ja dat doe ik nog steeds. En jij voelt dat misschien ook vaak, vooral nu.
Ik wou dat ik ook geloofde in wat jij schreef: “ik weet dat haar zieltje het nu goed heeft”, weet je, ik ben daar best een beetje jaloers op.
De troost die je daar uit krijgt, ook al is het maar een beetje…., zou ik ook zoooo graag voelen.
Ik zou zo graag Barca’s zieltje willen voelen, waarin zijn lieve karaktertje zit…. Maar ik voel NIKS, ik vind dat zooo erg.
God wat wil ik hem graag voelen…
En wat wil ik hem graag terug, wat zou ik graag willen toveren…. Ja, ik weet het, het is zo volstrekt nutteloos zo te denken, je schiet er niets mee op.
Maar ik denk het elke dag, bijna aldoor….
Ik MIS HEM ZOOOOO, hij was mijn kindje, mijn alles.
Ik wens jou ook alle kracht van de wereld.
06/02/2014 bij 11:07
ik begrijp jullie heel goed het is hartenpijn wat we ervaren het voelde die dag dat ik pee-wee moest laten inslapen net of er een stuk van mijn hart werd afgescheurd misschien raar uitgedrukt. ik praat ook nog regelmatig tegen de foto van pee-wee en ik weet wel zeker dat hij er blij mee is dat we zijn maatje hebben kunnen redden die er anders was onderdoor gegaan het is geweldig dat we op deze site elkaar kunnen steunen en het verdriet van ons kunnen delen ik zelf was compleet van de wereld toen ik hier op deze site belanden en voelde me gesteund en begrepen wat meestal de buitenwereld niet doet
en ja het word pas dragelijk als je weer met een lach en een traan aan je lieverd terug kunt denken
ben nu zover dat ik weer kan denken aan al zijn streken en lieve dingen
lieve mensen houd moed en kracht
liefs
frieda
06/02/2014 bij 21:58
Ja Frieda, je hart doet nog zo zeer vanwege het verlies van je lieve, kleine Pee -wee.
Ook al zijn er nu andere poesjes bij je, het blijft zoooo zeer doen.
Ik vind het niet raar, dat je zegt dat het net voelt alsof er een stuk van je hart is afgescheurd. Voor mij is het precies wat ik ook voel toen ik klein Barcaatje zoooo plotseling, zooo onvoorbereid, kwijt raakte….
Jij was toen de eerste die me troostte….
Ik kom er NOOIT overheen. Ik mis hem zo, heb zo erg het gevoel dat ik zonder hem helemaal niet kan leven….
Ik denk ook wel aan Barca’s lieve dingen, aan zijn lieve karaktertje, maar ooooo wat mis ik hem.
Ook ik voel me hier meestal gesteund, wat ik van de buitenwereld absoluut niet kan zeggen, God wat kan je je eenzaam en alleen voelen door sommige reacties en onbegrip van de buitenwereld….
Toen je schreef dat je, als je me zou kennen, een arm om me heen zou slaan….. toen was ik zo ontroerd….
Ik vond dat zo hartverwarmend, zoo lief van je.
09/02/2014 bij 15:36
zeker weten giny jij komt er ook overheen ook jouw hart word geheeld ik heb net als jij nare ervaringen gehad in het verleden mijn 2 katers waren me alles en zijn het nog natuurlijk maar vergelijk een mens eens als riet het richt zich altijd weer op het word geknakt maar het komt terug
ik zelf ben bijna 70 heb wel eens vaker in de afgrond gekeken je begrijpt wat ik bedoel. maar ik heb me altijd weer opgericht en moed gehouden soms duurde het wat langer maar ik krabbelde weer overeind heb het leven lief er komen op jouw pad ook weer goede dingen
liefs frieda
06/02/2014 bij 13:58
Dankjewel Frieda en Giny, voor jullie berichtjes.
Het lukt nu even niet om veel te schrijven.
Foto,s van Roosje bekeken zojuist
niet te geloven gewoon
zo lang waren we samen
nu is het nog maar 6 weken geleden dat ik haar prijs moest geven.
wat is nu 6 weken op 14 jaar ?
Mijn schat was 2 toen ik haar kreeg.
Dus ze is 16 jaar geworden
Maar wat is nu 6 weken op 14 jaar ?
Ja
ik mag rouwen
dat heb ik deze ochtend ook weer intens gedaan
het gebeurt gewoon….
die foto,s
de herinneringen
het missen
golven van verdriet overspoelden me.
maar nu ga ik naar buiten
in beweging komen
beetje loslaten maar weer al die emoties
proberen althans
de wind … de zee….zullen me helpen weer wat schoon te waaien
de pijn en het verdriet om het missen verkoelen
frisse luchten.
verkrampte nek en schouder spieren beetje ontspannen
Ik wens iedereen veel sterkte en kracht bij het rouwproces om het verlies van de zo dierbare dieren.
Ps Giny
Ik kan op het moment niet zo ingaan op wat je schrijft over dat je zo graag zou willen geloven in ‘Overgaan”
heb daar op het moment niet de juiste woorden voor.
daar zijn ook eigenlijk geen woorden voor
hooguit ééntje ; Vertrouwen
06/02/2014 bij 22:18
En elke dag maar weer huil ik op mijn Barcaatje. Elke dag maar weer mis ik hem zoooo erg.
Medicijnen tegen de diepe depressie, helpen niks.
3 mislukte therapieen, nu 1 therapeute die me snapt en ondersteunt, maar het helpt zooooo weinig…Mijn verdriet, mijn wanhoop zijn zo kolossaal.
Ik mis hem zoooo . Elke avond 2-3, soms 3,5 glas wijn….
Dat is niet goed, ik weet het echt wel, straks word ik nog alcoholist, maar het dempt mijn wanhoop een beetje. NIETS anders helpt.
Voel me zooo ongelukkig zonder mijn kleine Barcaatje.
Ik zou hem zeker nog 2-3 jaar bij me hebben, dat dacht ik ECHT!!!
Een ongeluk was zo ondenkbaar, daar was hij toch veel te belangrijk voor, hij was toch mijn kindje, mijn Prinsje????
Ik lijk de enige ter wereld te zijn die niet kan accepteren, niet om kan gaan, met dit verschrikkelijke verlies.
Hoe doen jullie dit toch, het accepteren…..het onomkeerbare accepteren. Alsjeblieft, vertel het me….
Waarom toch, waarom kan ik niet begrijpen, niet accepteren dat ongelukken gebeuren.
Ongelukken gebeuren nu eenmaal gewoon.. stomme Giny, wanneer begrijp je dat nou eens, zeg ik steeds tegen mezelf, maar het helpt NIETS.
Dat ik mijn kleine gezonde, speelse, zooo dierbare, onmisbare Barcaatje op deze manier, door dat nutteloze ongeluk moest verliezen….NOOIT, NOOIT, NOOIT zal ik dat begrijpen.
Ik verval zoooo in herhalingen, ik heb dit wel al 100x geschreven, dat schreef Trudy ook al. Misschien zijn jullie dit allemaal goed zat?
Als jullie dit echt niet meer willen lezen, dan zeggen jullie het maar hoor, dan doe ik dat niet meer en lees ik alleen nog deze blog.
07/02/2014 bij 13:33
Lieve Giny,
Rustig maar.
Je bent niet de enige die het verlies moeilijk vind te accepteren..
Als je de berichtjes leest van alle mensen hier dan WEET je het.
Dat je niet de enige bent..
Rouwen is gewoon een van de moeilijkste dingen in het leven..
En iedereen doet het op zijn eigen manier.
En het doet gewoon verschrikkelijk veel pijn.
machteloosheid…boosheid… ontreddering !!!
Dat geldt voor iedereen Giny ….echt.
Je vraagt “hoe doen jullie het toch ?”
Ik kan niet voor de anderen spreken alleen voor mezelf.
En ik zou je het volgende daarover willen zeggen.
Wat ik bij mijzelf gemerkt heb is
“dat gedachten “dingen” zijn ”
dat … als ik tegen mezelf zou zeggen ( of denken) ;
” ik kom hier nooit meer overheen ” dat dan ook vastzet.
Snap je dat een beetje ?
Daarom zeg en denk ik die dingen niet.
Want dan wordt het alleen maar erger.
Wat ik WEL kan denken is ;
“De pijn en het verdriet is op dit nu immens
en ik door voel het diep.
en het LIJKT nu dat ik er nooit meer overheen zal komen …
Hoor je het verschil ?
In het eerste zinnetje zet ik het vast
in de tweede zin ONTKEN IK HET VERDRIET NIET
maar er zit wel hoop in.
Niet alleen hoop … maar tevens ook de intentie om te helen.
Dat is zo,n groot verschil.
Als ik zeg ;
IK KAN HET NIET
Dan zal ik het ook niet kunnen
Met andere woorden Giny,
Jij schrijft in je laatste stukje ;
(met hoofdletters zelfs)
“NOOIT NOOIT NOOIT zal ik het begrijpen”.
en ; “NIETS helpt … alleen maar alcohol dempt mijn verdriet ”
Dat zijn gedachten die heel goed te begrijpen zijn … zeker in het begin.
Maar Lieve Giny,
Misschien helpt het je om eens te proberen die N voor het woordje NOOIT weg te halen.
Dan wordt het;
“OOIT zal ik het begrijpen !”
Probeer het maar.
Ik hoop dat ik je een beetje antwoord heb kunnen geven op je vraag.
Misschien kunnen anderen ook een beetje vertellen hoe ze het doen.
En zeg maar niet meer ; “Stomme Giny” tegen jezelf.
niet zo hard zijn hoor voor jezelf.
Je bent een dappere Giny
Omdat je gedurende bijna een jaar !!! de pijn om het verlies zo diep hebt durven voelen.
En ook omdat je misschien wel durft te gaan zeggen ;
“Ondanks het verlies zal ik stapje voor stapje ook weer af en toe fijne gedachten gaan creëren”
Kleine dingetjes doen …. waar ik wat plezier in zal hebben”
probeer het maar meisje… ook al zal dat in het begin “vreemd” zijn omdat je gewend bent om gedurende een lange periode
anders te denken.
In een nare cirkel van onmacht terechtgekomen ben.
Een soort draaimolen.
Maar jij bent degene die de draaimolen af en toe stil kan zetten om er even uit te gaan.
(mag je er daarna natuurlijk ook weer in ….
maar ook af en toe er even uit !
gewoon ….
even uitrusten)
Zeg het maar vaak tegen jezelf;
Ja, ik ben het waard om rustig aan te gaan te helen!”
En nog over de seintjes waar je laatst over vroeg;
die krijg ik alleen maar op de momenten dat ik net even niet aan Roosje denk.
Op de momenten dat ik geconcentreerd bezig met iets anders.
Of als ik net even geniet van bijvoorbeeld een mooie wandeling
snap je ?
Alsof er dan eindelijk even ruimte is
als alle emoties en nare gedachten even naar de achtergrond zijn verplaatst.
Maar daar moet ik dan wel aan werken natuurlijk.
BEWUST kiezen voor ;
Nu even uit de cirkel van narigheid stappen.
Nu even genieten van een lief schaap in de wei
of ganzen die overvliegen.
of de schoonheid van een klein diertje dat op mijn hand komt zitten
of
simpelweg een keukenkastje schoonmaken (tevreden gevoel)
dan
ja dan .. gebeuren de mooie wondertjes.
Neemt niet weg dat ik later op de dag weer een golf van verdriet ervaar hoor.
zo is het nou ook weer niet.
En dat mag er dan ook helemaal zijn.
Dan mag ik rouwen en huilen en missen en “niet begrijpen”
Maar na een poosje dwing ik mezelf dan om mijn gedachten op iets anders te richten.
Ik hoop dat ik antwoord heb kunnen geven op jouw vraag
hoe doen jullie het toch ?
Ik ga dit lange verhaal nu afronden.
en de aankomende tijd wat minder gaan schrijven op dit bloq.
Want als ik naar boven scroll zie ik dat de dialogen van laatste tijd voornamelijk tussen jou en mij zijn geweest.
geeft niet …is niet erg hoop ik.
Veel Sterkte Giny
Houdt MOED.
Dankjewel Frieda en Vera…voor jullie ondersteunende berichtjes van enkele dagen geleden.
En Edwin ook jij bedankt dat je weer even iets liet horen hoe het met je gaat.
Ik wens iedereen veel kracht en sterkte bij het verwerkingsproces.
07/02/2014 bij 14:00
Trudy, uit je mail lees ik veel wijsheid en ervaring. Bij sommige rouwprocessen komt het verleden vaak naar boven. Een verleden dat niet steeds positief was. Enerzijds is er rouwen anderzijds is er verwerking van eerdere opgedane geestelijke verwondingen waar nooit iets aan gegaan werd. Als het ware komt nu alles samen. Een genezingproces is mogelijk als laagje bij laagje wordt opgehelderd/verwijderd. De kern van deze problematiek is nu bijzaak. De kern zal pas blootgelegd worden als alle lagen zijn opgehelderd. Dit kan ook een antwoord zijn voor mensen die het iets minder moeilijk hebben met het verlies van een huisdier …(ik spreek algemeen) Loslaten is accepteren. Dit vraagt veel moed om naar de kern van jezelf te leren kijken. Mss kan Giny hierover wat lectuur gebruiken. Geen zware kost.
07/02/2014 bij 18:12
Hallo Nadine,
Natuurlijk is dat zo.
rouwprocessen maken vaak ook ander onverwerkt verdriet los.
Maar Giny vroeg ; “hoe gaan jullie er mee om ? ”
“Hoe doen jullie het toch?”
Daarom heb ik opgeschreven hoe ik met het vreselijke verdriet omga.
Hoe ik mezelf een beetje probeer te helen.
Als antwoord op haar vraag.
En dat vergt veel energie
Om het onder woorden proberen te brengen.
En ik hoop zo Giny … dat dat je misschien een heel klein beetje mag helpen…
Dat het je zo af en toe wat verlichting kan geven in je radeloosheid
in het verlies om Barcaatje.
Dat je – al zijn het maar kleine momentjes- af en toe een beetje innerlijke rust zal ervaren.
Je hebt het zo nodig om te helen !
Wij hebben het allemaal nodig.
Heel veel kracht en sterkte wens ik je toe meisje.
En ik hoop dat hetgeen ik vanmiddag geschreven heb aan jou – als antwoord op jouw vraag … dat je dat niet als kwetsend of ongevoelig of wat dan ook zal ervaren.
Want je weet het wel he?
Ook ik ervaar de pijn en het missen en de verwarring …om mijn allerliefste Roosje heel diep.
Maar ik weet zeker dat ze JUIST zou willen dat ik mijn uiterste best doe om af en toe ook de lichtpuntjes zal blijven zien.
Kleine momenten van troost….van even rust …. tussen al dat
afschuwelijke rouwen door.
Hier wil ik het voorlopig even bij laten
07/02/2014 bij 18:22
Trudy, hopelijk staat Giny er voor open om geheeld te worden … om het nare verleden los te laten door het te accepteren (een plaats te geven) . Laten we onze innerlijke krachten bundelen naar Giny toe.
09/02/2014 bij 09:49
Trudy, Nadine, Dank dank dank. Jullie mailtjes doen me zo goed.
Ja, bij mij spelen negatieve dingen uit het verleden mee, die helemaal leken weg te vallen toen ik Barcaatje verloor. Er kon niets meer bij….
Trudy, Nadine, iedereen, jullie ook heel veel steun van mij toegewenst.
08/02/2014 bij 02:29
Hallo allemaal,
Ben hier terecht gekomen op deze website omdat ik afgelopen donderdag me maatje charly moest laten inslapen(hij was blijkbaar thuis al langzaam aan het sterven). Wat hier vooraf allemaal gebeurd is, dat verhaal laat ik ff achterwege. Wat ik wel vanaf het moment dat hij is overleden, gedaan hebt is op internet gaan zoeken op de syptomen die hij had. Ben er bijna van overtuigd dat hij de ziekte van ‘Cushing’ had. Dat me DA dat niet had gezien verwijt ik hem nu wel. Maar ja, ik probeer met het idee te leven dat hij geen pijn meer lijd.
Want dat heeft hij namelijk de afgelopen 2 weken zeker gedaan, omdat hij veel piepte ’s avonds. En hij liep met 1 pootje beetje mank. Op het laatst was het zo erg dat hij gewoon door het huis rondjes zat te draaien. Ik mis hem enorm en hoop met het verdriet te kunnen omgaan. Hij is toch bijna 11 jaar bij me geweest. Ik hoop dat andere mensen de symptomen sneller zien dan ik het zag(hij had ook een dikke buik wat hij voorheen nooit had, maar het kwam niet in me op om daar naar te laten kijken, omdat hij toch graag at).
Zit me steeds af te vragen, als ik er eerder bij was geweest of ik hem had kunnen redden? Verwijt het mezelf een beetje dat ik veel te laat naar de DA ging, want voor die donderdag had hij nog een uitgebreid onderzoek gehad maar dat mocht niet baten. 😦
Wens iedereen sterkte die zijn maatje heeft verloren.
Groeten,
Ronny
08/02/2014 bij 09:38
Ronny,
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je beste maatje Charly.
Schaam je niet om te rouwen,echte dierenvrienden zullen je begrijpen.
Groetjes
08/02/2014 bij 12:46
Hallo edwin,
Bedankt voor je medeleven, ik heb er nog steeds veel moeite mee, maar heb rust met de gedachte dat hij geen pijn meer lijdt. Het is beter zo moet ik maar denken.
Groetjes,
Ronny.
08/02/2014 bij 09:09
Vandaag is het 13 weken geleden dat mijn liefste Chajapoes (21 jr.)in mijn armen is ingeslapen…..op een zaterdagmorgen
in de dierenkliniek…Chaja was mijn soulmate en kind tegelijk…..mijn allesje..
Ieder mens is uniek en rouwt op eigen wijze…..
Zelf probeer ik balans te vinden :mijn emoties uiten en lichamelijk actief zijn……veel wandelen, in de natuur zijn,mijn lichaam moe maken,naar fotootjes van Chaja kijken ,
in de auto schreeuwen en daarnaast proberen me te richten op mijn werk…….en niet weg te lopen uit mijn huis waar de ziel nu weg is sinds mijn liefste er niet meer woont…door de pijn heengaan zonder je erin te verliezen (dit klinkt dapperder dan hoe ik me vaak voel ,hoor …)
En af en toe ,op een onbewaakt moment verschijnt er een roodborstje aan mijn zijde…..buiten..die naar me kijkt…
Hoe dat te duiden weet ik niet maar ik signaleer het wel…
Ook mijn ervaring is dat velen geen begrip hebben voor het feit dat je zoveel verdriet kunt hebben om je dierbare dier….
En daarom ervaar ik zoveel troost en steun van jullie allen die hun hart durven te openen om te laten weten wat er in je leeft….
Heel veel dank daarvoor, mensen…..
Lieve groet van Mickey ,
Mijn Chaja was gek op Franse rambolkaas met noot en al zag en hoorde ze niet meer zo goed , ze rook lekkere hapjes als de beste ….
08/02/2014 bij 12:51
Hallo annemiek,
Wens jouw veel sterkte toe met het overlijden van je maatje en kind( ik weet hoe het voelt en verwijt mezelf een beetje dat ik er zelf wat meer op had moeten letten).
Groeten,
Ronny
08/02/2014 bij 13:55
Dag Ronny,
Dank je wel……….
Uit je schrijven begrijp ik dat jouw maatje Charly een “hij” was, maar
een hond of een katje?
Misschien is het een goed idee om naar die betreffende dierenarts toe te gaan om bespreekbaar te maken wat je dwars zit en wat je nog te vragen hebt ?
Groet van Annemieke
09/02/2014 bij 12:54
Hallo annemiek,
Mijn maatje was een jack russel terrier. Heb op het moment ff weinig zin om naar de DA te gaan en daar over te gaan praten. Aangezien, ik eerder bij hem was geweest en me maat al verschillende symptonen had(wat ik zelf nu pas achteraf hebt ontdenkt dat hij de ziekte van Cushin heeft?!–>>hij had namelijk zeker 5 symptonen wat duidt dat hij die ziekte had) O.a. hangend ooglid, dikke buik, mank rechter achterpoot, heel angstig, veel eten.
Hij deed het gewoon af als dat hij te dik was en dat was het. Als het dus eerder was opgemerkt had hij nu nog waarschijnlijk geleefd.
Maar ja, hij is er nu niet meer en ik probeer het zo goed mogelijk te verwerken. Het blijft moeilijk maar het leven gaat door. Als de situatie het zou toe laten, zou ik later misschien ooit een nieuw hondje aanschaffen maar dat zit er helaas niet in. Jij nog bedankt voor je steun en troost.
Groeten,
Ronny
09/02/2014 bij 17:07
Roosje heeft me jaren geleden een keer zo tuk gehad..
Dat ging zo ;
Toen ik thuiskwam was ze er niet.
Ik roepen en fluiten …
maar ze kwam niet.
ik alle daken op ( we woonden toen op een boven etage) en roepen en fluiten
( mensen liepen beneden in de straat met verwonderde blikken naar mij te kijken die daar op die daken liep te fluiten)
en ze kwam maar niet …en ze kwam maar niet…
de paniek sloeg toe.
ik ging weer naar binnen …. huilen…omdat ik dacht dat ze aangereden zou zijn.
paniek hoor.
toen hoorde ik opeens ;miauwwww
Zat dat merakeltje in een grote vaas.
had ze zich in verstopt.
koppetje eruit met zo,n blik ;
“had ik jou even lekker tuk”
ja mijn schat had humor
echt
Als ik ergens hard om moest lachen werd ze ook helemaal vrolijk …
ging ze heel gek doen
soort showtje weggeven
zodat ik nog harder moest lachen.
en dan zei ik “ik ga je pakken hoor !”
en dan renden we door het huis.
Hier moest ik even aan denken Vera omdat jij aan Giny gevraagd had : vertel eens iets leuks over Barcaatje
toen kwam dit bij me op.
Gisteren ervoer ik weer zo,n diepe pijn om het missen
brak en ellendig
omdat ik een haartje van haar lieve vacht gevonden had
toen heb ik mezelf een klein liefdevol duwtje gegeven
ben ik langs de zee gaan lopen.
toen deed ik dat speciale fluitje
alsof ik haar riep
dat maakte me nog verdrietiger.
toen zei ik;
Bovenste beste zee wind … regen… willen jullie mij een beetje schoon waaien ?
de emotie verzachten ?
Dat wil ik graag !
toen ben ik stevig gaan stappen.
neus in de wind
me lekker nat laten regenen
Gekeken naar de prachtige luchten….
en als de nare gedachten circel weer begon
zei ik ….”nu even niet.”
en het heeft weer zo Goed gedaan !
Vandaar dat ik nu dat herinneringetje dat ze me zo tuk had even op kan schrijven
en zelfs een beetje glimlachen..
Maar ik ben me bewust van het feit dat het zo maar weer kan gebeuren hoor.
dat ik weer in die pijn en missen en niet begrijpen terecht kom.
En dat geeft ook niet
Dat mag er allemaal zijn.
Dankjewel Annemieke en Ronny dat jullie je gevoelens hebben toe durven vertrouwen aan ons die hier al een tijdje op deze site
aan het schrijven zijn.
Want het is zo goed om het te delen met mensen die hetzelfde
ervaren !
Zo ondersteunend .
allebei heeeel veel KRACHT toegewenst in het uiterst pijnlijke proces van rouwen !
Om Charlie
Om Chaya
Annemieke ik herken heel veel aan jouw verhaal.
15/02/2014 bij 09:59
En weer is het een zaterdagmorgen……zonder mijn Chajapoes…
Zo dubbel is het allemaal:mijn pijn en verdriet houdt de herinnering aan Chaja levend…..tegelijkertijd ben ik ook bang dat door de tijd heen mijn liefste “slechts” een herinnering zal zijn….( al zal ze altijd in mijn hart blijven).
En dan al die tranen: zelf nooit ervaren .dat er zoveel tranen gehuild kunnen worden…ook weer een paradox want het maakt me doodmoe en tegelijkertijd lucht het een beetje op….
Tranen die een uitweg zoeken uit het verkrampte lijf en het gewonde hart…( Chaja ,waar ben je nu toch ,lief meisje, zo stil zo zonder jou
naast me in bed.. het geluid van je kleine trippelpootjes op het zeil ).
Een kaart met deze tekst staat voor het raam ,als een mantra:
“Let your tears come…..
let them water your soul”
Zo maar weer het bos in, hardlopen…hopelijk doet het goed, buiten zijn in de waaiende wind…
Dag mensen ,oprecht veel sterkte weer gewenst bij het verwerken van je verdriet om je lieve dierbare dier…wat zijn woorden…maar ze komen wel recht uit mijn hart…
Dag Trudy, een glimlach om jouw humoristische Roosje die je zo
tuk had.. verstopt in die vaas…
Wat fijn dat je deze grappige ervaring met ons allen hebt kunnen en willen delen..wat een intense band tussen mens en dier….wat een liefde en wat een gemis…
Annemieke
15/02/2014 bij 12:27
Lieve Annemieke,
Wat goed dat je dit zo allemaal hebt opgeschreven !
Hopelijk ontlast het je een beetje.
Ja,,,, we zijn weer een week verder…. weer is het zaterdag….
Wat begrijp ik je woorden.
Ook ik ervaar net als jij deze dag precies wat jij schrijft.
En het mag …het mag…..
Het gemis zo diep ervaren…
en het is waar het is zo,n paradox… zo dubbel allemaal.
Ik wens je heel veel goede kracht toe om deze zaterdag door te komen.
Je hebt in ieder geval al de moed opgepakt om naar buiten te gaan…
Dat zal je sterken.
Ik ga zo ook een stuk lopen …
Allen die het nu moeilijk hebben
veel sterkte en moed toegewenst !
15/02/2014 bij 18:42
Ja, Annemieke, het is zo moeilijk, zo verschrikkelijk moeilijk en zo pijnlijk…..
“Chaja poesje, waar ben je nu”…. het gemis….en ja dat dubbele waarover je schrijft… ook dat is zo herkenbaar. “Pijn en verdriet houdt de herinnering levend”, schrijf je maar je wilt ook absloluut niet dat Chaja slechts een herinnering wordt, want dat doet ZOOOO zeer…..Ja het doet zooo verschrikkelijk zeer, het is zo ondraaglijk. Ik begrijp je volkomen.
Wat herken ik mijn eigen gedachten hierin. De pijn, het gemis.
De ontelbare tranen, het gevoel van doodmoe zijn….
Maar ik verlies me wel in het verdriet, zo vaak heb ik het gevoel dat ik niet meer verder wil leven, niets is meer de moeite waard.
Nooit zal ik begrijpen waarom ik mijn lieve kleine onmisbare Barcaatje zo snel, zo onvoorbereid moest missen, in 10 minuten tijd was ik hem kwijt door dat ongeluk op 4 maart.
Jouw hart is zo gewond, je mist je lieve kleine poesje zo.
Sterkte zeggen we allemaal, sterkte?? We willen in ons hart eigenlijk allemaal ons kleine lieverdje terug, we willen allemaal de tijd terugdraaien en dat kan helaas niet en ooooo wat doet dat zeer.
16/02/2014 bij 07:36
Wat geweldig dat dit soort prachtige sites bestaan. Eergisteren mijn lieveling Tommie moeten laten inslapen.. Hij was opeens erg ziek geworden. Had blijkbaar al langer ’n nieraandoening, maar God wat zijn katten meesters in ’t verbergen van pijn en ziekte. Hij dronk iets meer en was iets afgevallen. Vorige week opeens kritiek, ALLES gedaan om ‘m op te lappen.3 x dierenarts, onderhuids infuus vocht, a.biotica. Het heeft niet mogen baten. De dwangvoeding kan ik ook alleen maar aanraden om ’n diertje op te lappen, als ze na 5 dagen dan NIET zelf gaan eten dan moet je stoppen. Dwangvoeding is voor dieren ’n kwelling. Tom at niet meer, ik zette vanalles voor hem , maar hij trok z’n kopje dan terug. Duidelijk dus. Eergisteren was hij voor de eerste keer verdwaasd. De dieredokter kwam thuis(voor 3 tientjes extra, je gaat niet met ’n doodziek dier rondrijden) en Tom heeft hier thuis z’n spuiten gehad. Jèrke heeft aan ‘m geroken en ’t was goed. o.k. mijn maatje is nu Boven. Ikzelf ben leeg, en dof , en ’t is net of iemand ’n stuk uit m’n ziel heeft getrokken. Gisteren ben ik mijn lieveling gaan begraven, in ’t bos. ’t Is eigenlijk net of hij niet weg is. Hij zit in m’n hart, voorgoed in m’n hart, mijn lieve prachtige zwarte dappere kater, die me door heel veel ellendige jaren heen heeft gesteund. Na ieder ziekenhuisopname zaten Tom en Jèr voor de deur op me te wachten. Door hun liefde kon ik de vele operaties aan.Mijn katten waren de reden om te blijven doorvechten. Lieve lieve Tom, ik zal voor ALTIJD van je blijven houden*** Bedankt voor jouw oneindige liefde, kim.
16/02/2014 bij 11:27
Lieve Kimberley,
Wat een moed en kracht straalt er, hoe dan ook, van jou af. Ik ben het met je eens dat onze viervoetertjes in staat zijn om ons op een hoger niveau te tillen. Tom heeft jou helpen vormen tot wie je nu bent, zoals je zelf al beaamt.
Kim, ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd. Dat Tom nu zonder pijn alweer speelmaatjes gevonden mag hebben daar achter de Regenboog.
Dank je wel, Kim, voor het delen van jouw verdriet.
Gerri
16/02/2014 bij 15:49
Hallo Kim,
Ik wil jou via deze weg condoleren met het verlies van je allerliefste Tom !
Mens mens… wat is het toch erg om je lieverd te moeten prijsgeven.
Maar je hebt alles alles gedaan wat je kon… dat mag je nooit vergeten.
Ja je schrijft het al … met een leeg en dof gevoel blijf je achter…
ondanks dat je weet dat je schat nu boven is.
Ik hoop dat je wat steun en (H) erkenning mag ervaren op dit blog
te weten dat je niet alleen bent in je grote verdriet nu.
Gelukkig heb je Jer nog !
Heel veel kracht en sterkte wens ik je toe meisje .
En ook Annemieke…Ronny en Edwin nogmaals heel veel kracht !
Jullie zijn ook nog maar zooo kort geleden je lieverd kwijtgeraakt.
Mijn schat Roosje is straks de 19de ook alweer 8 weken geleden
overgegaan….
8 weken….
wat is nou 8 weken op 16 jaar.
Het is nog zo kort en vers allemaal….
Dag mensen… Houdt moed !
16/02/2014 bij 18:40
Kimberley, annemieke en ronny
ik wens jullie en alle andere heel veel kracht en moed toe. ieder op deze site weet wat jullie nu meemaken het verlies is niet te bevatten zelf had ik en heb ik nog steeds steun hier aan deze site
deel jullie verdriet maar hier wij zijn ervoor we hebben het zelf allemaal ervaren we slaan een arm om jullie heen
19/02/2014 bij 09:00
Trudy, vandaag wens ik je zonneschijn toe om de pijn van die donderdag om jouw Roosje nu 8 weken geleden te verzachten…..
Kim, jouw lieve Tommie hield ook heel erg veel van jou…..
Frieda, dank je voor de arm….en het medeleven…
Lieve groet van Annemieke
19/02/2014 bij 13:44
Dankjewel Annemieke voor jouw zonneschijn die je me toewenst!
Ja mijn Roosje is op een donderdag overleden… het feit dat je dat even aanhaalt doet zo goed.
Dat je mijn verhaal over Roosje gelezen hebt.
Ik mis haar
En hoe gaat het nu met jou ?
Lukt het een beetje allemaal ?
Voor jou is het ook nog maar zo kort geleden dat je Chaja hebt moeten laten inslapen.
21 jaar samen.
Het is toch niet te geloven hé…
Heb jij dat ook ?
Dat je het soms nog niet eens kan geloven … terwijl je weet dat het zo is.
Ik wens jou ook veel zonneschijn toe tussen al het rouwen door.
Vandaag dacht ik ;
Wat een cadeau dat Roos en ik zoveel mooie jaren gedeeld hebben
En ik ga haar steeds meer als dichtbij ervaren.
Dat ze niet echt “weg” is zeg maar.
Enige tijd geleden zo,n mooi seintje ontvangen.
Ik hoop zo voor jou dat je Chaja steeds vaker in je hart en nabijheid zal ervaren.
Maar het lijfelijke missen zal nog wel een tijdje duren.
Heb het goed vrouw !
19/02/2014 bij 11:21
Hallo allen,
Ik wil jullie toch graag even mijn verloop vertellen.
De al langer aanwezigen op dit blog hebben ongetwijfeld gelezen dat ik ruim twee jaar geleden Sunday heb moeten inslapen. Het rouwproces verliep zo heftig dat ik een ernstige depressie opliep. Deze duurde ruim anderhalf jaar. Niets hielp; gesprekken met een psycholoog, ziektewet, medicatie. Ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen.
Afgelopen november 2013 wekte een website mijn interesse; zwerfdieren uit omliggende Europese landen die men kon adopteren. En zo leerde ik Maddy kennen; een jonge hond (puber) met een verleden van veel angst. De Nederlandse organisatie lukte het niet om Maddy te plaatsen. En toen kwam ik in beeld. Na een gesprek met hen nam ik Maddy op.
Ik ben nu twee maanden verder met Maddy. Zij heeft een nieuwe wereld geopend voor mij. Heel langzaam, en in het begin leek ik er spijt van te hebben. Maar nu… ik zou haar voor geen goud meer willen missen. Geen depressie meer; die is verdwenen. Ik ben gelukkig, Maddy is gelukkig.
Ik wens jullie hetzelfde, lieve dierenvrienden.
xxxx Gerri
19/02/2014 bij 23:43
Oh Gerri wat is dit goed om te horen !
Dat Maddy en jij elkaar hebben gevonden.
En dat ze jou over de depressie die je had om Sunday .heeft heen getild.
Jullie samen hebben dat gedaan !
Ik heb je verhaal gelezen van Sunday.
Hartverscheurend.
Wat hield en hou jij veel van Sunday !
Zo blij was je in 1998 toen je haar op mocht halen uit het asiel
En wat een mooie tijd hebben jullie gedeeld al die jaren.
En ook het grote verdriet wat je hebt ervaren .,,,en zoooo lang
Ik wil je even zeggen dat ik het geweldig vind dat jij en Maddy nu gelukkig zijn samen.
Maar wat een heftige rouwtijd heb je moeten doorstaan.
Je bent een dappere vrouw dat je de stap genomen hebt om jezelf te gaan helen.
Door Maddy in je leven op te nemen.
Dat je ervoor gekozen hebt om er niet aan ten onder te gaan.
Want dat ging je bijna
Dat getuigt van grote MOED !
Want natuurlijk zul je het moeilijk gevonden hebben om een nieuw dier liefde te gaan geven…
Maar je hebt het gedaan !
En kijk nu eens….
Kijk nu eens hoe jullie elkaar nu weer een fijn leven laten ervaren.
Want Maddy heeft het ook niet gemakkelijk gehad.
En Sunday
Ze zou niets liever willen
Die staat alleen maar te kwispelen
omdat JIJ de grote moed hebt gehad om jezelf er bovenuit te tillen.
Want ik ben ervan overtuigd dat de ziel van een overgegaan geliefd dier er absoluut geen baat bij heeft als we te lang depressief om ze blijven
Sterker nog … zo,n dier heeft daar volgens mij ook last van
Neemt natuurlijk niet weg dat we voldoende tijd moeten nemen om het verdriet te verwerken… de pijn en het verdriet niet weg te stoppen.
maar keer op keer doorvoelen
ook al is het vaak onverdraaglijk.
Zelf zit ik nog in de fase van diepe rouw om mijn Roosje
Kan het soms nog niet eens geloven dat ze niet meer lijfelijk bij mij is.
Golven van verdriet en verlatenheid overvallen me nog steeds.
Maar ik weet weet
dat ze niets liever wil dat het steeds een beetje beter met mij zal gaan
Jouw laatste stukje geeft zoveel hoop….aan ons…. die hun dier nog maar zo kort geleden zijn verloren.
Dankjewel daarvoor.
20/02/2014 bij 00:19
Lieve Trudy, lieve allen,
Ik had het echt nooit verwacht dat ik nog ooit een nieuwe hond zou willen. In mijn optiek kon niemand Sunday evenaren. Maar Maddy – en we beginnen haar steeds vaker de bijnaam ‘Monday’ te geven(een nieuwe dag die na zondag (Sunday) komt) – begint steeds meer overeenkomsten met Sunday te krijgen.
Als ik die lieve slungel lekker slapend naast me op de bank en af en toe haar pootje op mijn been legt, dan smelt ik helemaal.
Nadat Sunday gestorven was vond ik mijn huis spic &span houden zo belangrijk. Ik besteedde er bijna mijn hele vrije dagen aan. Om maar nergens aan te hoeven denken. Nu vind je mij alle vrije dagen tenminste 2 uur lang met Maddy in het bos; rugzak met koffie en sandwiches mee, en voor Maddy lekkere snacks.Heerlijk picknicken met ons tweeën in het heerlijke winterzonnetje. Als ik daar dan op een bankje zit, dan komt Maddy naast mij zitten en soms zelfs liggen! We rusten heerlijk uit en genieten van de omgeving en van elkaar. Dat zie ik in haar wolvenogen (ze is vermoedelijk half of 1/4 wolf). Ze is zo trouw, zo lief en zo sociaal naar andere honden en mensen. Een engel op aarde en daar mag ík voor zorgen.
Als men mij een jaar eerder gevraagd had of ik een andere hond had gewild dan had ik me zeer beledigd gevoeld. Maar nu heb ik een geschenk uit de hemel. Mijn omgeving verteld mij dat ik weer straal, weer opgewekt ben. Ze hebben gelijk. Maddy maakt mij gelukkig. Ik ben door de diepe rouw heen. Ik koester nu fijne herinneringen aan Sunday die vanaf de Regenboog een oogje in het zeil houdt op ons tweeën… en ze kwispelt.
Gerri & Maddy..
21/02/2014 bij 17:32
gerri heel veel geluk met maddy wens ik je toe. geweldig dit om te lezen
en trudy en alle hier houd moed
22/02/2014 bij 09:57
Troost (gedicht van H.B.)
“Zo innig,
zo lijf aan lijf
als jij mij laat delen
in je warmte,
je lieve lieve wijsheid.
Zo diep,zielsdiep
als jij mij troost..
troost
zoals niemand mij troost
Dier, lief dier… ”
Chaja…….
Zo verankerd in mijn lijf en ziel….
jouw zachte liefdevolle energie….
zo dichtbij en zo ver weg….
zo ver weg en zo dichtbij…
,
Hoop
Vandaag zaterdag…..sterfdag van Chaja…
Morgen …..Sunday….
Overmorgen Maddy…..Monday….
Lieve Gerri , door de tijd heen je geschiedenis met je liefste
Sunday gevolgd …meegeleefd met je intense verdriet ……van
zover ben je gekomen…….
Nu schrijf je over angstige Maddy…Monday en dat het steeds
beter gaat met jullie alletwee…….samen wandelen en genieten..
Wat fijn dat jullie zo stap voor stap het leven weer kunnen ,
vieren , met een kwispelende Sunday die ziet dat het goed is…
Trudy verwoordde het heel mooi:
“Jouw laatste stukje geeft zoveel hoop…aan ons, die hun dier
nog maar zo kort geleden zijn verloren…”
Ook mijn dank daarvoor , Gerri en een dikke knuffel voor
Maddy…Monday…met haar wolvenogen..
Lieve groet van Annemieke
23/02/2014 bij 18:21
Gerri schreef:
Het rouwproces verliep zo heftig dat ik een ernstige depressie opliep. Deze duurde ruim anderhalf jaar. Niets hielp; gesprekken met een psycholoog, medicatie. Ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen.
Voor mij geldt hetzelfde. Toen ik Barcaajte op 4 maart vorig jaar in 10 minuten kwijt was, toen verging mijn wereld.
Nog steeds balanceer ik op de rand van de afgrond.
Het verdriet is niet te dragen, ik wil niet meer, ik heb geen moed meer….
Maar wat is er na de dood? Word ik dan verenigd met Barca? Dat weet ik helemaal niet…Geen enkele zekerheid krijg je daarover.
Daar kan niemand antwoord opgeven, niemand weet dat en ik wil Ken niet in de steek laten die zooo lief voor me is.
Maar hij heeft zich al lang neergelegd bij het onomkeerbare.
Waarom vecht ik nog steeds? Waarom vind ik het alleen maar onacceptabel en alleen maar wreed dat me dit is aangedaan?
Ik weet toch met mijn verstand HEEL goed dat dit nu eenmaal gebeurt en dat ik niet de enige ben…..
Elke dag ga ik naar Barca’s grafje, elke dag praat ik daar met hem, elke dag vertel ik hem hoeveel ik van hem hou en hoe verschrikkelijk ik hem mis.
Mijn werk geeft me wat afleiding, maar ervoor en erna, God wat mis ik hem, hij was zo vervlochten met mij en met mijn leven thuis.
Ik was elke dag zooo blij als ik thuis kwam en Barcaatje op me wachtte…
Heeft niemand van jullie die opstandige gevoelens? Ik weet het, het helpt NIKS, het is nutteloos, maar hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg: Hou ermee op, het helpt niks…. het verdriet om mijn kleine, kleine lieverdje, die ik zooooo verschrikkelijk mis, het neemt niet af.
Je allerliefste, gezonde, speelse, onmisbare poesje in 10 minuten kwijtraken door een nutteloos ongeluk, het schuldgevoel dat ik geen gaas heb gespannen om onze grote tuin, het heeft me verwoest……
God wat mis ik hem, mijn lieve, kleine Barcaatje…..mijn alles, mijn leven….
24/02/2014 bij 07:30
Meisje toch , Giny, heel veel mensen hebben geprobeerd je met hun persoonlijke ervaringen te. bereiken maar dat is zo moeilijk als er in jouw hart nog totaal geen ruimte is ……alleen die allesoverheersende pijn en wanhoop……….ik vind het zo naar voor je…….
Verschillende keren schreef je” als ik kon toveren dan toverde ik al onze lieverdjes terug….”
Lieve Giny , als ik kon toveren dan toverde ik een ruimte in jouw hart waar een beetje rust en vrede mag zijn zonder dat je je daar tegenover je liefste Barcaatje schuldig over hoeft te voelen……
Lieve groet van een vroege vogel…..
24/02/2014 bij 08:15
Annemieke, mooi en waar verwoord. Ik heb ook zo erg te doen met Giny. Haar verdriet brengt Barca niet terug. Het klinkt misschien heel hard maar er zijn nog zoveel lieverds die wachten op een liefdevol vrouwtje/baasje. Iedereen op deze blog heeft een dierbaar beestje verloren, ik zelf ook. Na 6 maanden heb ik Miloutje (katinnetje van 8 maanden) meegebracht naar huis vanuit het asiel. Inmiddels is Milou al 2 maanden bij ons en we zijn allemaal gelukkig. Maar daarom vergeet ik Tijgertje niet (mijn vorige poes), zijn foto hangt nog steeds dicht bij ons. Giny, mocht ik kunnen toveren, …. sterkte
04/03/2014 bij 10:03
Dag Giny, mijn gedachten zijn bij je vandaag….
Lieve groet van Annemieke
04/03/2014 bij 16:29
Annemieke, dank je, het doet me zo goed te weten dat er iemand aan me denkt. Het is een verschrikkelijke huildag.
05/03/2014 bij 15:41
dag giny
ik zit met afgrijzen je stukje te lezen je hebt geen schuld aan het overlijden van barcaatje je heb net als wij alles gedaan wat mogelijk was voor je lieverd laat je niet verwoesten door een schuldgevoel ook bij ziekte kunnen we denken ja wat als we eerder waren gegaan naar de da ik snap heel goed dat gisteren een vreselijk dag was voor je. had ik ook op 14 januari heb lang voor de foto van pee-wee gestaan en dacht ook ja wat als maar hij was niet te redden meer. ik dacht dat ik toen gek werd van verdriet zoals ik al eerder naar je schreef ik heb vaker in de afgrond gekeken maar opkrabbelen maar weer hoe moeilijk het ook is. giny barcaatje zou met een glimlach op je neerkijken als je je liefde weer gaf een ander lief beestje wat jouw nodig heeft!!!!
ik heb hier weer 2 schatten om me heenlopen maar pee-wee vergeten nee echt niet en ook jij zal barcaatje nooit vergeten natuurlijk niet!!!!
kom op giny natuurlijk heb je wel moed ga bij de die rand van de afgrond vandaan en nee we weten niet of we onze lieverds terug zien daar kan niemand antwoord op geven
kom op giny vecht voor je zelf en je omgeving en probeer weer eens een beetje van het leven te gaan genieten met kleine stapjes
groetjes
05/03/2014 bij 21:06
Frieda,
Dank je voor je lieve, lieve woorden…
Steeds maar weer denk ik : ik had gaas moeten spannen om het hek, zodat Barca niet zo makkelijk de weg op had gekund.
De laatste tijd kwamen er meer auto’s, dat was echt zo.
Ik dacht: straks als hij wat ouder wordt en minder goed kan opletten, moet ik gaas om het hek spannen…..
Dat wist ik, maar ik heb dat niet gedaan… vond het waarschijnlijk te veel gedoe… Was te lui , te laks om dat te ondernemen.
Dus het is wel deels mijn schuld, ik had hem moeten beschermen….
Wij hebben een grote tuin, bijna 1000 m2, hij zou er toch zo aan gewend zijn dat hij niet meer die enorme vrijheid van daarvoor had????
Ik voel me zooo schuldig, ik mis hem zo.
Ik weet dat er heel veel poesjes in het asiel zitten, maar dat kan toch niet, in Barca’s tuin, in Barca’s huis wonen? Dat kan toch niet? Dat is zoooo definitief, dat had Barcaatje toch vreselijk gevonden?
Mijn hart verlangt zooo naar mijn Barcaatje, mijn lieve, kleine lieverdje….
Frieda, wat moet ik toch doen, ik mis hem zo, ik kan niet leven zonder hem.
Waarom, waarom is hij mij afgenomen, op deze wrede, zoooo wrede manier. Hij was mijn kindje, mijn prinsje, mijn Barcaatje……
Waarom gebeuren ongelukken, waarom behoedt die zogenaamde God onze lieverdjes niet?
Waarom kunnen ze niet, als ze heel oud zijn, na een paar dagen rustig overlijden, zodat je een heel klein beejte voorbereid bent.
Niet deze WREDE manier, mijn Barcaatjee, zooo gezond, zooo levenslustig, waarom moest ik hem zo onvoorbereid, zo onverwacht, zomaarn in 10-15 minuten tijd verliezen….
Dat is toch onmenselijk?
Ja ik weet het, het is nutteloos, idioot om dit zelfs maar te denken….
Maar dit denk ik elke dag, niks anders….
08/03/2014 bij 20:46
Hallo Trudy,
Hoe gaat het met je en je verdriet om Roosje?
Ik vond zoveel herkenning bij jou toen ook mijn Chaja zo benauwd was…ga je nog steeds naar het strand om lucht en ruimte te ervaren ?
Liefs van Annemieke
09/03/2014 bij 21:08
Hallo Annemieke.
Dankjewel voor je belangstelling!
Ja ik vond in jouw verhaal op een of andere manier ook heel veel herkenning !
Op dit moment even minder wandelen doe ik
Ben nl door mijn rug gegaan.
Ervaar een soort van terugslag na alle emotionele gebeurtenissen… alle spieren strak gespannen en zo.
ja… ik weet dat het er allemaal bijhoort.
Gedurende een tijd zoveel te verwerken gehad
om Roosje
en nog steeds hoor
dat zul je vast wel herkennen.
Maar wat ik ook intens ervaar in deze periode is dat het verlies van Roosje ook allerlei andere oude littekens aanraakt die met eerdere verliezen te maken hebben.
Oud verdriet laat zich nu ook wat meer zien.
Ik neem het serieus allemaal
het voelt als een kans om zachtjesaan alles maar te laten zijn
en te laten stromen… te reinigen en te Helen
Hoe pijn het ook doet om toe te laten
het loopt allemaal een beetje door elkaar heen
.
Soms moeten we in het leven – gedurende bepaalde periodes nu eenmaal eenmaal sterk zijn
en hebben we er niet altijd erg in om de dingen op het moment zelf te verwerken….
of we durven het niet
denken dat we erdoor vermorzeld zullen worden
dan zetten we het in de wacht of zo
eigenlijk heel mooi
dat mijn lichaam zegt : “even rustig aan doen ”
de tranen uit ook wat diepere lagen te durven laten stromen.
wat ik eerder blijkbaar niet heb gekund
Maar door de dood van Roosje nu wel
Wat ik ook steeds sterker begin te ervaren
is dat Roosje … mijn grote Schat….echt op haar plek van bestemming is.
Maar tegelijkertijd dicht bij me !
Ik mis haar lijfelijke aanwezigheid nog vaak
Maar Roosje ZELF in wie ze is …. is dicht bij me
oh…. dat had ik nooit kunnen denken
ik zei altijd tegen mensen
“Als Roosje ooit doodgaat wordt ik gek ! ”
Zoveel hield ik van haar
We waren de laatste jaren ( na een scheiding ) een soort “gezinnetje samen”
Samen slapen …lekker warm en veilig
dat spinnen…. dat genoeglijke Goddelijke geluidje …
Dan zei ik :” zet je motortje eens aan”
en dan begon het eerst heel zachtjes
en voerde ze het op tot een soort van … diep intens geluk.
zo vielen we dan in slaap saampjes.
ik werd er altijd zo rustig van
en dan legde ze een pootje op mijn gezicht
zo dichtbij waren we dan
dat mis ik nog heel erg
Ook alle andere gewone dingetjes die me zo dierbaar zijn.
maar tegelijkertijd ( het is zo dubbel allemaal) voel ik haar…
( althans haar diepste wezentje) zo dicht bij me…
ook al voel ik ook dat ze op een goede plek is
en dat weet ik ook zeker!
(mooi berichtje gehad)
Zit ik verwarrend te schrijven ?
Snap je het een beetje ?
Roosje is heel dicht bij me
maar tegelijkertijd is ze ook heel gelukkig nu
het is allebei !!!
Ik heb er rust in.
heb gemerkt dat smachten naar wat was …..niet goed is.
voor haarzelf niet
maar ook voor mij niet.
Dat we dan allebei in een soortement nare … niet stromende…
stilstaande ijzige depressie achtige sfeer terechtkomen
die ons allebei niet goed doet.
Ik gun mijn lieverd haar nieuwe plek … de sprankeling waar ze nu gelukkig is.
En zij gunt mij Het aller allerbeste …. dat weet ik dat voel ik.
en wat ze me ook leert is
DAT WE ELKAAR NIET KWIJT ZIJN.
INTEGENDEEL,
Het wordt lente
vandaag zaadjes in mijn groenten tuintje gezaaid
Roosje haar grafje vlak bij me.
soms kijk ik ernaar
dan zeg ik :
“Dag Lieverd” en ga ik weer door waar ik mee bezig ben.
Het is goed.
Het is gewoon zo goed met Roosje !
Met mij zal het ook steeds beter gaan
Dat weet ik …. dat voel ik.
ook al moet ik met regelmaat door verdriet heengaan
niet fijn
maar nodig
niet meer wegstoppen
laten vloeien
zodat het zacht kan worden
en energie weer liefdevol kan stromen.
…………………………………..
Maar hoe gaat het met jou Annemieke?
Trek je het een beetje?
Voor jou was /is Chaya ook zo belangrijk.
Dat weet ik
dat heb ik gelezen en gevoeld in jouw eerste berichtje.
toen je over haar schreef.
Dat je ook zoveel van dat diertje gehouden hebt en nog steeds houdt,
En dat je haar mist
Kun je het een beetje hendelen allemaal ?
Heb je voldoende energie en ondersteuning om het verlies te verwerken ?
Kun je ook af en toe weer wat lichtpuntjes zien ?
Gaat het goed met je ?
Lieve groet van Trudy
13/03/2014 bij 19:31
Dag Trudy,
Hoe gaat het nu met je zo zonder Chaja , vraagt Jeanneke , de bioenergetica-therapeute waar ik maandelijks kom….
Het voelt alsof ik uit het paradijs ben gegooid , zeg ik…
Op het werk gaat het wel, daar luister ik naar het verhaal van de ander ……
Mis je thuis dan niet iemand om mee te praten , zo werd me gevraagd…
Praten, nee, dat kon Chaja niet , maar onze communicatie zo zonder woorden was heel intens……heel intens…
Ritueeltjes: samen naar bed , haar pootje in mijn hand…knijpje knijpje…haar geur,haar fluwelen vachtje…..
Onder de douche:Chaja bestudeerde vrouwtjes doucheritueel met
grote belangstelling…..
Als het vrouwtje musiceerde kon Chajapoes weleens misprijzend kijken ..maar naar mate ze ouder en dover werd was dat probleem ook opgelost…
Ja, zo was het……mijn soulmate Chaja, het leven beginnend vol onzekerheid en angst ,als zwerfkat ….. en samen gegroeid naar meer eigenheid en zelfvertrouwen…..een eigen plekje op aarde gevonden.. met elkaar ,bij elkaar…
En nu dus uit het paradijs gegooid……..
Sinds 9 november 2013 en wat is tijd een raadselachtig iets
als je in rouw bent…….alsof je in een raar soort roes leeft………opeens vogels die fluiten in de ochtend? Troostrijk,
dat wel………..het is zomaar opeens maart…..
Ik kan me het leven zonder Chaja niet voorstellen dan word ik gek
zo zei ik ook……maar nu ervaar ik dat ons leven samen mij innerlijk versterkt heeft en al mis ik de intimiteit en haar lijfelijke aanwezigheid meer dan ik met woorden kan zeggen……(ik zoek haar in alles om mij heen…..) tegelijkertijd is ze in mij…..haar liefdevolle zachte energie..
Tot een grote golf van wanhoop en gemis weer over mij heen spoelt…….en ik het letterlijk uitschreeuw….
En waar mijn liefste nu is?
Ik weet het niet , maar de lenteboodschapper , de roodborst ,
laat zich zien en kijkt naar mij….troost mij….ziet mij…..geeft me een
boodschap door………?
Ik las een zin in een boek :
“Liefdevol loslaten is groeien door het verdriet heen”
Dag Trudy, heel veel sterkte met je rug en neem je tijd om de diepere lagen van oud verdriet te verwerken….en zie hoe het lente wordt………
Lieve groet van Annemieke,
09/03/2014 bij 18:44
Ik mis mijn lieveling, voel me nog maar als ’n half mens. Mijn lieve lieve Tom snapte meer als ’n mens kon bevatten. ’t Was ’n dappere , onvoorstelbaar lieve zwarte kater, die me door alle ellende heeft heen gesleept. M’n operaties, m’n pijn,ik had niemand, maar mijn lieve Tom liet me doorknokken, overleven. De liefde was buitenaards , zo lijkt ’t nu wel. Tom, ik hou van je, voor altijd. Ik hoop dat deze zielepijn door ’t gemis van mijn hartedief overgaat, want dit is niet te dragen. Je vrouwtje,kim.
16/03/2014 bij 12:12
Hallo Annemieke
dank voor je reactie.
en dat je wat meer vertelde over Chaya
( volgens mij zo,n lief bijzonder diertje geweest)
Al die ritueeltjes van jullie samen
fijn dat je er over schrijven kunt
over de herinneringen
( vond ze je muziek dan echt niet mooi ?)
Ja wat is rouwen toch een raar pijnlijk proces
perioden van intens missen…huilen…nog niet echt geloven dat je schat er lijfelijk niet meer is.
somberheid
waardoor ook andere oude verliezen de kop weer op steken
en tegelijkertijd ook weten dat het een proces is
dat het echt langzaam zal helen
( ik denk nu even aan Gerri haar mooie verhaal…over Sunday over Maddy…Monday)
Hoe mooi haar diepe pijnwond om het verlies van Sunday geheeld is….. en Sunday nu echt in haar hart is.
Dat is zo hoopvol
weten dat het een proces is…
dat door moedig voorwaarts te gaan … los durven te laten de wond langzaam kan helen
iemand zei ooit
rouwen lijkt op een wasprogramma
(dan denk je dat hij op spoelen staat maar dan donder je zomaar op eens weer in de voorwas.)
je schrijft het al
Liefdevol loslaten is groeien door het verdriet heen
Gisteren bij de foto van Roosje heb ik ook weer zo gehuild.
zomaar opeens weer
diep verdriet
Ik herken je verhaal zo.
Roosje en ik waren ook zo samen
net als jij met Chaya
We waren soulmates….. net als wat jij schrijft
toch
en dat schreef ik al eerder
heb ik op een of andere manier het gevoel nu dat Roosje
niet echt weg is.
eigenlijk weet ik het zeker.
Ze is nu in een andere dimensie waar ze vrij en gezond is.
Ik voel haar wezen met mij verbonden.
dan ben ik blij dat we zo lang hebben mogen delen met elkaar.
gek eigenlijk hé ?
dat dat kan
Door los te durven laten een diepe verbinding te gaan voelen
Ondertussen probeer ik moedig ook mijn aandacht op fijne dingen te richten,
( op dit moment de schoonheid van het aankomende voorjaar…
zaadjes zaaien… allerlei vergeten groenten zoals warmoes en groenlof…bosuitjes…..etc liggen stil onder een laagje warme vochtige aarde te wachten op ontkieming.
het grote wonder
mijn vensterbank staat vol met al die wiegjes
elke dag paar keer kijken of het al opkomt.
Roosje Lijfje ligt ook onder de aarde
wat een paradox
Haar lieve mooie lichaampje dat tot op het laatst er nog zo mooi uitzag
haar grote heldere oogjes
het witte puntje aan haar staart
alles
ligt nu onder de grond
wat was dat zwaar in december
die donkere dagen met weinig daglicht
dat ik haar lijf in het grafje moest leggen
als ik daar aan denk ….dan kan ik weer zo verdrietig worden
daarom denk ik dat het geen zin heeft om jezelf daarmee te pijnigen door er te vaak aan te denken
maar ik weet
het is maar haar oude jasje dat daar ligt …..
teruggegeven aan de aarde
Roosje zelf is daar niet
Jouw roodborstje is ook bijzonder
want het is een wintervogel
de meesten zijn allang weer weggetrokken
wie weet wie weet gestuurd door Chaya… als troost.
ik heb enige tijd geleden ook een sein gekregen
zo bijzonder dat zal ik je nog wel s vertellen
liever niet op deze site
is het te kwetsbaar voor.
zou niet willen dat daar laconiek op gereageerd zou worden
Lieve Annemieke
tot zover maar weer
ik wens je heel veel goede moed en energie
om het gemis van je allerliefste Lieverd Chaya te kunnen dragen
Dat wens ik aan iedereen die zijn dier moet missen
Kim….
Ook jij heel veel kracht om Tom.
Houdt Moed !!!
Niet wegzinken.
Het gemis is vreselijk
maar jijzelf mag er niet stuk aan gaan.
Lieve groet van Trudy
17/03/2014 bij 13:28
Hallo allen,
Hoe vreemd alles een wending kan nemen, dat heb ik nu pas echt ervaren.
Vorige week maandag werd ik volkomen onverwacht geveld door een herseninfarct. Ik keek de dood in de ogen en mijn leven flitste aan mij voorbij.
Mijn bloeddruk was extreem hoog en er werden van allerlei medicijnen aangesleept. Uiteindelijk mocht ik het ziekenhuis verlaten, weliswaar met een nog te hoge bloeddruk maar de voorgeschreven medicijnen zouden wellicht hun werk gaan doen.
Ik kwam thuis en daar stond ze; Maddy. Ze kwam kwispelend op me af, blij me te zien. Ik huilde en knuffelde een hele tijd met haar, zo blij als ik was dat ze mij zo lief begroette. Mijn bloeddruk zakte…
Dit is het leven. Sunday was en is voor altijd in mijn hart. Maar Maddy is er ook en verdient precies dezelfde plaats. Want zo zijn dieren; ze houden gewoon van je, wie je ook bent.
Ik hou van je Sunday, ik hou van je Maddy…
Gerri
18/03/2014 bij 14:25
Lieve Gerri,
Mens wat zul je geschrokken zijn !
Maar gelukkig ben je weer thuis begrijp ik.
Ik hoop zo voor je dat het een niet al te heftig infarct was… en dat je geen uitvals verschijnselen zult hebben.
En wat bijzonder dat je schreef dat toen je thuiskwam en Maddy
knuffelde DAT JE BLOEDDRUK ZAKTE !!!
Ik heb ooit eens ergens gelezen dat ze wel eens een onderzoekje hebben gedaan naar het spinnen van katten
Daaruit bleek o.a dat het ( als mens) genieten daarvan OOK de bloeddruk doet dalen
Is zelfs wetenschappelijk aangetoond !
( omdat er dan endorfines aangemaakt worden)
Wat mooi is dat toch.
Ook bij knuffelen is dat het geval
Lieve gerri
Veel knuffelen met die schat dus
en vooral genieten.
Heel Goede Beterschap wens ik je toe….
Heb Het Goed !!!!
Trudy
19/03/2014 bij 10:08
Hallo allen,
Ja, het is echt schrikken. Een spiegel recht voor je en je vraagt je werkelijk af hoeveel tijd je nog hebt.
Mijn eerste weerzien met Maddy, de manier waarop ze mij begroette, was er een van ongekend geluk. In haar ogen zag ik haarzelf, maar ook alle andere viervoetertjes die ik in mijn leven heb gekend. En allen waren mij even lief.
Maddy is de ambassadeur voor al mijn andere honden, zo wordt het stokje doorgegeven. Het is goed zo.
17/03/2014 bij 16:18
Lieve lieve Gerri,
Jeetje wat verschrikkelijk wat er met je gebeurd is….
Waarom moest het leven JOU nou net weer zooo te pakken nemen.
Jij hebt je portie ellende toch zeker wel gehad….
Net ben je weer een beetje opgekrabbeld, weer gelukkig aan het worden met Maddy en dan gebeurt dat…
Ik ben sprakeloos en snap echt niets meer van het leven….
Soms is het leven zo vals, zooo gemeen, ZOOOO ONRECHTVAARDIG!.
Lieve lieve Gerri, ik wens jou het allerbeste en ik vraag Maddy of ze heel goed voor je wil zorgen.
Sterkte Gerri, ik wil dat je weer helemaal de oude wordt en vanaf nu alleen maar leuke, lieve, mooie dingen meemaakt, samen met Maddy, samen met je Schotse vriend en met Sunday in je hart .
HEEL veel liefs van Giny.
19/03/2014 bij 16:43
hallo lieve mensen hier. ben opgekrabbeld na een stevige griep en lees het bericht van gerri wat afschuwelijk als dit je ook nog overkomt nog meer ellende hoop uit de grond van mijn hart dat het beter met je gaat eerst je soulmate verliezen en nu dit
pfff het leven kan soms heel hard wezen te hard vaak
en trudy gaat het een beetje? liep zo net door de supermarkt en zag het lievelings eten van pee-wee staan en toen dwaalde me gedachten meteen weer af heb hier 2 schatten om me heen lopen maar toch is pee-wee niet uit me gedachten je schreef over een seintje dat had ik de dag naar zijn overlijden ook. ik dacht wat is dit komt hij afscheid nemen.heb er nooit met iemand over gesproken
en ook annemieke en alle ander heel veel sterkte en houd moed
ook jij giny
21/03/2014 bij 21:02
Frieda,
Wat bijzonder dat je de dag na Pee Wee’s overlijden dat bijzondere “seintje” had. Het troost een heel klein beetje he?
Net alsof hij je wilde laten weten: “Vrouwtje, ik denk aan je…..”
22/03/2014 bij 10:35
Dag lieve mensen ,
Ook ik ben geschrokken van wat je is overkomen,Gerri ….ik kan me zo voorstellen dat je nu je weer thuis bent met terugwerkende kracht aan het verwerken bent wat de impact van dit alles is……en hoe kwetsbaar we als mens ook zijn…
Hopelijk heb je genoeg steun om je heen en is die lieve Maddy-Monday je medicijn en je inspiratie (met Sunday en de anderen in je hart)…..
Ja, het houdt een mens wel bezig bij het verlies van je dierbare dier….het geheim van de dood…….
Het roodborstje laat zich niet meer zien….wel las ik in een boek over de symboliek van dieren dat de roodborst beschouwd wordt als boodschapper en dat ze verschijnen aan rouwenden…..
Al levend en bezig zijnde met de raadsels van ons zijn ervaar ik meer en meer dat in het grootste verdriet ook de kiem van het nieuwe besloten ligt………….had je me dat jaren geleden gezegd dan had ik je glazig aangekeken……en het niet kunnen duiden….niet begrepen…
De aarde geeft….
De aarde neemt…..
Trudy haar wiegjes……hoe gaat het nu met de vergeten groentes?
Trudy haar Roosje met haar witte puntje aan haar staart…….nu in de aarde……paradoxaal…ja, …..dat is het….
Frieda ……geraakt door het zien van het lievelingseten van haar PeeWeetje……….het ontroerde me…..
Giny, van alle katjes en andere dieren waar we verdriet om hebben heb ik van jouw Prinsje nog het meest tastbare visuele beeld……..
Ik zou graag het volgende willen delen in de hoop dat het tot steun mag zijn…..
“Als er iemand dood gaat van wie je heel veel houdt
dan lijkt je verdriet wel een emmer vol tranen die allemaal
gehuild moeten worden.
Pas als dat gebeurd is,is je verdriet te dragen…..
Daarom : schaam je niet voor je tranen, houdt ze niet in,
laat ze maar komen , het geeft lucht , de emmer wordt leger,
er komt weer meer ruimte…
Bij sommigen is de emmer vlug leeg, bij anderen duurt het
langer want iedereen schreit op eigen tijd…
Maar sluit hem niet af met een deksel van flinkheid of schaamte
of angst voor de mensen…..
Want dan moet je hem meetorsen en wordt hij alsmaar zwaarder.
Dus geef je tranen de vrije loop….
Zelfs in tranen zit troost :
Zij dragen druppel voor druppel
je verdriet naar buiten……..”
Zaterdagmorgen is het weer , zo naar het bos hardlopen en daarna naar het grafje van mijn liefste Chajapoes………het zag er toen ,Trudy , ook in november zo donker en somber uit toen ze begraven werd op de dierenbegraafplaats….. moest ik mijn schat hier alleen achterlaten?
Ik heb toen gevraagd of ze met haar kopje naar de weide kon worden gelegd…..zodat ze symbolisch de ruimte , de open vlakte in kon kijken….en daar ligt ze …. aan de rand van de weide..
Binnenkort gaan er paardjes op rondlopen ,hoorde ik….
Dag Trudy ,Gerri , Giny ,Frieda en alle anderen…….het is zo waardevol en hartverwarmend dit alles met jullie te kunnen en mogen delen….
Lieve groet van Annemieke….
“Je zou graag het geheim van de dood willen weten.
Maar hoe zul je dat vinden als je er niet naar zoekt
in het hart van het leven?
De uil, die met zijn nachtogen blind is voor de dag,
kan het mysterie van het licht niet ontsluieren.
Als je werkelijk de geest van de dood wilt aanschouwen
open dan je hart wijd voor het lichaam van het leven.
Want leven en dood zijn eenheid
net zoals de rivier en de zee dat zijn…’
( gedicht van K.B.)
en……
22/03/2014 bij 20:43
Lieve mensen,
Ik krijg de indruk dat sommige discussies hier een beetje aan het ontsporen zijn. Natuurlijk is menselijk leed ook erg maar daar zijn volgens mij andere sites voor om dat te verwerken en te delen. Laten we ons op deze site beperken tot het dierenleed, dat is al erg genoeg lijkt mij,
22/03/2014 bij 22:16
Oh, we worden gecontroleerd.
Ik heb nog nooit zulke onzin gehoord. Arend Landman heeft dit BLOG (!) – en dus geen forum – ooit eens opgezet maar maakt er al jaren zelf geen gebruik meer van. Jij, meneer Mark, gaat hier niemand vertellen wat er moet gebeuren.
22/03/2014 bij 23:33
Ontsporen ?
Waar heeft die man het over ?
zeg Mark…
Blijkbaar mis jij het vermogen om te beseffen dat er hier sprake is van een lopende dialoog tussen MENSEN.
Mensen die allemaal een dierbaar dier zijn verloren… en elkaar op deze manier ondersteunen en ondersteuning ontvangen.
OOK als er andere aspecten ter sprake komen mogen die hier geuit worden.
En anderen mogen daar op reageren !
Daar ga jij ons niet de les over lezen !
Als jij zelf alle aspecten betreft jezelf over verschillende sites wilt verdelen … alles in hokjes wilt plaatsen … dan moet je dat zeker doen.
Maar de vraag is dan …. wie er ontspoort ?
Overigens wel dapper hoor….
Kwetsbare verhalen van mensen gaan zitten lezen… NIETS over jezelf durven schrijven….. maar wel melden dat ze ontspoort zijn.
Triest man.
Sterkte !
23/03/2014 bij 00:04
Ik sta achter je Trudy.
Het is al meer dan twee jaar geleden toen ik hier voor het eerst kwam. Ik heb jullie leren kennen en ontdekte dat ik niet alleen stond in het verwerken van mijn lieve hond Sunday. En dat was waar we het zo vaak over hadden; wat het verlies van een huisdier met ONS deed. Want daar was nog weinig over geschreven.
Wij zijn die geschiedenis begonnen. En het waren geen discussies, het waren, zoals je zo perfect benoemd Trudy, dialogen.
We steunden elkaar en hielpen elkaar bij het verwerkingsproces. En we zijn nog lang niet klaar, en het zal nooit helemaal volbracht worden. Maar we zijn er… altijd.
Mark, je hebt onze boodschap nooit begrepen.
23/03/2014 bij 08:19
Goede morgen , lieve mensen…..
Dank jullie wel voor de treffende reakties ,Gerri en Trudy…..
Geen behoefte er verder aandacht aan te schenken…
Een goede zondag wens ik jullie toe….
Lieve groet van Annemieke
23/03/2014 bij 08:43
Aan Annemieke, Gerry, Trudy Marc en aan alle anderen … Och ja, we maken allemaal wel eens een foutje die ons een levensles kan bijbrengen. Iedereen met verdriet voor zijn/haar lievelingsdier heeft het recht iets te posten. Bewustzijn is ook zoiets als ‘openstaan voor de meningen van anderen’. Wat me opvalt is dat bij een mispost de haren onmiddellijk overeind komen, blijkbaar past het niet in het referentiekader dat iemand voor ogen heeft. Natrappen heeft al evenmin zin. ’t Is een troostende blog waar veel mensen een verwerkingsproces doormoeten, hou dat stand. Succes
23/03/2014 bij 13:09
Hallo nadine,
“foutjes maken ” is niets mee … ben ik helemaal mee eens
die maken we allemaal wel eens.
Maar als iemand kwetsbare dialogen tussen mensen – die hun ziel blootleggen – gaat benoemen als “ontsporen” is dat zeer pijnlijk !
Ik ben het met je eens dat dit inderdaad een blog is waar wij in ons verdriet om het overlijden van onze dieren troost en meeleven mogen ervaren en bieden.
Dat ik voor mezelf opgekomen ben, is omdat ik me diep gekwetst voel dat iemand gaat voorschrijven dat ik mijn “delen van het verdriet om Roosje” en alles wat daar mee samenhangt in deze periode van rouw moet opsplitsen in verschillende sites … mijn zielenroerselen als “ontspoort” benoemd.
Jij noemt de reactie die ik daar op gegeven heb “natrappen”
Een behoorlijk pittige uitspraak.
Hier wil ik het bij laten betreft dit gebeuren. en zoals Annemieke al schreef …. verder geen behoefte om hier nog op in te gaan.
Annemieke….
Bedankt nog voor het mooie gedicht dat je enkele dagen geleden met ons deelde … heel mooi en ondersteunend!
Ik had graag wat uitgebreider op je stukje ingegaan … maar door de grove tussenkomst van het waardeoordeel van mark op kwetsbare schrijfsels lukt me dat op het moment even niet.
Heb het goed allemaal….
23/03/2014 bij 18:31
Mijn pagina over rouwverwerking bij het verlies van je huisdier. Wees welkom en voel je thuis. https://www.facebook.com/groups/174708099321212/
23/03/2014 bij 18:46
Proficiat met jouw initiatief. Mooi ! Dank je wel,
23/03/2014 bij 23:54
Deze pagina bestaat al ruim anderhalf jaar 😉
27/03/2014 bij 21:39
Lieve allemaal, ook Mark die me zo troostte toen ik Barcaatje op 4 maart vorig jaar zo plotseling verloor en die waarschijnlijk erg veel spijt heeft van zijn opmerkingen.
Nadine, wat ben jij toch een fijn, rustig iemand.
Trudy, Gerri, wat voel ik met jullie mee.
We zijn allemaal zo kwetsbaar, zo verdrietig,maar ook zoooo gevoelig.
Mijn leven gaat ongevraagd gewoon door, net alsof er niets gebeurd is; elke dag met het vreselijke besef dat ik gewoon helemaal niks te willen heb, dat ik op mijn kop kan gaan staan van woede en verdriet, maar dat ik zonder mijn Barcaatje verder moet en dat hij nooit meer terug komt…..
Het doet ZOOOO zeer…..
Het is nu meer dan een jaar geleden dat ik hem in 10 minuten tijd verloor, maar het voelt alsof het gisteren gebeurde.
Nog nooit heb ik zoveel moeite gehad met het accepteren van de dood als bij hem.
Wat is een ongeluk toch verschrikkelijk, ondraaglijk, ONDRAAGLIJK wreed…..
Hij was er ALTJD, het was zo vanzelfsprekend, zo gewoon dat hij er altijd was. Hij had mij elke dag zooo nodig, hij hield zoveel van mij en God wat had hield ik veel van hem…….mijn lieve, kostbare Barcaatje. Mijn onsterfelijke Barcaatje…. Zoo gezond, zoo lief, zo houdend van het leven….
Hij miauwde de hele dag zoooo lief tegen me, wat hield ik van dit poesje, hij was gewoon mijn kindje.
Mijn hart is zo leeg, mijn leven is zo leeg en een ander poesje? Ja in het asiel zijn zoveel zielige poesjes, maar mijn hart kan het niet aan, niet in Barca’s huis, in Barca’s tuin.
Ik voel me zo gewond, zo geamputeerd. Elke dag vertel ik hem bij zijn grafje hoe verschrikkelijk ik hem mis, dat hij, mijn sterke, speels, gezonde peosje daar ligt, zo onvoorstelbaar, zo onbegrijpelijk. WAAROM toch dit gebeuren…. Ik begrijp het niet en zal het nooit kunnen begrijpen.
Elke dag maar weer denk ik: hoe moet ik toch verder zonder mijn lieve, kleine Barcaatje, mijn lieve, kleine Prinsje……
29/03/2014 bij 09:14
Ja, zo kwetsbaar , verdrietig en zo gevoelig…….. en ik merk hoe jij mensen wilt verbinden , Giny , door je verdriet om je Prinsje heen…..
of misschien juist wel omdat zij allen je tot steun zijn, waren…..
Vandaag is het precies 5 maanden geleden dat Chaja is heengegaan……..
“Ik zoek je in alles om me heen…..”
De laatste weken heb ik de gewoonte ontwikkeld om op sites naar katjes te kijken die in dierenasiels te adopteren zijn…..
Waarom ……..?
Ben immers nog veel te veel aan het rouwen ……en dan …… dan stokt mijn adem als ik de foto zie van een jonge Chaja?
Nee , dat kan niet ……dit katje heet Saartje en verblijft in een gast gezin om te socialiseren………
Mijn verstand zegt:…..Annemieke ,doe dit niet…….
Mijn hart zegt: Chaja ,Chaja…….
Ik maak een afspraak bij het gastgezin en ontmoet een aardige vrouw met haar kinderen….. de oudste zoon vertelt vol liefde over schuwe Saartje en hoe ze nu toch bij hem in bed slaapt……en voel ik het goed dat hij mij een beetje met de blik van een vijand bekijkt?
En Saartje wordt ” het Koninginnetje” genoemd……
Dan maak ik kennis met haar…..een beeldschoon diertje met Chaja haar kleuren: wit, grijs en gember……..
Maar onmiskenbaar een Koninginnetje , en onmiskenbaar geen Chaja………
De oudste zoon lijkt opgelucht als blijkt dat er geen klik is tussen zijn Saartje en mij…..
En de gastmoeder vertelt dat ze overweegt Saartje zelf te adopteren….
Dat de taal van het verstand een andere is dan die van het hart…
En dat mijn hart tegen beter weten in zoekt naar haar , die ene…..
En dat ik me nu bedenk……dat ik ook kan proberen het om te draaien……..
In plaats van ” Ik zoek je in alles om me heen…”
“Ik vind je in alles om me heen…..”
Eens kijken hoe dat is….
Nu naar mijn grootste bron van energie, het bos…… de natuur….
Ik denk aan jullie allemaal , lieve dieren vrienden ,en dat de zon jullie dit lenteweekend verwarmen mag……
Lieve groet van Annemieke….
29/03/2014 bij 17:21
Ach lieve, lieve Annemieke, jij bent ook zooo gewond, jij mist jouw kleine lieverdje ook zo, net als ik.
Wat is het toch moeilijk he?
Net als ik kan jij er ook niet bij, dat jouw lieve kleine Chaya er niet meer is.
Ja, met ons verstand weten we het wel, maar ons gevoel spreekt een hele andere taal.
Ja, de zon schijnt, maar ons huis is zo leeg, onze tuin is zo leeg, mijn schoot is zo leeg, mijn hart doet zoooo zeer.
Ooit wordt het minder schrijnend, schreef Angelique een paar maanden geleden.
Lieve groeten aan jullie allemaal.
02/04/2014 bij 15:02
een knuffel voor jullie allen ik heb het nog steeds een beetje moeilijk met het ontspoorde geschrijf van een zeker iemand dus sorry verder even niets te melden maar natuurlijk denk ik aan jullie!!!!!
lieve groetjes
08/04/2014 bij 00:20
Afgelopen zondag (06-04-2014) moest mijn lieve trouwe blonde labrador retriever Mistral van 8 jaar ingeslapen worden.
Mistral had evenwichts problemen door een zware oorontsteking. Mijn vriend ging Mistral uitlaten en toen is hij in de sloot gevallen waarna mijn vriend er gelijk achteraan sprong maar hij had al teveel water binnen gekregen.
Mistral was zo zwak dat hij al niet meer kon lopen en mijn vriend is samen met mijn vader en Mistral naar de dierenarts gegaan en toen is besloten om hem in te laten slapen want hij zou er niet meer bovenop komen.
Sinds die tijd doe ik bijna niks anders dan huilen want ik mis hem zo verschrikkelijk erg, ik weet niet hoe ik hier overheen kan komen
08/04/2014 bij 11:10
Lieve Angelique,
Gecondoleerd met Mistral. Ik kan het allemaal zo begrijpen. Trek je in elk geval van de nodige ontactische opmerkingen niets aan. We staan helaas nog in de kinderschoenen wat dat betreft. Hier, echter, zul je beslist veel begrip en medeleven ontvangen. Hou je taai Angelique, en herinner de mooiste momenten met Mistral (wat een bijzondere naam. Dan moet Mistral ook heel bijzonder zijn geweest).
Lieve groet,
Gerri
08/04/2014 bij 07:00
Dag Angelique , wat verdrietig dat je trouwe lieve Mistral er niet meer is…….geef jezelf maar goed de tijd om dit grote gemis te verwerken en laat je tranen maar stromen…afgelopen zondag is hij ingeslapen schrijf je….eergisteren…zo kort geleden nog maar…
Lieve groet …….
08/04/2014 bij 14:55
Bedankt voor de lieve woorden en voor jullie steun Gerrie en Annemieke, het doet mij heel veel goed, ik probeer ook zoveel mogelijk aan de mooie momenten met Mistral te denken maar toch gaat het dan weer over in huilen, het zal wel even duren voordat ik het een plaatsje kan geven in mijn hart en dat ik zonder teveel verdriet verder kan gaan.
11/04/2014 bij 14:57
Angelique heel veel sterkte met dit vreselijke verlies wij weten allemaal wat je doormaakt het vreselijke verdriet het gemis. hier word je gesteund en omarmd we zijn er voor je.
11/04/2014 bij 20:19
Bedankt voor je steun Frieda.
Het huilen begint nu langzamerhand wat minder te worden dit ook omdat ik de afgelopen dagen ook niks anders heb gedaan. Ik kijk steeds meer naar de mooie tijden en momenten die ik heb gehad met Mistral en ik heb een foto van hem altijd bij me en bij mijn computer staan zodat ik hem altijd kan zien op de momenten dat ik het moeilijk krijg. Ook jullie steun doet mij heel veel goed maar ik mis hem nog verschrikkelijk. Als ik samen met mijn vriend op bed lig maken wij ook nog beide plaats voor Mistral en ik heb soms ook nog het idee dat ik hem hoor of een schim van hem zie maar dat is natuurlijk niet zo
15/04/2014 bij 00:09
Op dit moment ben ik er hard aan toe om een nieuwe hond aan te schaffen en dit wordt ook weer een labrador retriever wat ik mis heet niet hebben van een hond nog verschrikkelijk erg. Ik heb dit ook besproken met mijn huisarts en de dierenarts van Mistral en hun zeggen ook dat het voor het heel proces erg goed is. Ook heb ik nog een kleine waar ik aan moet denken in mijn buik (ben nu 20 week zwanger) en al het verdriet is ook niet goed voor de baby. Nogmaals bedankt voor jullie steun dit heeft mij en mijn vriend veel goed gedaan.
15/04/2014 bij 18:33
Lieve Angelique ’82,
Als jouw gevoel zegt dat te moeten doen, volg dan je hart. Dan is het altijd goed. Ik moest er meer dan twee jaar over doen en er is inderdaad (gelukkig) verschil in onze viervoeters. Je zult Mistral altijd in je hart meedragen, veilig en wel. Je nieuwe maatje zal weer heel nieuwe inzichten laten zien die evengoed jouw aandacht zullen opeisen zonder dat dit effect heeft op jouw band met Mistral.
Heel goed en het is geweldig nieuws dat je in jouw hart nog meer plaats hebt voor een nieuwe rakker. Je zult er beslist van gaan genieten en het zal zeker de kleine hummel in je buik ook goed doen. De naam Mistral is een noordwestelijke wind vanuit Midden-Frankrijk richting Middellandse Zee. Dan zou de naam Marin (zuidoostelijke wind vanaf de Middellandse richting Frankrijk) nog weer toepasselijk zijn. (Goh, zit hier alweer mooie namen te zoeken voor de nieuwe rakker).
Heel veel succes Angelique! 🙂
15/04/2014 bij 18:34
P.s. Ik ben het Gerri, maar dan onder een andere inlognaam (via WordPress)
15/04/2014 bij 18:40
Hallo Gerri,
Mistral is inderdaad vernoemd naar de wervelwind omdat hij zelf ook best wel een ongeleid projectiel kon zien. Marin vind ik inderdaad ook een hele mooie naam en Mistral zou ik ook nooit vergeten. Vandaag ben ik nog even naar zijn dierenarts geweest want wij hadden een rouwkaart ontvangen voor het verlies van Mistral en ik heb hun toch maar even een kleinigheidje gebracht en natuurlijk zodra ik het erf opreed kwamen de tranen weer maar het is nog niet gelukt om een nieuwe labrador te vinden wat jeetje wat zijn ze duur maar er komt vanzelf wat op onze pad en online heb ik ook al advertenties geplaatst.
15/04/2014 bij 19:05
Hallo Angelique,
ik vond zelfs een hele lijst van windcondities met prachtige namen. Waarom ik dit doe? Omdat jij, Angelique, eigenlijk laat zien dat rouw ook een begin naar het nieuwe is. Je hebt echt mijn dag goed gemaakt met jouw berichtje! Dank je zo zeer daarvoor 😉
In andere landen bestaan bijzondere windcondities die een eigen naam hebben gekregen:
• Barber – noordelijke wind uit de Golf van St. Lawrence
• Bora – noordoostelijke wind vanuit Oost-Europa naar Italië
• Μπουρίνι / Bourini tsunami-achtige storm met felle neerslag en onweer. De oude aristotelische term is “eknefias” Griekenland
• Buran – noordoostelijke wind die over Siberië en andere delen van Rusland en Centraal-Azië waait
• Chinook – oostelijke wind vanuit de Rocky Mountains
• Chocolatero – noordelijke wind in het gebied rond de Golf van Mexico
• Etesian – noordwestelijke wind vanuit Griekenland
• Föhn – warme, droge wind die vaak aan de noordzijde van de Alpen waait
• Ghibli – zuidelijke wind in Libië
• Gregale – noordoostelijke wind vanuit Griekenland
• Harmattan – droge, stoffige wind ten zuiden van de Sahara in de richting van de Golf van Guinee tussen november en maart
• Marin – zuidoostelijke wind vanaf de Middellandse richting Frankrijk
• Levanter – oostelijke wind over Gibraltar
• Libeccio – zuidwestelijke wind richting Italië
• Meltemi – noordoostelijke wind vanuit Griekenland
• Mistral – noordwestelijke wind vanuit Midden-Frankrijk richting Middellandse Zee
• Moesson – zeer vochtige zeewind die in de regentijd voorkomt in tropische gebieden
• El Pampero – westelijke of zuidwestelijke wind die gevormd wordt in Antarctica en stroomt naar de pampa’s van Patagonië door naar noordelijk Argentinië en Uruguay, en zo naar Paraguay
• Passaat – oostelijke wind over het tropische deel van de Stille Oceaan
• Poniente – noordwestelijke wind over Gibraltar
• Samoem – hete, droge wind die woestijnzand meevoert
• Santa Ana – een warme, droge wind in Californië vanuit de Rocky Mountains en de Sierra Nevada
• Sirocco – zuidelijke wind vanuit Afrika naar Europa (Frankrijk)
• Soechovej – droge, hete wind met een lage relatieve luchtvochtigheid die voorkomt in steppegebieden, halfwoestijnen en woestijnen
• Tramontana – droge, koude en sterke wind in de regio Languedoc-Roussillon
• Terral – droge, hete noordenwind uit de binnenlanden van Spanje
• Vendaval – zuidwestelijke wind over Gibraltar
15/04/2014 bij 19:13
Hallo Gerri,
Blij dat het jou ook goed doet en jeetje wat een namen zeg dat wordt moeilijk kiezen behalve de gene die moeilijk uit te spreken zijn 🙂
17/04/2014 bij 07:01
Lieve Trudy, als ik het goed heb is het nu 4 maanden geleden dat je soulmate Roosje is heengegaan……ik denk aan je…..hoop dat het
allemaal een beetje stroomt in je…
In mijn nestkastje broedt een koppeltje pimpelmeesjes met van die grappige blauwe petjes…nieuw leven dat zich aandient…..blij word je van dat kleine wonder…….
Goede Paasdagen wens ik jullie allen toe ……lieve dierenvrienden…
En ook: Moedig Voorwaarts……
Lieve groet van Annemieke…….
20/04/2014 bij 12:06
Dankjewel Lieve Annemieke voor je attente berichtje !
Ja 4 maanden
jouw Chaya ook nog maar zo kort hé
Vorige week weer bij de dierenarts gezeten met een doodzieke Tommy (kater) van mijn buurman.
Hij had er zelf geen gelegenheid voor.
Diertje verzorgd zat vol met teken heb ik verwijderd 20 !
Zo triest.
dezelfde dierenarts ( die bij Roosje ook de verkeerde diagnose had gemaakt,
nu weer
hij zei dat Tommy dwangvoeding moest hebben ivm zwakte.
Voelde niet goed.
dier was zo ziek
ik vermoedde van de teken
dierenarts had andere mening.
Tommy in laten slapen ( in telefonisch overleg met zijn baas die op zee zat en de dierenarts
zwaar
dat snap je
associatie met Roosje
We zouden tommy de volgende dag begraven
de volgende morgen schrok ik me rot
zijn hele lijfje was bezaaid met bruine suiker leek het
loep erbij genomen.
ALLEMAAL JONGE TEKEN.
honderden
WAT IK AL VERMOEDDE BLEEK JUIST
Ws er hebben er gewoon allemaal nesten van teken in zij lijf gezeten
dat die da daar niet aan gedacht heeft
ik had het nog aangegeven
wie van de mensen op deze site weet daar iets Van ?
van tekennesten in zo,n dier ?
Zo verdrietig allemaal weer.
heb hem naast Roosje begraven
wat bijzonder was :
Tommy miauwde nooit
maar vlak voor de doodsspuit vroeg ik aan hem
“lieverd wil je inslapen?”
intense blik
3 miauwen gaf hij toen
toen wist ik dat het de goede beslissing was.
hij was zo op
ik zei ga maar naar Roosje lieverd
ging de dagen daarvoor zichzelf ook al steeds verstoppen in de tuin
op de mestvaalt van de buren liggen in de kou en regen
daar ging hij steeds naar terug
ook al had ik hem steeds in huis genomen
beetje warmte en liefde gegeven
blij dat ik dat nog heb kunnen doen.
zo erg
van binnen helemaal leeggezogen door die teken.
was niet meer te redden
Voel me down
Verdriet om Roosje ook weer aangeraakt.
heb niet meer zoveel geschreven op deze site,
ook doordat er zo naar gereageerd werd op kwetsbare schrijfsels paar weken geleden.
maar dank voor je lieve berichtje
ik moet weer wat herstellen.
het is mooi weer
tuintje werken
vanmiddag naar vrienden
moet wel steeds huilen
zo,n vastzittend huiltje
ik neem er de tijd voor
en laat maar zijn wat er is.
heel fijn dat je aan mij gedacht hebt
dat voelt zo goed.
Maar hoe gaat het met jou ?
Ik hoop met hart en ziel dat het je goed gaat
ook al zal je Chaya missen nu
het is pasen
eerste pasen zonder Chaya en Roosje
heb het Goed.
Lieve groet van Trudy
20/04/2014 bij 12:25
ps annemieke
Aan wat ik net schreef over tommy zit natuurlijk een voorgeschiedenis
Die buurman was al een paar keer bij die dierenarts geweest
( aan hem niets te verwijten)
omdat het al een tijdje niet goed met tommy ging
steeds zei die dierenarts wat anders
dan weer dit dan weer dat
infusen ivm …. ondervoeding talloze medicijnen kuren etc etcc
torenhoge rekeningen steeds
zonder te checken van die tekeninfectie.
Tommy wilde op het laatst gewoon echt dood.
ws heeft hij al lang mee gelopen dat arme beest.
complete nesten in zijn lijf
hij wilde gewoon niet meer
teveel aangevreten
dit wilde ik nog even zeggen
26/04/2014 bij 15:18
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn lieve Chaja is heengegaan…..voor mijn gevoel lijkt het nog maar zo kort geleden…
Dag Trudy,dag alle andere dierenvrienden…
27/04/2014 bij 10:32
Hallo Annemieke….
gisteren was het alweer een halfjaar geleden dat jij afscheid moest nemen van je allerliefste Chaya.
Ik hoop dat je deze dag toch nog een beetje goed door hebt kunnen brengen.
Je schrijft dat het veel korter geleden lijkt in je gevoel.
Zo herkenbaar.
Ik mis Roosjes lijfelijke aanwezigheid ook nog steeds.
De bloemetjes die ik op haar graf plantte staan er zo prachtig bij.
Heb het Goed
Trudy
01/05/2014 bij 14:42
Hallo,
Zaterdag is mijn kleine kat Stimpie, een eeuwige kitten die er steeds klein en schattig is blijven uitzien plots heel ziek geworden, er bestaat een virus, het Coronavirus, waar de meeste katten drager van zijn, het is goedaardig maar kan plots omslaan in een kwaadaardig virus en dan is er niets meer aan te doen.
Ze wankelde op haar benen, sleepte zich voort en at of dronk niet meer, eerst dacht ik dat het aan haar suiker lag, ze kreeg 2X per dag insuline, maar maandag toen ze nog niet beter was heb ik haar naar de dierenarts gebracht waar ik de volgende dag te horen kreeg dat er niets meer aan te doen was, toen heb ik onmiddellijk beslist om haar te laten gaan, ze had erg veel pijn en ik wou haar geen seconde langer laten afzien.
Dit was een harde beslissing en ik denk nog constant aan haar, ik probeer er niet aan te denken maar zoveel dingen herinneren mij aan haar.Telkens als ik uit de douche kwam bv. zat ze klaar om het water van mijn benen te likken.Nu verwacht ik ze nog steeds, maar ze is er niet meer en ik ben kapot van verdriet.
Ik heb al veel steun gehad aan het lezen van hoe anderen met het verdiet omgaan.
Als man in een harde werksector kan ik op totaal onbegrip rekenen, mijn collega’s begrijpen er niets van en mijn werkgever is zelfs compleet respectloos.Ik ben nogal gevoelig en kwel mezelf steeds met de gedachte aan mijn lieve Stimpie en de snelle beslissing om haar te laten gaan, mijn vrouw is hier veel harder in dan mij, ikzelf kan er moeilijk mee omgaan.
Ik heb al 5 honden gekend en verloren als opgroeiend kind, en al 2 katten, ik heb er nu nog 3, maar ik heb het gevoel dat deze pijn nooit meer over zal gaan, Stimpie was uniek, ik mis haar zo veel en de pijn en het onbegrip is ondraaglijk.
Elke tip om toch te kunnen omgaan met die pijn is meer dan welkom, ik probeer er niet aan te denken maar ik kan niet anders, het voelt even erg als een geliefde verliezen.
Glenn.
01/05/2014 bij 20:50
Dat is ook zo Glenn wat je zegt ;
de pijn voelt even erg als een geliefde verliezen…zo diep en intens.
Wat goed van jou dat je je verhaal hier opgeschreven hebt en wilt delen.
Dat is een goede stap van je man om dit vreselijke verdriet om het verlies van Stimpie te verwerken.
Het zal wel heel eenzaam voor je voelen dat je partner en collega’s jouw gevoelens van rouw niet kunnen begrijpen.
Maar ik wil je zeggen dat je ongelooflijk trots op jezelf moet zijn dat JIJ wel durft te voelen.
Veel mensen zijn zo bang voor gevoelens..
Vinden het watjesachtig dat iemand zoveel van een dier kan houden.
Maar uiteindelijk ben jij degene die sterk is.
Omdat je er niet voor kiest om je gevoelend te onderdrukken.
Laat anderen maar vinden wat ze vinden
Bij die mensen moet je niet zijn om je inmense verdriet te delen.
Ga je eigen eerlijke weg daarin….ga de natuur in …huil de ogen uit je kop en durf dit rouwproces aan te gaan.
je zegt ik probeer er niet aan te denken
maar hoe kan dat nou
dat kan toch niet?
Het is nog maar zo kort geleden… het is zo snel gegaan.
Laat je gevoelens toe als je alleen bent of bij mensen die wel begrijpen wat je nu te dragen hebt.
Hier op dit blog kun en mag je alles kwijt
Alles vertellen over Stimpie
Dat diertje is het toch waard dat het niet zomaar weggestopt wordt.
Mijn Roosje is op 19 december overleden en ik heb alle gevoelens van pijn verdriet intens missen steeds toegelaten niet weggestopt
Daarom kan ik nu steeds vaker met een glimlach naar haar fototje kijken elke avond een waxinelichtje erbij
Dankbaarheid om zoveel jaren van het delen van een diepe vriendschap.
maar nog hoor…. kunnen de tranen me zomaar weer in de ogen springen.
Vanmiddag nog.
toen dacht ik haar even te zien….
Maar de rouwe rouwpijn van in het begin begint minder te worden
En ik weet zeker dat dat komt omdat ik het huilen
ja schreeuwen zelfs in het begin op het strand…waar niemand mij hoorde steeds toegelaten heb.
Onverdraaglijk maar nodig.
Ik wens jou heel veel sterkte Glenn om dit vreselijke verdriet om Stimpie te kunnen dragen…. zeker de aankomende tijd.
en schroom je niet man …… schrijf zoveel als je wilt op dit blog
over Stimpie en hoe je haar mist…. het mag …het mag
en het zal je helpen
Veel sterkt Glenn !!!!
Warme groet van Trudy
02/05/2014 bij 16:53
Dank je voor de warme woorden Trudy.
Mijn vrouw begrijpt het wel hoor, ze is ook verdrietig, maar ze gaat er anders mee om denk ik, ik wil altijd zo eerlijk mogelijk zijn met mezelf en toelaten wat er ook komt, ik schaam me niet om te huilen, of als mensen hebben gezien dat ik heb gehuild, iedereen is anders en dat moeten ze maar kunnen aanvaarden.Ik ben gewoon nogal een gevoelsmens, ook films of boeken of verhalen van anderen kunnen mij diep raken, tot tranen toe dikwijls.Misschien ben ik voor veel mensen emotioneel uit balans, maar ik zie het eerder andersom, ik draag geen schild rond mijn emoties/ziel.
Toen ik Stimpie vond had ik er net de late dienst op zitten op mijn werk, ik zag ze liggen als klein harig bolletje, een paar weken oud, en dacht dat de moeder ze nog zou komen halen, dit gebeurt vaker.
Ik moest de volgende dag direct de vroege doen, dus toen ik aankwam zag ik dat ze er nog steeds lag, 8 uur later, op dezelfde plaats, ik heb ze toen direct in een kartonnen doos gelegd en s’middags naar huis gebracht, ze had groene lopende stoelgang en ik dacht niet dat ze het zou halen, maar dat heeft ze met veel liefde en zorg wel gedaan.
Echter is ze altijd wat zwak gebleven en heeft later ook suikerziekte gekregen waardoor ze om de 12 uur insuline nodig had, omdat ze er altijd wat klein is blijven uitzien zag ze er uit als een eeuwige kitten, lang haar, enorm aanhankelijk en als ze spinde was het niet het laag geronk dat de meeste katten maken, maar heel hoog, als een kitten, wat haar extra schattig maakte.
Ze is 7 jaar bij me kunnen blijven en daar ben ik al heel blij voor, ik had gewoon nooit durven denken dat ze zo plotseling zou moeten gaan.Op een paar dagen was het afgelopen.
Ze was uniek en ze zal altijd een plek in mijn hart hebben.
Het spijt me van je Roosje, je hebt gelijk wat het opkroppen betreft, het beste is je verdriet gewoon verwerken en zo snel mogelijk aanvaarden dat ze er niet meer is denk ik, het opschrijven lucht ook wel op, ik raad het anderen ook aan, ik heb zelfs een soort afscheidsbrief geschreven aan Stimpie waarin ik beschrijf hoeveel ze heeft betekent, het klinkt wat melig, maar het helpt wel.
Het kost enorm veel energie om zo intens te rouwen, ik ben volledig op, maar ik denk dat het beter is dan het gewoon negeren.
Een dier waar je zelf zo veel aan hebt gehad kan je niet gewoon uit je gedachten zetten, het voelt niet juist, ook al weet het diertje het niet meer, het voelt anders te veel alsof je het verstoten hebt uit je gedachten, en dat verdient ze niet.
Rouwen is een intens proces, ook al is het “maar” een dier, de pijn is even intens als bij een mens, ik ken het verschil, een dier heeft gewoon een andere functie in je leven, maar het verdriet blijft even groot als je er zo aan gehecht bent en het met intense liefde en respect hebt behandeld, alsof het je kind is bijna.
Ook jou wens ik veel sterkte in het verwerken van je verdriet om Roosje, ik weet zeker dat de warme herinneringen aan haar je nu toch enige troost zullen bieden en het moeilijkste hopelijk achter de rug is,… het aanvaarden.
We moeten allemaal gaan, het is een natuurlijk proces, alleen doet het voor de nabestaanden zo veel pijn.
Sterkte!
Glenn.
03/05/2014 bij 07:27
Goedemorgen , lieve dierenvrienden…
Ja ,Glenn zo is het…..we gaan allemaal , wanneer de tijd daar rijp voor is…. voor de nabestaanden doet het heel veel pijn…en daarbij nemen we als achterblijvers ook nog onze eigen eigenaardigheden mee, onze eigen unieke persoon……..
En rouwt dus een ieder op eigen wijze en eigen tijd………
Wat liefdevol en wijs schrijf je over Stimpie …….en wat een goed idee om een afscheidsbrief te schrijven…….wat een liefde voor je lieve kleine schat……Stimpie…
Trudy, zo fijn om te lezen dat je voorzichtig vaker met een glimlach kunt kijken naar de foto van Roosje met een waxinelichtje erbij…..
Zo fijn om op stille momenten berichten op dit blog terug te lezen……
Kwetsbaarheid als kracht……..
Lieve groet van Annemieke……
03/05/2014 bij 10:08
Lieve Annemieke,
Fijn weer even iets van je te horen.
Wat een mooie woorden schreef je ;
“KWETSBAARHEID ALS KRACHT! ”
Ik schrijf m even in hoofdletters …
als krachtige ondersteuning voor een ieder die zich verdrietig voelt om het verlies van zijn of haar geliefde dier.
Vanmorgen was ik even in stilte
genoot van het ochtendlicht dat speels naar binnen viel….schoonheid.
Opeens weer diepe tranen … om Roosje….
missen….
Omdat ik straks in mijn tuintje ga werken en ze altijd zo geïnteresseerd zat te kijken als ik plantjes aan het poten was.
kwetsbaarheid …ja…
Toen ben ik even een klein filmpje gaan kijken op mijn telefoontje van Roosje.
Dat we zitten te kroelen.
au au au
maar tegelijkertijd ook weer de dankbaarheid dat we zo lang samen waren.
Maar het is goed met mijn schat
dat weet ik
En hoe gaat het met jou ?
Gaat het goed met je ?
Je zult Chaya waarschijnlijk ook wel missen tijdens deze mooie lente.
Ga je nog regelmatig naar haar rustplekje ?
Dag lieve Annemieke
Dag Glenn
bedankt voor je uitgebreide reactie op mijn schrijfsel.
Ik was zeer ontroerd toen ik het las.
Heel veel Kracht wens ik je toe om het verlies van Stimpie te kunnen dragen
zo vers nog allemaal zo kort geleden ….vandaag pas een week geleden dat je haar prijs moest geven.
Wees trots op jezelf dat je het verlies zo intens durft te voelen en te ervaren…. Een grote Kracht !
05/05/2014 bij 18:44
Beste mensen,
Ik wil nog eens laten weten dat ik echt veel heb gehad aan deze site, het lezen hoe anderen met hun verdriet omgaan en het van je afschrijven helpt veel.
Het zwaarste is het aanvaarden, weten dat je diertje niet meer te voorschijn komt op de plaatsen waar je het verwacht, beseffen dat het geluid dat je hoort niet van je diertje is maar iets anders dat er op lijkt, aanvaarden dat het nooit meer terug komt, en met liefde terug denken en weten dat je alles gedaan hebt om het zo gelukkig mogelijk te maken.
Niet proberen denken aan de laatste dagen maar aan alle mooie dagen die er zijn geweest.
Heel erg bedankt voor het begrip en de lieve, warme woorden!
Het is leuk om te weten dat er toch echt veel mensen zijn met een hart voor dieren.
10/05/2014 bij 09:07
Vanmorgen, zaterdag , hoor ik de jonge pimpelmeesjes al in hun nestkastje
en vanuit het raam zie ik pa en ma pimpelmees af en aan vliegen met allerhande hapjes………
Ik kijk naar de ijver en volharding van pa en ma : dwars door de regen en hagelbuien door….
Wonderlijk, paradoxaal leven…..
Eerste Lente zonder Chaja…….tranen, missen en aanvaarding wisselen elkaar nu af……
Ze heeft me de onvoorwaardelijke liefde gegeven die ieder van ons nodig heeft….
En die draag ik voor altijd in me mee……
Voel me sterk en kwetsbaar tegelijk, lieve Trudy…..en ook om en om…..dan weer heel verdrietig en dan weer als een soort van gedragen worden……
Naar haar grafje ga ik regelmatig….als een soort van ritueeltje..
heb er mooie zwerfstenen op gezet en vergeet-me-nietjes en zonnebloempitten geplant….
Haar lieve lijfje rust in de aarde ,als ziel is ze bij me en leeft ze in mij voort…maar wat mis ik haar fluwelen zachte stralende zonnige aanwezigheid…
Lieve groet van annemieke….
21/06/2014 bij 18:20
Vandaag is het precies 8 maanden geleden dat mijn soulmate Chaja is overleden….mijn grote liefde.
En sinds een paar weken is de kleine Bracha ,een klein Roemeens zwerfpoesje mijn nieuwe huisgenote…..een klein lijfje en een klein koppetje met enorme oren en prachtige ogen en hoog op haar pootjes……een diertje met “”een rugzakje”” …..veel meegemaakt in Oost-Europa…
Ik was zo bang dat ik niet meer zo van een lief dier zou kunnen houden maar ervaar nu dat het naast elkaar kan bestaan……
Chaja in mijn hart en daarnaast nu ruimte voor het opbouwen van een relatie met Bracha…….
En iedere relatie is uniek en niet te vergelijken…..
Wel heb ik Chaja symbolisch gevraagd of ze het goed vond dat er een ander dier in haar huis zou komen en ze heeft laten weten dat het goed is zo…..
Vertrouwen is voor mij een sleutelwoord gebleken………
En ook echt de tijd nemen om te rouwen………..
En de emoties niet vast zetten maar proberen te laten stromen…
Zoveel herkenning heb ik gevoeld bij de woorden van met name Trudy ,Gerri, Frieda en Giny en anderen die ik misschien nu vergeet..
Roosje…….
Sunday……
Pee-wee….
Barcaatje……..
Lieve dierbare dieren……
Lieve mensen:
Ik hoop zo dat het jullie goed gaat en dat jullie op eigen wijze een manier vinden om met
alles rondom je overleden dierbare dier om te gaan…
Het schrijven op dit blog en het delen heeft enorm veel voor mij betekent…..
Het heeft mij innerlijk verdiept en verrijkt……..
Ik neem dan ook geen afscheid en blijf alles volgen maar wilde bovenstaande wel even kwijt….
Dag lieve dierenvrienden…..al het goede…..
Lieve groet van Annemieke……..
09/07/2014 bij 21:30
heeeee Annemieke,
wat een geweldig fijn bericht om te horen !!!!
Wat zal Bracha blij zijn met jou !
En jij ook met haar natuurlijk.
ook ik wil jou en alle anderen bedanken voor alle goede steun de eerste maanden na Roosjes heengaan.
Het was heel goed voor mij om het verdriet om het afscheid te delen met jullie /… en wellicht kon ik ook iets voor jullie betekenen.
Dankjewel Annemieke dat je ook dit mooie bericht … dat Bracha en jij nu elkaar gevonden hebben met ons wilde delen.
Heel veel geluk met het mooie lieve poezendier en met Chaya voor altijd in je hart !
Warme groet van Trudy !
08/09/2014 bij 18:49
dag annemieke ik wens je heeeeeeeeeeeel veel geluk met bracha en aan alle andere heel veel sterkte om het verlies te kunnen verwerken ik weet hoe moeilijk het kan zijn maar er komt altijd licht aan het eind van de tunnel kijk naar annemieke en mijzelf
liefs frieda
23/06/2014 bij 08:16
Vrijdagochtend (20-6-2014) liep ik naar beneden om naar mijn werk te gaan en zag onze kat Droppie nergens. Hij lag niet in mijn stoel en hij zat ook niet op de keukentafel op mij te wachten zoals hij dat altijd doet. Ik trof hem liggend aan in zijn katenbak. Ik heb hem daar gelijk uitgehaald en op de grond neergezet, maar hij had duidelijk veel pijn. Toen hij probeerde te lopen sleepte hij zijn achterpootje achter zich aan, het was vreselijk om hem zo mank te zien lopen. Ik heb hem toen snel in mijn stoel neergelegd.
De dierenarts is gekomen en al snel bleek dat er helemaal niets meer aan te doen was, iets met zijn ruggemerg en beschadigde zenuwen, ze gaf hem een stevige pijnstiller.
Ik ben gelijk teruggekomen van mijn werk en we hebben de beslissing genomen om het advies van de dierenarts te volgen hem in te laten slapen. Het was een vreselijk moeilijke beslissing maar we hadden geen keuze en we wilde hem niet langer laten lijden. Ik heb nog een paar keer in al mijn onmacht geprobeerd of ik hem kon laten zitten, maar dat lukte niet en het gaf teveel pijn. Die middag zijn we nog lang bij Droppie geweest, hij lag veel te slapen maar wij waren steeds bij hem in de buurt.
De dierenarts kwam pas laat in de middag. Nadat ze hem eerst nog een keer heeft nagekeken, heeft ze hem eerst een slaapmiddel gegeven. Daar werd hij rustig van en ik zag dat hij zijn oogjes steeds dichter deed. Daarna volgde het vreselijke moment met de roze spuit. We hebben hem in zijn mandje gelegd en ik heb hem zelf naar de auto van de dierenarts gedragen. Na een laatste aai over zijn koppie reed hij weg van het huis waar hij bijna 17 jaar heeft gewoond. Vaarwel Droppie.
Op dit moment ben ik vreselijk verdrietig en mis hem al heel erg.
Ik kwam deze site tegen en las de verhalen van lotgenoten en voelde mij in iedergeval niet meer alleen in mijn verdriet. Bedankt dat ook ik mijn verhaal hier kon delen.
Sterkte allemaal en een groet van Edwin…
11/07/2014 bij 02:12
Ik ben 2 dagen terug mijn aller beste vriendinnetje kwijtgeraakt. 13 jaar precies is ze geworden, op haar verjaardag gestorven. Plotseling uit het niets. Er was niets aan de hand, en in 1 keer is ze er niet meer. Ik heb zoveel schuldgevoel dat ik niet door had dat ze stervende was… Ik voel me er zo klote door. De dag van haar overlijden was een 1 van de weinige dagen uit haar leven dat ik heel druk was en niet veel tijd aan haar heb besteed. En juist die dag komt ze te overlijden.. Schuldgevoel vreet aan me. Daarnaast hoop ik zo erg dat ze weet hoeveel ze voor me betekend hebt en altijd zal doen. Ze was me aller beste vriendinnetje, en we waren altijd samen. Ook omdat ik thuis werk. In huis is het nu stil en niet compleet het is een groot gemis. Hoe kan ik hier ooit over heen komen?
17/08/2014 bij 18:25
ik ben nog maar 2 weken terug van reis en was zo blij mijn kat kiko terug te zien ik was nog maar een dag terug bij hem en plots was hij verlamd en jankte hij naar me het gebeurde terwijl ik hem zat te aaien hij stierf na 10 min. we probeerden van alles om hem te redden maar het was te laat hij was vergiftigd net zoal nog een paar andere katten uit de buurt ik hield zo veel van hem ik ben dertien en kreeg maar geen kat maar toen we kiko vonden waren we totaal weg van zijn schattigheid en besloten hem te houden ik weet dat het het lot was die dat had geregeld voor ons en was heeeel erg gehecht aan hem en nu is hij weg … hij hielp me met studeren door zijn steun die hij zeker uitstraalde kiko je was mijn beste vriend en zal je echt nooit vergeten hoe je in men armen stierf is een kwade herinnering en die wil ik nooit meer mee maken maar de leuke momenten met jou wil ik voor altijd mee maken met jou maar helaas kan dat ook al niet meer
17/08/2014 bij 22:52
Lieve Lara,
Wat vreselijk voor je om dit zo mee te moeten maken. Het verlies van je lief viervoetig vriendje is altijd erg, maar de weet dat hij vergiftigd was moet wel heel hard aangekomen zijn.
Toch is het ook heel moedig van je geweest om Kiko in je armen te houden toen hij stierf. Een warmer en behaaglijker plekje dan dat had hij zich niet kunnen wensen. Dat heb jij voor hem gedaan en dat is geweldig.
Neem de tijd om te rouwen Lara. Huil zo vaak je wilt. Alleen zo kom je door deze moeilijke tijd heen. Ik wens je heel veel sterkte en weet dat alle lezers op dit blog jou daarin ook steunen.
Liefs,
Gerri xxx
15/10/2014 bij 21:24
Hallo dierenvrienden allemaal…
het is alweer oktober… en ik bracht weer s een bezoekje aan deze site.
Die lijkt op een of andere manier wat minder bezocht te worden.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat.
We hebben aan het begin van het jaar veel geschreven over het verlies van onze lieve dieren veel dialogen….
Roosje…Chaya…Barca…. Sunday….en alle anderen.
Ik hoop dat het Goed met jullie gaat… en dat de tijd de wonden een beetje tot helen heeft gebracht.
Voor nu een een warme groet van Trudy
15/10/2014 bij 23:07
Hallo Trudy,
Voor mij is het nu ruim 3 jaar geleden dat ik Sunday heb moeten laten inslapen. De eerste 2 jaren waren moeizaam en ik dacht dat ik er nooit meer overheen zou komen. Ook toen ik daarna Maddy pas had in december 2013, was daar nog veel verdriet om Sunday. Nu, bijna een jaar daarna, heb ik aan Maddy een geweldig nieuw vriendinnetje gevonden. Ze trekt me het leven in op een heel spontane manier. Sinds mijn herseninfarct van maart dit jaar leek ze nog meer naar me toe te trekken.
Ja, ik heb het verlies van Sunday nu een plekje kunnen geven. Ik heb nog steeds een foto van haar in mijn woonkamer en in mijn slaapkamer. Daar kan ik nu met een glimlach en een warme herinnering naar kijken.. samen met Maddy.
Ik hoop en wens dat het iedereen goed gaat,
Liefs,
Gerri
20/10/2014 bij 17:55
Lieve allemaal,
Ja, ik mis mijn Barcaatje ook nog steeds zo verschrikkelijk.
Elke dag ga ik naar zijn grafje.
Dat het noodlot je zoiets verschrikkelijks aandoet, is nog steeds zoooo moeilijk en zo onbegrijpelijk.
Jullie weten allemaal hoe dat voelt, ik denk dat ik er nooit overheen kom.
Een ongeluk, een plotselinge dood, een kostbaar wezentje in moeten laten slapen is iets wat een mensenhart zo verschrikkelijk veel pijn doet.
Mijn Barcaatje, wat mis ik je lieverdje.
Liefs voor jullie allemaal.
Giny
25/10/2014 bij 06:37
Regelmatig zie ik een roodborstje en denk ik aan mijn lieve Chaja.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ze is heengegaan……ze zit diep in mijn hart…
Met Bracha gaat het goed…grappig om te ervaren dat ze zo haar
eigen karaktertje heeft en ik ben blij en dankbaar dat ze in mijn leven is…..en ze is geen mager poesje meer ….
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven maar eigenlijk hoop ik te horen hoe het met jou gaat , Trudy….en met het verwerken
van het verdriet om jouw Roosje…..{ik herinner me je schrijven over
dat je haar kwijt was en dat ze zich in een vaas verstopt had..}
Lieve groet , ook voor alle andere dierenvrienden
van Annemieke
26/10/2014 bij 09:31
Sedert december 2013 heb ik een nieuw vriendinnetje, Milou. Inmiddels zijn we 2 handen en 4 pootjes op één buik. Ze is levenslustig, een echt zonneke in huis en zou haar voor geen geld kunnen missen (hopelijk, je weet maar nooit) Tijgertje zit nog steeds in mijn hart, 18 jaar is hij geworden en we hebben hem moeten laten inslapen. Ik weet dat er ook ooit een einde van mijn Miloutje komt, da’s nu eenmaal de gang van ’t leven. Ik ben gelukkig dat ik 6 maanden na het overlijden van Tijger, toch de knoop heb doorgehakt om Miloutje op te nemen in ons midden. Hopelijk mag dit een steun zijn aan alle anderen die hun hartendief hebben verloren … Sterkte en veel succes
28/10/2014 bij 03:54
Mijn poes is gister ochtend dood gereden…..
het is nu 4 uur in de nacht en slaap er niet van, mijn eerste nacht in deze rouw.
ik kan het niet bevatten, mijn buurvrouw vond haar in de ochtend om de hoek bij ons.
Ze was pas 5 jaar. Ik kan niet bevatten Hoe verdrietig ik hier om ben.
Ik huil alleen maar.
Ik mis haar binnen komen en haar vele miauwt jes.
Mijn andere 2 katten geef ik voer en dan mis ik haar alleen al omdat ik niet 3 bakjes vul,
Maar 2 bakjes. Hoelang zal dit gevoel blijven, zomaar van mij weg gerukt.
met tranen in me ogen typ ik dit nu ….vreselijk Hoe ik haar aantrof me buurvrouw Had haar in
haar schuur gelegd voor ze naar haar werk ging, na haar werk kwam ze vragen of de poes van mij was…..ik ha al een slecht voorgevoel want ik miste haar al de hele middag.
en ja hoor daar lag ze stijf en koud oogjes open,
Bekje open, en dan zoveel vragen! Had ze pijn, leefde ze nog, hoelang leefde ze nog.
Ik ben heel verdrietig!! Kan niet stoppen met denken aan haar.
Groetjes een ontzettend verdrietige poezen gek.
28/10/2014 bij 13:36
Lieve Roos,
Ik kan me zo enorm goed voorstellen hoe jij je nu voelt. Het verlies is ondraaglijk en je voelt je ontroostbaar. En dat is nu ook zo. Het verlies van je kleine rakkertje komt net zo hard aan als wanneer je een familielid verliest. Niet minder. Want ze was een van jouw kleintjes, jouw vriendinnetje, jouw liefste.
Kom zo vaak op dit forum als je wilt, met je vragen, je verdriet en je twijfels.Stel ons je vragen, vertel ons over haar. Zo vaak als je maar wilt. Wij kunnen je helpen vorm te geven aan jouw intense verdriet.
Veel liefs en een warme knuffel,
Gerri
29/10/2014 bij 20:01
Roos,
Ik leef zo met je mee. Wat doet het zeer he en waarom moest dit gebeuren? Waarom gebeuren ongelukken? Het doet zoveel pijn en je snapt er gewoon niets van. Waarom…..Nooit krijg je er antwoord op terwijl je dat zo graag wilt.
Je lieve kleine Roosje.
Ik snap je verdriet zo goed, het is zo verschrikkelijk, het doet zoveel pijn.
Mijn lieve kleine Barcaatje is anderhalf jaar geleden door een auto- ongeluk overleden, ik mis hem zooo verschrikkelijk….nog steeds, hij was mijn alles, mijn lieve kleine Prinsje……
Ik wens je zo ontzettend veel sterkte, je zult het zooooo nodig hebben.
Giny
19/12/2014 bij 19:05
vandaag 19 december….rond dit uur… is het precies een jaar geleden dat ik mijn Lieve Roosje in moest laten slapen.
En weer voel ik … die diepe pijn om die vreselijke avond.
Het weer buiten… de donkerte…alles herinnert vandaag aan vandaag een jaar geleden.
En ook al weet ik dat mijn schat het goed heeft nu…. toch toch…
voel ik die diepe rouw nu weer intens.
dit wilde ik even met jullie delen…. die dit zullen begrijpen.
Wat hebben we veel gemaild op deze site met elkaar vorig jaar december januari februari…..
Dank allen voor toen…. de ondersteuning het dlen van elkaars verdriet.
Ik hoop ( mensen van toen) dat het jullie goed gaat
warme groet van Trudy
ps vanmiddag viel op haar foto een geweldige straal van middagzonlicht
21/12/2014 bij 07:37
Lieve Trudy,
“Vaarwel”, zei hij……
“Vaarwel”, zei de vos.
Dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig:
Alleen met het hart kun je goed zien.
Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.
(A. de Saint-Exupery)
In al jouw schrijfsels ervaarde ik je als zo moedig en je kon zo prachtig je innerlijke gedachten en gevoelens beschrijven ……..maar ik weet
ook en dat voel ik ook nu nu jouw lieve Roosje een jaar en 2 dagen geleden is heengegaan hoe diep wanhopig je was vooral ook op de afschuwelijke manier waarop…….die avond.
Ik kan me zo voorstellen dat de tijd voor je gevoel wegvalt nu in
de donkere maand december en die werkelijkheid van toen nu weer heel dicht bij is…..
Daarom hoop ik dat de zonnestraal op de foto van Roosje je
troostte……
Zoals ik ook alle anderen die een lief dier verloren bij deze wil troosten….
Liefs van een vroege vogel , Annemieke
22/12/2014 bij 17:45
Lieve Trudy,
Ook ik leef zo met je mee, wat blijft het moeilijk he?
Ook ik mis mijn kleine Barcaatje nog zo verschrikkelijk.
Deze Kerst zal ik aan je denken en zal ik in mijn hart zeggen:
God wat zal Trudy haar kleine Roosje missen net zoals ik mijn lieve kleine Barcaatje mis…….
Giny
22/12/2014 bij 17:47
en eveneens aan Annemieke en alle anderen die hun lieverdjes zo missen…..
23/12/2014 bij 21:00
Dankjewel Giny en Annemieke voor jullie reactie.
Het gaat nu wel weer hoor.
Het was gewoon op 19 december …. Roosjes dag van heengaan dat alles weer naar boven kwam… van die avond.
maar Ik weet dat ze t goed heeft nu
de eerste drie maanden ben ik in diepe rouw geweest … daarna had ik er rust in … het leven gaat verder.
wel elke avond een kaarsje bij haar fotootje dat doe ik elke avond.
Verder weer moedig voorwaarts… de dagen beginnen alweer een klein beetje te lengen.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat
dat het verdriet van het heengaan van jullie lieve dieren nu ook een liefdevolle plek in jullie hart heeft.
Alhoewel ik begrijp uit je berichtje Giny dat jij het er nog heel erg moeilijk mee hebt… met het verlies van Barcaatje.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe
En Annemieke hoe gaat het met jouw nieuwe katje ?
Is ze al een beetje gewend ?
en wat een mooie spreuk heb je weer opgeschreven
het Wezenlijke is voor het oog onzichtbaar.
Maar met het hart wel te voelen.
Warme kerstgroet van Trudy
05/01/2015 bij 19:34
ik wens jullie allemaal een goed en sterk 2015
groet frieda
08/01/2015 bij 00:23
een hond verliezen doet heel veel pijn wens iedereen daar sterkte mee ik heb mijn hond 03-01-2015 met veel verdriet in moeten laten slapen . in 4 uurtjes tijd is ze van ons af genomen voel mij zo schuldig over hoe allemaal is gegaan ze is zo bang geweest in haar laatste uurtjes ….
16/02/2015 bij 18:56
Ook ik heb mijn allertrouwste hondenmaatje in moeten laten slapen op 3-1-2015. Ook ik voel me schuldig. Ik heb de beslissing gemaakt. Hij was ook bang nadat hij voelde dat hij de controle kwijtraakte en wegzakte in een narcose. Hij kroop dicht tegen me aan en rilde.Uiteindelijk voelde ik hoe zijn hart stopte. Werd misselijk van ellende en voel het nu nog als ik eraan denk…Ik heb het besloten omdat ik bang was voor eventueel lijden maar ik vraag me nu af of ik dat wel voor mijn maatje mag beslissen .Was het niet te vroeg. Volgens de dierenarts niet…ik twijfel.Het idee dat ik hem hier nooit meer zal zien voelt hartverscheurend.
16/02/2015 bij 19:03
Ik wens je heel veel sterkte en deel in je verdriet. Geef je trouwste vriend het mooiste plaatsje in het diepste van je hart. We zijn idd aangewezen op de arts, of het nu voor mensen of dieren gaat …
02/03/2015 bij 19:03
Op 4 maart is het 2 jaar geleden dat mijn kleine, lieve Barcaatje is overleden vanwege de gevolgen van een auto-ongeluk.
Wat hield ik van dit lieve poesje. Hij kwam, zwaargewond, door het kattenluikje naar binnen, bekje opengesperd, pootjes inzakkend…..
Naar zijn mama, die zou hem immers beter maken….
Racend naar de dierenarts met Barca op schoot, God wat was ik bang….
Helaas kon de dierenarts niets doen….
Wat was het verschrikkelijk om te horen dat hij dood was. Dat kon toch helemaal niet????
Toen we hem vonden in Barcelona, in 1996, in de tuin van de Sagrada Familia van Gaudi, was hij meteen ons lieverdje.
Wat was jij een speciaal poesje.
Altijd praten, altijd aandacht vragen; natuurlijk, je was toch ons Prinsje?
Altijd lekker egoïstisch om aandacht en eten vragen.
Wat hield ik van je.
Ach mijn lieverdje, wat mis ik je nog steeds verschrikkelijk.
Barcaatje, dank je voor je liefde, je bent voor altijd in mijn hart.
04/03/2015 bij 07:00
Lieve Giny ,
Vogeltjes die fluiten…….de lente die weer in aantocht is……
In mijn agenda had ik vandaag gezet dat ik je een berichtje wilde
sturen omdat het 2 jaar geleden is dat je je geliefde Barcaatje
verloor na dat vreselijke auto-ongeluk………
Zo vaak aan je gedacht en gewenst iets van je pijn om het gemis van Barca over te kunnen nemen….tegelijkertijd wetende dat dat natuurlijk helemaal niet kan….alle goede bedoelingen van een
ieder ten spijt………
Hoe gaat het verder met je , Giny
,
En hoe gaat het met jou en Ken?
Lieve groet , ook voor alle andere dierenliefhebbers die een
geliefd dier missen……
05/03/2015 bij 21:37
Dank je lieve Annemieke. Ik heb met tranen in mijn ogen je lieve boodschap gelezen. Er zijn zo ontzettend weinig mensen die begrijpen dat je na 2 jaar je lieverdje nog zo ontzettend kunt missen….
Een ongeluk breekt je hart en Barca was zo’n speciaal poesje…..
Chaja is ook voor altijd in jouw hart en Bracha heeft nu je hart gestolen.
Liefs
Giny (en Ken)
04/03/2015 bij 19:52
ik ben vandaag mijn konijn verloren
06/08/2015 bij 19:55
Wat jammer dat dit blog nog nauwelijks reacties heeft.
Hoe is het Annemieke, Trudy, iedereen die zijn lieverdje zo mist?
Ik mis mijn Barcastje nog steeds heel erg.
Ook als hij geen ongeluk zou hebben gehad, was hij nu waarschijnlijk door ouderdom overleden…..
Wat mis ik hem, mijn praatpoesje.
Mijn hoofd weet dat hij niet het eeuwige leven had, maar mijn hart is gebroken toen hij zomaar, in 5 minuten, door dat ongeluk op 4 maart 2013 dood was.
Het is nu bijna 2,5 jaar geleden, maar wat kan een mens een verdriet hebben, zelfs na zo’n vrij lange tijd……
11/08/2015 bij 19:12
Wat een verdriet heb ik om Chaja gehad…..maar nu leeft ze voort in mijn hart……..
Bracha heeft nu mijn hart veroverd en ik moest aan je denken Giny ,
toen ze steeds maar aangaf naar buiten te willen…….door jouw
verdrietige ervaring met Barcaatje….
Maar moet ik mijn schat omwille van mijn gemoedsrust dan maar binnen laten?
Nu gaat ze heel vroeg in de morgen naar buiten ( nog bijna geen verkeer) en ik zie haar genieten van haar poezenpootjes op het frisse gras….en verrassend….. nu ik haar ieder morgen de ruimte geeft …en de deur open houdt komt ze uit zichzelf weer terug…
en is blij en tevreden……
Ik weet niet of er een hiernamaals is waarin we onze dierbaren terug zien…..mens of dier….
Maar het troost me te weten dat ik een mooie zuivere liefde
heb mogen ervaren als tussen Chaja en mij…..
Ik wens je zo toe dat je ook zo een beetje kunt kijken naar de liefde tussen Barcaatje en jou…….. lieve Giny……
06/08/2015 bij 21:28
Ik mis mijn hond ook nog steeds elke dag intens. Voor mij voelt het vergelijkbaar als met het rouwen om een mens Ik praat daar bijna met niemand over want veel mensen snappen dat niet. Mijn hond was een persoonlijkheid, karakter waarmee ik elf jaar lang mee geleefd heb. Ik hoop dat er een hiernamaals is waar we elkaar ooit zullen treffen.
Sterkte aan allen die hetzelfde doormaken.
11/08/2015 bij 19:30
Mia, inderdaad veel mensen snappen het niet maar je bent niet alleen….wat fijn dat je elf jaar met je dierbare bijzondere hond hebt mogen leven…veel sterkte voor jou voor nu!
25/08/2015 bij 20:20
Mia, Annemieke, Nadine
en alle anderen die hun lieverdje zo missen,
Ja wat is het moeilijk he om je lieverdje te moeten missen.
Het is nu 2,5 jaar geleden dat mijn lieve, kleine Barcaatje overleed. Nog steeds mis ik hem zo. Nog steeds vind ik het zooo moeilijk dat ik hem op deze manier (vermoedelijk auto-ongeluk) in 5 minuten kwijt was.
Nog steeds ben ik boos op, ja op wie?.. en af en toe ziek van verdriet, terwijl ik weet dat ongelukken nu eenmaal gebeuren…..ook in onze straat waar weinig verkeer was.
Hij leek altijd op te letten.
Maar dat ik hem, mijn Prinsje, op deze manier verloor, het heeft m’n hart gebroken.
Vanmiddag heb ik een nieuw bloemstukje op zijn grafje gezet.
Ach mijn lieverdje, je was zo sterk, zo levenslustig, zooooo lief…..
Waarom kon jij niet “gewoon” overlijden, als je 18-19 jaar of zo zou zijn geworden.
Je had al zo’n vreselijk begin, toen ik je als uitgemergeld scharminkeltje van een paar weken oud vond in Barcelona.
Ach lieverdje, wat mis ik je…. Ik hield zoveel van je.
Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad met het overlijden van een poesje als met Barca, uiteraard door de vreselijke manier waarop ik hem kwijt raakte.
Jullie allemaal sterkte.
Giny
29/09/2015 bij 14:17
liefst liefeste pukie
wij gaan u erg missen u waard maar 7 jaar dat we u moeste afgeven om dat je erg ziek was wij gaan a l t y d aan je denken
van je i l e f s t e vrouwtje m aria en h i l de en w al t er en kris
va h il de dag liefert pukie ik ga altyd kaarsjes branden met u foto er bij
07/10/2015 bij 05:01
[…] zoals vroeger. Ze maken deel uit van je gezin. Daarom doet het zeer als een dier wegvalt. In het verwerkingsproces helpt het om te weten dat er een plek is waar je altijd naar terug kunt komen. Een stukje grond […]
27/10/2015 bij 13:27
mijn poes mietze word a.s. zondag 20 jaar maar ze eet nauwlijks nog, drinkt bijna niet en komt niet meer uit dr mandje. ik heb zoveel zitten huilen ben zelf 30 jaar dus twee derde van me leven heb ik doorgebracht met deze tijger. mijn verdriet houd niet op was gister bij de DA en die zei dat ze ‘op’ was maar ik kon het niet om haar een spuitje te laten geven hoewel het mischien het beste was geweest. nu heb ik haar weer terug en probeer ik haar met pijnstillers tot een goed einde te brengen want o deze britse korthaar heeft me zoveel gesteunt op eenzame momenten en betekend zoveel voor me dat is ombeschrijfelijk wat zal ik haar gaan missen. Groetjes kees
06/03/2016 bij 14:27
Beste Kees, hoe is het na je schrijven op 27/10/2015 met Mietze gegaan? Heeft ze nog haar 20-ste verjaardag gehaald? Ik begrijp hoeveel Mietze voor je betekent, Ze is zó belangrijk voor je geweest en zo lang deel van je leven geweest. Dan doet afscheid nemen zo enorm veel zeer, het lijkt alsof je hart een gat bevat. Hoe gaat het nu met jou?
04/03/2016 bij 13:34
Vandaag is het 3 jaar geleden dat mijn lieve kleine Barcaatje is overleden.
Dag kleine lieverdje, ik mis je
06/03/2016 bij 14:21
Wat was ze geliefd door jou, je kleine Barcaatje.
Dat er zo’n bijzondere band was is zó mooi maar tegelijkertijd is daardoor het missen zó heftig. Zo fijn dat je haar in je leven hebt leren kennen en tegelijkertijd zo wanhopig dat ze er niet meer is. Het is super zwaar
06/03/2016 bij 20:16
Dag lieve Giny,
Je Barcaatje is je zo dankbaar voor alles wat je voor hem gedaan hebt…zo moeilijk loslaten wat zo dierbaar is…..
maar voor altijd in je hart aanwezig…
Hopelijk ben je ondertussen wat milder tegenover jezelf?
Lieve groet van Annemieke
06/03/2016 bij 15:04
Op 2 maart vond ik om 8 uur mijn bijna 20-jarige poes Poekie op een ongebruikelijke plek op de grond in haar kamer liggen. Ze kon niet meer opstaan en maakte geen geluid toen ik haar aanraakte. Haar voerbakje was leeg gegeten en 2 plasjes waren keurig in de kattenbak gedaan. Ze was oud en niet meer gezond, dus aan de ene kant verwachtte ik dat het einde naderbij aan het komen was, aan de andere kant, toen ik haar vond, schrok ik toch heel erg.
Poek was al vanaf januari zichtbaar achteruit aan het gaan. Ze had waarschijnlijk (opnieuw) een attaque gehad. De dierenarts had ook niet veel hoop meer op herstel, maar we hebben nog wel wat medicatie ter verlichting geprobeerd.
Haar beperkingen door de attaques waren best naar om aan te zien, maar Poekie gaf de indruk te willen leven. Ze was al eerder wonderbaarlijk goed hersteld van dezelfde soort verschijnselen.
Ze bleef goed eten, bleef ook zindelijk en genoot van langdurig wrijven over haar buikje en kriebelen bij haar kopje.
Het waren de redenen waarom we niet konden besluiten om eerder in te grijpen.
Op 2 maart tilden we haar op haar eigen plekje, ze leek al ver weg. Soms leek ze al dood, maar we zagen nog ademhaling.
Soms leek ze gewoon te slapen met bijpassende geluidjes.
De laatste lichamelijke verschijnselen die ik zag vlak voordat ze stierf, waren voor mij erg naar om te zien. De beelden kwellen me enorm en ik kan ze hier nog niet opschrijven. Ik kan hoe het ging immers ook niet meer veranderen.
Haar nu missen doet enorm veel zeer, in mijn geest en in mijn lijf.
Ze was voor mij als een kind, maar dan in een poezenlijfje.
Mijn verdriet is onbeschrijflijk groot, het lijkt alsof er een gat in mijn hart is gebrand. Ze was heel bijzonder voor me, enorm lief en gevoelig. Het lijkt alsof met haar verliezen mijn levensdoel is weggevallen. Ze was onze laatste poes van de 3 kanjers die we in 2010 nog hadden rondlopen en de leegte in huis is nu bijna tastbaar.
06/03/2016 bij 20:31
Hallo Ingrid,
Ik voel de intensiteit van je pijn om je dierbare Poekie…….en je hoeft die nare beelden niet te verwoorden hoor….
Veel sterkte met het missen van je kind in een poezenlijfje….
Lieve groet van Annemieke
07/03/2016 bij 14:35
Dank voor je medeleven Annemieke.
Ik ben erg dankbaar dat we onze Poekie zo lang mochten hebben. Nu is het verdriet nog te groot, maar later zal ik hier troost uit putten. Ik ben erg bezig met haar. Schrijf herinneringen aan haar op. Ik was jaren geleden al een document over haar begonnen en ben deze aan het aanvullen. Dit heb ik van andere poezen ook jaren geleden gedaan en daar ben ik nu zo blij mee. Lezen van anekdotes en over karaktereigenschappen die nu een glimlach tevoorschijn toveren. Van Poekie heb ik dankzij de smartphone heel veel foto’s. Ook daar ben ik nu erg blij mee.
21/10/2016 bij 18:00
Ik ben er na bijna 2 jaar nog niet overheen. M’n katje was m’n alles. Het verdriet wordt er nog steeds niet minder op. Ze is ingeslapen op 5-11-2014 en nu bijna 2 jaar later leef ik nog steeds in een soort van depressie.Alsof ik echt een stuk van mezelf kwijt ben. Wel heb ik nu 2 nieuwe katten die de leegte in huis wat opvullen maar het gemis wordt niet minder. Naarmate November nadert wordt het alleen maar weer erger. Ik wist van te voren al dat het heftig zou zijn maar m’n tranen om haar zijn nog steeds niet op. Sterkte iedereen.
23/10/2016 bij 23:11
Zo herkenbaar Lina. Mijn lieve viervoeter Sunday stierf op 2 september 2011, dus meer dan 5 jaar geleden. Ik heb nog steeds dagen dat ik huil om haar. Vaak wordt ons de tijd ontnomen omdat de onwetenden simpelweg niet kunnen begrijpen dat wij om onze huisdieren rouwen. En ik denk dat het daarom ook langer duurt voordat wij er in kunnen berusten. ik ben toen ook in een depressie geraakt waar ik niets mee deed. Nu krijg ik sinds ruim een half jaar hulp omdat ik nog steeds depressieverschijnselen heb. Niet alleen om Sunday, ook andere factoren speelden en rol mee. Maar ik weet het…
Lina, ik wens je zoveel sterkte en ook voor de tijd die nog komen gaat. Weet dat wij hier in stilte met je mee rouwen. Wij weten het, voelen het, en ondergaan het. Elk jaar weer…
Sterkte meid (((hugs)))
Gerri
06/11/2016 bij 13:37
Lina, ik snap je zo goed. Die leegte in je hart als je geliefde dier er niet meer is. Dat stukje van jezelf, gevuld met liefde en zorg voor dat dier, dat met het afscheid ook ophoudt te bestaan.
Ook ik voelde me depressief na de dood van mijn lieve Poekie in maart dit jaar, had geen vreugde meer in het leven. Het gaat nu beter, maar als ik denk aan mijn Poekie, dan verstikt haar missen me zowat. Voel letterlijk mijn keel dichtknijpen. ‘k Probeer uit zelfbehoud dan maar mijn aandacht op iets anders te richten. Maar ik tel de maanden dat ze weg is uit mijn leven. En kan bijna niet begrijpen dat ze al weer zo lang weg is. Veel sterkte met iedere dag dat het gemis een worsteling is.
09/11/2016 bij 18:35
Lina , Gerry ,Ingrid en alle anderen die een dierbaar dier missen…..
Vandaag is het 3 jaar geleden dat mijn lieve Chajapoes is overleden.
Al is Brachapoes nu in mijn leven , ik mis mijn kleine Chaja nog
iedere dag…..
10/11/2016 bij 17:22
Mijn trouwe kat is een paar weken geleden plotseling overleden. Het gemis is erg groot, temeer omdat het zo onverwacht was.
Ik wil graag een mooi aandenken laten maken en zag op http://www.foto-in-glas.nl wat mooie plaatjes. Heeft iemand hier ervaring mee, wordt dat echt mooi?
22/12/2016 bij 14:16
Ik heb eigenlijk driedubbele pech binnen 2 jaar en 3 maanden. In september ’14 overleed mijn vrouw aan de gevolgen van darmkanker, half dit jaar (2016) werd mijn werkplek opgeheven en als klap op de vuurpijl moest ik op 5 december jl. na 10 jaar en 3 maanden mijn hondje Mickey laten inslapen. Hij was al een paar weken erg gammel, al heel lang blind aan één oog en sinds 3 december helemáál blind. Dit was voor mij geen doen (ik werk 40 uur) en voor de mensen die hem uitlieten als ik op mijn werk was ook niet. Het was een verschrikkelijk besluit en is mis m’n mannetje vreselijk. Door al die narigheid ben ik in een zware depressie beland. Ik loop bijj een psycholoog en een psychiater, en ik hoop dat ik over een paar weken weer kan gaan werken.
28/12/2016 bij 16:55
Beste Loek57,
Wat een hoop verdriet en verlies heb je achter elkaar voor je kiezen gekregen. Daar kan een mens toch haast niet tegen op boksen.
Erover praten, je uiten…goed dat je het nu hier doet en goed dat je (hopelijk goede) ondersteuning krijgt van professionele zorgverleners.
Ik wens je veel kracht en begrip toe in je moeilijke momenten.
29/12/2016 bij 09:36
Hoi Ingrid,
Dank je wel voor je reactie. En inderdaad, het valt ècht niet mee. Ik hoop dat ik heel gauw weer uit dat dal kruip, want dit is loodzwaar allemaal.
Ik wil jou (al ken ik je niet, maar toch…) en iedereen die dit leest alvast een heel gezellige jaarwisseling en een heel goed en voorspoedig 2017 toewensen.
29/01/2017 bij 18:45
Hoi Loek57,
Dank je wel voor je goede wensen voor 2017.
Voor jou hoop ik dat het dal wat minder diep gaat worden dit jaar.
Het missen van geliefde mensen en dieren gaat nooit echt over, maar de rauwe randjes van het verdriet zullen wel zachter worden in de loop van de tijd.
Voor ieder zal dit een persoonlijk proces zijn. En ja, het is loodzwaar. Ik wens je veel goede dagen toe, zodat de zware dagen beter te verdragen zijn.
16/06/2018 bij 18:54
Hoi Ingrid, ik weet dat ik ontzettend laat ben met reageren. Sorry daarvoor. Het is inmiddels 16 juni 2018 en het lijkt nu eindelijk heel langzaam weer de goeie kant op te gaan met me. Mickey is nu alweer meer dan anderhalf jaar dood. Ik kan i.v.m. m’n werk geen nieuw hondje nemen, maar ik heb me voorgenomen dat ik op de dag dat ik met pensioen ga (30 oktober 2024, dus dat duurt nog even) weer een hondje neem. Dit beestje, dat nog niet geboren is, zal Mickey’s plaats niet kunnen innemen, maar ik zal hem of haal evenveel liefde geven als ik Mickey gaf, en ook van hem kreeg. En dank voor je lieve woorden.
27/02/2018 bij 03:08
Ik wil graag mijn verhaal kwijt over mijn lieve kat Nikki van 15 jaar, ik heb Nikki 2 weken geleden in laten slapen bij mij thuis. Nikki was ziek na maanden van bezoeken aan de huisarts bloedafname en een echo..2 dagen opname aan een infuus Met medicatie voor zijn maag darm stelsel en schildklier waar het mee begon en toen later zijn alvleesklier ook nog was het beter om deze voor mij nog steeds o zo moeilijke beslissing te nemen. Het was een erg aanhankelijke kat naar mij toe en en vreselijk aan mij gehecht… Ik kon met hem praten het was soms net of hij mij begreep, gaf op de meeste dingen die voor hem bekend waren geluidjes terug, oh wat was het een heerlijk mannetje mijn prinsje. Ik kan het nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is alle plekjes in huis waar hij lag doen me aan hem denken.. Maar ik worstel met een schuldgevoel dat ik hem nog heb moeten dwangvoeren in de laatste maanden en al die medicatie wat soms ook niet makkelijk ging maar ik wilde hem nog zo graag een kans geven… De laatste 2 weken voor zijn dood begon hij zelfs nog weer flink te eten en drinken deed hij zelfs heel veel uit zijn fonteintje die ik had aangeschaft.. Maar toen begonnen zijn darmpjes weer wat te rommelen en de dierenarts stelde nog een antibiotica voor waardoor hij weer in de diarree raakte ik zag hem weer aftakelen en heb daarom het besluit genomen dat het zo niet verder kon maar ik twijfel zo of het allemaal wel goed heb gedaan het heeft me erg veel gekost maar ik had er alles voor over… Ik hoop dat Nikki mij dat heeft vergeven en ik hem ooit weer zal zien als het mijn tijd is
16/06/2018 bij 14:54
Beste Annet, ik lees nu pas je verhaal over Nikki. Het is zo herkenbaar, die twijfels ‘heb ik goed gehandeld’. Bedenk dat je iedere keuze uit liefde voor en in het belang van je dier hebt willen maken. Dat blijkt al uit je keuze om Nikki thuis te laten inslapen, in de eigen vertrouwde omgeving. Net als jij hoop ik dat we elkaar ooit weer zullen zien, omdat er een band vol van liefde is geweest.
18/06/2018 bij 12:39
Minoes
Je kwam in ons leven na de dood van Poekie in maart 2016. Je zwierf in onze buurt en Hans ontdekte wie je ‘baasjes’ waren. Je had het niet met ze getroffen, ze lieten je al jaren buiten zwerven, keken niet naar je om en herhaalden regelmatig dat ze niets om je gaven, ook al hadden ze je vanaf kitten. Je leeftijd was ze ook ontschoten maar moest ongeveer 12 zijn. Als wij je wilden hebben, prima. Maar ik pruttelde tegen, wilde na de zorgen en verdriet om Poekie niet meteen opnieuw een poes. Maar we gingen wel buiten voor je zorgen, daar serveerden we je brokjes en gaven we je water. Je lag vooral te slapen, vaak onder de anemoon in de voortuin of boven op het afdakje van de entree. Als je weg was, gingen we je zoeken. Toen kwam het najaar van 2016 en op een dag zagen we je drijfnat van de regen over de stoep lopen. Natuurlijk mocht je toen binnen komen, al was ik niet gecharmeerd van de kleine springende beestjes die ik erna ontdekte. Gelukkig werkte de advantage goed en we kregen er ook een milbemaxje in. Je bleek een pittige dame, geen knuffelkont maar wat afstandelijk. Maar je was ook heel bescheiden, eten en slapen…dat was zo prima voor jou. Ik was vastbesloten me niet te gaan hechten aan jou en dat zou vast goed gaan lukken, want je had niet de zachtheid van knuffelkont Poekie. Maar je begrijpt het al…het is me niet gelukt. Je werd steeds liever, ik mocht je kammen, je gaf me kopjes en wilde zelfs wat aandacht. Je kwam zelfs van je slaapplekje als je buurjongetje Sebastiaan hoorde, want die mocht je dan een snoepje geven.
Zaterdagochtend ben je overleden. Zo onverwachts.
Je wilde niet goed eten, dus brachten we je donderdag naar de dierenarts. Je bekkie zag er niet goed uit, ontstoken, bloederig en gezwollen tandvlees. Je kreeg 3 prikken en vrijdagochtend zou er onder narcose verder gekeken worden. Er werden toen wat tandjes en een kiesje verwijderd. We mochten je na 4-en ophalen en je kreeg toen pas je prikje om wakker te worden. We namen je mee en zagen je met je kop ongecontroleerd schudden, opstaan lukte niet en we hoorden je luid klaaglijk mauwen. We dachten dat dit nog van de narcose kwam. We aaiden je, praatten tegen je en dan viel je weer in slaap. Dit ging de hele avond en nacht door, dus we beseften: dit klopt echt niet, we gaan de dierenarts bellen. Maar het was al te laat, je stierf bij ons thuis in de vroege ochtend. En dan krijg ik weer een levensles…ook van jou ben ik weer zielsveel gaan houden. Je laat een leegte achter en ook al maakte je weinig geluid, het huis is nu veel stiller.
Dag lieve Noes
26/06/2018 bij 01:59
Ik vind het echt verschikkelijk om na te denken dat mijn twee hondjes er niet meer zijn. Ik heb vorig jaar mijn liefste kat verloren, uit het niets. En durf nu dan ook niet mijn nieuwe katjes naar buiten te laten. Ze zijn blij in de tuin, maar verder willen zo ook niet gaan gelukkig. En mijn hondjes zijn allebei al heel oud, dus dat komt ook steeds dichterbij. https://www.dierengemak.nl
12/04/2019 bij 21:49
kan hier nog gereageerd worden? het is nu april 2019 en ik zie geen berichten meer vanaf juni 2018
29/05/2021 bij 01:37
glass coating https://www.carcareexpert.nl/glascoating/
Rouwverwerking bij het van het verlies van huisdieren door de dood. Hoe kunnen volwassenen en kinderen omgaan met het overlijden van een huisdier als een hond, een kat, een konijn of een papegaai ? | Rouwverwerking bij verlies van geliefd huisdier
20/05/2023 bij 08:52
Eergisterm op hemelsvaartsdag zijn de honden van onze buren uit hun tuin ontsnapt en bij ons de tuin in gegaan. Er gebeurt nooit wat, dus de hekjes staan vaak open. Ik was in de tuin, mijn dochter in huis en mijn man in de schuur. Ik zag wat, mijn dochter ook en ze kwam naar buiten en pakte direct een van onze poezen op. Ik rende van de andere kant van de tuin naar de honden die bij onze vijver wild waren en daar bleek ons konijn ingevallen te zijn. Mijn man kwam op het geluid af en we probeerden om de honden weg te houden bij het konijn die ondertussen uit de vijver was gekomen en rende voor z’n leven met een van de honden erachteraan. Ik ben erachteraan gegaan en heb de hond geschopt, geslagen, maar hij had ons konijn al te pakken. Ik hoor nog z’n gegil en zie hem hangen. De hond heeft het konijn losgelaten en in mijn armen blies hij z’n laatste adem uit. Ik voel me zo schuldig, terwijl ik weet dat ik dat niet hoef te doen. Had ik alles maar goed afgesloten (maar dan konden ze erover springen). had ik maar…. Alleen de honden wisten dat het konijn er was en hun jachtinstinct nam het over. Ik ben zo boos, zo verdrietig en zo machteloos. Het zal een plekje gaan krijgen, maar nu pffft. Ik weet gewoon even niet hoe. Fijn om de reacties hier te lezen.